premutos

jaar 1997
genre: gore, horror, undead
regiseur: olaf ittenbach
cast: een bende amateurs

premutos is de eerste gevallen engel, nog voor lucifer. hij wil op aarde regeren zowel over de doden als de levenden. als voorbode stuurt hij zijn zoon die telkens opnieuw geboren wordt doorheen de geschiedenis.
wanneer een gezin een feestje organiseert blijkt hun zoon de zoon van premutos te zijn. hij roept een legertje doden terug tot leven en de hel barst los.

ik zeg altijd dat een horror voor mij niet geslaagd is als er niet een paar darmen aan te pas komen. dan ben ik bij ittenbach alvast aan het goede adres. olafke maakt al zijn special effects zelf en kijkt daarbij niet op een beetje bloed meer of minder. net zoals bij andere duitse viezerikken zoals timo rose en andres schnaas komt het bloed haast letterlijk uit de beeldbuis gedropen. maar toch , te veel kan te veel zijn.
want de films van ittenbach hebben een groot gebrek. olafke is geen al te goede regiseur, en hij weet zijn cast van opgehemelde amateurs op geen enkel moment te inspireren. vaak lijkt het alsof het al een hele prestatie is voor de cast om hun tekst in één keer, zonder al te veel gestotter te declameren, en alsof ittenbach daar genoegen mee neemt. bovendien zijn de door hemzelf geschreven scenarios op zijn minst bijzonder zwak te noemen. bovendien zijn z'n personages ronduit onuitstaanbaar, en hun dialogen uiterst belahelijk. we kunnen dus veilig aannemen dat ittenbach verhalen als bijkomstig beschouwt en er enkel op gebrand is om ons te vergasten op weerom een hele rits gore, hele gore slachtpartijen. helaas, zelfs de meest realistische massamoord begint tegen te steken als hij langer dan 10 minuten duurt, zodoende kan ik zelfs zeggen dat het saai wordt.
premutos is dus ondanks al het gratuit bloed en bloot een flauw filmpje, enkel geschikt voor de hardcore gorehound die onlangs lichte hersenschade opliep en nu niet langer dan 5 minuten kan focussen.
score 1 op 4