the red room

jaar: 1999
genre: asian, torture, low-budget
regiseur: Daisuke Yamanouchi
cast: vijf japaners

vier mensen, waaronder een getrouwd koppel en twee jonge meisjes doen mee aan een spel waarmee je tien miljoen yen kan verdienen. de opzet is heel simpel; je trekt elk een speelkaart; wie de koningskaart heeft mag twee van de anderen een opdracht laten uitvoeren;de opdracht mag eender wat zijn. weigeren betekent opgeven. wie als laatste over blijft wint het geld.

een film met een dergelijk uitganspunt houden alvast een serieuze belofte in. want mensen zijn zowat in staat tot alles om geld te verdienen. nu is 10 miljoen yen wel een abstract begrip voor mij; ik heb geen flauw idee hoeveel een yen waard is
en voor mij is dat dus niet veel meer waard dan monopolygeld; altijd handig om je reet mee af te vegen, maar verder..
goed laten we ervan uitgaan dat 10 miljoen yen veel geld is. zou je voor dat geld
a) iemand van hetzelfde geslacht kussen
b) jezelf op een stoel laten ronddraaien tot je overgeeft
c) gedurende drie minuten een haardroger in je mond laten blazen met een wasknijper op je neus?
d) in je mond laten urineren?
e) je partner een serieuze aframmeling geven, en haar daarna nog eens verkrachten?
f) je op nog enkele minder verfijnde manieren sexueel laten uitbuiten?
g) allen van de hierboven genoemde zaken?

klinkt interessant nietwaar? jammer genoeg lijdt the red room aan enkele serieuze minpunten.
1)om te beginnen, het totale gebrek aan buget. voor de meest eenvoudige effecten was er alleszins geen geld; een beetje bloed dat uit een mondhoek loopt, maar verder moet je niet op gorigheid rekenen.
2) het japanse absolute taboe op het vertonen van geslachtsdelen. als je bij gebrek aan geld voor gore effecten het acent wil verleggen naar sexuele uitbuiting, dan zou het geen kwaad kunnen om eens een geslachtsdeel te laten zien; tenslotte probeer je met een film als the red room de meest geharde horrorfanaten aan te spreken, maar dan moet je ook wel iets leveren. geloof me op mijn woord. de sugestie van een gloeilamp die in een vagina wordt gebroken weegt niet op tegen een korte flits van een bloederige vagina waar enkele scherven doorheen priemen; ware het een film van ryan nicholson (torched, live feed, gutterballs) geweest, dan hadden we het alvast te zien gekregen.
3) de afgrijselijke japanse acterus; oke het zal wel cultuurgebonden zijn, maar al die overdreven hyperactieve reacties werken serieus op mijn systeem.
dus the red room levert zijn beloft niet in; de te verwachten marteling en verminking komt niet tot zijn recht. jammer, want als ze mij dit idee hadden aangerijkt, en me hadden gevraagd er een aanvaardbaar script voor te schrijven, dan zou de uitkomst geheel anders geweest zijn; maar ja, ik ben dan ook een vies ventje;
tot slot nog dit.
op het einde van de film wordt de last survivor gevraagd of hij (of zij, ik verklap niks)geen zin heeft om nog eens een spelletje te spelen. op naar de in 2000 verschenen red room 2. mocht iemand hem gezien hebben, laat me dan weten hoe hij was;
voor the red room 1 is mijn score 2
score 2 op 4