Jaar: 2010
Genre: Horror, thriller, supernatural
Regisseur: Kaare Andrews
Cast: Jessica Lowndes, Julianna Guill, Ryan Donowho, Landon Liboiron, Jake Weary
Beginnende pilote Sara neemt haar vrienden mee op een vliegtochtje. Door een onwaarschijnlijk stom toeval raakt hun staartroer echter klem te zitten en kunnen ze enkel maar stijgen naar een naderende storm waarin zich een cuthulu bevindt. Een wat? Een Cuthulu, een lovecraftiaans monster dat lijkt op een vagina met tanden en tentakels. Juist ja.
Altitude begint als een standaard vliegtuigrampenfilmpje met een loskomende schroefje dat danig de boel op stelten zet. Iedereen raakt in paniek en algauw ontstaan er verhitte discussies over wiens fout het eigenlijk allemaal wel is. En dan komt er dus die vliegende getentakelde vagina opzetten. Het klinkt allemaal weer ongelofelijk stom en geforceerd maar ongelofelijk genoeg houdt het allemaal steek. Ongeveer dan toch.
Het grote probleem is hier dat ik bitter weinig kan vertellen over deze film zonder al te veel van het magere plot weg te geven.
Ik kan wel zeggen dat Altitude visueel erg mooi oogt. Waarschijnlijk omdat regisseur Andrews nog tekenaar is geweest voor de Spiderman en X-Men strips en dus best wel weet hoe je iets in beeld moet brengen.
Laten we het er op houden dat Altitude een spannend anderhalf uurtje hersenloos vertier brengt dat net boven het gemiddelde weet uit te steken.
Score: 2,5 op 4
zaterdag 23 oktober 2010
zondag 17 oktober 2010
Sculpture
Jaar: 2009
Genre: Horror, slasher
Regisseur: Pete Jacelone
Cast: Raine Brown, Misty Mundae en iedereen uit de plaatselijke fitness.
De jonge kunstenares Ashley werd door haar vader die wedstrijdbodybuilder was jarenlang seksueel misbruikt. Ze ontvlucht het ouderlijke huis en besluit om nooit meer weer te keren.
Maar wanneer haar vader sterft weet haar broer haar te overhalen terug te komen voor de begrafenis. Ze neemt een baantje aan als hostess in de fitness van haar overleden vader en algauw ontwikkeld ze een fascinatie voor de aanwezige bodybuilders. ze besluit een standbeeld van het perfekte mannelijke lichaam te maken, met echte lichaamsdelen natuurlijk.
Sculpture omschrijft zichzelf als een psychologische horror gore festival. Ik vrees dat ik het daar niet mee eens kan zijn. Voor de psychologische kant wordt er te weinig overtuigend geacteerd. En ook voor de gore hoeven we het niet te doen, want de plastic ledematen en het hele waterige rode goedje dat ze bloed willen noemen overtuigen nog minder dan de bijrolacteurs.
Verdomme waarom kijk ik dan naar dergelijke troep? Wel, omdat ik altijd al dol geweest ben op dergelijke troep.
Het is allemaal zo knullig en debiel dat ik de helf van de film met een onnozele glimlach op mijn smoel gezeten heb.
Nog een rede om te kijken is Raine Brown. Dit spettertje van amper anderhalve meter kende ik al van de films 100 tears, Pink Eye, en Timo Rose's Baricade, en heden ten dage behoort ze tot één van mijn favoriete horrorladys. Of ze nu het slachtoffer moet spelen of de psycho, ze weet tenminste altijd haar rol te spelen volgens de noden van het scenario. Ook zo iets aan Raine is dat ze tot nu toe, voor zover ik weet, het vertikt om uit te kleren te gaan voor een rol. Meer dan wat ondergoed krijgen we van haar niet te zien, en in het b-pulp genre is dit vaak nogal zeldzam.
Voor het vrouwelijk naakt wordt in deze film dan ook beroep gedaan op Misty Mundae. Een van de grootste sterren van Seduction Cinema in erotische films zoals An Erotic Wherewolf In London, Sexy Adventures of Van Helsing, Bikini Girls on Dinosaur Planet en The Lord of the G-Strings: The Femaleship of the String. Ook in het reguliere horrorgenre draait ze al aardig lang mee, en ik heb al zoveel films met haar gezien dat ik zelfs niet meer ga beginnen opnoemen.
Oké, een paar dan: Shock-O-Rama, The Rage, Dying God, en de Masters Of Horror aflevering Sick Girl.
Voor de rest bestaat de cast dus uit nobele onbekenden die beter eens een beetje minder in de fitness zouden zitten en een beetje meer acteerlessen hadden kunnen nemen.
Sculpture is een film die verloopt zoals je het verwacht. Ashley verleidt en vermoordt mannen, hakt ze in stukjes, alles wordt even onderbroken voor een flashback of twee, en een scene waarin ze de band met haar broer verstevigd. Het scenario weet nergens te verrassen of te schokken, en ik mis vooral al de onbenutte kansen die hierin verscholen zaten. Want met een groter budget, een gedrevener regisseur, en een betere cast (behalve dan Raine Brown) had dit wel nog iets kunnen worden.
De reguliere filmkijker zal deze film uitspuwen. Bij mij kan er nog een 2 vanaf.
Score : 2 op 4
Genre: Horror, slasher
Regisseur: Pete Jacelone
Cast: Raine Brown, Misty Mundae en iedereen uit de plaatselijke fitness.
De jonge kunstenares Ashley werd door haar vader die wedstrijdbodybuilder was jarenlang seksueel misbruikt. Ze ontvlucht het ouderlijke huis en besluit om nooit meer weer te keren.
Maar wanneer haar vader sterft weet haar broer haar te overhalen terug te komen voor de begrafenis. Ze neemt een baantje aan als hostess in de fitness van haar overleden vader en algauw ontwikkeld ze een fascinatie voor de aanwezige bodybuilders. ze besluit een standbeeld van het perfekte mannelijke lichaam te maken, met echte lichaamsdelen natuurlijk.
Sculpture omschrijft zichzelf als een psychologische horror gore festival. Ik vrees dat ik het daar niet mee eens kan zijn. Voor de psychologische kant wordt er te weinig overtuigend geacteerd. En ook voor de gore hoeven we het niet te doen, want de plastic ledematen en het hele waterige rode goedje dat ze bloed willen noemen overtuigen nog minder dan de bijrolacteurs.
Verdomme waarom kijk ik dan naar dergelijke troep? Wel, omdat ik altijd al dol geweest ben op dergelijke troep.
Het is allemaal zo knullig en debiel dat ik de helf van de film met een onnozele glimlach op mijn smoel gezeten heb.
Nog een rede om te kijken is Raine Brown. Dit spettertje van amper anderhalve meter kende ik al van de films 100 tears, Pink Eye, en Timo Rose's Baricade, en heden ten dage behoort ze tot één van mijn favoriete horrorladys. Of ze nu het slachtoffer moet spelen of de psycho, ze weet tenminste altijd haar rol te spelen volgens de noden van het scenario. Ook zo iets aan Raine is dat ze tot nu toe, voor zover ik weet, het vertikt om uit te kleren te gaan voor een rol. Meer dan wat ondergoed krijgen we van haar niet te zien, en in het b-pulp genre is dit vaak nogal zeldzam.
Voor het vrouwelijk naakt wordt in deze film dan ook beroep gedaan op Misty Mundae. Een van de grootste sterren van Seduction Cinema in erotische films zoals An Erotic Wherewolf In London, Sexy Adventures of Van Helsing, Bikini Girls on Dinosaur Planet en The Lord of the G-Strings: The Femaleship of the String. Ook in het reguliere horrorgenre draait ze al aardig lang mee, en ik heb al zoveel films met haar gezien dat ik zelfs niet meer ga beginnen opnoemen.
Oké, een paar dan: Shock-O-Rama, The Rage, Dying God, en de Masters Of Horror aflevering Sick Girl.
Voor de rest bestaat de cast dus uit nobele onbekenden die beter eens een beetje minder in de fitness zouden zitten en een beetje meer acteerlessen hadden kunnen nemen.
Sculpture is een film die verloopt zoals je het verwacht. Ashley verleidt en vermoordt mannen, hakt ze in stukjes, alles wordt even onderbroken voor een flashback of twee, en een scene waarin ze de band met haar broer verstevigd. Het scenario weet nergens te verrassen of te schokken, en ik mis vooral al de onbenutte kansen die hierin verscholen zaten. Want met een groter budget, een gedrevener regisseur, en een betere cast (behalve dan Raine Brown) had dit wel nog iets kunnen worden.
De reguliere filmkijker zal deze film uitspuwen. Bij mij kan er nog een 2 vanaf.
Score : 2 op 4
zaterdag 16 oktober 2010
The Loved Ones
Jaar: 2010
Genre: Horror, torture
Regisseur: Sean Byrne
cast: Xavier Samuel, Robin McLeavy, Victoria Thaine
Brent heeft het niet gemakkelijk gehad sinds hij zijn vader doodde in een auto ongeval, en vlucht weg in een roes van marihuana en alcohol. Op prom night is hij vast besloten naar het bal te gaan met zijn vriendin Holly en weigert daarom de uitnodiging van het vreemde meisje Lola. Maar Lola laat zich niet zomaar afschepen en ontvoert Brent met hulp van haar al even gestoorde vader. Er wacht Brent een lange bloederige nacht...
Ja ja het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens een bespreking schreef over een film. Niet zozeer omdat ik niet meer naar films kijk, want ik zie er nog steeds maandelijks minstens tien, maar gewoon omdat het hoge baggergehalte van de gemiddelde film me tegenwoordig serieus ontstemd. Met bullshit releases zoals 30 Days Of Night 2 en Mirrors 2 kan ik alleszins niet lachen.
The Loved Ones daarintegen wist me te interesseren. Er wordt behoorlijk wat in gemarteld maar er is ook ruimte voor humor en romantiek. En ook de mandatoire naaktscene wordt niet uit de weg gegaan.
De personages zijn goed uitgewerkt en vooral Robin McLeavy steelt de show als de psychotisce Lola. Het verhaal is niet zo dunnetjes als het lijkt, en zelfs het zijverhaaltje over Brents beste vriend en zijn gothic date voor de prom wat eerst maar een vullertje lijkt, komt op het einde mooi samen met het hoofdverhaal.
The Loved Ones is niet de zoveelste typische torture film waarin alleen maar gemarteld wordt om te martellen en verder niks, en voor één keer juich ik dit toe.
The Loved Ones wist het bij deze bij mij dan toch te schoppen tot film van de maand.
Score 4 op 4
Genre: Horror, torture
Regisseur: Sean Byrne
cast: Xavier Samuel, Robin McLeavy, Victoria Thaine
Brent heeft het niet gemakkelijk gehad sinds hij zijn vader doodde in een auto ongeval, en vlucht weg in een roes van marihuana en alcohol. Op prom night is hij vast besloten naar het bal te gaan met zijn vriendin Holly en weigert daarom de uitnodiging van het vreemde meisje Lola. Maar Lola laat zich niet zomaar afschepen en ontvoert Brent met hulp van haar al even gestoorde vader. Er wacht Brent een lange bloederige nacht...
Ja ja het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens een bespreking schreef over een film. Niet zozeer omdat ik niet meer naar films kijk, want ik zie er nog steeds maandelijks minstens tien, maar gewoon omdat het hoge baggergehalte van de gemiddelde film me tegenwoordig serieus ontstemd. Met bullshit releases zoals 30 Days Of Night 2 en Mirrors 2 kan ik alleszins niet lachen.
The Loved Ones daarintegen wist me te interesseren. Er wordt behoorlijk wat in gemarteld maar er is ook ruimte voor humor en romantiek. En ook de mandatoire naaktscene wordt niet uit de weg gegaan.
De personages zijn goed uitgewerkt en vooral Robin McLeavy steelt de show als de psychotisce Lola. Het verhaal is niet zo dunnetjes als het lijkt, en zelfs het zijverhaaltje over Brents beste vriend en zijn gothic date voor de prom wat eerst maar een vullertje lijkt, komt op het einde mooi samen met het hoofdverhaal.
The Loved Ones is niet de zoveelste typische torture film waarin alleen maar gemarteld wordt om te martellen en verder niks, en voor één keer juich ik dit toe.
The Loved Ones wist het bij deze bij mij dan toch te schoppen tot film van de maand.
Score 4 op 4
Abonneren op:
Posts (Atom)