jaar: 2008
genre: horror, creature
regiseur: Josef Rusnak
cast: Bijou Phillips, James Murray, Raphaël Coleman
tagline: Please be quiet. Do not wake him up.
bij de familie davis zijn ze in blijde verwachting, maar wanneer de baby geboren wordt blijkt dat deze soms wel heel moordzuchtig uit de hoek kan komen.
laat ik het van in het begin duidelijk stellen. monsterfilmpjes zoals deze werken gewoon niet meer heden ten dage. de originele 'it's alive' film dateert al van 1974 en toen was dat nog behoorlijk fun. het monsterige babytje in kwestie was een soort plastic pop waar een of andere creatieveling van de art department zich eens had op uitgeleefd met een setje valse tanden en spuitbus verf. het was ronduit belachelijk om zien, maar dat maakte het nu eenmaal leuk. heden ten dage zijn er nog genoeg filmmakers die het aandurven om een plastic baby voor de camera te werpen, en ook dit heeft enige amusementswaarde.
maar wat ze in it's alive 2008 doen, dat lijkt nergens naar; om te beginnen nemen ze zichzelf veel te serieus. er kan geen lachje vanaf, en gans de cast speelt alsof ze de oscar al in handen hebben. voorts, en dat is dan nog het ergste eraan, is de baby in kwestie een digitale creatie, die zelfs nu nog niet goed in beeld wordt gebracht; ook alle bloederige effekten worden digitaal gemaakt. en eerlijk, ik heb op mijn sega mega drive betere grafics gezien dan in deze film.
de tagline 'Please be quiet. Do not wake him up.' kon net zo goed op mij van toepassing geweest zijn als op de baby, want ik kon nauwelijks mijn ogen open houden van verveling. hopelijk komt er niemand op het onzalige idee om 'it's alive 2' en 'island of the alive' ook nog eens te herwerken. want die bekijk ik dan enkel met een grote pamper aan om er niet al te hard het schijt van te krijgen.
score: 0 op 4
maandag 28 september 2009
zondag 20 september 2009
train
jaar: 2008
genre: horror, gore
regiseur:Gideon Raff
cast: Thora Birch, Gideon Emery, Kavan Reece, Derek Magyar, Gloria Votsis
tagline: You're in For One Hell of a Ride
een paar amerikaanse sportlui raken in oost europa het spoor kwijt (flauw grapje)en belanden zo op een trein waar ze mensen aan mootjes hakken voor illegale organenhandel.
oorspronkelijk zou train een remake worden van terror train met jamie lee curtis, waarin een slasher lelijk huis houdt op een trein. maar van gans dit scenario bleef dus enkel de trein, en anderhalve kuip bloed over. train is niet zozeer een killer op wielen filmpje, maar eerder een hostel op rails, waarin mensen van kant worden gemaakt voor hun binnen of buitenkant. eerlijk gezegd, een operatiekwartier op een hotsende en botsende trein lijkt me een beetje vergezocht.
ook het realisme qua reakties van de personages laat veel te wensen over. in het begin van de film wil een van de personages de noodrem van de trein induwen voor een flauwe rede, maar tegen het einde op zitten ze allemaal te jammeren dat de trein te hard rijdt om er af te springen. druk dan op die kl*te noodrem! ook worden sommige vrienden medogenloos achtergelaten, terwijl ze op andere momenten alles op alles zetten om een ter dode opgeschreven figuur te redden. echt, de debiliteiten rijgen zichzelf aaneen.
echt spannend wordt het nooit ergens, en dit proberen ze dan te compenseren door ons nog eens lekker te laten gruwen door ons een gratuit openhartoperatie zonder verdoving, of een anale verkrachting van een lijk voor te schotelen; echt, het is allemaal niet zo fun als het klinkt.
natuurlijk zal de minder dan gemiddelde horrorkijker hier nog wel ergens zijn plezier aan beleven, maar voor mij was deze 'one hell of a ride' net zo spannend als het treinritje door het dierenpark van bellewaarde. voor mij dus geen retourtje; en nu heb ik wel genoeg treinmetaforen versleten.
score 2 op 4
genre: horror, gore
regiseur:Gideon Raff
cast: Thora Birch, Gideon Emery, Kavan Reece, Derek Magyar, Gloria Votsis
tagline: You're in For One Hell of a Ride
een paar amerikaanse sportlui raken in oost europa het spoor kwijt (flauw grapje)en belanden zo op een trein waar ze mensen aan mootjes hakken voor illegale organenhandel.
oorspronkelijk zou train een remake worden van terror train met jamie lee curtis, waarin een slasher lelijk huis houdt op een trein. maar van gans dit scenario bleef dus enkel de trein, en anderhalve kuip bloed over. train is niet zozeer een killer op wielen filmpje, maar eerder een hostel op rails, waarin mensen van kant worden gemaakt voor hun binnen of buitenkant. eerlijk gezegd, een operatiekwartier op een hotsende en botsende trein lijkt me een beetje vergezocht.
ook het realisme qua reakties van de personages laat veel te wensen over. in het begin van de film wil een van de personages de noodrem van de trein induwen voor een flauwe rede, maar tegen het einde op zitten ze allemaal te jammeren dat de trein te hard rijdt om er af te springen. druk dan op die kl*te noodrem! ook worden sommige vrienden medogenloos achtergelaten, terwijl ze op andere momenten alles op alles zetten om een ter dode opgeschreven figuur te redden. echt, de debiliteiten rijgen zichzelf aaneen.
echt spannend wordt het nooit ergens, en dit proberen ze dan te compenseren door ons nog eens lekker te laten gruwen door ons een gratuit openhartoperatie zonder verdoving, of een anale verkrachting van een lijk voor te schotelen; echt, het is allemaal niet zo fun als het klinkt.
natuurlijk zal de minder dan gemiddelde horrorkijker hier nog wel ergens zijn plezier aan beleven, maar voor mij was deze 'one hell of a ride' net zo spannend als het treinritje door het dierenpark van bellewaarde. voor mij dus geen retourtje; en nu heb ik wel genoeg treinmetaforen versleten.
score 2 op 4
woensdag 16 september 2009
nekromantik
jaar: 1987
genre: arthouse, horror
regiseur: Jörg Buttgereit
cast: the germans are comming! the germans are comming!
je hebt zo van die mensen die de boel moeten opruimen telkens wanneer er ergens een ongeval gebeurt; die mensen, die vegen de lijken bijeen, en spuiten daarna de vloer proper. wel, de hoofdrolspeler in deze film is er zo eentje, en hij houdt echt wel van zijn job. ja ja, die robert, die is niet vies van een dood lichaampje. zo neemt hij geregeld al eens een stukje mee naar huis. tot grote vreugde van zijn vriendin vera. ook vera is er zo eentje die geilt op een stinkend lijk, en voor haar brengt robert graag een volledig kadaver mee, en doen ze er een triootje mee; hmm, ieder zijn meug zeg ik maar.
nekromantik is zo een van die films die mensen graag catalogeren onder de noemer horror, maar die dankzij de sfeer, en beeldvorming en het (welliswaar primitieve) getrukeerde camerawerk eerder in de categorie arthouse valt. het is allemaal zeer kunstzinnig bedoelt. en in de eerste plaats is dit een love story. een liefdesdriehoek. dat het nu eenmaal met een lijk plaatsvindt, dat is bijzaak.
viezerik van dienst hier is Jörg Buttgereit die wel meerdere filmpjes met dode mensen maakte. zo moet het plaatselijke kerkhof eraan geloven in der todesking. in nekromantik 2 (waarover later meer) gaat het er ook weer bijzonder necrofilistisch aan toe, en in schramm volgen we de lotgevallen van duitse killer en necrofiel lothar schramm. ik vraag me af hoe meneer Buttgereit zijn seksleven er uit ziet.
in ieder geval houdt hij de humor er in. tijdens het triootje met het lijk wil vera graag een D.P. (voor de leken: een double penetration)nu is helaas de pipila van het lijk hopeloos verschrompeld. maar geen paniek. een afgezaagde vagersteel in het rottende bekken vijzen en daar gaan we dan. geeft meteen een gans andere betekenis aan het woord 'lijkstijfheid'
nekromantik is een curiosum in de filmindustrie en zeker het bekijken waard.
score 4 op 4
genre: arthouse, horror
regiseur: Jörg Buttgereit
cast: the germans are comming! the germans are comming!
je hebt zo van die mensen die de boel moeten opruimen telkens wanneer er ergens een ongeval gebeurt; die mensen, die vegen de lijken bijeen, en spuiten daarna de vloer proper. wel, de hoofdrolspeler in deze film is er zo eentje, en hij houdt echt wel van zijn job. ja ja, die robert, die is niet vies van een dood lichaampje. zo neemt hij geregeld al eens een stukje mee naar huis. tot grote vreugde van zijn vriendin vera. ook vera is er zo eentje die geilt op een stinkend lijk, en voor haar brengt robert graag een volledig kadaver mee, en doen ze er een triootje mee; hmm, ieder zijn meug zeg ik maar.
nekromantik is zo een van die films die mensen graag catalogeren onder de noemer horror, maar die dankzij de sfeer, en beeldvorming en het (welliswaar primitieve) getrukeerde camerawerk eerder in de categorie arthouse valt. het is allemaal zeer kunstzinnig bedoelt. en in de eerste plaats is dit een love story. een liefdesdriehoek. dat het nu eenmaal met een lijk plaatsvindt, dat is bijzaak.
viezerik van dienst hier is Jörg Buttgereit die wel meerdere filmpjes met dode mensen maakte. zo moet het plaatselijke kerkhof eraan geloven in der todesking. in nekromantik 2 (waarover later meer) gaat het er ook weer bijzonder necrofilistisch aan toe, en in schramm volgen we de lotgevallen van duitse killer en necrofiel lothar schramm. ik vraag me af hoe meneer Buttgereit zijn seksleven er uit ziet.
in ieder geval houdt hij de humor er in. tijdens het triootje met het lijk wil vera graag een D.P. (voor de leken: een double penetration)nu is helaas de pipila van het lijk hopeloos verschrompeld. maar geen paniek. een afgezaagde vagersteel in het rottende bekken vijzen en daar gaan we dan. geeft meteen een gans andere betekenis aan het woord 'lijkstijfheid'
nekromantik is een curiosum in de filmindustrie en zeker het bekijken waard.
score 4 op 4
dinsdag 15 september 2009
infestation
jaar: 2009
genre: comedy, horror, creature
regiseur: Kyle Rankin
cast: een hele hoop digitale insecten, plus een paar acteurs
cooper is een nietsnut die net ontslagen is op zijn werk, wanneer een bizar vooravl zich voordoet en iedereen het bewustzijn verliest. wanneer cooper wakker wordt is hij ingewikkeld in een soort cocon waaruit hij gelukkig kan ontsnappen. blijkt dat een soort grote kevers de aarde een beetje probeert over te nemen, en cooper is de aangewezen persoon om dit te stoppen.
infestation is weer zo een van die films die grotendeels moet steunen op computer gegenereerde beelden. de zogenaamde c.g.i. (niet te verwarren met c.s.i.)
zo zijn alle insecten bijvoorbeeld al computergestuurt. en dan nog niet eens al te deftig. wanneer ze op het scherm aanwezig zijn zie je maar al te goed dat ze er niet horen. je weet wel, zoals met die oude splitscreen effekjes van vroeger, of erger, stop motion. zo is het kleurenpalet of de lichtinval helemaal verkeerd; bovendien, en het zal wel aan mij liggen dat ik zeur, maar als je een film wil maken met reuzeninsecten, dan zet je er toch niet zomaar 2 of 3 tegelijk op het scherm? als er een ding is dat de monsterfilm ons geleerd heeft, dan is het dat een insect walgelijk is, een reuzeninsect nog walgelijker, en honderden reuzeninsecten het allerwalgelijkst. dus, ga gerust voluit en maak er iets specaculairs van. in een insectenmonsterfilm wil ik overspoeld worden door creepy crawlers, zoals bijvoorbeeld in straship troopers.
maar dit terzijde, de acteurs, een selectie nobele onbekenden doen aardig zijn best om te presteren, en de humor is geslaagd te noemen, toch is het stupide einde een serieuze domper.
de regiseur laat alles op wieltjes lopen zonder al te artsy of flashy te worden, en dat is wel al eens een leuke afwisseling van al die regiseurs die hun gebrek aan talent proberen maskeren door scheve camerahoeken te gebruiken, of een grauwe korrel.
enfin, infestation is een middelmatig filmpje zonder opmerkelijke hoogtes en laagtes, en vandaar deze gemiddelde score
2 op 4
genre: comedy, horror, creature
regiseur: Kyle Rankin
cast: een hele hoop digitale insecten, plus een paar acteurs
cooper is een nietsnut die net ontslagen is op zijn werk, wanneer een bizar vooravl zich voordoet en iedereen het bewustzijn verliest. wanneer cooper wakker wordt is hij ingewikkeld in een soort cocon waaruit hij gelukkig kan ontsnappen. blijkt dat een soort grote kevers de aarde een beetje probeert over te nemen, en cooper is de aangewezen persoon om dit te stoppen.
infestation is weer zo een van die films die grotendeels moet steunen op computer gegenereerde beelden. de zogenaamde c.g.i. (niet te verwarren met c.s.i.)
zo zijn alle insecten bijvoorbeeld al computergestuurt. en dan nog niet eens al te deftig. wanneer ze op het scherm aanwezig zijn zie je maar al te goed dat ze er niet horen. je weet wel, zoals met die oude splitscreen effekjes van vroeger, of erger, stop motion. zo is het kleurenpalet of de lichtinval helemaal verkeerd; bovendien, en het zal wel aan mij liggen dat ik zeur, maar als je een film wil maken met reuzeninsecten, dan zet je er toch niet zomaar 2 of 3 tegelijk op het scherm? als er een ding is dat de monsterfilm ons geleerd heeft, dan is het dat een insect walgelijk is, een reuzeninsect nog walgelijker, en honderden reuzeninsecten het allerwalgelijkst. dus, ga gerust voluit en maak er iets specaculairs van. in een insectenmonsterfilm wil ik overspoeld worden door creepy crawlers, zoals bijvoorbeeld in straship troopers.
maar dit terzijde, de acteurs, een selectie nobele onbekenden doen aardig zijn best om te presteren, en de humor is geslaagd te noemen, toch is het stupide einde een serieuze domper.
de regiseur laat alles op wieltjes lopen zonder al te artsy of flashy te worden, en dat is wel al eens een leuke afwisseling van al die regiseurs die hun gebrek aan talent proberen maskeren door scheve camerahoeken te gebruiken, of een grauwe korrel.
enfin, infestation is een middelmatig filmpje zonder opmerkelijke hoogtes en laagtes, en vandaar deze gemiddelde score
2 op 4
zaterdag 12 september 2009
grotesque
jaar: 2009
genre: horror, torture, gore, asian
regiseur: Kôji Shiraishi
cast: Hiroaki Kawatsure, Tsugumi Nagasawa, Shigeo Ôsako
het is nu onderhand al anderhalve maand geleden dat ik nog eens een film besprak. de rede daarvoor is tweeledig.
1 ik heb al mijn energie gestoken in het schrijven van een 120 bladzijden tellende novelle vol geweld, sex, en romantiek en waarvoor ik nu een uitgever hoop te vinden.
2 er kwamen de laatste tijd te weinig films uit die de moeite van het bespreken waard zijn.
maar dan wil ik het nu toch even hebben over grotesque, oftewel grotesuku. een filmpje gemaakt met een cast van welgeteld drie personen, die de traditie van de japanse torture porn voort wil zetten.
goed, een koppeltje wordt op straat overvallen en verdoofd door een gestoorde chirurg die hen mee neemt naar huis voor een potje martelen.
de chirurg zegt dat hij 'sexueel opgewonden' wil worden door hun wil om te overleven, en dat hij hun zal laten gaan als ze hem een climax kunnen bezorgen. rare jongens die japanners. eerst begint hij aan het meisje te friemelen tot er een watervalletje vantussen haar benen zeikt. en dan gaat hij bij de jongen aan het piepelen tot die zijn ladingetje gele zwemmertjes op haar afschiet. daarna gaat het verder op de traditionele manier. met een kettingzaag worden vingers en ledematen afgezaagt; ogen worden uitgepeuterd. tepels worden met scharen afgeknipt, en spijkers worden door een scrotum geslagen. en natuurlijk, net als je denkt dat het voorbij is, begint de gruwel pas echt.
en wat vinden we hier dan, van dit ongetwijfeld pareltje van de japanse cinema?
wel, eigenlijk vind ik ht niet veel soeps. het verhaal is vrijwel onbestaand. en als het alleen maar martelen om te martelen is, dan gaat het al gauw vervelen. bovendien, dat martelen, dat is in tal van andere films al veel beter gedaan. kijk bevoorbeeld naar de oeroude guinea pig serie. het realisme van de effecten in flowers of flesh and blood blijft voor mij onovertroffen. en ook psycho: the snuff reels zit op een veel hoger niveau qua seksueel sadisme.
het is dit seksueel sadisme dat grotesque een verbanning in de britse dvd shops heeft opgeleverd, en dit en dit alleen wat deze film gehyped heeft.
tot slot wil ik nog even zeggen dat grotesque weliswaar een flauw filmpje is voor mij, maar nog steeds niet geschikt is voor gevoelige kijkers.
score 2 op 4
genre: horror, torture, gore, asian
regiseur: Kôji Shiraishi
cast: Hiroaki Kawatsure, Tsugumi Nagasawa, Shigeo Ôsako
het is nu onderhand al anderhalve maand geleden dat ik nog eens een film besprak. de rede daarvoor is tweeledig.
1 ik heb al mijn energie gestoken in het schrijven van een 120 bladzijden tellende novelle vol geweld, sex, en romantiek en waarvoor ik nu een uitgever hoop te vinden.
2 er kwamen de laatste tijd te weinig films uit die de moeite van het bespreken waard zijn.
maar dan wil ik het nu toch even hebben over grotesque, oftewel grotesuku. een filmpje gemaakt met een cast van welgeteld drie personen, die de traditie van de japanse torture porn voort wil zetten.
goed, een koppeltje wordt op straat overvallen en verdoofd door een gestoorde chirurg die hen mee neemt naar huis voor een potje martelen.
de chirurg zegt dat hij 'sexueel opgewonden' wil worden door hun wil om te overleven, en dat hij hun zal laten gaan als ze hem een climax kunnen bezorgen. rare jongens die japanners. eerst begint hij aan het meisje te friemelen tot er een watervalletje vantussen haar benen zeikt. en dan gaat hij bij de jongen aan het piepelen tot die zijn ladingetje gele zwemmertjes op haar afschiet. daarna gaat het verder op de traditionele manier. met een kettingzaag worden vingers en ledematen afgezaagt; ogen worden uitgepeuterd. tepels worden met scharen afgeknipt, en spijkers worden door een scrotum geslagen. en natuurlijk, net als je denkt dat het voorbij is, begint de gruwel pas echt.
en wat vinden we hier dan, van dit ongetwijfeld pareltje van de japanse cinema?
wel, eigenlijk vind ik ht niet veel soeps. het verhaal is vrijwel onbestaand. en als het alleen maar martelen om te martelen is, dan gaat het al gauw vervelen. bovendien, dat martelen, dat is in tal van andere films al veel beter gedaan. kijk bevoorbeeld naar de oeroude guinea pig serie. het realisme van de effecten in flowers of flesh and blood blijft voor mij onovertroffen. en ook psycho: the snuff reels zit op een veel hoger niveau qua seksueel sadisme.
het is dit seksueel sadisme dat grotesque een verbanning in de britse dvd shops heeft opgeleverd, en dit en dit alleen wat deze film gehyped heeft.
tot slot wil ik nog even zeggen dat grotesque weliswaar een flauw filmpje is voor mij, maar nog steeds niet geschikt is voor gevoelige kijkers.
score 2 op 4
Abonneren op:
Posts (Atom)