vrijdag 30 januari 2009

patrick still lives

jaar: 1980
genre: horror, exploitation, euro-trash
regiseur: Mario Landi
cast: Sacha Pitoëff, Gianni Dei, Mariangela Giordano, Carmen Russo, Paolo Giusti

de in een coma verkerende psychopaat patrick krijgt de kans om wraak te nemen op mensen waardoor hij vermoedelijk in een coma is geraakt. zijn telekinetische krachten versterkt hij door gebruik te maken van de levenskracht van andere comapatienten. een voor een vallen ze ten prooi aan zijn bloeddorst, en ondertussen vind hij ook nog de tijd om de secretaresse van het ziekenhuis het hof te maken.

patrick still lives is het italiaanse onofficiele vervolg op het australische patrick uit 1978, waarin voornoemde comapatient verliefd wordt op zijn verpleegster; nu heb ik deze zelf niet gezien, dus vraag ik me af of deze film even slecht was als patrick still lives.
patrick vive encora, zoals de italiaanse titel luid, is een verbazend staaltje pure pulp zoals ze alleen hier in europa konden maken in de jaren 70 & 80. de ganse vrouwelijke cast loopt onophoudelijk rond in oftewel
a diep uitgesneden kleren
b badpakken waar de helft uit puilt
c lingeriesetjes
d de helft van een lingeriesetje
e helemaal niets, op een enorme bos schaamhaar na.
de sterfscenes zijn om te huilen van het lachen, en de daaropvolgende reacties zijn nog lachwekkender.
patrick gebruikt zijn telekinese om het water in het zwembad aan de kook te brengen, en zo zijn eerste slachtoffer te maken. wanneer ze het rozerode lijk aan de kant trekken zegt de dokter : "It is clear that Mr. Cough's death was due to a fatality"
het is duidelijk dat zijn dood te wijten is aan een sterfgeval.
man man man, zo kan ik het ook...
en de sleaze houd niet op. patrick laat zijn geliefde met haar flamoes tegen zijn bedstijl glijden tot ze "een zalig gevoel krijgt dat te vergelijken valt met een niesbui". een andere vrouw die voor het gemak al rondliep in wijd openwaaiend slaapkleed wordt aan het spit geregen, dwars door haar..inderdaad.
je hoort het al. voor spitsvondige dialogen, special effekts, of spannende plotwendingen hoef je al niet naar patrick still lives te kijken. eigenlijk kan ik geen enkele goede rede verzinnen om er dan wel naar te kijken. maar als je fan bent van jesus franco style nonsens, dan mag je deze alvast niet over slaan.
score 2 op 4

dinsdag 27 januari 2009

attack girls swim team vs the undead

jaar: 2007
genre: asian, horror, zombie sexploitation
regiseur: Kôji Kawano
cast: pffff

in een japanse school breekt een zombieplaag uit door een foutieve inenting met een vacin tegen een griepvirus. de enigen die imuun blijken te zijn, zijn de meisjes van het zwemteam door hun herhaaldelijke blootstelling aan de chloor in het zwembadwater.
deze zombieplaag zou uitgelokt kunnen zijn door een gestoorde geleerde, die een van de leerlingen ooit als moordenares had opgeleid, en dit om wraak te nemen voor haar desertie.

mensen die de tijd nemen om geregeld mijn reviews te lezen weten ondertussen al dat ik vaak een dubbel gevoel heb bij het bekijken van japanse horrors. vaak bejubel ik hun passie voor gore en de vele liters bloed die van het scherm af druipen, zoals je bijvoorbeeld aantreft in de guinea pig serie. nog vaker hekel ik echter hun overdreven passie voor plastic monsters en cheesy martial arts, of hun fetish voor witte katoenen schoolmeisjesonderbroeken.
nu had attack girls.. een standaard zombiefilm kunnen worden, zonder opvallende hoogte of laagtepunten, afgaande op het eerder door mij geschetste scenario, maar niets blijkt minder waar.deze film is opmerkelijk te noemen, maar dan wel door zijn sleaze factor. al vanaf de openingsscene valt het mij op dat regiseur kawano de stijve tepeltjes van een jonge zwemster wel heel duidelijk in beeld brengt. gevolgd door een douchescene tussen twee meisjes. voor mijn ogen ontplooit zich een softcore lesbofilm, in plaats van het door mij verlangde zombiespektakel.
kawano is dus een japanse viezerik die geilt op jonge meisjes en ze graag laat rollebollen op het scherm, waarbij het hele gegeven van vechten tegen de ondoden maar bijkomstig lijkt te worden. de borsten zijn dus veelvuldig aanwezig, en het bloed nauwelijks. de gore hounds moeten zich tevreden stellen met hier en daar een rubber armpje, of een off screen slachting, maar meer wordt er niet geboden. tot vervelens liggen de studentes elkaar te bevredigen, waarbij ze geluiden voorbrengen alsof iemand met de hak van een schoen een nest jonge chihuahuas doodmept.
attack girls swim team vs the undead is een totale verspilling van tijd en geld en dient ten allen tijde vermeden te worden. tenzij je natuurlijk geilt op witte katoenen schoolmeisjesonderbroekjes.
score 0 op 4

dead set

jaar: 2008
genre: zombie, gore, tv-show
cast:Chizzy Akudolu, Shelley Conn, Raj Ghatak, Jennifer Aries, Cavan Clerkin, Drew Edwards, Elyes Gabel

in engeland is het zoveelste seizoen van big brother in volle gang. het gebruikelijke assortiment marginalen maakt onderling ruzie en droomt van een mediacariere eenmaal terug in de buitenwereld. wat ze echter niet weten is dat er buiten niemand meer is, dankzij de uitbraak van een zombievirus. lanzaam maar zeker dringen de ondoden steeds dieper door in het big brother complex, en weldra zullen de deelnemers moeten vechten voor hun leven.

dead set is een vijfdelige t.v. serie van britse makelij, en weet met gemak het niveau te halen van prestigieuze big budget zombie films, zoals zack snyder's dawn of the dead remake. dat de britten aardig overweg kunnen met het zombie gedoe, en het steeds weten te herpakken zonder in dezelfde cliche's te vervallen was ons al duidelijk dankzij shawn of the dead en 28 days (of weeks) later. de casting is alleszins uitstekend te noemen, want de bende low lifes die in de leefgroep zitten moeten niet onderdoen voor de randdebielen die zichzelf hier in belgie graag op het scherm lieten exploiteren. vaak leidt dit , ondanks de zombie dreiging, tot hilarische taferelen. wanneer de producer van de show, de zwaar overspannen en vuilbekkende patrick in een kamertje opgesloten raakt met de oppervlakkige bimbo pippa, die qua i.q. duidelijk nog minder scoort dan jacky lafon kan je moeilijk een grijns onderdrukken, vooral wanneer patrick onder luid protest van pippa noodgedwongen moet kakken in een prullenmand.
langzaam aan bouwt de spanning zich verder op onder de deelnemers wat uiteindelijk resulteert in een apocalyptisch einde dat veel weg heeft van het einde van day of the dead, wat eigenlijk wel te verwachten viel.
dead set mag alvast uitgeroepen worden tot een van de beste tv series in jaren, en ik vraag me af hoe het komt dat deze serie nog steeds niet is opgepikt door een belgische zender. waarom blijven de tv bonzen zich vastklampen aan de zoveelste C.S.I. spinn-off, of de 600ste herhaling van de kampioenen?
misschien is het vanwege het grove taalgebruik , of de toch wel heel gore effekten? ik zou het niet weten, maar mocht dead set opduiken op vt4 , dan raad ik jullie allemaal aan om te kijken;
score 4 op 4

zaterdag 24 januari 2009

zombie self-defence force

jaar: 2006
genre: zombie, gore, asian
regiseur: Naoyuki Tomomatsu
cast: ja ja inderdaad: een hoop japanners

nabij de berg fuji stort een vliegende schotel neer. dankzij de hierdoor vrijgekomen stralingen komen de doden terug tot leven. wat alvast een dikke tegenvaller is voor enkele yakuza die van hun lijken vanaf wilden. ook een hoteleigenaar die zijn zwangere maitresse uit de weg wou ruimen raakt maar niet van haar lijk vanaf. en ook de fotoshoot van een supermodel raakt danig verstoord door de wandelende doden. de enigen die een beetje in hun nopjes zijn, zijn enkele militairen op oefening.

zombie self defence force is een film van regiseur tomomatsu die vroeger al verantwoordelijk was voor het niet van al te goede smaak getuigende stacy attack of the schoolgirl zombies (zie mijn desbetreffende blog over deze film). en het is dus duidelijk dat tomomatusu hard gaat op zombies. ik weet niet zeker of er meer japanse zombie films zijn dan italiaanse, maar volgens mij gaat het er toch om spannen. dat spelletjes zoals resident evil oorspronkelijk uit japan stammen wil alvast veel zeggen.
op het hoesje van de dvd wordt gesteld dat dit de grappigste zombiefilm is sinds shaun of the dead. ik vrees echter dat dit een beetje overroepen is. of althans onderhevig aan serieuze culturele verschillen. waar shaun of the dead uitblinkt in ironie en zwarte humor, moet zombie self defence force zich beredden met slapstick, en zenuwslopende typische japanse over acting. de bijzonder plastic aandoende zombie baby is hilarisch om bezig te zien. alvast beter gefabriceerd dan de hybride baby uit creepozoids, of de aan vislijnen bevestigde plastic pop in the necro files, maar veel scheelt het niet.
verder sleurt deze film er nog eens alle japanse cliche's door die je op den duur toch wel beginnen te vervelen. zwaardgevechten op zijn power rangers, bijzonder knullige cyborg effectjes, en een alien die niet zou misstaan tussen picachu en zijn vriendjes.
dat zombie self defence force bovendien met weinig of geen budget gemaakt werd is alvast overduidelijk wanneer je ziet dat in het hotelletje waar de helft van de film zich afspeelt, de vloeren overal bedekt zijn met een laagje beschermende plastic, teneinde geen sporen na te laten van het nep bloed. mama zou wel eens kwaad kunnen worden. voorts moeten ze zich nog behelpen met door een wel heel oude computer gegenereerde bliksem effekjes die haast met wasco op het scherm getekend lijken.
zoals al de films die ik bespreek is zombie self defence force enkel geschikt voor de genre liefhebber, en dient op geen enkel moment serieus genomen te worden;
score 2 op 4

repo: the genetic opera

jaar: 2008
genre: musical horror
regiseurr: Darren Lynn Bousman
cast: Alexa Vega, Paul Sorvino, Anthony Head, Sarah Brightman, Paris Hilton, Bill Moseley

in een niet al te verre toekomst breekt een ziekte uit die mensen hun organen aantast. het bedrijf geneco lanceert een betaalbare oplossing voor iedereen: gekloonde organen op afbetaling! maar wat gebeurt er als je je afbetaling niet haalt? dan komt de repo man om ze terug te vorderen! deze repo man houd thuis zijn dochter afgezonderd van de wrede buitenwereld, en is tevens in een duister geheim verwikkeld met rotti largo, oprichter en C.E.O. van geneco. tussen hen ontplooit zich al gauw een machtstrijd.

op zich is dit al een zeer orrigineel uitgangspunt voor een film, en zou zeker een hit geweest zijn als reguliere filmversie. maar ik vraag me alvast af of het wel een verstandige keuze was om er een opera van te maken. nu is repo geen musical; ik bedoel daadwerkelijk een opera; waar een musical standaard acteerwerk combineert met het occasionele zang en danswerk (denk maar aan grease, of tommy, of sweeny todd) kiest repo ervoor om nagenoeg elke zin om te zetten in een zangvers. nu is natuurlijk niet elke song even catchy, maar entertainent is het wel.
en dat ligt waarschijnlijk aan de inzet en passie van regiseur bousman.
want toen bousman voor het eerst voet zette hollywood liep hij al met het idee om de musical van Darren Smith en Terrance Zdunich om te zetten naar het witte doek. hij had een verhaal te koop waar hij vanaf wist te raken, en dat mits de nodige modificaties werd omgetoverd tot saw 2. bousman mocht meteen de regie voor zijn rekening nemen, en vroeg daarna aan broodheer lionsgate of hij van repo werk mocht maken. in plaats daarvan boden ze hem de regiseursstoel aan voor saw 3. en toen bousman later gevraagd werd om saw 4 te regiseren zei hij "natuurlijk, op voorwaarde dat ik dan repo mag doen." en zo geschiedde.
dat bousman vorm heeft gegeven aan de saw serie is alvast overduidelijk wanneer je naar repo kijkt, want zowel qua beeldvorming als belichting als algemene sfeer drukt bousman hier zijn stempel op het geheel. hij wist zelfs nog enkele oude sets van de saw films te herschilderen om de kosten laag te houden.
ook de cast is in topvorm. hier geen johnny depp die zichzelf staat te forceren, of een pierce brosnan die oude abba songs verkracht, maar acteurs die het in steracteur sterartiest best wel eens ver zouden kunnen schoppen. paul sorvino wist me zelfs te verrassen met zijn welluiddende stem, en zelfs enfent terrible paris hilton valt niet uit de toon (al is het na het zien van repo wel duidelijk dat ze geen enkel nummer van op haar cd zelf heeft gezongen).
zoals ik al zei: repo is een orriginele film, die misschien niet iedereen gaat aanspreken, maar voor de openminded genreliefhebber zeker wel iets zal doen.
van mij krijgt hij alvast de topscore.
score 4 op 4
en dan ga ik nu nog eens naar de ost luisteren;

dinsdag 20 januari 2009

the incredible melting man

jaar: 1977
genre: sci-fi, horror, gore
regiseur: William Sachs
cast: Alex Rebar,Burr DeBenning, Myron Healey, Michael Alldredge

astronaut steve west (een echte amerikaanse naam) wordt de ruimte ingestuurd en doet daar per ongeluk een ongezonde dosis straling op. het zou de opzet kunnen zijn van een marvel comic, aangezien ook de fantastic four zo aan hun speciale krachten zijn gekomen, en ook de naam van de film zou kunnen doen vermoeden dat we te maken hebben met een zeemzoete superhelden film; maar niets is minder waar. astronaut steve kan niet plotsklaps vliegen of laserstralen afschieten. wat hij wel kan is langzaam smeltend rotten op een heel walgelijke manier. Rick Baker, die heden ten dage ook al make-up doet voor men in black, hellboy, the ring en x-men the last stand, was verantwoordelijk voor de make up effekten wist een bijzonder staaltje van vakmanschap te tonen. steve ziet er echt gelijdelijk aan steeds afstotelijker uit, en het enige wat zijn rottingsproces kan afremmen is het eten van levend vlees, bij voorkeur van een nietsvermoedende medemens; zoals bijvoorbeeld een fotomodel die een shoot staat te doen in een veldje. tijdens zijn moorddadige vlucht uit zelfbehoud wordt steve achterna gezeten door dokter ted nelson, de enige persoon die nog in zijn redding geloofd, en hem op de hielen zit door het spoor te volgen van radioactief slijm dat steeds verder van steve afdruipt.
natuurlijk is het niet de eerste keer dat een astronaut in een film lichtjes verandert uit de ruimte weder keert. zo mocht victor caroon in the creeping unknown
(1955) al eens in een inktvis veranderen. en ook johnny depp is aan een verandering onderhevig in the astronaut's wife (1999) zij het dan alleen maar aan de binnenkant want wie zou er depp nu willen laten smelten?
maar enfin, the incredible melting man is best een rauwe film voor zijn tijd, en het einde is op zijn minst bijzonder nihilistisch en zwartgallig te noemen. ik vertel het hier niet, maar als je het echt wil weten, kijk dan gerust naar de film. (of stuur me een prive berichtje)

score 3 op 4

zaterdag 17 januari 2009

urine trouble

jaar: 2006
genre: kortfilm, horror, comedy, gore
regiseur: Sam Thompson
cast: euh...

na het bekijken van het toch wel heel rampzalige demonsamongus bekeek ik nog gauw dit kortfilmpje als afsluiter. urine trouble gaat over die muntig ruikende blokjes die je in de beter onderhouden urinoirs aantreft. je kent ze wel; vaak zijn ze roos of geel en ze zijn een ideaal doelwit om met je straaltje pipi op te mikken als je flink wat gedronken hebt en je weet dat je de eerste twee minuten wel nog even zult staan lozen.
in urine trouble komen deze blokjes tot leven, en met het schuim op de spreekwoordelijke lippen vallen ze mensen aan om wraak te nemen omdat ze altijd als pispaal moeten fungeren. een sukkelig ventje dat zijn zenuwplasje tijdens een date niet kon ophouden moet het alvast ontgelden en verliest er zijn pipila bij, en daarna het leven, wat begrijpelijk is want zonder mijn dingeling zou ik ook niet meer willen leven. helaas is het daarna gedaan met de pret, want met een runtime van amper 6 minuten is urine trouble toch wel aan de hele korte kant voor een kortfilm.
dat ik deze film zo grappig vind wil alvast zeggen dat ik ondanks mijn dertig jaren (15/01/79) nog lang niet volwassen ben, en ik nog zeker naar dergelijke debiliteiten ga blijven kijken tot ik zestig wordt!
score 4 op 4

demonsamongus

jaar: 2006
genre: arthouse, horror, demons
regiseur: Stuart Simpson
cast: Chris Gay,Roz Hammond, Laura Hesse, Maree Kelly

aangezien ik sinds kort dertig ben geworden (15/01/79) besloot ik om eens wat serieuzere films te bekijken. mijn horizonten te verbreden, om het zo te zeggen. ik wou mijn kijk ervaringen verruimen, en wat is er dan volwassener en serieuzer dan een arthouse film.
om toch niet TE ver af te dwalen van mijn geliefde horror genre, besloot ik het te wagen op demonsamongus, een australisch doe-het-zelf-filmpje van schrijver, regiseur, producer, editeur en cinematograaf stuart simpson, die deze prent opnam over een peridode van twee jaar door enkel in de weekends te filmen.
nu had ik op het internet enkele goede dingen gehoord over demonsamongus en wel dat als david lynch een zombie film zou maken het waarschijnlijk zou uitdraaien op een dergelijke prestatie, dus zodoende zat ik deze ochtend vol verwachting naar mijn tv scherm te loeren. na ongeveer een uurtje zat ik echter al op de wandklok te loeren, me afvragend of ik mijn tijd niet beter kon benutten om de afwas te doen, of desnoods een beetje te strijken.
ik moet zeggen dat demonsamongus me niet echt wist te boeien. het plot was bijzonder zwak, zelfs voor een horror. de beeldvorming en het camera werk wisten me eerst wel te interesseren, maar na een dik uur overlappende beelden, gesolariseerde kleuren, scheve camerahoeken, grofkorrelige zwart wit collages, schuddende center points en felgekleurde interludes begon al deze beeldkunstige pretentie me de keel uit te hangen en begon ik toch te verlangen naar een goed ouderwets bloedbadje, of op zijn minst een kleinschalig slachtpartijtje. wanneer de film dan 30 minuten later op zijn einde liep voelde ik me haast alsof ik naar een extra lange editie van "de zevende dag" had gekeken. er gebeurd heel wat op het scherm, maar boeiend wordt het nooit.
natuurlijk is deze film een uitstekend visitekaartje voor simpson, maar of er verder nog iemand iets aan heeft valt te betwijfelen.
misschien wil dit zeggen dat ik nog lang niet volwassen ben, en dat ik waarschijlik zestig moet worden alvorens ik kan genieten van een goedbedoelde arthouse, maar van mij krijgt demonsamongus geen hoge score
score 2 op 4

dinsdag 13 januari 2009

aftermath

jaar: 1994
genre: kortfilm, gore, arthouse
regiseur: Nacho Cerdà
cast: Xevi Collellmir, Jordi Tarrida, Ángel Tarris, Pep Tosar

we blijven de kunstzinnige toer opgaan met deze aftermath. in deze film draait alles om de dagelijkse bezigheden in een autopsyruimte, en wat de patholoog daar wel allemaal met zijn recente en niet zo recente overleden medemensen uitspookt. alles in beeld gebracht in schitterende kleuren..aaaaah en met sfeervolle klassieke muziek op de achtergrond...ooooh.
tijdens de eerste helft van deze kortfilm zien we hoe allerlei lijken op medisch verantwoordde wijze aan stukjes worden gesneden. en alles wordt klinisch getoond, alsof je er zelf bij staat. maar dan, na sluitingstijd besluit de patholoog dat hij best wel aan wat ontspanning toe is; hij sluit de boel af en haalt het lichaam van een jong meisje uit een schuiflade. hij verminkt het lijk, en besluit zijn mannelijke lusten op haar toch al niet meer al te fris uitziende liefdesingang te botvieren, onderwijl foto's ervan nemend, omdat dergelijke mooie momenten in een leven bewaard moeten blijven. en de patholoog is bovendien een dierenvriend, omdat hij het hart van het meisje uitsnijdt, en het thuis voert aan zijn hond.
kunst! dames en heren, pure kunst!
je hoort het al meneer nacho cerda is een gevoelig mens. en met deze film, al dan niet getuigend van goede smaak, heeft hij bewezen een goede cineast te zijn, een ware kunstenaar, en een botte viezerik! meer van dat!
score 4 op 4
ps, dit als een klein trivium: cerda wordt er tevens van verdacht de beruchte roswell autopsy video in scene te hebben gezet. niets van gelove hoor mensen! i want to believe!

maandag 12 januari 2009

tokyo gore police

jaar : 2009
genre: asian , gore, aktie sci-fi
regiseur: Yoshihiro Nishimura
cast: Eihi Shiina, Yukihide Benny, Ikuko Sawada, Shun Sugata

ruka is een politieagente bij het onlangs geprivatiseerde politiekorps van tokyo. haar voornaamste motivatie is de dood van haar vader, die net als haar agent was. maar de tijden zijn veranderd en de criminelen worden steeds geharder. zo zijn er bijvoorbeeld terroristen die zichzelf engineers noemen; zij hebben zo met hun genen zitten prutsen dat elke wonde die hen wordt toegebracht verandert in een dodelijk wapen. hak een arm af en er groeit een kettingzaag in de plaats. tegen hen moet ruka het opnemen, en tevens de moord op haar vader oplossen.

tokyo gore police is een film van de makers van the machine girl, en het minder bekende meatbal machine, zodoende had ik hoge verwachtingen voor deze film, niet alleen qua bloedbad, maar ook qua absurditeit, en ik moet zeggen dat T.G.P. ze allemaal wist in te lossen. T.G.P. is een pareltje van japanse vormgeving en wansmaak. want hoe je het ook draait of keert, je kan die jappen echt niet afleren van films met duellerende rubberen monsters te maken. elke engineer doet me toch maar weer denken aan al die evil creaturen uit die oude bioman afleveringen, of die uit de power rangers; maar goed, waar die series het bewust braafjes hielden om hoog te scoren bij de jongste kijkertjes gaat T.G.P. zwaar over-the-top. een vrouw wordt bijvoorbeeld van al haar bloed gedraineerd met behulpvan enkele messcherpe buizen, om vervolgens netjes opgevouwen in een doos te worden gepropt, een man verliest tijdens een blow job zijn penis waarna een fontein van bloed de hele kamer rood verft. een vrouwelijke engineer verlies haar onderlichaam, waarna een krokodillenbek in de plaats van haar benen terug groeit, en wanneer de bek opengaat zie je nog steeds een rudimentaire vagina in de keelholte prijken.
en zo kan ik wel even doorgaan.
compleet geschift zijn die japanners;
zo wordt de film geregeld onderbroken voor reclamespotjes, zoals ze bijvoorbeeld ook in robocop deden. zo wordt er lustig geadverteerd voor flashy design mesjes om jezelf mee te verminken, en wordt er een sensibilizeringscampagne gelanseerd tegen sepuku.
toky gore police is een film die alvast hoog gaat scoren in mijn jaarlijstje voor 2009.
score 4 op 4

vrijdag 9 januari 2009

subconsious cruelty

jaar: 1999
genre: arthouse (maar toch nog bijzonder gore, vrees ik)
regiseur: Karim Hussain
cast: Brea Asher, Ivaylo Founev, Eric Pettigrew, Christopher Piggins

subconsious cruelty krijgt van mij alvast de prijs voor de film met de naam die het moeilijkst te typen valt.

S.C. is een arthouse film, dit wil zeggen, veelal een collage van beelden die een bepaald gedachtengoed op een zo kunstzinnig mogelijke manier ten toon moet sprijden.
in dit geval willen ze ons vooral het verschil uitleggen tussen de linker en de rechter hersenhelft, en dewelke de emoties regelt, en welke het logische denken.
S.C. bestaat uit vier korte verhalen die op hun eigen manier inspelen op bovengenoemd thema. voor het gemak ga ik even ingaan op alle vier

1. Ovarian Eyeball
een vrouw ligt naakt op tafel en wordt met een scalpel zorgvuldig opengesneden; uit haar buikholte haalt men een eierstok, waar wonder boven wonder een oogbal aan vast hangt. heel kunstzinnig, moet ik zeggen , maar als er al een verborgen betekenis achter zat, dan zoooooem, ging die totaal aan mij voorbij;
2) human larvae
een man vertelt in een voice-over over zijn aantrekking tot zijn sletterige zuster. vaak ligt hij haar te begluren in hun bouwvallig scheefgezakt huisje terwijl ze ligt te rampetampen met een of andere pipo, waarbij hij masturbeert en fantaseert dat hij zijn zuster rampetampt; wanneer hij op een bepaald moment zijn met sperma bedekte handen bekijkt komt hij tot de vaststelling dat zijn zus hem de kans op leven beneemt. wanneer zijn zuster echter zwanger raakt verandert zijn obsesieve liefde in obsesieve haat. hij besluit een statement te maken over het leven door haar te assisteren tijdens haar bevalling. tijdens de geboorte, dit hoogte punt van de schepping, gebruikt hij een mes om de baby de keel over te snijden en aldus een daad van pure vernietiging tegenover de schepping te plaatsen. vervolgens houdt hij het bloedende baby lijkje boven zijn zus tot deze van pure ellende streft. wederom heeeeel kunstzinnig. de moraal van dit verhaal: eender welke draai de man er aan probeert te geven. zijn ultieme vernietigingsdaad was niet meer of minder dan zielige jaloezie.
3) Rebirth is een veel zwakker verhaaltje. we zien enkele mensen naakt in het gras rollebollen. mannen graven putjes in de grond om met hun leuter in te rampetampen, terwijl vrouwen takken van bomen en struiken pijpen.hier moet de grasgrond en de takken op een of andere rede van beginnen bloeden; tot er een vrouw in een wit gewaad opduikt die een man een mes laat pijpen tot zijn tong er van bloed. heel kunstzinnig moet ik zeggen, en ideaal voor al die zeikerds van greenpeace om thuis op te masturberen, want dit stukje natuurporno moet ons ongetwijfeld doen nadenken over het feit dat we de natuur niet ongestraft kunnen blijven verkrachten.
4) Right Brain/Martyrdom het laatste segment begint met een man die aan zijn leuter ligt te trekken terwijl hij op tv naar een paar hardcore rampetampende mensen kijkt. na zijn orgasme schieten er hellraiser gewijs enkele vishaken uit het niets die zijn voorhuid compleet afstropen, waarna zijn bloederige gepelde banaan nog steeds afgetrokken wordt door een vreemde hand. een persoon stapt uit de schaduw, laat een crucifix smelten en injecteerd deze in het voorhoofd van de tot bloedens toe bevredigde man. promt begint hij te hallucineren over een huilende jezus die op straat wordt ontvoerd door enkele naakte vrouwen die het vlees van zijn knieen vreten en zijn knieschijven likken. er wordt een stuk van zijn borst gescheurd en op geknaagd, er wordt in close up op hem ge urineerd, hij wordt anaal verkracht met een bezemsteel, en uiteindelijk wordt hij van zijn ingewanden ontdaan, waarna een van de wulpse wijven zijn darmen gebruikt om ze eens lekker tussen haar benen te wrijven. heel kunstzinnig, en heel wat meer hardcore dan the passion of the christ;
moraal van dit verhaal? de kerk legt te veel taboe op seksuele handelingen, en misbruikt het lijden van jezus voor haar eigen doelstelling? ik zou het niet weten...

ik moet zeggen, van kunst begrijp ik vaak niets. wat ik wel begrijp is dat deze kunst heel wat grover uit de boot valt dan de gemiddelde horror. vooral het segment human larvae is afgrijselijk in al zijn hardheid en nihilisme, en zeker , ik herhaal ZEKER niet geschikt voor gevoelige kijkers. ik kan niet zeggen dat ik iets bijgeleerd heb van deze film. maar ik heb wel 90 minuten naar bloed en bloot zitten. en dan te zeggen dat ik eens iets kunstzinnigs wou zien...

score 4 op 4

dinsdag 6 januari 2009

pieces

jaar: 1982
genre: slasher, horror, gore
regiseur: Juan Piquer Simón
cast: Christopher George, Lynda Day George, Frank Braña, Edmund Purdom.

een campus wordt geterroriseerd door een maniak met een ketingzaag, die lichaamsdelen van zijn slachtoffers bewaard.

dit dvdtje werd gereleased door grindhouse releasing. een amerikaans labeltje opgericht door sage stalone (zoon van) en gespecialiseerd in onsmakelijke exploitation cinema. naast pieces brachten ze ook nog cannibal holocaust uit, cannibal ferox, the beyond, en i drink your blood. allen stuk voor stuk films die het bekijken waard zijn; maar nu genoeg reclame en terug naar de film..

pieces werd geregiseerd door de spaanse juan piquer simon, die eigenlijk alleen maar juan piquer noemt en er de simon bijplakt om engelse investeerders aan te trekken. meneer piquer is een liefhebber van exploitation, heeft zijn eigen studiotje en maakt zijn special effects liefst nog zelf. en dat is er niet aan te zien; goed, kwaliteit is het niet echt, maar alles in aanmerking genomen kan het veel erger.
piquer houdt er dus van om munt te proberen slaan uit het succes van andere films. als ik zeg dat de slogan van pieces "you don't have to go to texas for a chainsaw massacre" is , dan weet je al op welke doelgroep hij mikt.
ook draaide piquer de cultklasieker supersonic man uit 1979. waarin superman hmmm pardon supersonic man rondvliegt in een ruimteschip en zich naar beneden laat stralen om het kwaad te bestrijden. supersonic man was zo een schaamteloze ripp-off van superman dat piquer er zelfs zijn hand niet voor omdraaide om geschrapte scenes uit superman zelf te verfilmen en te gebruiken in zijn cinemaproduct.
pieces is ook een aardig stukje exploitation. de killer die gekleed is zoals the shadow met lange jas en hoed weet de kettingzaag altijd perfect achter zijn rug verborgen te houden tot hij de kans schoon ziet om al die geile studentes in stukjes te zagen, en niemand weet wie hij is, al hebben we als kijker wel een goed vermoeden (duh) zelfs de in het midden van de film opgetrommelde, voor het scenario totaal overbodige bruce lee dubbelganger kan hem niet stoppen, tot het einde van de film wanneer alles op redelijk simplistische wijze in kannen en kruiken raakt.
pieces, een klassieker waar je niet veel van moet verwachten, alleen maar genieten.
score 3 op 4

zaterdag 3 januari 2009

dying god

jaar: 2008
genre: horror, thriller, creature, low budget
regiseur: Fabrice Lambot
cast: Lance Henriksen, James Horan, Erin Brown

sean fallon is een politie inspecteur die het al lang voor bekeken heeft gehouden. hij is zo corrupt als wat, drinkt en snuift er op los, en zorgt ervoor dat hij geregeld een gratis wip krijgt van de plaatselijke vleesindustrie.
het enige lichtpuntje in zijn leven is zijn vriendin mary, een ex hoertje die hij heeft helpen afkicken. wanneer een reeks bizarre moorden de plaatselijke rosse buurt teistert bijt fallon zich vast in de zaak. al gauw ontdekt hij dat de meisjes gestorven zijn door verkrachting met een obsceen grote lul die niet afkomstig is van een menselijk wezen. maar van wat dan wel?

onlangs waarschuwde ik nog voor de gevaren van het kijken naar een film met lance henriksen. toch kan ik het niet laten. ik ben een beetje zoals al die losers die hun kans blijven wagen met belspelletjes op t.v. ik weet dat ik mijn tijd verspil, en ik weet dat ik geld uitgeef aan onzin, en toch doe ik het...
en ik moet zeggen dat ik deze keer geluk heb gehad. oké dying god is pure pulp, eentje voor in de afvalbakken van de cinematografie, maaaaar toch , deze film heeft iets. voor een keer zijn de acteurs en de casting nog niet zo slecht. james horan, die vooral aan de bak komt als voice actor in diverse video games en cartoons ziet er niet alleen uit als een aan lager wal sukkelende flik, hij IS het gewoon, en voor één keer erger ik mij niet dood aan lance henriksen die over het algemeen al zijn rolletjes op auto piloot speelt. erin brown, die vooral cariere gemaakt heeft in softcore lesbo porno lijkt voorgoed overgestapt naar de low budget horror film na rolletjes in splatter beach, the rage, skincrawl, en shadow dead riot (lees desbetreffende review) want binnenkort duikt ze weer op in sculpture, een psychologische gore-splatter film, samen met raine brown, het psychotische anderhalf metertje uit 100 tears (zie desbetreffende review)
natuurlijk slaat de ontknoping van deze film helemaal nergens naar. de killer is een zuid amerikaanse demon (die opvallend lijkt op een kerel in een lelijk rubber pak), met een obsceen grote intrekbare lul (ja je krijgt die te zien) die zich wil voortplanten omdat hij stervende is door kanker die hij heeft opgelopen in de plaatselijke verlaten kwikfabiek waar hij zich schuilhield. dat fallon op het spoor wordt geholpen door de laatste overlevende stam indiaan die het monster als zijn god aanbidt, en verder nog wordt geholpen door een studente van een of andere faculteit maakt de plot er niet minder plausibel op.
toch heb ik gedurende deze film met een grijns van oor tot oor zitten kijken, niet in het minst voor de bijzonder knullige special gore effects. het monster dat de foetus uit een zwangere vrouw trekt en in een hoekje smijt, waarna het arme abortusje ook nog eens beschoten wordt door een ijverige flik is een hoogtepunt.
dying god is een filmpje voor allesbehalve kritische z-film liefhebbers zoals ik, maar niet voor andere mensen, vrees ik.

score 3 op 4

vrijdag 2 januari 2009

behind the mask: the rise of leslie vernon

jaar: 2006
genre: horror, comedy, fake documentaire, slasher
regiseur: Scott Glosserman
cast: Nathan Baesel, Angela Goethals, Robert Englund, Scott Wilson, Zelda Rubinstein

leslie vernon is een beginnende seriemoordenaar die graag even bekend wil worden als freddy krueger, michal meyers, en jason voorhees. om zijn legende goed op dreef te krijgen besluit hij beginnend journaliste taylor een documentaire te laten maken over zijn op punt staande eerste slachtpartij. haarfijn doet hij alles uit de doeken over de vele facetten van het moordenaarsschap. niet alleen de noodzakelijkheid van een goede conditietraining om iedereen al wandelend bij te kunnen houden terwijl de rest loopt, maar ook over de belangrijkheid van de juiste slachtofferkeuze. vooral de keuze van een geschikte survivorgirl is essentieel, omdat enkel zij de puurheid en harheid heeft om hem uiteindelijk te verslaan. taylor en haar crew worden steeds meer betrokken bij de misdaad die lesie gaat plegen , en morele vragen beginnen zich te stellen. kunnen ze hier mee doorgaan tot het bittere eind?

behind the mask is een schitterende film die helaas door een slechte distributiedeal tot nu toe weinig of geen bekendheid heeft. en dat is verdomd jammer, want de rol die acteur Nathan Baesel neerzet verdient een prijs. zolang hij zijn eigen is is hij charmant en aanstekelijk, en doet hij een beetje denken een een typetje van jim carey. maar zodra hij zijn masker opzet verandert zijn hele lichaamstaal en wordt hij minstens even dreigend als jason of michael.
de manier waarop extra aandacht wordt besteed aan de voorbereidingen die een moordenaar doet, en de ironie waarmee leslie vernon omgaat met de naieve crewleden zijn heel goed geschreven, en wanneer de moordpartij begint slaagt de stijl over van comedy naar pure traditionele slasher.
ook leuk is het opduiken van robert englund die in deze film de rol vertolk van psychiater halloran, die leslie vernon achtervolgt om een einde te maken aan zijn moordzucht, een beetje zoals de rol van Donald Pleasence in halloween. dit is tevens ook zeer naar de zin van leslie vernon omdat elke moordenaar zijn nemesis moet hebben. een beetje goed tegen al zijn kwaad.
behind the mask is een absolute aanrader voor alle mensen die dol zijn op slasher films, en zicht tevens afvragen waarom slachtoffers altijd zo dom zijn om zich boven te willen verschuilen in plaats van gewoon de deur uit te lopen.

score 4 op 4

resident evil degeneration

jaar: 2008
genre: asian, animatie, zombie horror
regiseur: Makoto Kamiya
cast: een hoop figuurtjes uit een computer

na een resem live action films gebaseerd op de immens populaire resident evil franchise, komt er weerom een spin-off, ditmaal met de hoofdrolspelers uit resident evil 2 (het spelletje welteverstaan) clair redfield bevind zich op een luchthaven waar door een terroristische aanslag weer een uitbraak komt van het berucht t-virus.
leon kenedy zit bij het team dat uitgestuurd wordt om de situatie onder controle te krijgen. samen moeten ze de zombieplaag de kop indrukken voor het incident met racoon city zich herhaald.

resident evil degeneration is dus een animatie filmpje. helemaal in de stijl van de games. waar de films vaak de neiging hadden om het drama en de tragiek van de onderlinge personages af te zwakken en te vervangen door meer recht toe recht aan aktie, kiest degeneration ervoor om trouw te blijven aan de japanse traditie om er een tranentrekker van te maken. anders dan in een amerikaanse film of serie is het in japanse vertellingen nooit helemaal zwart/wit. zodat je soms zelfs voor de tragische slechterik sypmathie kunt voelen.
het verhaal wordt dus voldoende uitgediept, de animatie is schitterend en het tempo blijft er flink in. misschien niet geschikt voor iedereen, maar voor de fans van de games een prima zoethoudertje to mila jovovich nog eens opduikt.
het enige wat me een beetje stoorde aan deze film was dat telkens het een beetje spannend werd, ik onmiddelijk naar mijn dual shock controler probeerde te grijpen.

score 3 op 4