jaar: 2008
genre: slasher, gore, rape& revenge, exploitation
regiseur: ryan nicholson
cast: Alastair Gamble, Mihola Terzic, Nathan Witte, Wade Gibb, Candice Lewald
wanneer een de rivaliteit tussen twee bowlingteams steeds heviger oplaait wordt een meisje van het ene team op sadistische wijze verkracht door de mannen van het andere team. na deze gruweldaad wordt de bowling baan opgeschrikt door bizarre en bloederige moorden.
je hoort het al, gutterballs is geen subtiel filmpje. dis is gewoon hakken met de botte bijl, en dat is exact wat je kan verwachten van regiseur ryan nicholson. kijk maar naar zijn debut torched waarin een jongen zijn ballen bewerkt werden met een gasbrandertje; of naar zijn tweede film live feed waarin een vrouw dik tegen haar zin een glazen buis in haar keel geramd krijgt, waarna door deze buis haar een levende slang wordt gevoerd; even later steken ze haar dood met een machette, waarna de slang doodleuk uit de wonde in haar borstholte komt piepen. gewoonweg fantastisch;
gutterballs is indien mogelijk nog meer "over the top"; om te beginnen met de verkrachtings scene; wie zich de scene uit the acused met jodi foster nog wat voor de geest kan halen, vergeleken bij gutterballs is die scene haast even onschuldig als handjes vasthouden.foster hoefde tenslotte keen bowlingkegel in haar geboortekanaal te verwerken. verder wordt er nog een travestiet aan een gratis geslachtsoperatie geholpen, sterft er een koppeltje tijdens een nummertje 69 door verstikking in elkaars geslachtsdelen, en , in aanmerking komend voor de prijs van meest orriginele sterfscene van 2008, wordt er een kerel zijn halve hoofd afgeschuurd in een van die hot-wax toestellen waarmee bowlingballen worden opgeblonken. natuurlijk zullen er veel mensen zijn die nicholson zijn films vulgair en smakeloos vinden, en ze hebben nog dik gelijk ook, maar tussen al die vuiligheid door kan je onmogelijk deze man zijn talent miskennen. nicholson weet hoe hij een film moet maken en bewijst het keer op keer, en voor mijn part mag hij dit nog lang blijven doen.
score 4 op 4
zaterdag 29 november 2008
maandag 24 november 2008
shutter
jaar: 2008
genre: horror, asian, ghost story, mystery
regiseur: Masayuki Ochiai
cast: Joshua Jackson, Rachael Taylor, Megumi Okina
benjamin shaw is fotograaf van beroep en niet een van de minste. wanneer hij een fotoshoot in japan moet doen ontdekt hij samen met zijn kersverse echtgenote dat er spookachtige verschijning op al zijn fotos plakken.
shutter is dus een typische aziatische ghost story; je kent het wel, in plaats van het europese laken met ketting en boegeroep, krijg je hier wederom een bleek meisje met haar zwarte haar voor haar gezicht gekamd. net zoals je gewend bent van the ring , the grudge, the eye, en wat heb je dan nog allemaal. ook het verhaal onvouwt zich soortgelijk. ditmaal is het geen behekste videotape, oogvlies of slaapkamer, maar maakt de geest van een overleden meisje het sommige mensen heel moeilijk om nog serieuze vakantiekiekjes te nemen door telkens op te duiken op de achtergrond. niet dat ze zo een aandachtgeile teef is, maar er zit haar iets dwars en iedereen zal het geweten hebben. helaas zit er in shutter iets minder spanning dan in de andere films. wat shutter weet te redden is de regie van Masayuki Ochiai, die met zijn vorige film, infection, bij mij toch op enige bijval kon rekenen. natuurlijk vond ik infection, zoals alle aziatische, niet door hollywood geproducte films totaal onbegrijpelijk, en wist ik op het einde niet goed wat er nu juist aan de hand was. gelukkig is dit in shutter anders. ochiai weet met subtiel camerawerk een sfeer van onbehagen te scheppen, en je te laten meevoelen met de lichte paranoia van de vrouwelijke hoofdrolspeelster tenopzichte van de vrouwelijke collegas van haar man.
voor de rest is shutter helaas te weinig vernieuwend om lang bij te blijven. voor de liefhebbers van de aziaatische ghost storys is hij evenwel een aanrader. ikzelf heb voorlopig weer eens meer dan genoeg bleke vrouwen met voor hun gezicht gekamd haar gezien.
score 3 op 4
genre: horror, asian, ghost story, mystery
regiseur: Masayuki Ochiai
cast: Joshua Jackson, Rachael Taylor, Megumi Okina
benjamin shaw is fotograaf van beroep en niet een van de minste. wanneer hij een fotoshoot in japan moet doen ontdekt hij samen met zijn kersverse echtgenote dat er spookachtige verschijning op al zijn fotos plakken.
shutter is dus een typische aziatische ghost story; je kent het wel, in plaats van het europese laken met ketting en boegeroep, krijg je hier wederom een bleek meisje met haar zwarte haar voor haar gezicht gekamd. net zoals je gewend bent van the ring , the grudge, the eye, en wat heb je dan nog allemaal. ook het verhaal onvouwt zich soortgelijk. ditmaal is het geen behekste videotape, oogvlies of slaapkamer, maar maakt de geest van een overleden meisje het sommige mensen heel moeilijk om nog serieuze vakantiekiekjes te nemen door telkens op te duiken op de achtergrond. niet dat ze zo een aandachtgeile teef is, maar er zit haar iets dwars en iedereen zal het geweten hebben. helaas zit er in shutter iets minder spanning dan in de andere films. wat shutter weet te redden is de regie van Masayuki Ochiai, die met zijn vorige film, infection, bij mij toch op enige bijval kon rekenen. natuurlijk vond ik infection, zoals alle aziatische, niet door hollywood geproducte films totaal onbegrijpelijk, en wist ik op het einde niet goed wat er nu juist aan de hand was. gelukkig is dit in shutter anders. ochiai weet met subtiel camerawerk een sfeer van onbehagen te scheppen, en je te laten meevoelen met de lichte paranoia van de vrouwelijke hoofdrolspeelster tenopzichte van de vrouwelijke collegas van haar man.
voor de rest is shutter helaas te weinig vernieuwend om lang bij te blijven. voor de liefhebbers van de aziaatische ghost storys is hij evenwel een aanrader. ikzelf heb voorlopig weer eens meer dan genoeg bleke vrouwen met voor hun gezicht gekamd haar gezien.
score 3 op 4
zaterdag 22 november 2008
the red room
jaar: 1999
genre: asian, torture, low-budget
regiseur: Daisuke Yamanouchi
cast: vijf japaners
vier mensen, waaronder een getrouwd koppel en twee jonge meisjes doen mee aan een spel waarmee je tien miljoen yen kan verdienen. de opzet is heel simpel; je trekt elk een speelkaart; wie de koningskaart heeft mag twee van de anderen een opdracht laten uitvoeren;de opdracht mag eender wat zijn. weigeren betekent opgeven. wie als laatste over blijft wint het geld.
een film met een dergelijk uitganspunt houden alvast een serieuze belofte in. want mensen zijn zowat in staat tot alles om geld te verdienen. nu is 10 miljoen yen wel een abstract begrip voor mij; ik heb geen flauw idee hoeveel een yen waard is
en voor mij is dat dus niet veel meer waard dan monopolygeld; altijd handig om je reet mee af te vegen, maar verder..
goed laten we ervan uitgaan dat 10 miljoen yen veel geld is. zou je voor dat geld
a) iemand van hetzelfde geslacht kussen
b) jezelf op een stoel laten ronddraaien tot je overgeeft
c) gedurende drie minuten een haardroger in je mond laten blazen met een wasknijper op je neus?
d) in je mond laten urineren?
e) je partner een serieuze aframmeling geven, en haar daarna nog eens verkrachten?
f) je op nog enkele minder verfijnde manieren sexueel laten uitbuiten?
g) allen van de hierboven genoemde zaken?
klinkt interessant nietwaar? jammer genoeg lijdt the red room aan enkele serieuze minpunten.
1)om te beginnen, het totale gebrek aan buget. voor de meest eenvoudige effecten was er alleszins geen geld; een beetje bloed dat uit een mondhoek loopt, maar verder moet je niet op gorigheid rekenen.
2) het japanse absolute taboe op het vertonen van geslachtsdelen. als je bij gebrek aan geld voor gore effecten het acent wil verleggen naar sexuele uitbuiting, dan zou het geen kwaad kunnen om eens een geslachtsdeel te laten zien; tenslotte probeer je met een film als the red room de meest geharde horrorfanaten aan te spreken, maar dan moet je ook wel iets leveren. geloof me op mijn woord. de sugestie van een gloeilamp die in een vagina wordt gebroken weegt niet op tegen een korte flits van een bloederige vagina waar enkele scherven doorheen priemen; ware het een film van ryan nicholson (torched, live feed, gutterballs) geweest, dan hadden we het alvast te zien gekregen.
3) de afgrijselijke japanse acterus; oke het zal wel cultuurgebonden zijn, maar al die overdreven hyperactieve reacties werken serieus op mijn systeem.
dus the red room levert zijn beloft niet in; de te verwachten marteling en verminking komt niet tot zijn recht. jammer, want als ze mij dit idee hadden aangerijkt, en me hadden gevraagd er een aanvaardbaar script voor te schrijven, dan zou de uitkomst geheel anders geweest zijn; maar ja, ik ben dan ook een vies ventje;
tot slot nog dit.
op het einde van de film wordt de last survivor gevraagd of hij (of zij, ik verklap niks)geen zin heeft om nog eens een spelletje te spelen. op naar de in 2000 verschenen red room 2. mocht iemand hem gezien hebben, laat me dan weten hoe hij was;
voor the red room 1 is mijn score 2
score 2 op 4
genre: asian, torture, low-budget
regiseur: Daisuke Yamanouchi
cast: vijf japaners
vier mensen, waaronder een getrouwd koppel en twee jonge meisjes doen mee aan een spel waarmee je tien miljoen yen kan verdienen. de opzet is heel simpel; je trekt elk een speelkaart; wie de koningskaart heeft mag twee van de anderen een opdracht laten uitvoeren;de opdracht mag eender wat zijn. weigeren betekent opgeven. wie als laatste over blijft wint het geld.
een film met een dergelijk uitganspunt houden alvast een serieuze belofte in. want mensen zijn zowat in staat tot alles om geld te verdienen. nu is 10 miljoen yen wel een abstract begrip voor mij; ik heb geen flauw idee hoeveel een yen waard is
en voor mij is dat dus niet veel meer waard dan monopolygeld; altijd handig om je reet mee af te vegen, maar verder..
goed laten we ervan uitgaan dat 10 miljoen yen veel geld is. zou je voor dat geld
a) iemand van hetzelfde geslacht kussen
b) jezelf op een stoel laten ronddraaien tot je overgeeft
c) gedurende drie minuten een haardroger in je mond laten blazen met een wasknijper op je neus?
d) in je mond laten urineren?
e) je partner een serieuze aframmeling geven, en haar daarna nog eens verkrachten?
f) je op nog enkele minder verfijnde manieren sexueel laten uitbuiten?
g) allen van de hierboven genoemde zaken?
klinkt interessant nietwaar? jammer genoeg lijdt the red room aan enkele serieuze minpunten.
1)om te beginnen, het totale gebrek aan buget. voor de meest eenvoudige effecten was er alleszins geen geld; een beetje bloed dat uit een mondhoek loopt, maar verder moet je niet op gorigheid rekenen.
2) het japanse absolute taboe op het vertonen van geslachtsdelen. als je bij gebrek aan geld voor gore effecten het acent wil verleggen naar sexuele uitbuiting, dan zou het geen kwaad kunnen om eens een geslachtsdeel te laten zien; tenslotte probeer je met een film als the red room de meest geharde horrorfanaten aan te spreken, maar dan moet je ook wel iets leveren. geloof me op mijn woord. de sugestie van een gloeilamp die in een vagina wordt gebroken weegt niet op tegen een korte flits van een bloederige vagina waar enkele scherven doorheen priemen; ware het een film van ryan nicholson (torched, live feed, gutterballs) geweest, dan hadden we het alvast te zien gekregen.
3) de afgrijselijke japanse acterus; oke het zal wel cultuurgebonden zijn, maar al die overdreven hyperactieve reacties werken serieus op mijn systeem.
dus the red room levert zijn beloft niet in; de te verwachten marteling en verminking komt niet tot zijn recht. jammer, want als ze mij dit idee hadden aangerijkt, en me hadden gevraagd er een aanvaardbaar script voor te schrijven, dan zou de uitkomst geheel anders geweest zijn; maar ja, ik ben dan ook een vies ventje;
tot slot nog dit.
op het einde van de film wordt de last survivor gevraagd of hij (of zij, ik verklap niks)geen zin heeft om nog eens een spelletje te spelen. op naar de in 2000 verschenen red room 2. mocht iemand hem gezien hebben, laat me dan weten hoe hij was;
voor the red room 1 is mijn score 2
score 2 op 4
donderdag 20 november 2008
cannibal holocaust
jaar: 1980
genre: kanibalen, gore, movie-in-movie, exploitation
regieur: rugero deodato
cast: Robert Kerman, Francesca Ciardi, Perry Pirkanen, Luca Barbareschi, Salvatore Basile, Ricardo Fuentes, Carl Gabriel Yorke
wanneer professor monroe naar een verafgelegen jungle trekt om een verdwenen filmploeg terug te vinden, vind hij enkel hun overgebleven filmspoelen. op deze beelden ontdekt hij dat de filmploeg enkele stammen heeft gemanipuleerd om interessantere scene's te kunnen vastleggen. met als gevolg dat de stammen bloederig wraak genomen hebben.
over films kan je lang en breed discusieren; wat de ene goed vind, zal de anderen afbreken. zo onlangs nog met mijn review van saw v; maar goed..
als we het hebben over zombiefilms, dan zal de ene zeggen dat de night of the living dead trilogie van romero (later uitgebreid tot een quintologie met land of the dead en diary of the dead) tot de allerbeste zombiefilms aller tijden horen. anderen zullen de voorkeur geven aan zombie flesh eaters aka zombie 2 van lucio fulci;
maar als het over kanibalenfilms gaat, dan steekt bij iedereen cannibal holocaust er met kop en schouders bovenuit. natuurlijk is cannibal holocaust een pure exploitation film. zuiver en alleen gemaakt om te schokken en te verkopen; maar waar anderen jammerlijk falen en hun film laten verzanden in totale absurditeit weet deodato met zijn rauwe realisme de mensen gedurende de hele film bij de ballen te pakken, en vast te houden.
niet voor niets staat in de japanse verhuurtop van de videotheken jaar na jaar cannibal holocaust op 2. nummer een is trouwens E.T. rare jongens die jappen.
C.H. is dus een film in film. grotendeels opgenomen in documentaire stijl, met een handheld camera, scheve hoeken en dingen die soms buiten het beeld gebeuren. een trukje dat later ook werd toegepast in the blair witch project. iedereen vond die film zo geweldig vanwege zijn vernieuwing, maar dan vergeten ze toch even C.H.
de trend van de "real life recordings" wordt heden ten dage nog steeds voortgezet met films als cloverfield, quarantine, en diverse anderen.
aangezien deodato zich beroepe op "authentieke beelden" was het voor hem dus mogelijk om de gruwelijkste scenarios voor te schotelen. groepsverkrachtingen, genitale verminking, een abortus door middel van stok en koord, rituele straf voor overspel, slachting van dieren (take that michel vandenbossche van gaia) en de vrouw die over een paal geschoven werd tot de paal weer haar mond uitkomt.
toen deodato zijn film in roulatie bracht, zonder hem langs de keuringscommisie te gaan werd hij voor de premiere in beslag genomen, en deodato werd aangekleeg voor moord, vanwege de realistische manier waarop de hoofdrolspelers aan hun einde kwamen. deodato heeft zijn acteurs naar de rechtbank moeten laten komen om zijn onschuld te kunnen bewijzen. het is dus totaal ovebodig te zeggen dat deze film niet geschikt is voor jonge kijkers.
ondertussen is onze roger bezig aan een nieuwe kanibalenfilm, kortweg cannibals geheten; en ik vraag me alvast af of deze over 25 jaar een even legendarische cultstatus zal berijken.
cannibal holocaust krijgt van mij alvast de volle score
score 4 op 4
genre: kanibalen, gore, movie-in-movie, exploitation
regieur: rugero deodato
cast: Robert Kerman, Francesca Ciardi, Perry Pirkanen, Luca Barbareschi, Salvatore Basile, Ricardo Fuentes, Carl Gabriel Yorke
wanneer professor monroe naar een verafgelegen jungle trekt om een verdwenen filmploeg terug te vinden, vind hij enkel hun overgebleven filmspoelen. op deze beelden ontdekt hij dat de filmploeg enkele stammen heeft gemanipuleerd om interessantere scene's te kunnen vastleggen. met als gevolg dat de stammen bloederig wraak genomen hebben.
over films kan je lang en breed discusieren; wat de ene goed vind, zal de anderen afbreken. zo onlangs nog met mijn review van saw v; maar goed..
als we het hebben over zombiefilms, dan zal de ene zeggen dat de night of the living dead trilogie van romero (later uitgebreid tot een quintologie met land of the dead en diary of the dead) tot de allerbeste zombiefilms aller tijden horen. anderen zullen de voorkeur geven aan zombie flesh eaters aka zombie 2 van lucio fulci;
maar als het over kanibalenfilms gaat, dan steekt bij iedereen cannibal holocaust er met kop en schouders bovenuit. natuurlijk is cannibal holocaust een pure exploitation film. zuiver en alleen gemaakt om te schokken en te verkopen; maar waar anderen jammerlijk falen en hun film laten verzanden in totale absurditeit weet deodato met zijn rauwe realisme de mensen gedurende de hele film bij de ballen te pakken, en vast te houden.
niet voor niets staat in de japanse verhuurtop van de videotheken jaar na jaar cannibal holocaust op 2. nummer een is trouwens E.T. rare jongens die jappen.
C.H. is dus een film in film. grotendeels opgenomen in documentaire stijl, met een handheld camera, scheve hoeken en dingen die soms buiten het beeld gebeuren. een trukje dat later ook werd toegepast in the blair witch project. iedereen vond die film zo geweldig vanwege zijn vernieuwing, maar dan vergeten ze toch even C.H.
de trend van de "real life recordings" wordt heden ten dage nog steeds voortgezet met films als cloverfield, quarantine, en diverse anderen.
aangezien deodato zich beroepe op "authentieke beelden" was het voor hem dus mogelijk om de gruwelijkste scenarios voor te schotelen. groepsverkrachtingen, genitale verminking, een abortus door middel van stok en koord, rituele straf voor overspel, slachting van dieren (take that michel vandenbossche van gaia) en de vrouw die over een paal geschoven werd tot de paal weer haar mond uitkomt.
toen deodato zijn film in roulatie bracht, zonder hem langs de keuringscommisie te gaan werd hij voor de premiere in beslag genomen, en deodato werd aangekleeg voor moord, vanwege de realistische manier waarop de hoofdrolspelers aan hun einde kwamen. deodato heeft zijn acteurs naar de rechtbank moeten laten komen om zijn onschuld te kunnen bewijzen. het is dus totaal ovebodig te zeggen dat deze film niet geschikt is voor jonge kijkers.
ondertussen is onze roger bezig aan een nieuwe kanibalenfilm, kortweg cannibals geheten; en ik vraag me alvast af of deze over 25 jaar een even legendarische cultstatus zal berijken.
cannibal holocaust krijgt van mij alvast de volle score
score 4 op 4
maandag 17 november 2008
saw v
jaar: 2008
genre: horror, torture, psychology
regiseur: david hackl
cast: Tobin Bell, Costas Mandylor, Scott Patterson
toen james wan en leigh whannel in 2003 liepen te leuren met hun studentenfilm en het door henzelf geschreven scenario waarin 2 mannen vastgeketend wakker werden in een kamer wisten ze onmiddelijk de aandacht te trekken van de hollywood studios. in no time werd de film ingeblikt met een voor het genre vernieuwende kijk op de psychologische thriller; saw werd een hit, en algauw werden de sequels aaneen geregen. aanvankelijk hielp whannel nog meeschrijven aan de scenarios alhoewel james wan in de regisseursstoel vervangen werd door Darren Lynn Bousman, maar na een tijdje zag zelfs whannel ervan af om zijn geesteskind nog verder te exploiteren.
ondertussen zijn we al 2008, en is saw reeds toe aan zijn vijfde editie.
saw v draait voornamelijk om fbi agent mark hoffman die in saw 4 de fakkel overnam van jigsaw. hoffman wordt nu op het spoor gezeten door een andere fbi agent, en moet in een race tegen de klok zijn geheime identiteit veilig stellen, en ondertussen nog enkele mensen wijze levenslessen bijleren door hen te onderwerpen aan gruwelijke folteringen.
saw v komt maar traagjes op gang. dit is vooral de schuld van de vele vele vele flashbacks. ik ken mensen die niet naar de topserie lost willen kijken door al die flashbacks, en ook voor hen zal saw v een hopeloze warboel lijken. bovendien hebben ze het in die flashbacks geregeld over amanda, maar deze is nergens te zien omdat actrice shawnee smith geen zin meer had om nog mee te doen; natuurlijk zijn de flashbacks noodzakelijk, volgens de bazen van lionsgate, want acteur tobin bell is nog steeds waanzinnig populair en een saw film zonder jigsaw zou onmogelijk zijn. het resultaat? door de vele vele flashbacks blijft er haast geen ruimte over om nog een deftig scenario te schrijven over wat er in de hedendaagse tijd afspeelt.
saw v wist me op geen enkel moment te boeien. de personages die sterven doen me niets; bij hun dood word ik warm nog koud; het verhaal wist me op geen enkel moment te boeien of te verrassen; en dat is toch de rede waarom de saw films zo populair waren bij mij,: het onverwachtte einde dat me elke keer liet opveren, roepend "kut! dat ik daar niet opggekomen was!"
saw v is dus een flopfilm, gauw ineengeknutseld om voort te teren op het succes van de voorgangers en nog steeds is de koe niet leeggemolken, de citroen niet uitgeperst tot op de laatste druppel.
ongetwijfeld heeft jigsaw wel nog een pakhuis of drie volgestouwd met wrede valstrikken, en cassettebandjes vol bedreigingen. de wereld loopt vol met mensen die het leven niet naar waarde schatten, costas mandylor zal wel nog een film of 10 de rol van hoffman spelen, en jigsaw kunnen ze nog wel laten opdraven in vele vele vele flashbacks.
lionsgate heeft de releasedatum voor saw 6 al vastgelegd op 23 oktober 2009, dus ik weet alvast zeker wat de slechtse film van volgend jaar gaat worden. de slechtste film van dit jaar is voor mijn part saw v en hij krijgt van mij een dikke vette nul
score 0 op 4
genre: horror, torture, psychology
regiseur: david hackl
cast: Tobin Bell, Costas Mandylor, Scott Patterson
toen james wan en leigh whannel in 2003 liepen te leuren met hun studentenfilm en het door henzelf geschreven scenario waarin 2 mannen vastgeketend wakker werden in een kamer wisten ze onmiddelijk de aandacht te trekken van de hollywood studios. in no time werd de film ingeblikt met een voor het genre vernieuwende kijk op de psychologische thriller; saw werd een hit, en algauw werden de sequels aaneen geregen. aanvankelijk hielp whannel nog meeschrijven aan de scenarios alhoewel james wan in de regisseursstoel vervangen werd door Darren Lynn Bousman, maar na een tijdje zag zelfs whannel ervan af om zijn geesteskind nog verder te exploiteren.
ondertussen zijn we al 2008, en is saw reeds toe aan zijn vijfde editie.
saw v draait voornamelijk om fbi agent mark hoffman die in saw 4 de fakkel overnam van jigsaw. hoffman wordt nu op het spoor gezeten door een andere fbi agent, en moet in een race tegen de klok zijn geheime identiteit veilig stellen, en ondertussen nog enkele mensen wijze levenslessen bijleren door hen te onderwerpen aan gruwelijke folteringen.
saw v komt maar traagjes op gang. dit is vooral de schuld van de vele vele vele flashbacks. ik ken mensen die niet naar de topserie lost willen kijken door al die flashbacks, en ook voor hen zal saw v een hopeloze warboel lijken. bovendien hebben ze het in die flashbacks geregeld over amanda, maar deze is nergens te zien omdat actrice shawnee smith geen zin meer had om nog mee te doen; natuurlijk zijn de flashbacks noodzakelijk, volgens de bazen van lionsgate, want acteur tobin bell is nog steeds waanzinnig populair en een saw film zonder jigsaw zou onmogelijk zijn. het resultaat? door de vele vele flashbacks blijft er haast geen ruimte over om nog een deftig scenario te schrijven over wat er in de hedendaagse tijd afspeelt.
saw v wist me op geen enkel moment te boeien. de personages die sterven doen me niets; bij hun dood word ik warm nog koud; het verhaal wist me op geen enkel moment te boeien of te verrassen; en dat is toch de rede waarom de saw films zo populair waren bij mij,: het onverwachtte einde dat me elke keer liet opveren, roepend "kut! dat ik daar niet opggekomen was!"
saw v is dus een flopfilm, gauw ineengeknutseld om voort te teren op het succes van de voorgangers en nog steeds is de koe niet leeggemolken, de citroen niet uitgeperst tot op de laatste druppel.
ongetwijfeld heeft jigsaw wel nog een pakhuis of drie volgestouwd met wrede valstrikken, en cassettebandjes vol bedreigingen. de wereld loopt vol met mensen die het leven niet naar waarde schatten, costas mandylor zal wel nog een film of 10 de rol van hoffman spelen, en jigsaw kunnen ze nog wel laten opdraven in vele vele vele flashbacks.
lionsgate heeft de releasedatum voor saw 6 al vastgelegd op 23 oktober 2009, dus ik weet alvast zeker wat de slechtse film van volgend jaar gaat worden. de slechtste film van dit jaar is voor mijn part saw v en hij krijgt van mij een dikke vette nul
score 0 op 4
vrijdag 14 november 2008
night of the creeps
jaar: 1986
genre: horror, parasite, zombie, gore
regiseur: fred dekker
cast: Jason Lively, Steve Marshall, Jill Whitlow, Tom Atkins
voor de mensen die slither gezien hebben, night of the creeps was een van de belangrijkste inspiratiebronnen voor deze film; zelf jat slither er ook lustig op los bij diverse andere films, en weet een aardige mengelmoes te maken die de meeste horrorfans wel zal aanspreken;
wanneer enkele aliens hun experimentele hersenparasieten dumpen op onze planeet breekt alle onheil los; eenmaal op aarde dringen ze bij mensen binnen via hun mond om in hun hersenen te woekeren. in de tussentijd lopen de mensen voort als levende doden.
zoals ik al zei: night of the creeps is een beetje een mengelmoes van allerlei genres; de openings scene met de aliens die rondrennen in hun schip zal alvast menig kijker de wenkbrauwen doen fronsen; dan kabbelt de film een beetje verder terwijl de parasieten een beetje rondkruipen om daarna te veranderen in een heuse zombiefilm.
puristen zouden kunnen klagen over het feit dat de film hierdoor weinig samenhang kent, maar voor mijn part mogen die puristen zichzelf gaan (censuur).
regiseur dekker levert met N.O.T.C. een aardige prestatie neer voor zijn filmdebuut, en ik had verwacht dat hem een reuze cariere te wachten zou staan; helaas verzonk hij hierna kwasi in de anonimiteit. hij wist enkel nog de film monster squad te regiseren, een enkele aflevering van tales from the crypt, en het zo snel mogelijk te vergeten vehikel robocop 3, een van de meest afreuze films aller tijden waar zelfs robocop peter weller vriendelijk voor bedankte. ook als scenarioschrijver schopte hij het niet al te ver. aangezien robocop 3 ook in deze categorie zijn laatste exploot was. is fred dekker nog in leven? ik zou het niet weten.
maar night of the creeps is nog steeds in leven! misschien niet in het collectief geheugen , maar dan toch in mijn dvd collectie, en in mijn hart!
score 4 op 4
genre: horror, parasite, zombie, gore
regiseur: fred dekker
cast: Jason Lively, Steve Marshall, Jill Whitlow, Tom Atkins
voor de mensen die slither gezien hebben, night of the creeps was een van de belangrijkste inspiratiebronnen voor deze film; zelf jat slither er ook lustig op los bij diverse andere films, en weet een aardige mengelmoes te maken die de meeste horrorfans wel zal aanspreken;
wanneer enkele aliens hun experimentele hersenparasieten dumpen op onze planeet breekt alle onheil los; eenmaal op aarde dringen ze bij mensen binnen via hun mond om in hun hersenen te woekeren. in de tussentijd lopen de mensen voort als levende doden.
zoals ik al zei: night of the creeps is een beetje een mengelmoes van allerlei genres; de openings scene met de aliens die rondrennen in hun schip zal alvast menig kijker de wenkbrauwen doen fronsen; dan kabbelt de film een beetje verder terwijl de parasieten een beetje rondkruipen om daarna te veranderen in een heuse zombiefilm.
puristen zouden kunnen klagen over het feit dat de film hierdoor weinig samenhang kent, maar voor mijn part mogen die puristen zichzelf gaan (censuur).
regiseur dekker levert met N.O.T.C. een aardige prestatie neer voor zijn filmdebuut, en ik had verwacht dat hem een reuze cariere te wachten zou staan; helaas verzonk hij hierna kwasi in de anonimiteit. hij wist enkel nog de film monster squad te regiseren, een enkele aflevering van tales from the crypt, en het zo snel mogelijk te vergeten vehikel robocop 3, een van de meest afreuze films aller tijden waar zelfs robocop peter weller vriendelijk voor bedankte. ook als scenarioschrijver schopte hij het niet al te ver. aangezien robocop 3 ook in deze categorie zijn laatste exploot was. is fred dekker nog in leven? ik zou het niet weten.
maar night of the creeps is nog steeds in leven! misschien niet in het collectief geheugen , maar dan toch in mijn dvd collectie, en in mijn hart!
score 4 op 4
zaterdag 8 november 2008
frankenhooker
jaar: 1990
genre: horror, comedy
regiseur: frank henenlotter
cast: james lorinz, patty mullen.
wanneer amateur chirurg/elektricien jeffrey franken een grasmaaier op afstandsbediening maakt, komt zijn verloofde elisabeth per ongeluk onder de messen terecht. helaas schiet er te weinig van haar over om haar te reconstrueren, dus besluit jeffrey maar enkele lichaamsdelen te gaan zoeken bij de locale hoerenpopulatie, teneinde eilsabteh niet alleen terug tot leven te wekken , maar haar ook het perfecte lichaam te bezorgen. om de hoertjes van kant te maken en zijn eigen geweten prope te houden bezorgt hij hen een zelfgebrouwen soort crack.
met een beetje goede wil zou je kunnen zeggen dat frankenhooker eigenlijk meer een romantische comedy is dan een horror, een romantische comedy met ontploffende hoertjes hehe. nou ja, wat zou je dan ook verwachten van een film van henenlotter. deze mens zijn humor is het cinematografische ekwivalent van "trek eens aan mijn vinger" pure onderbroekenlol die zelden of nooit getuigt van goede smaak; het zou niet de eerste keer zijn dat leden van de productiecrew opstapten. het overkwam hem alleszins al in basket case, en in brain damage.naar het einde van deze film toe schakelt henenlotter weer even over naar zijn hoogste versnelling en bezorgt ons weer enkele wansmakelijke scenes die zowat het midden houden tussen walgelijkheid en lachwekkendheid. met de films van henelotter is het dus ook zoals met die van fulci of argento; oftewel ben je er weg van. oftewel doet het je niets. van mijn part mag henenlotter nog lang films blijven maken, en ik kijk reeds uit naar het binnenkort te verschijnen "bad biologie" over een vrouw met 7 clitorissen die op zoek gaat naar de ultieme bevrediging.
en ik herhaal nogmaals, wie me aan een kopie kan helpen van basket case 2 en/of 3, stuur me een prive bericht.
score voor frankenhooker 4 op 4
genre: horror, comedy
regiseur: frank henenlotter
cast: james lorinz, patty mullen.
wanneer amateur chirurg/elektricien jeffrey franken een grasmaaier op afstandsbediening maakt, komt zijn verloofde elisabeth per ongeluk onder de messen terecht. helaas schiet er te weinig van haar over om haar te reconstrueren, dus besluit jeffrey maar enkele lichaamsdelen te gaan zoeken bij de locale hoerenpopulatie, teneinde eilsabteh niet alleen terug tot leven te wekken , maar haar ook het perfecte lichaam te bezorgen. om de hoertjes van kant te maken en zijn eigen geweten prope te houden bezorgt hij hen een zelfgebrouwen soort crack.
met een beetje goede wil zou je kunnen zeggen dat frankenhooker eigenlijk meer een romantische comedy is dan een horror, een romantische comedy met ontploffende hoertjes hehe. nou ja, wat zou je dan ook verwachten van een film van henenlotter. deze mens zijn humor is het cinematografische ekwivalent van "trek eens aan mijn vinger" pure onderbroekenlol die zelden of nooit getuigt van goede smaak; het zou niet de eerste keer zijn dat leden van de productiecrew opstapten. het overkwam hem alleszins al in basket case, en in brain damage.naar het einde van deze film toe schakelt henenlotter weer even over naar zijn hoogste versnelling en bezorgt ons weer enkele wansmakelijke scenes die zowat het midden houden tussen walgelijkheid en lachwekkendheid. met de films van henelotter is het dus ook zoals met die van fulci of argento; oftewel ben je er weg van. oftewel doet het je niets. van mijn part mag henenlotter nog lang films blijven maken, en ik kijk reeds uit naar het binnenkort te verschijnen "bad biologie" over een vrouw met 7 clitorissen die op zoek gaat naar de ultieme bevrediging.
en ik herhaal nogmaals, wie me aan een kopie kan helpen van basket case 2 en/of 3, stuur me een prive bericht.
score voor frankenhooker 4 op 4
dinsdag 4 november 2008
creepozoids
jaar: 1987
genre: post-apocalypse, sci-fi, horror, creature
regiseur: david decoteau
cast: Linnea Quigley, Ken Abraham, Michael Aranda, Richard L. Hawkins, Kim McKamy
het is al lang geweten dat wanneer een film succesvol scoort er tal van straight to video imitaties van verschijnen; alien triggerde een hele resem films over monsters in ruimteschepen, en films zoals mad max en damnation alley maakten de mensen bewust van de gevaren van een kernoorlog (en hoe cool het wel zou zijn om in de woestijn rond te lopen in een lederen broek)
bijde themas werden ook vaak gecombineerd met desastreuze gevolgen zoals "the terror within" 1 & 2 maar ook creepozoids
creepozoids speelt zich af in het mytische jaar 1998 waarin de wereld is vergaan in een nucleaire derde wereldoorlog. slechts enkele steden hebben zich weten te handhaven, en daarbuiten rest er enkel nog een woestenij waar bandieten en mutanten zwerven, voor zover ze niet weggespoeld worden door zure regen. een groepje deserteurs uit een of ander leger is onderweg naar de stad new los angeles, en moet onderweg schuilen in een verlaten gebouw waar ooit medische experimenten werden uitgevoerd; al gauw merken ze dat ze niet alleen zijn daar; maar ook nog gezelschap hebben van een "creepozoid"
ah creepozoid. een uber low budget film uit die eindeloze stroom straight to video releases uit de jaren 80. meestal was de artwork voor het hoesje van de video duurder dan het filmen zelf (vergeet niet dat die dingen indertijd nog geschilderd werden door kunstenaars, i.p.v. gauw gauw op een computer in elkaar geflanst)ik heb hier trouwens de vhs hoes voor mij liggen. move over aliens, here come the creepozoids bloklettert het trots.
hoe indrukwekkend de verhaallijn ook moge klinken met dat gedoe over nucleaire wereldoorlog, veel merk je er niet van. dit gedeelte van de storyline wordt ons in de eerste minuut of zo vlug uit de doeken gedaan middels enklele groene letters op het scherm, kwestie van het budget niet te overschrijden. vervolgens zien we de hoofdpersonages over een vervallen fabrieksterrein sluipen en door een deur naar binnen vluchten. voor de rest van de film zal alles zich dan ook binnen afspelen. in de leefruimte, een magazijntje, het hol van de creepozoid, en de gang die alles verbindt. vooral dan in die gang waar ze toch wel opvallend veel in rondrennen.
hoewel creepozoids zichzelf graag een sci-fi film mag noemen, veel merk je er niet van. ware het niet dat de personages al eens een schot lossen met een laserwapen, voor de rest is alles zo primitief dat je haast verwacht een reeds lang uitgestorven dodo te zien overvliegen. ook bijzonde futuristisch is dat de twee vrouwelijke leads geen beha dragen; very avant garde.
laten we het nu even hebben over de vrouwelijke lead: linnea quigly
quigly is zo een van die vrouwen die dol zijn op plastic monsters, goedkope special effects, en haar eigen naakte lijf. al te vaak werd ze gecast in rollen waar ze uit de kleren moest om vervolgens uit het leven te stappen. als je nog ergens een oude videotheek weet waar ze nog vhs hebben, zoek dan eens goed tussen de rekken en waarschijnlijk vind je wel iets waar ze in meespeelde; zoals curse of the living dead, savage streets, the return of the living dead, hollywood chainsaw hookers, night of the demons ,of the killer eye; allen hebben ze twee dingen gemeen. de borsten van quigly.
regiseur decoteu is ook geen onbekende in het straight to video wereldje en zal waarschijnlijk wel nog een tijdje meedraaien.
ondertussen valt het mij op dat ik wel al een behoorlijk stukje heb geschreven over een film waar nauwelijks iets in gebeurt.
want behalve het heen en weer lopen door gangen, en vluchten voor de creepozoid die steeds van achter een hoekje blijft opduiken, en de sexscene onder de douche gebeurt er helemaal niks; akkoord, de afschuwelijke cast wordt een voor een vergiftigd, krijgt gratis gele contactlenzen, zwelt op en kotst zwart slijm, maar daar blijft het dan ook bij. en dan na 72 minuten pure onzin is het afgelopen.
en ik wil het einde niet verklappen, maar de laatste minuten zijn de beste; kijk maar aandachtig naar het vhs hoesje; is dat een hybride creatuur, een mengeling van mens en creepozoid? inderdaad; alleen daarvoor al zou je moeten kijken.
score 2 op 4
genre: post-apocalypse, sci-fi, horror, creature
regiseur: david decoteau
cast: Linnea Quigley, Ken Abraham, Michael Aranda, Richard L. Hawkins, Kim McKamy
het is al lang geweten dat wanneer een film succesvol scoort er tal van straight to video imitaties van verschijnen; alien triggerde een hele resem films over monsters in ruimteschepen, en films zoals mad max en damnation alley maakten de mensen bewust van de gevaren van een kernoorlog (en hoe cool het wel zou zijn om in de woestijn rond te lopen in een lederen broek)
bijde themas werden ook vaak gecombineerd met desastreuze gevolgen zoals "the terror within" 1 & 2 maar ook creepozoids
creepozoids speelt zich af in het mytische jaar 1998 waarin de wereld is vergaan in een nucleaire derde wereldoorlog. slechts enkele steden hebben zich weten te handhaven, en daarbuiten rest er enkel nog een woestenij waar bandieten en mutanten zwerven, voor zover ze niet weggespoeld worden door zure regen. een groepje deserteurs uit een of ander leger is onderweg naar de stad new los angeles, en moet onderweg schuilen in een verlaten gebouw waar ooit medische experimenten werden uitgevoerd; al gauw merken ze dat ze niet alleen zijn daar; maar ook nog gezelschap hebben van een "creepozoid"
ah creepozoid. een uber low budget film uit die eindeloze stroom straight to video releases uit de jaren 80. meestal was de artwork voor het hoesje van de video duurder dan het filmen zelf (vergeet niet dat die dingen indertijd nog geschilderd werden door kunstenaars, i.p.v. gauw gauw op een computer in elkaar geflanst)ik heb hier trouwens de vhs hoes voor mij liggen. move over aliens, here come the creepozoids bloklettert het trots.
hoe indrukwekkend de verhaallijn ook moge klinken met dat gedoe over nucleaire wereldoorlog, veel merk je er niet van. dit gedeelte van de storyline wordt ons in de eerste minuut of zo vlug uit de doeken gedaan middels enklele groene letters op het scherm, kwestie van het budget niet te overschrijden. vervolgens zien we de hoofdpersonages over een vervallen fabrieksterrein sluipen en door een deur naar binnen vluchten. voor de rest van de film zal alles zich dan ook binnen afspelen. in de leefruimte, een magazijntje, het hol van de creepozoid, en de gang die alles verbindt. vooral dan in die gang waar ze toch wel opvallend veel in rondrennen.
hoewel creepozoids zichzelf graag een sci-fi film mag noemen, veel merk je er niet van. ware het niet dat de personages al eens een schot lossen met een laserwapen, voor de rest is alles zo primitief dat je haast verwacht een reeds lang uitgestorven dodo te zien overvliegen. ook bijzonde futuristisch is dat de twee vrouwelijke leads geen beha dragen; very avant garde.
laten we het nu even hebben over de vrouwelijke lead: linnea quigly
quigly is zo een van die vrouwen die dol zijn op plastic monsters, goedkope special effects, en haar eigen naakte lijf. al te vaak werd ze gecast in rollen waar ze uit de kleren moest om vervolgens uit het leven te stappen. als je nog ergens een oude videotheek weet waar ze nog vhs hebben, zoek dan eens goed tussen de rekken en waarschijnlijk vind je wel iets waar ze in meespeelde; zoals curse of the living dead, savage streets, the return of the living dead, hollywood chainsaw hookers, night of the demons ,of the killer eye; allen hebben ze twee dingen gemeen. de borsten van quigly.
regiseur decoteu is ook geen onbekende in het straight to video wereldje en zal waarschijnlijk wel nog een tijdje meedraaien.
ondertussen valt het mij op dat ik wel al een behoorlijk stukje heb geschreven over een film waar nauwelijks iets in gebeurt.
want behalve het heen en weer lopen door gangen, en vluchten voor de creepozoid die steeds van achter een hoekje blijft opduiken, en de sexscene onder de douche gebeurt er helemaal niks; akkoord, de afschuwelijke cast wordt een voor een vergiftigd, krijgt gratis gele contactlenzen, zwelt op en kotst zwart slijm, maar daar blijft het dan ook bij. en dan na 72 minuten pure onzin is het afgelopen.
en ik wil het einde niet verklappen, maar de laatste minuten zijn de beste; kijk maar aandachtig naar het vhs hoesje; is dat een hybride creatuur, een mengeling van mens en creepozoid? inderdaad; alleen daarvoor al zou je moeten kijken.
score 2 op 4
zondag 2 november 2008
scar
jaar : 2007
genre: horror, thriller, torture
regiseur: Jeb weintrob
cast: Angela Bettis, Kirby Bliss Blanton, Devon Graye,Ben Cotton
joan burrows werd in haar jeugd samen met haar beste vriendin gevangengenomen en gemarteld door een serial killer die de buurt al een tijdje tijsterde. ze kon echter de killer vermoorden en ontsnappen, helaas zonder haar vriendin te redden.
jaren later keert ze terug naar het stadje dat ze achter zich had gelaten, om te voldoen aan enkele familiale verplichtingen. plots herbeginnen de moorden, en al gauw is zij de hoofdverdachte in het onderzoek.
goed, laten we eerlijk zijn. scar is niet een bijster orriginele thriller. zo tapt hij bijvoorbeeld al uit hetzelfde vaatje als films zoals saw en hostel. in principe is daar natuurlijk niets verkeerd mee, en persoonlijk zeg ik "liever goed gestolen, dan slecht verzonnen." scar is ook niet zo grafisch als de japanse torture films maar weet toch enkele huiveringen op te wekken. ik wil niet te veel verklappen, maar als ik zeg "scheermes" en "voetzool" dan weten de meeste viezerikken onder ons al hoe laat het is. juist ja.
de hoofdrol is weggelegd voor angela bettis die al enkel hoofdrollen had gescoord in films van tobe hooper (toolbox murder) en lucky mckee. bettis is er niet vies van om eens uit de kleren te gaan, dus liet mckee haar in de masters of horror serie opdraven in de aflevering "sick girl" om eens lekker te rollebollen met uber softcore lesbian misty mundae a.k.a. erin brown, die er ook al niet vies van is om uit de kleren te gaan.
toch blijft bettis haar rol in scar beperkt tot hysterisch en getraumatiseerd rondlopen en tegen iedereen te verklaren dat de killer nog in leven is.
ook nog een pluim voor regiseur weintrob die buiten enkele videospelletjes en dramas zich voor het eerst waagt aan een echte rauwe horror-thriller, en er wonderwel in slaagt de spanning hoog te houden. het enige jammerlijke aan scar is dat je gewoon al weet wie ditmaal de killer is. maar daar kan weintrob niet aan doen. scar is dus een filmpje om zeker nog eens te bekijken en kan rekenen op mijn goedkeuring.
score 4 op 4
genre: horror, thriller, torture
regiseur: Jeb weintrob
cast: Angela Bettis, Kirby Bliss Blanton, Devon Graye,Ben Cotton
joan burrows werd in haar jeugd samen met haar beste vriendin gevangengenomen en gemarteld door een serial killer die de buurt al een tijdje tijsterde. ze kon echter de killer vermoorden en ontsnappen, helaas zonder haar vriendin te redden.
jaren later keert ze terug naar het stadje dat ze achter zich had gelaten, om te voldoen aan enkele familiale verplichtingen. plots herbeginnen de moorden, en al gauw is zij de hoofdverdachte in het onderzoek.
goed, laten we eerlijk zijn. scar is niet een bijster orriginele thriller. zo tapt hij bijvoorbeeld al uit hetzelfde vaatje als films zoals saw en hostel. in principe is daar natuurlijk niets verkeerd mee, en persoonlijk zeg ik "liever goed gestolen, dan slecht verzonnen." scar is ook niet zo grafisch als de japanse torture films maar weet toch enkele huiveringen op te wekken. ik wil niet te veel verklappen, maar als ik zeg "scheermes" en "voetzool" dan weten de meeste viezerikken onder ons al hoe laat het is. juist ja.
de hoofdrol is weggelegd voor angela bettis die al enkel hoofdrollen had gescoord in films van tobe hooper (toolbox murder) en lucky mckee. bettis is er niet vies van om eens uit de kleren te gaan, dus liet mckee haar in de masters of horror serie opdraven in de aflevering "sick girl" om eens lekker te rollebollen met uber softcore lesbian misty mundae a.k.a. erin brown, die er ook al niet vies van is om uit de kleren te gaan.
toch blijft bettis haar rol in scar beperkt tot hysterisch en getraumatiseerd rondlopen en tegen iedereen te verklaren dat de killer nog in leven is.
ook nog een pluim voor regiseur weintrob die buiten enkele videospelletjes en dramas zich voor het eerst waagt aan een echte rauwe horror-thriller, en er wonderwel in slaagt de spanning hoog te houden. het enige jammerlijke aan scar is dat je gewoon al weet wie ditmaal de killer is. maar daar kan weintrob niet aan doen. scar is dus een filmpje om zeker nog eens te bekijken en kan rekenen op mijn goedkeuring.
score 4 op 4
Abonneren op:
Posts (Atom)