premutos

jaar 1997
genre: gore, horror, undead
regiseur: olaf ittenbach
cast: een bende amateurs

premutos is de eerste gevallen engel, nog voor lucifer. hij wil op aarde regeren zowel over de doden als de levenden. als voorbode stuurt hij zijn zoon die telkens opnieuw geboren wordt doorheen de geschiedenis.
wanneer een gezin een feestje organiseert blijkt hun zoon de zoon van premutos te zijn. hij roept een legertje doden terug tot leven en de hel barst los.

ik zeg altijd dat een horror voor mij niet geslaagd is als er niet een paar darmen aan te pas komen. dan ben ik bij ittenbach alvast aan het goede adres. olafke maakt al zijn special effects zelf en kijkt daarbij niet op een beetje bloed meer of minder. net zoals bij andere duitse viezerikken zoals timo rose en andres schnaas komt het bloed haast letterlijk uit de beeldbuis gedropen. maar toch , te veel kan te veel zijn.
want de films van ittenbach hebben een groot gebrek. olafke is geen al te goede regiseur, en hij weet zijn cast van opgehemelde amateurs op geen enkel moment te inspireren. vaak lijkt het alsof het al een hele prestatie is voor de cast om hun tekst in één keer, zonder al te veel gestotter te declameren, en alsof ittenbach daar genoegen mee neemt. bovendien zijn de door hemzelf geschreven scenarios op zijn minst bijzonder zwak te noemen. bovendien zijn z'n personages ronduit onuitstaanbaar, en hun dialogen uiterst belahelijk. we kunnen dus veilig aannemen dat ittenbach verhalen als bijkomstig beschouwt en er enkel op gebrand is om ons te vergasten op weerom een hele rits gore, hele gore slachtpartijen. helaas, zelfs de meest realistische massamoord begint tegen te steken als hij langer dan 10 minuten duurt, zodoende kan ik zelfs zeggen dat het saai wordt.
premutos is dus ondanks al het gratuit bloed en bloot een flauw filmpje, enkel geschikt voor de hardcore gorehound die onlangs lichte hersenschade opliep en nu niet langer dan 5 minuten kan focussen.
score 1 op 4

shadow dead riot

jaar: 2006
genre: horror, martial arts, zombie
regiseur: derek wan
cast: Tony Todd, Carla Greene, Nina Hodoruk, Michael Quinlan, Tatianna Butler, erin brown

shadow (tony todd) is een killer die gelooft dat hij door het drinken van bloed onsterfelijk gaat worden. wanneer zijn executie in de plaatselijke gevangenis gruwelijk misloopt en enkele gevangenen en cipiers omkomen tijdens rellen, worden alle lijken zonder verdere plichtplegingen begraven op de binnenplaats. 20 jaar later is de gevangenis veranderd in een vrouwenverbeteringsgesticht. wanneer nieuwe gevange Solitaire (carla green)die zonder het te weten de dochter is van shadow, haar intrede doet komen de doden terug tot leven.

shadow dead riot is het beste bewijs dat je ooit best wel een horror icoon kan geweest zijn maar dat je later alleen nog maar stupide rolletjes kan krijgen; kijk maar naar tony todd. in tom savini's uitstekende kleuren remake van romero's night of the living dead kreeg hij de rol van ben, de zwarte man die het moet opnemen tegen een leger vooroordelen en ondode vleeseters. later mocht hij de rol vertolken in clive barker's candyman. maar toen begon het mis te lopen met todd. plots dook hij op in murder she wrote, star trek deep space nine, beverly hills 90210, xena, en hercules. niemand had nog een goede rol over voor hem. af en toe mag hij nog eens een minuscuul bijrolletje spelen in grotere films zoals final destination 1 en 2, en zijn stem lenen voor final destination 3, maar daar blijft het dan ook bij.
noodgedwongen moet todd zich dan ook venederen tot rolletjes in low budget b films en eindigt hij vaak met een belachelijke rasta pruik op zijn kop zoals in deze shadow dead riot.
in shadow dead riot staat de gevangenis centraal, en aangezien het een gevangenis is voor vrouwen krijg je veel douchescenes met vrouwen die een beetje liefde en tederheid nodig hebben in hun leven. een van hen is bijvoorbeeld pro bodybuildster tatiana butler, of erin brown, die onder haar pseudoniem misty mundae in tal van softcore lesbo films de hoofdrol mocht spelen; enkele titles? wat dacht je van an erotic werewolf in london? Bikini Girls on Dinosaur Planet ? Lust for Dracula? The Lord of the G-Strings: The Femaleship of the String ?Play-Mate of the Apes ? je merkt het al. low budget parodietjes op bekendere films met als enige rede enkele vrouwen naakt over de grond te laten rollebollen.
en dan is er nog de aktie. regiseur kevin wan (geen familie van saw james wan) komt vooral aan de kost als regiseur van martial arts films van laag alooi en dat is er aan te zien.
meng dit alles met nog een paar low budget zombies, en je hebt de perfekte film voor een avondje hersenloos plezier.
toch vrees ik dat veel mensen shadow dead riot niet zullen zien, en dat wie hem wel ziet hem gauw gaat vergeten.
ondertussen is hij al twee jaar oud, en zijn de hoofdrolspelers al te zien geweest in tal van andere low budgets. zo speelde erin brown in het uitstekende "the rage" (waarover ik het later wel nog eens zal hebben) en gaat tony todd rolletjes vertolken in black friday met kane hodder en tiffany shepis, en escape of the living dead met kane hodder en gunnar hansen waarover later ongetwijfeld meer.

score 3 op 4

the machine girl

jaar: 2008
genre: asian, revenge, horror, aktie
regiseur: Noboru Iguchi
cast: (moet dat nou?) Minase Yashiro, Asami, Kentaro Shimazu

ami is een gewoon japans schoolmeisje, met typisch uniformpje en al. op een dag wordt haar broertje vermoord door een groepje pesters waarvan de leider de zoon is van de plaatselijke yakuza baas. wanneer ze wraak probeert te nemen wordt ze gemarteld en raakt ze een arm kwijt. garagehoudster miki redt haar leven en knutselt een machinegeweer ineen waar duke nukem jaloers op zou zijn, ter vervanging van haar arm. zwaar bewapend keert ami terug voor haar revanche part 2 en de totale vernietiging van de yakuza clan.

the machine girl is dus een typische japanse over the top aktie film. tijdens de vechtscenes spat het bloed met liters en liters tegelijk in het ronden de lichaamsdelen vliegen je rond de oren. veelal zoals je gewend bent van japanimation films. dialogen worden met veel pathos en drama gebracht , en de jappen over acten elke scene zodat goed of slecht, ieder personage op jouw zenuwen werkt. hoofdrolspeelster minase yashiro is hier aan haar eerste filmrol toe, en brengt het er goed vanaf. collega asami is niet aan haar eerste filmrol toe. ze speelde al mee in diverse soft en hardcore japanse porno films. je kent ze wel, films waarin de geslachtsdelen vakkundig gecensureerd worden; voor mijn part gaat het nut van porno dan een beetje verloren, maar kom..
het zal voor asami alleszins een leuke afwisseling geweest zijn haar kleren aan te houden. want als je naar the machine girl wil kijken voor wat gratuit bloot, dan ben je er aan voor de moeite. verder dan een beha met voorop gemonteerde boorstukken(!!!), en een fladderend matrozenrokje geraak je niet qua erotiek, tenzij je dat wel erotisch vind...
nee the machine girl moet je bekijken voor de liters, bloed, de emmers afgehakte ledematen, en de kilos kogelhulzen die in het rond vliegen.
als je deze film gezien hebt, in ware manga traditie, dan weet je meteen ook op welk genre tarantino zijn kill bill films heeft gebaseerd. een aanrader!

score 4 op 4

ps, voor de mensen die een hekel hebben aan manga style films en die graag een gelijksoortige hoeveeldheid gore willen zien verwijs ik graag naar de violent shit reeks van Andreas Schnaas

the spider's web

jaar: 2007
genre: horror, spiders
regiseur: terry winsor
cast: Sohrab Ardeshir, Cian Barry, Emma Catherwood,Lance Henriksen

als mijn vrouw en ik naar de videotheek gaan kiezen we elks een film om te bekijken. voor een keer wil ik het eens niet hebben over de door mij gekozen film, maar over die van haar.
mijn vrouw koos namelijk voor in the spider's web. nu is het zo dat ze een redelijk grote afkeer heeft voor spinnen, dus elke film met een bovengemiddeld aantal spinnen is voor haar goed voor een anderhalf uurtje lekker walgen en huiveren.

natuurlijk had ik al enkele gegronde redenen om in the spider's web niet te zien.

ten eerste: het artwork van het hoesje is wondermooi; zo mooi zelfs dat het wordt doorgetrokken naar de achterkant van het dvd doosje; zelfs daar waar je normaal de screenshots zou verwachten van de meest huiveringwekkende scene's uit de film. conclusie: in deze film zal geen enkele noemenswaardige scene zitten.

ten tweede : op het hoesje staat enkel de naam van lance henriksen vermeld.henriksen is een genre acteur met 149 films op zijn palmares, die na zijn rolletjes in piranah 2 the spawning, en alien 2 (en de daaruitvoortvloeiende reprises van zijn rol)al lang over zijn hoogtepunt heen is. henriksen draaide in 2008 al meer dan 10 straight to video pulp films, en heeft reeds getekend voor alvast 3 films in 2009 waaronder screamers 2 het vervolg op de in 1995 verschenen straight to video sci-fi horror film screamers met peter weller, die toen ook al aardig op zijn retour was na zijn succes als robocop.
conclusie: in deze film doet geen enkele gedenkwaardige acteur mee, en is bovendien op een haastje gedraaid, teneinde lance niet te lang bezig te houden.

ten derde: deze film werd uitgebracht door R.H.I. entertainment, een productiebedrijf verantwoordelijk voor onder meer gulliver's reizen met ted danson als gulliver, en dinotopia. films en series die teren op flauwe, zeg maar cheesy verhaaltjes, en een mengeling van plastic animatronics en uber low budget C.G.I. effektjes, die mikken op een jonger, luchthartig publiek.
conclusie: spinnen en special effects zullen vooral bestaan uit plastic en C.G.I. en zullen op geen enkel moment schokken.

wat gebeurt er voor de rest in dit filmische niemendalletje? enkele mensen trekken door een indiase jungle, alwaar een van hen gebeten wordt door een spin. ze zoeken hulp in een nabijgelegen mythisch dorpje waar dokter lecorpus (henriksen) reasearch doet naar spinnen die door de plaatselijke bevolking aanbeden worden. een goede 85 minuten worden we dus getrakteerd op dwaaltochtjes en valpartijen door gangen en tunnels van de spinnentempel, en wel zo dat je steeds moet denken aan die meorabele 2 minuten in indiana jones and the temple of doom waar willie zich een weg moet banen tussen allerlij vieze beestjes in een te nauwe gang, maar dan wel heruitgevoerd door het amateurtoneelgroepje van nonkel jose van achter de hoek, gesponsord door de carnavalswinkel van nonkel freddy van aan den overkant. de plastic spinnen slingeren aan hun draadjes dat het een lieve lust is, en de spinnenwebben die overal aan de muren hangen doen mij nog het meeste denken aan de pakken wattes die onder de kerstboom liggen om sneeuw te immiteren.
wanneer enkele personages de digitale camera vinden van een van hun vermiste vrienden, en ze de opnames zien van haar dood, exact hetzelfde gefilmd en gemonteerd als de scene die wij als kijker thuis te zien kregen, gefilmd vanuit drie verschillende hoeken met close-ups en al, maar dan opgeleukt met een "baterij" icoontje en een "datum" icoontje in de andere hoek, wist ik het zeker: een nieuw dieptepunt in de cinematografie werd berijkt.
zelfs mijn vrouw vond er niets aan, afgezien dan van enkele shots van echte spinnen, maar dan kan je evengoed kijken naar een heruitzending van allemaal bestjes, of een paar keer zappen tussen diverse natuurzenders. het bespaart je alvast een tochtje naar de videotheek.
score 0 op 4

mijn jaarlijstje voor 2008

de beste

1) WALL-E dit kleine robotje met zijn trieste ogen stal mijn hart
2) GUTTERBALLS sex, violence and bowlingballs
3) THE DARK KNIGHT heath ledger blies nicholsons joker uit ieders geheugen
4) DOOMSDAY alle mogelijke clichés verpakken tot een toch nog orriginele film. verdient een pluim
5) THE MIDNIGHT MEAT TRAIN vinnie jones. nuff said.
6) DEATH RACE leuke update van een knulige film met david caradine en sylvester stalone
7) REGOREGITATED SACRIFICE de walgelijkste arthouse van dit jaar; respekt!
8) THE RUINS iemand nog zin in een beenamputatie?
9) DEATH SENTENCE kevin bacon in een mix van death wish, death wish en death wish
10) SPLINTER spannende mix tussen cabin fever en the thing

en nu de slechtste

1) SAW V ingetwijfeld de meest overbodige sequel ooit
2) FUNNY GAMES U.S. de meest overbodige remake ooit
3) THE EYE remake met een op zijn holywoods verkloot einde
4) THE MUMMY 3 een alles behalve ingewikkelde film met meer C.G.I. dan verhaal
5) FEAST 2 mexicaanse dwergen die worden afgeschoten met een katapult, een rottende grootmoeder, en topless biker babes. hoe hebben ze dit ooit kunnen verprutsen?
6) BABYLON A.D. children of men deed dit al veel beter, en de montage haalt alle snelheid weg uit de actie
7) JOHN RAMBO het is genoeg sly...
8) THE INCREDIBLE HULK hopeloze miscasting, flauw verhaaltje, en langdradige C.G.I. scenes die zelden het niveau van een ps2 spelletje overstijgen.
9) SKINWALKERS een wel heel harige vrijscene tussen twee weerwolven was nog het beste aan deze film
10) JOHNY SUNSHINE MAXIMUM VIOLENCE een in leer en latex geklede vrouw die de ster is in porno snuff films verdient ook de kost als zombie jager; helaas deed het totaal gebrek aan budget deze film de das om.

linnea quigley's horror workout

jaar : 1990
genre: workout video
regiseur: Kenneth J. Hall
cast: komaan zeg...

het is eens een tijdje heel populair geweest om naar work out videos te kijken. de meesten hebben het wel gedaan. ze kochten de jane fonda work out, deden de oefeningetjes twee of drie keer, en dan eindige de tape ergens tussen oude opnames van mooi en medogenloos of het a team...
ook mark wahlberg bracht ooit eens een work out video uit naar aanleiding van het overweldigende succes van zijn hitje good vibrations. dat zijn tape vooral gespeeld werd in underground gay bars stoorde mark niet.
ook heden ten dage is de workout video (dvd) niet dood. billy blanks, ster van talrijke jaren 90 martial arts films, brengt met de regelmaat van de klok een nieuwe tai bo dvd uit, en ook wandelende kleerkasten zoals pro body builders ronnie coleman en jay cutler spijzen hun bankrekeningen door jaar na jaar hun wedstrijdvoorbereidingen op dvd vast te leggen. maar goed..

wie al eens graag naar een b filmpje uit de jaren 80 en 90 kijkt heeft ze ongetwijfeld al eens gezien: de blote borsten van linnea quigly. linnea was in die tijd de scream queen van dienst voor wie zich geen jamie lee curtis kon permiteren, of voor wie het naakt primeerde op acteerprestaties. enkele van quigleys meest bekende (of meest beruchte)films zijn ongetwijfeld silent night deadly night, return of the living dead, nightmare sisters, creepozoids,hollywood chainsaw hookers, night of the demons, en i was a teenage sex mutant.
toen, op het hoogtepunt van haar populariteit bracht ze haar eigen workout video uit. in dit curiosum van de filmgeschiedenis zien we quigley eerst douchen alvorens ze aan de slag gaat met stretchoefeningen gekleed in een punky outfitje. vervolgens gaat linnea joggen rond het plaatselijke kerkhof met tot gevolg dat ze achtervolgd wordt door een paar vette zombies die ze uiteindelijk tot aerobics dwingt nabij het zwembad; later die avond ontspant ze zich door tijdens een slumber party nog wat oefeningetjes te doen met haar in slaapkledij getooide vriendinnen, tot een moordenaar roet in het eten komt gooien.
je hoort het al dit is pure video trash, geproducet door david decoteau die ook al verantwoordelijk is voor enkele van de meest afgrijselijke films uit de filmgeschiedenis; zoals bijvoorbeeld witches of the carribean, en the sisterhood.
in ieder geval is linnea quigleys carriere nog steeds niet teneinde, en gaat ze nog een klein rolletje vertolken in de op punt staande remake van night of the demons; dit wordt dan haar 98ste filmrolletje, en van mij mag ze uit pure nostalgie er gerust nog 98 bij doen.
een score geven op deze film was helaas onmogelijk

la lengua assesina (the killer tongue)

jaar: 1996
genre: sci-fi, comedy, horror, varia?
regiseur: Alberto Sciamma
cast: melinda clarke,michael cule, doug bradley, robert englund

the killer tongue is een speciaal filmje. het lijkt wel alsof schrijver regiseur sciamma heeft geprobeerd om zoveel mogelijk diverse zaken in een verhaal te incorporeren. om even een korte samevatting te geven:

candy en johny zijn twee criminelen, die na een bankoverval hun twee companen in de steek laten en er met de buit vandoor gaan. johny wordt gegrepen en wordt veroordeeld tot werken in een strafkamp waar robert (freddy krueger) englund de plak zwaait als hoofdcipier met een afgrijselijk toupetje op zijn hoofd, en niet enkel hij loopt daar rond met een beschamend lelijk haarstukje, maar ook doug (pinhead uit hellraiser) bradley.
ondertussen zit candy ondergedoken in een klooster dat probeert rond te komen als laatste benzinestation op een wel heel lange baan door de woestijn. wanneer ze te horen krijgt dat haar johny vrij gaat komen gooit ze haar kap over de haag en trekt met haar vier pastelkleurige poedels de woestijjn in om een diner te openen. wanneer ze onderweg in contact komt met een meteoor muteert ze in een sexy duivelin met een hele lange tong die tegen haar praat en gevoed wil worden met bloed, en zich liefst nog met haar wil voortplanten; en haar poedels veranderen in vier drag queens.
ondertussen probeert johny te ontsnappen aan zijn bewakers, en uit de handen te blijven van hun companen van lang geleden.
pfff wat een verhaal, jongens toch. the killer tongue is een film waarin de absurditeiten zich blijven opstapelen. dat is natuurlijk positief, aangezien hij dan ook geen enkel moment verveelt, maar toch zit je wel chronisch met je wenkbrouwen te fronsen.
toch is het een aangename ervaring om doug bradley eens iets anders te zien doen dan een eindeloze herhaling van zijn pinhead personage en robert englund zet hier naar mijn bescheiden mening de beste rol uit zijn cariere neer. en als dit jullie allemaal nog niet over de streep kan trekken, dan moet je gewoon kijken voor melinda clarke die in return of the living dead 3 al een freaky rol moest neer zetten als aan s&m verslaafde zombie, maar dit nu toch wel overtreft als geklauwde in een latex huid geklede duivelin, die zichzelf oraal bevredigd door middel van haar 3 meter lange pratende tong.
the killer tongue: een curiosum in de filmgeschiedenis, en een aanrader voor iedereen;
score 4 op 4

seed

jaar: 2007
genre: torture, horror, gore
regiseur : uwe boll
cast: Michael Paré, Will Sanderson, Ralf Moeller, Jodelle Ferland

max seed is een moordenaar, en geen amateurtje, liefst laat hij zijn slachtoffers verhongeren in een kelder terwijl hij alles filmt. wanneer de politie hem te pakken krijgt wordt hij tot de doodstraf veroordeeld. wanneer zijn executie echter mis gaat en hij dreigt op vrije voeten te komen, besluiten zijn bewakers en de agent die hem had ingerekend, dat het maar beter is om hem gewoonweg levend te begraven. maar seed graaft zichzelf uit, en gaat bloederig wraak nemen.

seed is een filmpje van uwe boll. een van de minst geliefde filmmakers van deze tijden. reeds tal van internet petities zijn in het leven geroepen om ervoor te zorgen dat boll nimmer meer in de regiseursstoel plaats neemt, en ook op de I.M.D.B zijn er anti-boll activisten die automatisch al zijn films een lage score gaan geven. zo is de gemiddelde score voor seed bijvoorbeeld een 2,3 wat mijn inziens veel te weinig is, omdat seed een film is die je echt bij de ballen pakt en ze niet meer los laat. het is niet omdat boll al eens een die hard game nerd tegen zijn schenen schopte door een spelletje te verfilmen op een manier die desbetreffende game nerd niet aan staat, dat al zijn films slecht zijn, nietwaar?

maar goed, seed, die je best in ongecensureerde versie kan zien, omdat er anders van de film niet veel over blijft, opent met live-footage van een dierenmarkt ergens in azie, waar hondjes gevild staan te wachten om in de pan te eindigen. onmiddelijk al een keiharde stelling. niets is zo wreed als de mens.
later in de film wordt het nog grover. max seed laat dus graag zijn slachtoffers verhongeren. hij begint klein, met een kakkerlak. dan gaat hij verder met een hond. het beest jankt een beetje draait wat rondjes, krabt een beetje aan de deur van zijn kerker, en legt dan het loodje. dan gaan we verder met een vrouw. zij blijft langdurig in beeld, huilend en smekend, zodat zelfs de meest geharde filmkijker er een beetje ongemakkelijk van wordt. wanneer ze ten einde raad van de honger probeert om de ontbonden smurrie van de dode hond op te eten, dan knijpen we toch liever een oogje dicht. en wanneer max seed als een echte belg een babytje in zijn horror kelder opsluit, en het joch wel heel langdurig huilt van de honger, dan spoelen we liever een stukje verder.
seed is een film die je moet gezien hebben, waarschijnlijk met één oog dicht, en die je daaracher nooit meer zal willen zien; niet al te smaakvoldus, maar als rauwe horror, zeker in zijn opzet geslaagd.
score 4 op 4

eden lake

jaar: 2008
genre: survival, horror
regiseur: james watkins
cast: Kelly Reilly, Michael Fassbender, Tara Ellis, Jack O'Connell

jenny en steve zijn een jong koppeltje die een gezellig weekendje willen kamperen aan een meertje. wanneer een plaatselijk groepje pubertjes de stemming komt verpest met hun luidruchtige muziek laat steve dit niet zomaar over zich gaan en confronteert hen. dit leidt tot rampzalige gevolgen. het groepje kinderen steelt hun auto en jaagt hen dieper de bossen in. wanneer steve gevangen genomen en gemarteld wordt, moet jenny wanhopig proberen de situatie te redden.

eden lake is een goede film, alvast veel beter dan funny games u.s. en dat ligt grotendeels aan regiseur/schrijver watkins. met de beperkte middellen die hij ter beschikking had (een stuk bos) heeft hij een spannende horror weten maken. iedereen weet dat als je geen budget hebt voor grote ontploffingen, je je toevlucht moet zoeken tot blote borsten of een goed verhaal om een film te doen verkopen , en het verhaal is er. natuulijk kan je niet veel plotwendingen steken in een film die draait om een achtervolging in de bossen, maar toch steekt alles goed ineen, met de nodige schrikmomenten op gepaste tijden. het is dus ook geen verrassing dat watkins aangetrokken is om het scenario te schrijven voor the descent 2 dat geregiseerd wordt door jon harris, tevens de editeur van eden lake.
bovendien slaagt watkins er nog in van een klein beetje maatschappij kritiek in zijn verhaal te smokkelen, namelijk de gebrekkige opvoeding van de hedendaagse jeugd en de problematiek van de hangjongeren waar iedereen zich zorgen om maakt. vraag maar aan eender welk oud vrouwtje dat krampachtig haar handtas tegen haar verrimpeld lijfje drukt telkens ze een groepje tieners moet voorbij schuifelen.
toch is deze preekles niet overheersend en worden we getrakteerd op een stevige portie terreur en bloedvergieten. en dat de jongeren in deze film nog ZO jong zijn maakt alles natuurlijk nog een pak erger.
voor mijn part één van de betere rauwe films dit jaar
score 4 op 4

funny games u.s.

jaar: 2008
genre: home invasion, torture, horror, thriller
regiseur: michael haneke
cast: Naomi Watts, Tim Roth, Michael Pitt, Brady Corbet

an, george en hun zoontje georgie zijn een paar rijke stinkerds met een buitenverblijfje aan een meertje. op een dag krijgen ze bezoek van twee jongelingen in tenniskledij. wanneer deze jongens het vertikken om hun huis te verlaten, begint er een psychologisch tereurspel met als inzet hun leven.

goed, ik stond dus in de videotheek te twijfelen tussen deze funny games u.s. , en the strangers. enkel god weet waarom ik uiteindelijk voor deze film koos en niet voor die met lekkere liv tyler, maar feit is dat ik voor mijn verkeerde keuze serieus heb moeten boeten.

funny games is dus een zogeheten home-invasion film, waarin, het woord zegt het al, inbreuk wordt gedaan op de privacy en de veiligheid van iemands woning; zulke films zijn niet nieuw. in 72 had je al de video nasty last house on the left, gevolgd door een hele resem goedkope clonen, zoals bijvoorbeeld,lisa lisa (1977) last house on the beach (1978), the house on the edge of the park (1980) en zo voorts..
helaas heeft funny games geen enkele schokwaarde, die zijn illustere voorgangers wel hadden.
in deze film gebeurt nagenoeg alles off screen, te beginnen bij de dood van de hond, en verder gaand met de gebroken knie van tim roth. waarschijnlijk was het de bedoeling van haneke om te breken met de hedendaagse cultuur van torture-porn films en wat meer de nadruk te leggen op het betere acteerwerk. doch helaas draait ook dit uit op een fiasco.
tim roth, die onlangs de hulk nog een pak rammel wist te verkopen, zit er nu maar bij voor spek en bonen. als een norse kleuter met een auwtje aan zijn knie zit hij in een hoekje op een stoel en je zou haast vergeten dat hij er zit.
naomi watts, die mij in king kong tot tranen toe wist te ontroeren met haar nogal forse uitvoering van "kong on ice" wekt deze keer enkel verveling bij mij op. En wat de twee psycho's betreft: op geen enkel moment weten deze twee snotapen bij mij het gevoel van een echte bedreiging op te wekken. twee dergelijke pussys leg ik smorgens tussen mijn boterham om daarna nog een lekker kommetje corn flakes te nuttigen.
voorts beschikte haneke over geen enkele goede inval qua "torture";
als er een ding is dat de home invasion films ons geleerd hebben, is dat er toch minstens een grafische verkrachting had mogen inzitten, maar buiten het doordeweekse lingeriesetje van watts geraken we niet.
als ik dan nog moet zeggen dat funny games u.s. de amerikaanse remake is van het duitse funny games, en dat haneke zijn remake zelf gemaakt heeft, dan kan ik enkel concluderen dat een ezel zich wel degelijk tweemaal kan stoten aan dezelfde steen.
mijn score voor funny games u.s. is alvast een dikke vette nul,
en ik hoop dat iemand deze kerst michael haneke vastgebonden in mijn kelder komt droppen zodat ik hem met een videocamera en een bak vol roestig werktuig een bijscholingkje kan geven, ryan nicholson (god) stijl.
score 0 op 4
ps wat me ook opviel in deze film, en dit terzijde dan, is dat watss en roth wel heel hysterisch doen over het feit dat de speaker van hun gsm niet meer werkt , zodat ze geen hulp kunnen inroepen. hadden ze dan geen smsje kunnen sturen? zelfs k3 doet het "ik stuur je een sms, een lief berichtje L.O.V.E."

100 tears

jaar: 2007
genre: killer clown, gore, slasher
regiseur: marcus koch
cast:Raine Brown , Joe Davison, Georgia Chris ,Jack Amos

om even verder te gaan op de topic van killer clowns heb ik het vandaag over 100 tears. een filmpje van marcus koch, die vooral zijn strepen heeft verdiend als special effects designer voor diverse vieze low budget filpjes zoals brain robbers from outher space, toxic avenger 4, het verschrikkelijk slechte Ghost lake, en nikos the impaler, nr 4 uit de violent shit serie van uber viezerik Andreas Schnaas, die ook verantwoordelijk was voor antropophagus 2000 de remake van de berucht antropophagus the beast.

dat valt in 100 tears goed te zien. koch kijkt niet op een litertje rode verf of een afgehakt ledemaatje of een metertje darm meer of minder. toch is het niet enkel de blood en guts die 100 tears interressant maakt. wat vooral opvalt is de bijzondere mimiek van acteur jack amos, die zonder ook maar een woord te zeggen pure dreiging uitstraalt; probeer dat maar eens te doen met overgrote schoenen en make up waar de mannen van kiss zich voor zouden schamen. ook het camerawerk is meer dan in orde, en de wisselwerking tussen de twee leads is natuurlijk genoeg om geloofwaardig te zijn.

goed, waarover gaat deze film nu?
wel, twee reporters doen een onderzoekje naar de zogenaamde teardrop moorden, die al een jaar of 20 aan de gang zijn. wat ze aanvankelijk voor een urban legend houden blijkt de waarheid; een man verkleed als clown houdt op geregelde tijdstippen slachtingen in verschillende delen van de staat, telkens in navolging van een locaal circus.

de plot heeft dus niet veel om het lijf, maar ja, wat verwacht je van een b-film? tenslotte kijken we niet voor het verhaal, maar voor de blood en guts, nietwaar; en daarvan biedt deze film meer dan genoeg.
score 4 op 4

hellbreeder

jaar: 2004
genre: killer clown, creature,
regiseur :James Eaves en Johannes Roberts
cast: Lyndie Uphill, Dominique Pinon, Darren Day

alice is een gekwelde vrouw. haar zoontje werd vermoord en sindsdien wordt ze verscheurd door schuldgevoelens, die zich manifesteren als hallucinaties in de vorm van haar ex man en haar ex schoonouders die haar zelfs achtervolgen tot in de douche. alice wordt er helemaal gek van en het enige wat haar rust kan geven is de moordenaar van haar zoontje te pakken nemen. als een bloedhond volgt ze het spoor van haar verdachte nummer één Sam. Sam blijkt echter niet de killer in kwestie te zijn, maar een creatuur genaamd de hellbreed, die zich camoufleert als clown om kinderen te lokken.
goed, op het eerste zicht is hellbreeder dus een film die je links zou laten liggen.
aleen al omdat een monster dat zich als clown voordoet om kinderen te lokken verre van orrigineel is; stephen king schotelde ons al eens iets voor in die zin, in zijn boek IT, en in het echte leven kunnen we altijd nog verwijzen naar de moordenaar john wayne gacy die verkleed als pogo de clown menig kindje om zeep hielp.
verder zijn er door de jaren heen nog talloze killer clown films gemaakt zodat de gimmick er echt wel af is. (dit terzijde, maar 100 tears is ook nog een goor filmpje met clown dat gerust bekeken mag worden)
voorts is het clownmonster in deze film volstrekt debiel qua make up effects wat ze proberen te maskeren door er een helder lichschijnseltje over te trukeren.
wat maakt hellbreeder dan wel de moetie waar? om te beginnen de regie van het duo James Eaves en Johannes Roberts die deze film bovendien ook nog eens schreven en produceten. ten tweede de prestatie van Lyndie Uphill die buiten deze film verder niks meer gemaakt schijnt te hebben. al zou ik niet weten waarom niet. de rol van alice is haar op het lijf geschreven; of ze nu staat de discusieren met de spookbeelden van haar schoonouder en ex-man, of in slow motion door dromen holt, of een praatje zit te maken met god, alles doet ze op een oerdegelijke manier, die we in een b-film zelden zien. de krankzinnigheid die ze uitstraalt is geloofwaardig genoeg om de mannen met de vlindernetjes al klaar te houden achter de deur. waarschijnlijk komt dit vooral door het constant moeten aanhoren van de theme song, geschreven door roberts zelf, grotendeels geinspireerd door (gestolen van) john carpenter's halloween theme, en doorlopend ten gehore gebracht tijdens vrijwel de gehele film.
hellbreeder is de ideale film om een avondje de aandacht af te leiden van het nieuws op t.v. over de clowns in de belgische politiek, die ons een dezer dagen ongetwijfeld ook wel eens de das om zullen doen.
score 3 op 4

baby blood

jaar: 1990
genre: parasite, horror, gore
regiseur: alain robak
cast: Emmanuelle Escourrou, Christian Sinniger, Jean-François Gallotte

yanka is een vrouw die in een circus werkt. wat onmiddelijk aan haar opvalt zijn haar enorme grote ronde wiebellende...oorringen, en haar natte, wijdopenstaande spleet... tussen haar tanden. wanneer een jaguar uit afrika wordt geleverd blijkt deze besmet met een alienachtig monstertje. nadat het ding de jaguar verlaat kruipt het creatuur in een op een vreemde manier erotisch aandoende scene tussen de benen van yanka om zich in haar baarmoeder te nestelen teneinde zich daar als mens te incuberen. het monster verplicht yanka om hem menselijk bloed te leven om groot en sterk te worden. in de franse versie spreekt het monstertje met de stem van alain robak zelve, maar dan op helium, terwijl voor de engels overgedubde versie voor een eerder diepe en melodieuze stem geopteerd wordt. de foetus stelt haar vooral existenciele vragen; "houd je van mannen?" "vind je het leuk als ze zo op en neer gaan?" "houd je een beetje van mij?"
je hoort het al. ons monstertje is dus een jaloers en onzeker beestje. een beetje zoals alle kleine jongentjes, die later met hun moeder willen trouwen.
en dus om haar kindje te plezieren doet yanka wat haar opgedragen wordt; ze verleidt mannen en vermoord hen om hun bloed te drinken. dit doet ze overwegend naakt, waarbij mijn ogen steeds heen en weer gaan tussen de onverzorgde bosmarmot die tussen haar benen woekert, en de spleet tussen haar tanden waar vanessa paradis en guy verhofstadt nog jaloers op zouden zijn. man toch.
baby blood is dus een vreemd frans filmpje, zeker het bekijken waard, en ongetwijfeld de enige film waarin je een zwangere vrouw een raid ziet doen op een bloedmobiel van het rode kruis. tenzij, natuurlijk, ze in het binnenkort te verschijnen vervolg LADY BLOOD dit nog eens overdoen. zodra ik deze gezien heb laat ik het jullie weten.
alvast mijn score voor baby blood
3 op 4
en tot slot nog de trailer voor lady blood
http://www.excessif.com/video/index.php?flashvideo=lady_blood_1eres_images.flv

gutterballs

jaar: 2008
genre: slasher, gore, rape& revenge, exploitation
regiseur: ryan nicholson
cast: Alastair Gamble, Mihola Terzic, Nathan Witte, Wade Gibb, Candice Lewald

wanneer een de rivaliteit tussen twee bowlingteams steeds heviger oplaait wordt een meisje van het ene team op sadistische wijze verkracht door de mannen van het andere team. na deze gruweldaad wordt de bowling baan opgeschrikt door bizarre en bloederige moorden.

je hoort het al, gutterballs is geen subtiel filmpje. dis is gewoon hakken met de botte bijl, en dat is exact wat je kan verwachten van regiseur ryan nicholson. kijk maar naar zijn debut torched waarin een jongen zijn ballen bewerkt werden met een gasbrandertje; of naar zijn tweede film live feed waarin een vrouw dik tegen haar zin een glazen buis in haar keel geramd krijgt, waarna door deze buis haar een levende slang wordt gevoerd; even later steken ze haar dood met een machette, waarna de slang doodleuk uit de wonde in haar borstholte komt piepen. gewoonweg fantastisch;
gutterballs is indien mogelijk nog meer "over the top"; om te beginnen met de verkrachtings scene; wie zich de scene uit the acused met jodi foster nog wat voor de geest kan halen, vergeleken bij gutterballs is die scene haast even onschuldig als handjes vasthouden.foster hoefde tenslotte keen bowlingkegel in haar geboortekanaal te verwerken. verder wordt er nog een travestiet aan een gratis geslachtsoperatie geholpen, sterft er een koppeltje tijdens een nummertje 69 door verstikking in elkaars geslachtsdelen, en , in aanmerking komend voor de prijs van meest orriginele sterfscene van 2008, wordt er een kerel zijn halve hoofd afgeschuurd in een van die hot-wax toestellen waarmee bowlingballen worden opgeblonken. natuurlijk zullen er veel mensen zijn die nicholson zijn films vulgair en smakeloos vinden, en ze hebben nog dik gelijk ook, maar tussen al die vuiligheid door kan je onmogelijk deze man zijn talent miskennen. nicholson weet hoe hij een film moet maken en bewijst het keer op keer, en voor mijn part mag hij dit nog lang blijven doen.
score 4 op 4

shutter

jaar: 2008
genre: horror, asian, ghost story, mystery
regiseur: Masayuki Ochiai
cast: Joshua Jackson, Rachael Taylor, Megumi Okina

benjamin shaw is fotograaf van beroep en niet een van de minste. wanneer hij een fotoshoot in japan moet doen ontdekt hij samen met zijn kersverse echtgenote dat er spookachtige verschijning op al zijn fotos plakken.

shutter is dus een typische aziatische ghost story; je kent het wel, in plaats van het europese laken met ketting en boegeroep, krijg je hier wederom een bleek meisje met haar zwarte haar voor haar gezicht gekamd. net zoals je gewend bent van the ring , the grudge, the eye, en wat heb je dan nog allemaal. ook het verhaal onvouwt zich soortgelijk. ditmaal is het geen behekste videotape, oogvlies of slaapkamer, maar maakt de geest van een overleden meisje het sommige mensen heel moeilijk om nog serieuze vakantiekiekjes te nemen door telkens op te duiken op de achtergrond. niet dat ze zo een aandachtgeile teef is, maar er zit haar iets dwars en iedereen zal het geweten hebben. helaas zit er in shutter iets minder spanning dan in de andere films. wat shutter weet te redden is de regie van Masayuki Ochiai, die met zijn vorige film, infection, bij mij toch op enige bijval kon rekenen. natuurlijk vond ik infection, zoals alle aziatische, niet door hollywood geproducte films totaal onbegrijpelijk, en wist ik op het einde niet goed wat er nu juist aan de hand was. gelukkig is dit in shutter anders. ochiai weet met subtiel camerawerk een sfeer van onbehagen te scheppen, en je te laten meevoelen met de lichte paranoia van de vrouwelijke hoofdrolspeelster tenopzichte van de vrouwelijke collegas van haar man.
voor de rest is shutter helaas te weinig vernieuwend om lang bij te blijven. voor de liefhebbers van de aziaatische ghost storys is hij evenwel een aanrader. ikzelf heb voorlopig weer eens meer dan genoeg bleke vrouwen met voor hun gezicht gekamd haar gezien.
score 3 op 4

the red room

jaar: 1999
genre: asian, torture, low-budget
regiseur: Daisuke Yamanouchi
cast: vijf japaners

vier mensen, waaronder een getrouwd koppel en twee jonge meisjes doen mee aan een spel waarmee je tien miljoen yen kan verdienen. de opzet is heel simpel; je trekt elk een speelkaart; wie de koningskaart heeft mag twee van de anderen een opdracht laten uitvoeren;de opdracht mag eender wat zijn. weigeren betekent opgeven. wie als laatste over blijft wint het geld.

een film met een dergelijk uitganspunt houden alvast een serieuze belofte in. want mensen zijn zowat in staat tot alles om geld te verdienen. nu is 10 miljoen yen wel een abstract begrip voor mij; ik heb geen flauw idee hoeveel een yen waard is
en voor mij is dat dus niet veel meer waard dan monopolygeld; altijd handig om je reet mee af te vegen, maar verder..
goed laten we ervan uitgaan dat 10 miljoen yen veel geld is. zou je voor dat geld
a) iemand van hetzelfde geslacht kussen
b) jezelf op een stoel laten ronddraaien tot je overgeeft
c) gedurende drie minuten een haardroger in je mond laten blazen met een wasknijper op je neus?
d) in je mond laten urineren?
e) je partner een serieuze aframmeling geven, en haar daarna nog eens verkrachten?
f) je op nog enkele minder verfijnde manieren sexueel laten uitbuiten?
g) allen van de hierboven genoemde zaken?

klinkt interessant nietwaar? jammer genoeg lijdt the red room aan enkele serieuze minpunten.
1)om te beginnen, het totale gebrek aan buget. voor de meest eenvoudige effecten was er alleszins geen geld; een beetje bloed dat uit een mondhoek loopt, maar verder moet je niet op gorigheid rekenen.
2) het japanse absolute taboe op het vertonen van geslachtsdelen. als je bij gebrek aan geld voor gore effecten het acent wil verleggen naar sexuele uitbuiting, dan zou het geen kwaad kunnen om eens een geslachtsdeel te laten zien; tenslotte probeer je met een film als the red room de meest geharde horrorfanaten aan te spreken, maar dan moet je ook wel iets leveren. geloof me op mijn woord. de sugestie van een gloeilamp die in een vagina wordt gebroken weegt niet op tegen een korte flits van een bloederige vagina waar enkele scherven doorheen priemen; ware het een film van ryan nicholson (torched, live feed, gutterballs) geweest, dan hadden we het alvast te zien gekregen.
3) de afgrijselijke japanse acterus; oke het zal wel cultuurgebonden zijn, maar al die overdreven hyperactieve reacties werken serieus op mijn systeem.
dus the red room levert zijn beloft niet in; de te verwachten marteling en verminking komt niet tot zijn recht. jammer, want als ze mij dit idee hadden aangerijkt, en me hadden gevraagd er een aanvaardbaar script voor te schrijven, dan zou de uitkomst geheel anders geweest zijn; maar ja, ik ben dan ook een vies ventje;
tot slot nog dit.
op het einde van de film wordt de last survivor gevraagd of hij (of zij, ik verklap niks)geen zin heeft om nog eens een spelletje te spelen. op naar de in 2000 verschenen red room 2. mocht iemand hem gezien hebben, laat me dan weten hoe hij was;
voor the red room 1 is mijn score 2
score 2 op 4

cannibal holocaust

jaar: 1980
genre: kanibalen, gore, movie-in-movie, exploitation
regieur: rugero deodato
cast: Robert Kerman, Francesca Ciardi, Perry Pirkanen, Luca Barbareschi, Salvatore Basile, Ricardo Fuentes, Carl Gabriel Yorke

wanneer professor monroe naar een verafgelegen jungle trekt om een verdwenen filmploeg terug te vinden, vind hij enkel hun overgebleven filmspoelen. op deze beelden ontdekt hij dat de filmploeg enkele stammen heeft gemanipuleerd om interessantere scene's te kunnen vastleggen. met als gevolg dat de stammen bloederig wraak genomen hebben.

over films kan je lang en breed discusieren; wat de ene goed vind, zal de anderen afbreken. zo onlangs nog met mijn review van saw v; maar goed..

als we het hebben over zombiefilms, dan zal de ene zeggen dat de night of the living dead trilogie van romero (later uitgebreid tot een quintologie met land of the dead en diary of the dead) tot de allerbeste zombiefilms aller tijden horen. anderen zullen de voorkeur geven aan zombie flesh eaters aka zombie 2 van lucio fulci;
maar als het over kanibalenfilms gaat, dan steekt bij iedereen cannibal holocaust er met kop en schouders bovenuit. natuurlijk is cannibal holocaust een pure exploitation film. zuiver en alleen gemaakt om te schokken en te verkopen; maar waar anderen jammerlijk falen en hun film laten verzanden in totale absurditeit weet deodato met zijn rauwe realisme de mensen gedurende de hele film bij de ballen te pakken, en vast te houden.
niet voor niets staat in de japanse verhuurtop van de videotheken jaar na jaar cannibal holocaust op 2. nummer een is trouwens E.T. rare jongens die jappen.

C.H. is dus een film in film. grotendeels opgenomen in documentaire stijl, met een handheld camera, scheve hoeken en dingen die soms buiten het beeld gebeuren. een trukje dat later ook werd toegepast in the blair witch project. iedereen vond die film zo geweldig vanwege zijn vernieuwing, maar dan vergeten ze toch even C.H.
de trend van de "real life recordings" wordt heden ten dage nog steeds voortgezet met films als cloverfield, quarantine, en diverse anderen.
aangezien deodato zich beroepe op "authentieke beelden" was het voor hem dus mogelijk om de gruwelijkste scenarios voor te schotelen. groepsverkrachtingen, genitale verminking, een abortus door middel van stok en koord, rituele straf voor overspel, slachting van dieren (take that michel vandenbossche van gaia) en de vrouw die over een paal geschoven werd tot de paal weer haar mond uitkomt.
toen deodato zijn film in roulatie bracht, zonder hem langs de keuringscommisie te gaan werd hij voor de premiere in beslag genomen, en deodato werd aangekleeg voor moord, vanwege de realistische manier waarop de hoofdrolspelers aan hun einde kwamen. deodato heeft zijn acteurs naar de rechtbank moeten laten komen om zijn onschuld te kunnen bewijzen. het is dus totaal ovebodig te zeggen dat deze film niet geschikt is voor jonge kijkers.
ondertussen is onze roger bezig aan een nieuwe kanibalenfilm, kortweg cannibals geheten; en ik vraag me alvast af of deze over 25 jaar een even legendarische cultstatus zal berijken.
cannibal holocaust krijgt van mij alvast de volle score
score 4 op 4

saw v

jaar: 2008
genre: horror, torture, psychology
regiseur: david hackl
cast: Tobin Bell, Costas Mandylor, Scott Patterson

toen james wan en leigh whannel in 2003 liepen te leuren met hun studentenfilm en het door henzelf geschreven scenario waarin 2 mannen vastgeketend wakker werden in een kamer wisten ze onmiddelijk de aandacht te trekken van de hollywood studios. in no time werd de film ingeblikt met een voor het genre vernieuwende kijk op de psychologische thriller; saw werd een hit, en algauw werden de sequels aaneen geregen. aanvankelijk hielp whannel nog meeschrijven aan de scenarios alhoewel james wan in de regisseursstoel vervangen werd door Darren Lynn Bousman, maar na een tijdje zag zelfs whannel ervan af om zijn geesteskind nog verder te exploiteren.
ondertussen zijn we al 2008, en is saw reeds toe aan zijn vijfde editie.

saw v draait voornamelijk om fbi agent mark hoffman die in saw 4 de fakkel overnam van jigsaw. hoffman wordt nu op het spoor gezeten door een andere fbi agent, en moet in een race tegen de klok zijn geheime identiteit veilig stellen, en ondertussen nog enkele mensen wijze levenslessen bijleren door hen te onderwerpen aan gruwelijke folteringen.

saw v komt maar traagjes op gang. dit is vooral de schuld van de vele vele vele flashbacks. ik ken mensen die niet naar de topserie lost willen kijken door al die flashbacks, en ook voor hen zal saw v een hopeloze warboel lijken. bovendien hebben ze het in die flashbacks geregeld over amanda, maar deze is nergens te zien omdat actrice shawnee smith geen zin meer had om nog mee te doen; natuurlijk zijn de flashbacks noodzakelijk, volgens de bazen van lionsgate, want acteur tobin bell is nog steeds waanzinnig populair en een saw film zonder jigsaw zou onmogelijk zijn. het resultaat? door de vele vele flashbacks blijft er haast geen ruimte over om nog een deftig scenario te schrijven over wat er in de hedendaagse tijd afspeelt.
saw v wist me op geen enkel moment te boeien. de personages die sterven doen me niets; bij hun dood word ik warm nog koud; het verhaal wist me op geen enkel moment te boeien of te verrassen; en dat is toch de rede waarom de saw films zo populair waren bij mij,: het onverwachtte einde dat me elke keer liet opveren, roepend "kut! dat ik daar niet opggekomen was!"
saw v is dus een flopfilm, gauw ineengeknutseld om voort te teren op het succes van de voorgangers en nog steeds is de koe niet leeggemolken, de citroen niet uitgeperst tot op de laatste druppel.
ongetwijfeld heeft jigsaw wel nog een pakhuis of drie volgestouwd met wrede valstrikken, en cassettebandjes vol bedreigingen. de wereld loopt vol met mensen die het leven niet naar waarde schatten, costas mandylor zal wel nog een film of 10 de rol van hoffman spelen, en jigsaw kunnen ze nog wel laten opdraven in vele vele vele flashbacks.
lionsgate heeft de releasedatum voor saw 6 al vastgelegd op 23 oktober 2009, dus ik weet alvast zeker wat de slechtse film van volgend jaar gaat worden. de slechtste film van dit jaar is voor mijn part saw v en hij krijgt van mij een dikke vette nul
score 0 op 4

night of the creeps

jaar: 1986
genre: horror, parasite, zombie, gore
regiseur: fred dekker
cast: Jason Lively, Steve Marshall, Jill Whitlow, Tom Atkins

voor de mensen die slither gezien hebben, night of the creeps was een van de belangrijkste inspiratiebronnen voor deze film; zelf jat slither er ook lustig op los bij diverse andere films, en weet een aardige mengelmoes te maken die de meeste horrorfans wel zal aanspreken;

wanneer enkele aliens hun experimentele hersenparasieten dumpen op onze planeet breekt alle onheil los; eenmaal op aarde dringen ze bij mensen binnen via hun mond om in hun hersenen te woekeren. in de tussentijd lopen de mensen voort als levende doden.

zoals ik al zei: night of the creeps is een beetje een mengelmoes van allerlei genres; de openings scene met de aliens die rondrennen in hun schip zal alvast menig kijker de wenkbrauwen doen fronsen; dan kabbelt de film een beetje verder terwijl de parasieten een beetje rondkruipen om daarna te veranderen in een heuse zombiefilm.
puristen zouden kunnen klagen over het feit dat de film hierdoor weinig samenhang kent, maar voor mijn part mogen die puristen zichzelf gaan (censuur).
regiseur dekker levert met N.O.T.C. een aardige prestatie neer voor zijn filmdebuut, en ik had verwacht dat hem een reuze cariere te wachten zou staan; helaas verzonk hij hierna kwasi in de anonimiteit. hij wist enkel nog de film monster squad te regiseren, een enkele aflevering van tales from the crypt, en het zo snel mogelijk te vergeten vehikel robocop 3, een van de meest afreuze films aller tijden waar zelfs robocop peter weller vriendelijk voor bedankte. ook als scenarioschrijver schopte hij het niet al te ver. aangezien robocop 3 ook in deze categorie zijn laatste exploot was. is fred dekker nog in leven? ik zou het niet weten.
maar night of the creeps is nog steeds in leven! misschien niet in het collectief geheugen , maar dan toch in mijn dvd collectie, en in mijn hart!
score 4 op 4

frankenhooker

jaar: 1990
genre: horror, comedy
regiseur: frank henenlotter
cast: james lorinz, patty mullen.

wanneer amateur chirurg/elektricien jeffrey franken een grasmaaier op afstandsbediening maakt, komt zijn verloofde elisabeth per ongeluk onder de messen terecht. helaas schiet er te weinig van haar over om haar te reconstrueren, dus besluit jeffrey maar enkele lichaamsdelen te gaan zoeken bij de locale hoerenpopulatie, teneinde eilsabteh niet alleen terug tot leven te wekken , maar haar ook het perfecte lichaam te bezorgen. om de hoertjes van kant te maken en zijn eigen geweten prope te houden bezorgt hij hen een zelfgebrouwen soort crack.

met een beetje goede wil zou je kunnen zeggen dat frankenhooker eigenlijk meer een romantische comedy is dan een horror, een romantische comedy met ontploffende hoertjes hehe. nou ja, wat zou je dan ook verwachten van een film van henenlotter. deze mens zijn humor is het cinematografische ekwivalent van "trek eens aan mijn vinger" pure onderbroekenlol die zelden of nooit getuigt van goede smaak; het zou niet de eerste keer zijn dat leden van de productiecrew opstapten. het overkwam hem alleszins al in basket case, en in brain damage.naar het einde van deze film toe schakelt henenlotter weer even over naar zijn hoogste versnelling en bezorgt ons weer enkele wansmakelijke scenes die zowat het midden houden tussen walgelijkheid en lachwekkendheid. met de films van henelotter is het dus ook zoals met die van fulci of argento; oftewel ben je er weg van. oftewel doet het je niets. van mijn part mag henenlotter nog lang films blijven maken, en ik kijk reeds uit naar het binnenkort te verschijnen "bad biologie" over een vrouw met 7 clitorissen die op zoek gaat naar de ultieme bevrediging.
en ik herhaal nogmaals, wie me aan een kopie kan helpen van basket case 2 en/of 3, stuur me een prive bericht.
score voor frankenhooker 4 op 4

creepozoids

jaar: 1987
genre: post-apocalypse, sci-fi, horror, creature
regiseur: david decoteau
cast: Linnea Quigley, Ken Abraham, Michael Aranda, Richard L. Hawkins, Kim McKamy

het is al lang geweten dat wanneer een film succesvol scoort er tal van straight to video imitaties van verschijnen; alien triggerde een hele resem films over monsters in ruimteschepen, en films zoals mad max en damnation alley maakten de mensen bewust van de gevaren van een kernoorlog (en hoe cool het wel zou zijn om in de woestijn rond te lopen in een lederen broek)
bijde themas werden ook vaak gecombineerd met desastreuze gevolgen zoals "the terror within" 1 & 2 maar ook creepozoids


creepozoids speelt zich af in het mytische jaar 1998 waarin de wereld is vergaan in een nucleaire derde wereldoorlog. slechts enkele steden hebben zich weten te handhaven, en daarbuiten rest er enkel nog een woestenij waar bandieten en mutanten zwerven, voor zover ze niet weggespoeld worden door zure regen. een groepje deserteurs uit een of ander leger is onderweg naar de stad new los angeles, en moet onderweg schuilen in een verlaten gebouw waar ooit medische experimenten werden uitgevoerd; al gauw merken ze dat ze niet alleen zijn daar; maar ook nog gezelschap hebben van een "creepozoid"

ah creepozoid. een uber low budget film uit die eindeloze stroom straight to video releases uit de jaren 80. meestal was de artwork voor het hoesje van de video duurder dan het filmen zelf (vergeet niet dat die dingen indertijd nog geschilderd werden door kunstenaars, i.p.v. gauw gauw op een computer in elkaar geflanst)ik heb hier trouwens de vhs hoes voor mij liggen. move over aliens, here come the creepozoids bloklettert het trots.
hoe indrukwekkend de verhaallijn ook moge klinken met dat gedoe over nucleaire wereldoorlog, veel merk je er niet van. dit gedeelte van de storyline wordt ons in de eerste minuut of zo vlug uit de doeken gedaan middels enklele groene letters op het scherm, kwestie van het budget niet te overschrijden. vervolgens zien we de hoofdpersonages over een vervallen fabrieksterrein sluipen en door een deur naar binnen vluchten. voor de rest van de film zal alles zich dan ook binnen afspelen. in de leefruimte, een magazijntje, het hol van de creepozoid, en de gang die alles verbindt. vooral dan in die gang waar ze toch wel opvallend veel in rondrennen.
hoewel creepozoids zichzelf graag een sci-fi film mag noemen, veel merk je er niet van. ware het niet dat de personages al eens een schot lossen met een laserwapen, voor de rest is alles zo primitief dat je haast verwacht een reeds lang uitgestorven dodo te zien overvliegen. ook bijzonde futuristisch is dat de twee vrouwelijke leads geen beha dragen; very avant garde.
laten we het nu even hebben over de vrouwelijke lead: linnea quigly
quigly is zo een van die vrouwen die dol zijn op plastic monsters, goedkope special effects, en haar eigen naakte lijf. al te vaak werd ze gecast in rollen waar ze uit de kleren moest om vervolgens uit het leven te stappen. als je nog ergens een oude videotheek weet waar ze nog vhs hebben, zoek dan eens goed tussen de rekken en waarschijnlijk vind je wel iets waar ze in meespeelde; zoals curse of the living dead, savage streets, the return of the living dead, hollywood chainsaw hookers, night of the demons ,of the killer eye; allen hebben ze twee dingen gemeen. de borsten van quigly.
regiseur decoteu is ook geen onbekende in het straight to video wereldje en zal waarschijnlijk wel nog een tijdje meedraaien.
ondertussen valt het mij op dat ik wel al een behoorlijk stukje heb geschreven over een film waar nauwelijks iets in gebeurt.
want behalve het heen en weer lopen door gangen, en vluchten voor de creepozoid die steeds van achter een hoekje blijft opduiken, en de sexscene onder de douche gebeurt er helemaal niks; akkoord, de afschuwelijke cast wordt een voor een vergiftigd, krijgt gratis gele contactlenzen, zwelt op en kotst zwart slijm, maar daar blijft het dan ook bij. en dan na 72 minuten pure onzin is het afgelopen.
en ik wil het einde niet verklappen, maar de laatste minuten zijn de beste; kijk maar aandachtig naar het vhs hoesje; is dat een hybride creatuur, een mengeling van mens en creepozoid? inderdaad; alleen daarvoor al zou je moeten kijken.
score 2 op 4

scar

jaar : 2007
genre: horror, thriller, torture
regiseur: Jeb weintrob
cast: Angela Bettis, Kirby Bliss Blanton, Devon Graye,Ben Cotton

joan burrows werd in haar jeugd samen met haar beste vriendin gevangengenomen en gemarteld door een serial killer die de buurt al een tijdje tijsterde. ze kon echter de killer vermoorden en ontsnappen, helaas zonder haar vriendin te redden.
jaren later keert ze terug naar het stadje dat ze achter zich had gelaten, om te voldoen aan enkele familiale verplichtingen. plots herbeginnen de moorden, en al gauw is zij de hoofdverdachte in het onderzoek.

goed, laten we eerlijk zijn. scar is niet een bijster orriginele thriller. zo tapt hij bijvoorbeeld al uit hetzelfde vaatje als films zoals saw en hostel. in principe is daar natuurlijk niets verkeerd mee, en persoonlijk zeg ik "liever goed gestolen, dan slecht verzonnen." scar is ook niet zo grafisch als de japanse torture films maar weet toch enkele huiveringen op te wekken. ik wil niet te veel verklappen, maar als ik zeg "scheermes" en "voetzool" dan weten de meeste viezerikken onder ons al hoe laat het is. juist ja.
de hoofdrol is weggelegd voor angela bettis die al enkel hoofdrollen had gescoord in films van tobe hooper (toolbox murder) en lucky mckee. bettis is er niet vies van om eens uit de kleren te gaan, dus liet mckee haar in de masters of horror serie opdraven in de aflevering "sick girl" om eens lekker te rollebollen met uber softcore lesbian misty mundae a.k.a. erin brown, die er ook al niet vies van is om uit de kleren te gaan.
toch blijft bettis haar rol in scar beperkt tot hysterisch en getraumatiseerd rondlopen en tegen iedereen te verklaren dat de killer nog in leven is.
ook nog een pluim voor regiseur weintrob die buiten enkele videospelletjes en dramas zich voor het eerst waagt aan een echte rauwe horror-thriller, en er wonderwel in slaagt de spanning hoog te houden. het enige jammerlijke aan scar is dat je gewoon al weet wie ditmaal de killer is. maar daar kan weintrob niet aan doen. scar is dus een filmpje om zeker nog eens te bekijken en kan rekenen op mijn goedkeuring.
score 4 op 4

lurking fear

jaar: 1994
genre: horror, creature
regiseur: C. Courtney Joyner
cast: Jon Finch, Blake Bailey, Ashley Laurence, Jeffrey Combs, Allison Mackie

in lurking fear gaan enkele criminelen op zoek naar een verdwenen geldbuit op het kerkhof van lefferts corner. maar onder het kerhof loopt een gangenstelsel waar een familie gemuteerde canibalen leeft.

lurking fear is gebaseerd op een kort verhaal van h.p. lovecraft, een notoire gothic roman schrijver die al meer van zijn verhalen verminkt zag worden dan stephen king.
lurking fear is trouwens niet de enige bewerking van dit kortverhaal, aangezien er in 97 nog een filmpje van werd gedraaid, genaamd bleeders (a.k.a. hemoglobine) nu is bleeders wel een getrouwere adaptatie omdat deze film er wel in slaagt de barokke romantiek en onderdrukte sexualiteit van lovecraft te vatten, maar voor de rest is bleeders oersaai;
nee geef mij dan maar lurking fear.
goed, lurking fear IS pure filmpulp. snel gemaakt, met een rammelend scenario en niet al te fantastische regie, maar dat is compleet de schuld van regiseur joyner.
deze vent kan gewoon geen aannemelijk verhaal schrijven, laat staan verfilmen.
zo was hij ook mede verantwoordelijk voor de afschuwelijke "trancers" serie waarvan deel 6 geregiseerd werd door jay woelfull die later nog ghost lake ging regiseren, en ghost lake is een al even afreuse film. euh, ik ben even aan het afdwalen vrees ik. ik zal later wel verder uitwijden over ghost lake want deze film is zooooo slecht dat ik hem wel moet vermelden.
dus joyner kan geen films maken, zoveel is duidelijk. wat heeft lurking fear dan wel te bieden? wel, jeffrey combs natuurlijk! deze horror veteraan met reeds 91 rollen op zijn palmares kan gewoon niet nee zeggen tegen een lovecraft verfilming. zo was hij bijvoorbeeld ook al te bewonderen in re-animator en zijn vervolgen, castel freak, en from beyond (niet te verwarren met fulci's the beyond) combs speelt hier weerom de geleerde, en in deze rol zie ik hem het liefst. combs was ook de enige rede dat ik shark man heb uitgezien.
in een van de andere hoofdrollen herkennen we Ashley Laurence die dacht dat ze dank zij haar rol van kirsty cotton in de cult reeks hellraiser wel een grootse cariere tegemoet ging , maar helaas strandde in de vergetelheid. niet dat ashley werkloos thuis zit, of in burger king werkt of zo, maar buiten een paar gastrolletjes in E.R. en beverly hills of enkele t.v. films is haar cariere zo goed als dood, zeg maar levend dood.
zoals ik al zei heeft lurking fear voor de rest niet veel te bieden. de actie is flauwtjes, en de film sleept wat aan zodat je er gemakkelijk een half uurtje tussenuit kan knijpen om naar het toilet te gaan of een hapje te eten, zonder al te veel te missen. maar toch moet je hem eens gezien hebben. doe het niet voor mij, maar doe het voor jeffrey en ashley. ze zullen je dankbaar zijn.
score 2 op 4

let sleeping corpses lie

jaar: 1974
genre : horror, zombie
regiseur: jorge grau
cast: Cristina Galbó, Ray Lovelock, Arthur Kennedy

enkele hippies komen per ongeluk terecht in een conservatief dorpje waar enkele moorden in hun schoenen worden geschoven. deze moorden zijn echter gepleegd door ... de levende doden. lijken die opgewekt zijn door bizarre stralingen, bedoeld om insekten uit te roeien.

sinds romero in 1968 night of the living dead uitbracht onstond er een kleine uitstoot van soortgelijke films. vooral in italie waren ze enorm sterk in het draaien van low budget films met halfbakken acteurs met afgrijselijke accenten, die tijdens het editen allemaal vlotjes werden overgedubd; let sleeping corpses lie, oftewe Non si deve profanare il sonno dei morti is zo een italohorror filmpje.
nu heden ten dage zijn we wel heel wat gewend, qua zombie film. we hebben doden gezien in alle staten van ontbinding en verminking, maar in de jaren 60 a 70 was dat wel anders. bij gebrek aan goede prosthetics moesten regiseurs beroep doen op wat creatievere casting directors, die gezwind op zoek gingen naar minder aantrekkelijke (zeg maar lelijke) medemensen die er zelfs zonder make up al redelijk dood uit zagen. deze mensen stommelden een beetje in het rond op stramme benen, zuchtend, tandenknarsend en weeklagend als de zielen in dante's inferno, en dat was het zo wel een beetje.
in let sleeping corpses lie beschikten ze over een iets groter budget, aangezien ze hun doden ook nog vreemde contactlenzen in de ogen konden schroeven.
L.S.C.L. moet het dus vooral hebben van zijn spanning, of wat er op sommige momenten voor moet doorgaan.
de obligate scenes die momnteel nog steeds tot in den treure worden herhaald zijn ook hier al aanwezig. bijvoorbeeld: mensen verschansen zich in een huisje en proberend de doden buiten te houden. een van hen probeert hulp te halen, wordt toch nog ingehaald door de tergend trage zombies, en wordt vervolgens snel van zijn darmen ontdaan; en ook nog : de zombies breken ergens binnen en achtervolgen mensen op trappen en door nauwe gangen. oké, het is cliché maar deze films zijn er wel mee begonnen. L.S.C.L. is een oervader van de hedendaagse moderne zombiefilm en zou in niemand zijn collectie mogen ontbreken;
score 3 op 4

the living dead girl

jaar: 1982
genre: eurotrash,zombie, sexploitation
regiseur: jean rollin
cast: Marina Pierro, Françoise Blanchard, Mike Marshall, Carina Barone

oh my god, the living dead girl, ook bekend onder zijn franse naam, "la morte vivante" is echt wel een typisch staaltje van antieke eurotrash! deze film dateert nog uit de tijd dat sexscene's gefilmd werden met de benen stijf dicht en de lichamen naast elkaar, en waar enorme bossen schaamhaar het scherm van de cinema vulden.

wanneer twee boeven een vreemd chemisch brouwseltje komen dumpen in de cryptes van een oud kasteel brengen ze per ongeluk het lijk tot leven van de twee jaar daarvoor gestorve catherine valmont. deze heeft menselijk bloed nodig om zich lekker te voelen wat betekent dat de twee snoodaards al gauw op een bloederige manier sterven. langzaam komen catherines herrineringen boven aan haar leven voor haar dood, en dus belt ze haar lesbische vriendin (wat zou een b-film zijn zonder lesbienes?) deze komt haar opzoeken en besluit er alles aan te doen om haar geliefde te beschermen en te voeden.

je begrijpt het al,het verhaal van the living dead girl heeft al even wijnig om het lijf als de actrices die er in mee doen. zoals ik al zei, pure eurotrash zoals bijvoorbeeld de emanuelle films en zombie lake. nu wil het toeval dat de regiseur van TLDG ook de regiseur is van zombie lake, en emanuelle 6. sterker nog, jean rollin maakt al vieze filmpjes sinds 1968 met the rape of the vampire, waarna nog een hele waslijst volgt van van naakte schaamharige wijven doortrokken hoogstandjes,(maar liefst 45 stuks) zoals bijvoorbeeld virgins and vampires (1971), A Virgin Among the Living Dead (1973), vibrations sexuelle(1977), Two Orphan Vampires (1997) en als laatste meesterwerk Nuit transfigurée (2007), waarbij hij nog lang niet het record heeft gebroken van de nog grotere viezerik jesus franco (met 189 films vol naakte schaamharige wijven) waarvan we later wel nog eens enkele films onder de loep nemen.
ook de twee hoofdrolspeeltsters bleven hierna nog met enige regelmaat lesbierotisch films draaien, al dan niet met wisselend succes. in ieder geval zal the living dead girl niet de grootste rol uit hun carrieres geweest zijn.
toch blijft TLDG een pareltje om te ontdekken voor alle serieuze liefhebbers van de b-film;
score 2 op 4

Zombies! Zombies! Zombies!

jaar: 2008
genre: horror, gore, zombies
regiseur: Jason Murphy
cast: enkele schaars geklede wijven!

als rasechte zombiefilm liefhebber kan je gewoon niet voorbijgaan aan een film met het woordje zombies in de titel; als in de desbetreffende titel drie keer het woordje zombies voorkomt wordt de verlijding wel heel groot, en als er onder de titel nog een zombies versus strippers staat als tagline, dan ben je gewoon helemaal verkocht.

eerder dit jaar hadden de makers van zombie strippers reeds het gat in de markt gevonden. en dit gat opgevuld met siliconen. zombie strippers was een film met 33% naakte strippers, 33% zombies en 33% naakte strippende zombies. het overige % was de aftiteling op het einde. het kon niet lang duren alvorens deze film gekopieerd zou worden.

enter zombies!zombies!zombies! het verhaal is vrijwel hetzelfde. een experimentje gaat verkeerd, enkele mensen raken besmet. enkele strippers moeten vluchten en vechten voor hun leven. enkele kijkers trekken laatdunkend een wenkbrauw op.

z!z!z! is de eerste film van Jason Murphy, die daarvoor in de jaren '90 al eens second unit director was van enkele stomme films. hoe het komt dat hij plots zijn come back tracht te maken is een raadsel. hoe het komt dat niemand tijdens het filmen heeft geprobeerd om hem de schedel in te slaan is een nog groter raadsel, want z!z!z! is een draak van jewelste die echt in de diepste afvalbakken van de cinema hoort. de grappen zijn flauw , de acteerprestaties zwakjes, de strippers niet bloot genoeg, en de zombies niet dood genoeg; de "special effects" had ik in mijn keuken zelf kunnen maken met wat plasticine, een beetje verf en een biefstukje of twee drie. de cgi fragmenten hadden gecreeerd kunnen zijn door een eerstejaars computerprogrameur, enfin je begrijpt het al... pure bagger.
het enige lichtpuntje in deze film was een kleine knipoog naar snakes on a plane. een pimp die al gans de film door zijn best tracht te doen om zo cool en fly mogelijk over te komen roep tijdens de zoveelste zombie aanval
"I have had it with these motherfucking zombies in this motherfucking stripclub"
aaargh, ik zou er niet van opkijken als er binnekort een z!z!z! 2 in de rekken ligt.
score 1 op 4

brain damage

jaar: 1988
genre: horror, creature
regiseur: frank henenlotter
cast: Rick Hearst,Gordon MacDonald, Jennifer Lowry

laten we het van in het begin maar duidelijk stellen. om van brain damage te genieten moet je inderdaad een hersenbeschadiging hebben.

brian is een doodgewone jongen met een doodgewoon leven, tot hij op een dag in contact komt met aylmer, een parasiet die hem beloont met hevige gelukzalige hallucinaties in ruil voor menselijke hersenen. algauw raakt brian hopeloos verslaafd en wordt hij de speelbal van aylmer.

brain damage is een film van frank henenlotter die een instant cult status verwierf met het maken van basket case. een ultra low budget horror over een siamese tweeling die wraak wou nemen op de artsen die hen haddden gescheiden. basket case was op zich een redelijk debiele film, met enkele knullige effektjes en een belachelijk slecht geanimeerd stop motion monstertje. ook in brain damage herhaalt henenlotter zijn foefjes. aylmer is een bijzonder slecht geanimeerd parasiet achtig creatuur, dat mij gans de tijd doet denken aan mr hanky de kerst drol uit south park. bovendien loopt hij met een eeuwige debiele grijns rond op zijn gezicht. ik vraag me af waar ze het vandaan blijven halen.
ook de scenes waar aylmer zich tegoed doet aan hersenen zijn ronduit flauwtjes te noemen. vaak lopen de slachtoffers rond met een halve kerstdrol op hun voorhoofd gekleefd. ze krijsen een beetje en spartellen nog wat, en dan zijn ze dood.
maar wat brain damage redt zijn de ongelofelijk stupide dialogen. deze zijn zo belachelijk dat je gewoon niet anders kunt dan met een stomme grijns (nog stommer dan die van aylmer) er naar te zitten kijken.
brian "you sucked out her brain?"
aylmer "yeah, right through her mouth"
brian "is she dead?"
aylmer "are you kidding? of course she is!"
en natuurlijk, als kers op de taart: de scene die je altijd zal bijblijven.
brian gaat high op aylmer juice naar de locale disco. een in leder en latex gekleed sletje lokt hem mee naar de achtergelegen steeg en laat zich op haar knieen zakken voor zijn kruis
"seems like you got a real monster down there" zegt ze, alvorens zijn ritssluiting te openen. plots schiet aylmer te voorschijn en duikt haar mond in die ze al had geopend voor een potje orale verwennerij. wat volgt is een onsmakelijke, doch lachwekkende scene waarin ze al pijpend stikt in aylmer, die "en passant" haar hersenen uit zuigt wat dus de reeds door mij ge quotte dialoog tot gevolg heeft.
henenlotter is dus duidelijk een man van de onderbroekenhumor.
na deze film werkte hij vervolgens nog aan basket case 2, frankenhooker, basket case 3, en binnenkort verschijnt zijn nieuwste pareltje van platvloersheid bad biology, waar ik al rijkhalzend naar uitkijk.
score 3 op 4

teeth

jaar: 2007
genre: horror, comedy
regiseur: Mitchell Lichtenstein
cast: Jess Weixler, John Hensley, Josh Pais, Hale Appleman

dawn is een meisje dat naar goede amrikaanse traditie geen flauw benul heeft van haar eigen sexualiteit, en ook haar eigen lichaam is haar vreemd. samen met haar vriendje heeft ze een pact gesloten geen seks te hebben voor het huwelijk. wanneer haar vriendje zich op een dag niet meer kan bedwingen en zich aan haar vergrijpt komt hij tot de vaststelling dat haar flamoes niet is zoals het hoort te zijn. ze beschikt namelijk over de geduchte en beruchte vagina dentata, oftewel een kut met tanden.

goed, met een dergelijk onderwerp voor een film kan je twee kanten uitgaan.
1)je maakt het rauw, vulgair en smerig zodat je nooit door de keuringscommisie geraakt, tenzij je wil dat je film in hetzelfde rekje komt te liggen als giants of cock 2, the assmaster, en black on white fuck sluts.
2)je probeert alles zo subtiel mogelijk in beeld te brengen, vertrouwend op pure sugestie en de verbeelding van de kijker;
goed, voor teeth hebben ze dus gekozen voor optie twee. wat wil zeggen dat er geen vagina te zien valt. hooguit zie je eens een wormvormig aanhangsel over de grond rollen waarvan je denkt dat "zou dat zijn dinges zijn?"
is teeth dan een saaie film? nee natuurlijk niet. teeth is een film met een verhaal en een moraal; het is een film over girl meets world; het gaat over volwassen worden en respectvol omgaan met mensen en jouw eigen lichaam, n nog meer van die dergelijke linksgezinde hippie nonsens.
het zal wel aan mij liggen, maar ik had de boel toch wat ranziger gemaakt.
score 2 op 4

slime city

jaar: 1988
genre: horror, gore, (ongewilde comedy)
regiseur: Greg Lamberson
cast: (waarschijnlijk enkele goede vrienden van de regiseur)


soms vraag je je af, "kan een film nog slechter zijn dan de vorige die ik gezien heb?" en al te vaak blijkt dat inderdaad het geval te zijn.
zo ook met slime city.
alex is een student die in een achterbuurtje gaat wonen in een gebouw waar een aantal weirdos reeds hun intrek hebben genomen. ze brouwen daar hun eigen wijn naar het recept van een oude sekteleider die daar ooit zou gewoond hebben. maar het goedje blijkt geen wijn te zijn maar een brouwseltje dat zijn huid bedekt met een pruttelend laagje slijm dat in hem een moordlust ontwikkeld.
slime city belooft dus een stad vol slijm en weet slechts een enkel vent te leveren; nochtans had ik graag wat meer slijm gezien. ik ben namelijk opgegroeid in de jaren 80-90 toen slime nog heel populair was; ieder knulletje had toen wel een potje met groene of roze slime dat heerlijk rekte en plakte en dat na een tijdje zo ranzig werd van de ingekleefde haren en koekjeskruimels dat je je potje onder dwang van moeder in de vuilbak kon gooien.
voorts lijdt slime city ook onder een reeks beroerde acteer prestaties. echt, dan doet het amateurtoneelgroepje van dat stelletje dementerende bejaarden in het rusthuis aan de overkant van de straat het nog beter.
het was zelfs zo erg gesteld met het beschikbare aantal acteurs, dat ze mary huner een dubbelrol gegeven hebben. als lori draagt ze een klasieke stijve outfit en als nicole een strak latex pakje met netkousen en een enorme zwarte pruik. waarschijnlijk zal de casting supervisor zichzelf fier op de borst getrommeld hebben omtrent zoveel spitsvondigheid, maar ik trapte er niet in.
het enige wat slime city een beetje kon redden van de totale ondergang was de eindscene waar slimy alex lori te lijf gaat en zij hem in relatief grote mootjes hakt, waarna zijn hersenen al kruipend op de vlucht slaan. dit en enkel dit levert hen nog 1 punt op.
slime cuty is dus een ten allen tijde te vermijden film!
score 1 op 4

feast 2 : sloppy seconds

jaar: 2008
genre: horror, gore, creature
regiseur: John Gulager
cast: de zelfden van fest 1 plus wat extra slachtoffers.

feast 2 begint zowat op het zelfde moment dat feast 1 het voor bekeken houdt. de overlevenden maken zich uit de voeten. onmiddelijk komen er enkele nieuwe personages op de proppen. namelijk een bende chopper chicks onder leiding van biker queen die wraak wil voor de dood van haar tweeling zus harley mama in feast 1. haar zoektoch leidt haar naar het naburige stadje waar nog maar net een slachting werd aangericht door de sadistische en op seks beluste creaturen uit feast 1.
van daar begint het een beetje mis te lopen. feast 2 is niet meer of minder dan een aaneenschakelijk van vieze of hilarische scene's , zonder verdere samenhang of verhaal. en voor je het weet is de film gedaan en wordt je verondersteld uit te kijken naar het weldra te verschijnen feast 3. goed, ik zal er naar kijken , enkel en alleen maar om te zien of john gulager er in slaagt die film nog erger te verkloten dan deze.
van mij krijgt feast 2 alvast een dikke vette nul
score 0 op 4

the midnight meat train

jaar: 2008
genre: horror, thriller
regiseur: Ryuhei Kitamura
cast: Bradley Cooper, Leslie Bibb, Brooke Shields, Vinnie Jones, Roger Bart

soms heb je iets gehoord over een film, die er zo veelbelovend uitziet, dat je gewoon niet kunt wachten tot een officiele release, en je je dus genoodzaakt ziet je toevlucht te nemen tot het bekijken van eender welke obscure versie die je maar in je handen kan krijgen. zo was het voor mij dus ook met de op een kortverhaal van clive barker gebaseerde film the midnight meat train. deze ochtend zat ik dus te kijken naar een in het russisch overgedubde versie, met een ondertiteling, die grotendeels was opgesteld in zeer gebrekkig engels, waarschijnlijk gemaakt door iemand die slechts een gedeeltelijke notie had van de engelse taal, en alles had vertaald vanuit het spaans. dit kon ik merken aan de hier en daar nog steeds aanwezige spaanse woorden. (bv olvidas)
toen ik voor de zoveelste keer het engelse woordje "excrement" las waar het woordje "shit" had moeten staan, wist ik gewoon dat ik bijna de limiet had berijkt van wat een horrorfilmfan kan verduren om één van de eersten te zijn die deze film onder ogen krijgt.

leon is een fotograaf die hoopt om ooit met zijn plaatjes veel geld te verdienen. in een poging zijn werk in een befaamde gallerij te krijgen besluit hij een serie fotos te maken die de onderbuik van de stad moeten tonen. hij gaat 's nachts op pad en red zo toevallig een fotomodel uit de klauwen van een bende tuig in de plaatselijke metro.
wanneer het fotomodel de volgende dag in de krant als vermist staat opgegeven gaat hij zelf op onderzoek uit, en komt zo op het spoor van een seriemoordenaar die zijn slachtoffers uitpikt en vermoordt op de nachttrein.

the midnight meat train is een schitterende film, weldoordacht opgebouwd, en prachtig in beeld gebracht door de regiseur, die perfect weet hoe je de computer kan gebruiken om een shot te verfraaien. meestal heb ik het niet zo op al die digitale toestanden, en zie ik liever een plastic oog uit een plastic kop spatten dan een computergegenereerd effectje (oeps, spoiler!!) maar in deze film werkt het wel. sta je er toch nog sceptisch tegenover, bedenk dan maar dat de rol van de killer wordt gespeeld door de immer coole vinnie jones (bullet tooth tony) die er in slaagt om zonder een woord te zeggen pure dreiging uit te stralen.
zeker bekijken, tenminste, zodra die zeikerds van lionsgate hem eindelijk op de europese markt gooien.
score 4 op 4

flowers of flesh and blood

jaar: 1985
genre: asian, gore torture
regiseur: Hideshi Hino
cast : enkele gele medemensen

wie vaak steen en been klaagt dat de meeste aziatische horrors te complexe verhaellijnen hebben, en vaak over niets anders handelen dan nogal bleekjes uitgeslagen geesten, zal na het bekijken van deze film wel snel zijn bek houden. flowers of flesh and blood is een filmpje uit de stal van de guinea pig collectioN Uber zieke films voor Uber zieke mensen noemen ze dat.
het verhaal is dan ook ube simpel. iedereen kan het volgen.
Een vrouw wordt op straat verdoofd met chloroform om wakker te worden in een obscuur kamertje waar een of ander leiperd in een samurai pak (inderdaad) haar heeft vastgebonden op een bed. doodleuk vertelt hij haar dat hij haar gaat veranderen in een kunstwerk. in een bloem van vlees en bloed. Hij injecteert haar met een of ander middeltje dat haar kalm en dociel maakt, en begint haar vervolgens vakkundig te bewerken met allerlei roestige voorwerpen.
flowers of flesh and blood is dus geen film voor de tere zieltjes onder ons. vanwege zijn hoge graad van realisme zal menig persoon over de nek gaan bij de scenes waar een hand in close up aan de pols wordt doorgesneden. je ziet de pezen en het gewricht zitten in het vlees en zelfs een subtiel laagje onderhuids vet. je gaat je afvragen "is dit wel nog trucage?"
Ook kan je je afvragen: "ben ik ziek als ik geniet van dergelijke filmpjes?" of "Zouden ze mij hiervoor niet moeten opsluiten, om te verhinderen dat ik dit zelf probeer?"
maar dergelijke vragen stel ik mezelf al lang niet meer. ik vraag me enkel nog af waar ik op dit uur nog gauw een fles chloroform kan vinden.
score 4 op 4

bone sickness

jaar: 2004
genre: zombie
regiseur: Brian Paulin
cast: Darya Zabinski, Ruby LaRocca, Rich George, Kevin Barbare, Ernest Hutcherson, Brian Paulin

wanneer alex lijdt aan een erge vorm van beenmergkanker, proberen zijn vrindin en beste vriend hem te redden door hem stukjes beenmerg te voeren die ze uit lijken gestolen hebben. helaas wordt zijn ziekte er alleen maar erger op, en bovendien staan de doden op uit hun graf om wraak te nemen voor zijn canibalisme.

Bone sickness is weer zo een van die heerlijke independent films. ze worden gemaakt door eigenzinnige jonge regiseurs, die helemaal hun ding doen zonder de ene na de andere keuringscommisie op hun dak te krijgen. ik zie het al helemaal voor mij hoe verknipt en verminkt deze film zou worden om hem volgens hollywood standaard "uitgeefbaar" te krijgen. vrijwel elke naaktscene zou er vantussen moeten. de zombies zouden braafjes rondstommellen zonder een vlieg kwaad te doen, en mijn favoriete scene, die waar alex talloze maden en wormen uitkotst door toedoen van de vloek van de ondoden, zou herleidt worden tot niet meer dan een bescheiden boertje achter de hand. en dat zou toch helemaal zonde zijn. oke, het naakt willen we nog opofferen, maar toch niet de minuten durende slachtpartij waar een gans swat team in stukken wordt getrokken door wel heel stoffige en beschimmeld aandoende lijken.
bone sicknes is er weer zo eentje die je Moet gezien hebben
score 4 op 4

cemetery gates

jaar: 2006
genre: gore, creature film
regiseur: roy knyrim
cast: Reggie Bannister, Peter Stickles, Aime Wolf, Nicole DuPort, Kristin Novak

Enkele zeer domme tieners gaan een heel low budget zombie film draaien op het kerkhof. Bij toeval bevind zich op dit kerkhof een monster. namelijk, een tot bovenmaatse proporties gemuteerde tasmaanse duivel, die ooit het huisdier was van een van hen, maar door diens vader gebruikt werd als proefkonijn. (waarschijnlijk omdat de proefkonijnenwinkel die avond dicht was), enfin, een voor een vallen de tieners en diverse andere bijrolletjes ten prooi aan het bloedorstige creatuur.
Van enige diepgang in het verhaal valt hier dus niets te bemerken. Zelfs het woord verhaal is eigenlijk een beetje hoog gegrepen. Cemetery gates moet het vooral hebben van zijn bloederigheid en zijn niet onaardige special effects. Roy Knyrim is welliswaar niet de meest creatieve persoon in het regiseursstoeltje, gelukkig heeft hij oog voor goedkope vettige effektjes. Eerder al was hij verantwoordelijk voor de specials in enkele van de Wishmaster films (niet dat de wishmaster films een goede refferentie zijn hehe) en dat is er toch een beetje aan te zien. maar voor de rest is cemetery gates een totaal te verwaarlozen filmpje.
En nee hoor, het feit dat het monster ooit het huisdier was van een van de personages wordt niet uitgebuit door een emotionel scne in te lassen, waarbij bevoorbeeld het personage met tranen in de ogen zegt "i'm sorry, but i have to do this" en vervolgens het monster de lucht in blaast. alweer een kans die onbenut blijft om ware titanic aandoende scenes te realiseren. jammer jammer.
score 2 op 4

reGOREgitated sacrifice

jaar: 2007
genre: vomit gore
regiseur: lucifer valentine
cast: Ameara Lavey, the black angels of hell

Het verhaal van R.S. gaat ongeveer verder waar Slaughtered Vomit Dolls ermee ophield.
Angela Aberdeen houdt het leven voor bekeken en verzuipt zichzelf in de badkuip als offer voor Satan. Ze wordt door identieke tweelingdemonen naar de Hell geescorteerd via een parallelle dimensie die iets te maken heeft met de zelfmoord van Kurt Cobain.

Natuurlijk draait R.S. niet om het verhaal. Sterker nog, R.S. draait zelfs niet om het bloot, het gekots, of het extreme grafische geweld dat gebruikt wordt. R.S. draait vooral om het talent van regiseur Lucifer Valentine.

Zelfs met zijn niet lineaire vertellijnen weet hij te boeien, de chaos is niet zomaar chaos. Het is gestructureerde wanorde. Het is pure arthouse. Natuurlijk zullen vele kijkers (tenminste dan diegenen die het einde halen) zich afvragen wat er exact gebeurd is, maar ze zullen versteld staan van de wijze waarop alles in beeld gebracht is. De veelal witte steriele achtergronden bieden het ideale contrast voor de viezigheden die zich op de voorgrond afspelen. De scene waarin de Black Angels of Hell gescheiden worden van elkaar is zo weerzinwekkend door de stralende kleuren rood en wit dat het een stap verder gaat dan gore enkel maar voor de gore. Het wordt pure kunst. Toegegeven, de scene waarin een vent met een dode inktvis op zijn hoofd drinkt uit de de opengebroken schedel van de vrouw die hij nog maar net heeft onthoofd, om vervolgens de opgedronken inhoud weer lekker uit te kotsen is helemaal over the top, maar toch blijf je gefascineerd kijken. Ook de pis- en kotsscenes zullen je doen walgen maar ook intrigeren.
R.S. is dus geen film voor wie enkel maar wat gore horror wil zien. Ook is R.S. geen film voor wie enkel wat pis en kots porno wil zien. R.S. is een film voor de liefhebber van arthouse cinema waar Tarantino nog wat van kan leren.
R.S. is het tweede deel in Valentine's vomit-gore trilogie, dus gaat ondergetekende alvast aandachtig uitkijken naar deel drie.
Zodra mijn maag weer wat bekomen is.
score 4 op 4

the snuff reels. (niku daruma)

jaar: 1998
genre: gore, torture, asian
regiseur: Tamakichi Anaru
cast:Kanako Ooba, Kikurin, Tamakichi Anaru, Yuuji Kitano

Kana is een amateir pornoster. op een dag maakt ze een afspraak met enkele mannen om een nieuwe film te draaien. wanneer de scenes iets te hardhandig worden wil ze opstappen. ze krijgt een klap op het hoofd en wanneer ze bij komt ondekt ze dat ze de hoofdrol mag spelen in een snuff film.

the snuff reels heeft dus een heel basic verhaal. haast nog simpeler dan we gewoon zijn van andere asian torture films zoals bijvoorbeeld flowers of flesh and blood. het lijden van kana wordt er alleszins niet minder op.
na enkele sexscene's waarbij op traditionele japanse wijze de genitalien worden gecensureerd, begint dus het goordere werk. Kana's ledematen worden verwijderd. haar tong wordt met een fruitschilmesje afgeschraapt, en ze wordt nog eens lekker gepakt in een snee in haar buik.
Dat is dus een van die typische voorbeelden van de dualiteit van de japanse moraal. een geslachtsdeel laten zien? ho maar!, Maar de gruwelijkste martelingen ondergaan? Ja graag. Ik vraag me soms af wat die japaners bezield.
the snuff reels is dus weerom een filmpje voor wie houdt van het zwaardere werk.
tot slot nog even deze kleine anecdote. enkele jaren geleden maakte ik een kopietje van deze film voor een vriend van mij. Tijdens een feestje had hij deze film afgespeeld voor de aanwezige mensen. later die week kwam iemand mij vertellen dat hij afgelopen weekend "een echte snuff film" had gezien. U bent gewaarschuwd.
score 4 op 4

blood surf

jaar: 2000
genre: horror, creature
regiseur: James D.R. Hickox
cast: Dax Miller, Taryn Reif, Kate Fischer, Duncan Regehr, Joel West

enkele leeghoofdige surfers trekken samen met een gewetenloze tweederangs producer en zijn cameravrouw naar een afgelegen eiland om te surfen tussen de haaien in de hoop dat deze spectaculaire beelden geld gaan opbrengen. met een aan lager wal geraakte kapitein en zijn crew varen ze uit om te ontdekken dat er in het water iets veel gevaarlijkers schuilt dan een simpele haai. een voor een vallen ze ten prooi aan Krocodylus!

na het succes van films als Jaws, jaws 2 en jaws 3d doken de films betreffende aquatische tereuren uit de grond als paddestoelen. Tot op de dag van vandaag worden we nog steeds belaagd door alles wat kieuwen heeft, een staartvin of zich toch tenminste iet of wat vlotjes beweegt in het water, zij het pirhanas, octopussen, kraken, nog meer haaien, orka's, vliegende vissen , nog een paar haaien, kwallen, zeeslangen, en natuurlijk krokodillen.
De krokodil, een overblijfsel uit een ver ver verleden toen we nog vol met haar in de bomen slingerden heeft iets wat onze oerangsten aanspreekt. De krokodil heeft iets zo fundamenteel gevaarlijks over zich dat onze instincten klaarwakker worden zodra ze in ons blikveld komen. tal van films werden gemaakt over deze onbewerkte handtassen zoals bijvoorbeeld: killer crocodile, killer crocodile 2, lake placid, rogue, enzovoorts enzovoorts. oh en natuurlijk ook bloodsurf

oké, Bloodsurf a.k.a. Krocodylus zat in een dvd box samen met Spiders en Python. Bloodsurf was overduidelijk de beste van de 3. Dit wil al veel zeggen over de andere twee, nietwaar? Niet dat Bloodsurf een slechte film is, maar deze film kun je onmogelijk serieus nemen. De acteurs doen wel hun best, maar slagen er op geen enkel moment in om overtuigend over te komen. Ook die arme Krocodylus weet niet te overtuigen. Erger nog. Om deze film te maken hebben ze verschillende maquettes gemaakt van het vervaarlijke beestje, maar helaas hebben ze geregeld de schaal verkeerd ingeschat, waardoor Krocodylus dan weer eens groter lijkt, dan weer kleiner, maar altijd belachelijk. Zolang het geschubde monster in het water zit valt alles nog mee, maar eens aan land wordt het wel heel erg. tot twee maal toe krijgen we een plastic poot te zien die door een toneelknecht hardhandig in de modder wordt gestempeld teneinde een afdruk te maken. Met tranen van ontroering in mijn ogen moest ik terug denken aan de begindagen van de stop-motion films. zucht.
toch een lichtpuntje in deze film. de langverwachtte terugkeer van superster Duncan Regehr, die in de jaren 90 hogen ogen gooide met de serie Zorro! ik hoop dat het sarcasme jullie niet ontgaat, hehe. Regher speelt in deze film de rol van kapitein Dirks, een aan lager wal geraakte zuiplap. de rol stond hem op het lijf geschreven.
kapitein Dirks liefje Artemis moet voor het vrouwelijke element spelen in dit filmpje, dus laten ze haar voornamelijk bijzonder behaloos rondlopen, waarbij haar tepels zonder borsten dapper door het textiel van haar natte t-shirt priemen. Je zou er haast medelijden mee krijgen.
Toch blijf ik erbij dat Bloodsurf een aanvaardbare creature feature is, en bij deze roep ik Krocodylus uit tot krokodil van de maand.
score 2 op 4

rott weiler

jaar: 2004
genre: horror
regiseur: Brian Yuzna
cast:William Miller, Irene Montalà, Paul Naschy

Dante en Ula zijn twee rijke jongelingen die voor de fun proberen te infiltreren in de teritoriale wateren van het in een fascistische militarie staat veranderde Spanje.
Het uitstapje loopt uit op een fiasco en Dante bevindt zich al gauw in een gevangenenkamp voor illegale imigranten. Hij weet te onsnappen maar wordt op de hielen gezeten door de wrede Kufard en zijn trouwe viervoeter de killer cyborg hond Rott Weiler. Wanhopig gaat Dante op zoek naar Ula, maar wil hij wel echt weten wat er et haar gebeurd is?

Rott weiler is nog maar eens een filmpje van cult regiseur/producer Brian Yuzna, eerder ook al verantwoordelijk voor hitfilms zoals bride of re-animator, return of the living dead 3, en the dentist. zoals gewoonlijk blijft hij trouw aan zijn favoriete thema, namelijk het vinden van de ware liefde, en wat we ervoor zouden doen om ze te (her)winnen. Yuzna weet telkens een grimmige sfeer neer te zetten in zijn films, en zelfs zijn meer recentere werk weet de spirit van de jaren 80 films te behouden doer het onontbeerlijke bloed af te wisselen met het gratuit bloot.
opmerkelijk is de rol van Kufard, gespeeld door icoon paul Naschy. Ster uit tal van exploitation films uit de jaren stilletjes. Naschy gaf vooral gestalte aan de weerwolf. altijd leuk om een oude vriend nog eens tegen te komen.
Rott weiler mikt duidelijk op een groter publiek dan zijn voorgangers. De gore scenes worden braafjes in beeld gebracht en af en toe mis ik de uitbundige special effects die ik gewend ben. Toch is Rott Weiler een film om te zien, en nog eens te zien.
score 3 op 4

slaughtered vomit dolls

jaar: 2006
genre: vomit gore(!)
regiseur: Lucifer Valentine
cast: Ameara Lavey

Iedereen weet dat ik dol ben op vieze filmpjes, maar dit is toch wel heel ranzig. S.V.D. bestaat voor 33 procent uit een naakt wijfje dat tegen de camera staat te lullen, 33 procent uit het uitkotsen van diverse substanties, en 33 procent uit bloederige scene's. Het overige procentje is voor de aftiteling hehe. Het verhaal (of wat ervoor door gaat) gaat als volgt:
De 19 jarige Angela Aberdeen loopt van huis weg om een cariere te beginnen als stripper/prostitué. Ze komt echter terecht in een satanische sekte en algauw bevindt ze zich in een neerwaartse spiraal van drugs en geweld. Euh, klinkt goed, maar in de praktijk valt er van dit verhaal niets te merken. Lucifer valentine (what's in a name?) houdt er namelijk nogal kunstzinnige ideeen op na om te vertellen, filmen en monteren zodat het geheel totaal onvolgbaar wordt.
Is S.V.D dan een slechte film? Ik zou het niet weten. De naaktscenes zijn nauwelijks het bekijken waard. De bloederige scene's zijn dan weer iets beter, maar waar deze film echt scoort zijn de kots scene's. Vanuit alle hoeken komt het. Golven en golven kots. Op mensen, op glazen salontafeltjes, in een bokaal gemengd met bloed om vervolgens weer op te drinken en nog eens uit te kotsen.je moet al over een sterke maag beschikken , of zoals ik, compleet afgestompt zijn om dit filmpje uit te kijken. Een doosje motilium en een fles pepto-bismol bij de hand hebben helpt ook. Een score geven is dan ook moeilijk. Van mij krijgen ze alvast een 3 op 4 voor de originaliteit, en ik kijk al rijkhalzend uit naar het opkomende vervolg, Regoregitated Sacrifice. S.V.D is tenslotte deel 1 van een trilogie. Het kan niet op.
score 3 op 4

torched

jaar : 2004
genre: gore, independend, short, rape-revenge
regiseur: Ryan Nicholson
cast: Michelle Boback, Tamara Pender, Daniel Lomas, Ryan Haneman

Ryan Nicholson is een vies ventje. Tegenwoordig maakt hij furore in het horrorwereldje met zijn nieuwste film Gutterbals, maar deze film, zijn eerste, is toch minstens even vies. gefilmd met een duidelijk lager budget weet Torched ons toch naar de keel te grijpen, of in dit geval, naar de ballen.

Deanna (Boback) is een jonge verpleegster die op weg naar haar werk wordt verkracht. Wanneer ze de volgende dag een inbreker betrapt in haar appartement vreest ze dat het de verkrachter is die om een tweede portie komt. Ze overmeestert hem om hem daarna dagenlang te martelen. Door hem bijvoorbeeld als dartsboard te gebruiken, of hem te lijf te gaan met een klein gasbrandertje. De meest huiveringwekkende scene is ongetwijfeld die waarin ze de verkrachter, thans slachtoffer een handjob geeft om vervolgens injectienaalden in zijn penis en urinekanaal te steken, waarna ze zijn ballen tot smeltens toe verbrandt met voorgenoemd gasbrandertje. jakkes. als ze hem daarna nog eens anaal laat verkrachten door een seropositief homohoertje kan mijn lol niet meer op.Gelukkig weet Deanna tussendoor ook nog tijd te vinden om te gaan werken, te zuipen met haar vriendin, en te vrijen met de kersverse buurman.
Hehe die Ryan Nicholson toch.
Torched is een overduidelijke aanrader voor de liefhebbers van het hardere werk;
score 4 op 4.

gore whore

jaar: 1994
genre: low budget, gore, comedy
regiseur: Hugh Gallagher
cast: Audrey Street, Brady Debussy

Chase Barr is een aan lager wal geraakte politie agent die tegenwoordig de kost vedient als privé detective. Op een dag krijgt hij de opdracht van dokter Whitman om de verdwenen lab asistente Dawn Day op te sporen die in het bezit is van een mysterieuze formule. Al gauw ontdekt Barr dat de asistente in feite een gereanimeerd dood hoertje is die zich in leven moet houden door zich dagelijks te voeden met mensenbloed, en zich wekelijks in te spuiten met een geheime formule, door middel van een reuze dildo/injekteerspuit in haar tralala. Wanneer Barr haar te dicht op de hielen zit kan de Gore Whore niets anders doen dan de doden tot leven te wekken en ze op hem af te sturen.

Ik moet zeggen dat ik aan deze film veel plezier beleefd heb. Gore Whore mag dan wel een low budget zijn, maar met de beprekte middellen die de crew tot hun beschikking hadden hebben ze er toch nog iets van weten te bakken. Zoals in elke zombie film zitten er natuurlijk weer enkele knipogen naar de klasiekers; Zoals bijvoorbveeld de naam van de zombie hoer. Dawn Day. Heb je hem?
Ook de soundtrack bestaande uit nummers van obscure rock/ambient bandjes is best te pruimen. Deze film is een aanrader, al betwijfel ik dat je hem gemakkelijk ergens gaat vinden.
score 4 op 4

catacombs

jaar: 2007
genre: horror, thriller
regiseur: Tomm Coker
cast: Shannyn Sossamon, P!nk

ik stond dus in de videotheek met twee dvd's in mijn handen. Op het hoesje van de ene stond in grote letters gelabeld "from the producers of saw" op de andere stond "with Tobin Bell from saw" het was dus lood om oud ijzer. Ik koos voor catacombs omdat het hoesje mij ietsje meer aansprak.
Victoria is een lichtjes zenuwziek geval dat leeft op kalmeerpillen. Haar zusje Carolyn is een fuifnummer, wonende in Parijs, en in een poging Victoria wat te laten relaxen stuurt ze haar een ticket zodat ze haar kan komen opzoeken. eenmaal te parijs neemt Carolyn haar mee naar de catacomben onder de stad waar 200 jaar geleden een slordige 7 000 000 lijken gedumpt werden, en waar nu lustig gefeest wordt door groepjes jongeren. pfff. De jeugd van tegenwoordig.
Wanneer Carolyn vermoord wordt door de mythische ondergrondse killer, en alle fuifnummers verjaagd worden door de politie, bevindt Victoria zich eenzaam en verdwaald in de tunnels. Kan ze de uitgang vinden voor de killer haar vindt?
Catacombs begint dus als een stevige thriller met de nodige horror elementen, maar zwakt gaandeweg een beetje af. Wanneer Victoria na drie kwartier nog steeds door dezelfde gangetjes dwaalt en tevergeefs de longen uit het lijf schreewt bij afgesloten uitgangen verzuurt de adrenaline een beetje. Wanneer de film eindigt proberen ze er nog gauw een verrassende twist aan te geven, die helaas gangs de film onderuit haalt. Een aangename film voor tussendoor, maar niet meer dan dat.
score 2 op 4

the night they returned.

jaar: 2004
genre:horror, sexploitation
regiseur: sv bell (nee dit is geen typefout)
cast: melantha blackthorne, suzi loraine

In een hutje in de bossen leven enkele wulpse zusters samen met het lijk van hun vader. geregeld lokken ze mannen mee naar huis om seks met hen te hebben, ze vervolgens te vermoorden en op te eten, waarna de overblijfselen zonder plichtplegingen in het moeras worden gegooid. Op een dag beland er een vat met chemisch afval in ditzelfde moeras waardoor de lijken terug tot leven komen om wraak te nemen op de zusters.

Oh mijn lieve God, dit had wel eens de beste film van de jaren 2000 kunnen zijn, helaas helaas loopt bij de uitvoering ervan alles maar dan ook alles mis.
Van het beloofde bloed en bloot wordt nauwelijks iets getoond. Een randje van een tepel dat uit een latex topje steekt. Een half pondje darmen van bij de locale slager. Meer wordt ons niet gegund. De achterground muziek bestaat uit de gebruikelijke mix van heavy/death metal en is dermate storend dat je hand al uit zichzelf naar de volumeknop op de afstandsbediening op zoek gaat. Voorts worden we ook nog gekweld met een rampzalige montage waarin dezelfde drie scene's opnieuw en opnieuw en opnieuw worden gebruikt; ik noem ze even op wulpse blonde maak rijdende bewegingen op iemand. andere wulpse blonde grijpt scherp voorwerp. wulpse blondes wrijven met hun handen in half pondje darmen dat op de vloer ligt. en nog eens en nog eens pff wat een kwelling.
als dan uiteindelijk de doden uit hun waterig graf verrijzen, wordt de teleurstelling er alleen maar groter op. De beloofde "they" uit de titel blijkt slechts een enkele dode te zijn, dusdanig aan het oog onttrokken door zeewier en algen dat het lijkt alsof die grote kamerplant van bij de bloemist op de hoek op de loop is gegaan. the night they returned krijgt van mij een enkele reis naar de afvalbak van de cinematografie!
score 0 op 4