Jaar: 2006
Genre: Drama, Romance, Horror, arthouse (een beetje)
Regisseur: Gregory Hatanaka
Cast: Sarah Lassez, James Duval, Devon Odessa, Vic Chao, Walter Koenig
Therese is een voedsel inspectrice van de volksgezondheid die belast is met het onderzoeken van slachterijen. Komt voor haar goed uit, want ze heeft een vreemde eet fetish betreffende rood vlees. Haar liefdesleven loopt echter minder. Haar minnar is een tv evangelist die kiest voor zijn cariere in plaats van voor haar. Dan krijgt ze te horen dan ze mogelijk besmet is met de dolle koeienziekte. Langzaam aan vervalt ze in pure waanzin en raakt ze geobsedeerd door een kung-fu show 'The Girl With The Thunderbolt Kick.'
Wel wel, wat was me dit een raar filmpje. EZr zitten zoveel vreemde elementen in dat ik de helft van de tijd behoorlijk heb zitten fronsen. Om maar iets op te noemen. Sommige personages in deze film praten vreemde talen, voor het gemak ondertiteld in het Engels, maar Therese schijnt alles zonder al te veel moeite te begrijpen. Ook wanneer er achterwaarts gesproken wordt. Hmmm. Bovendien heeft Therese een franssprekende Vietnamees uitziende moeder terwijl ze zelf zo Amerikaans is als de stars and stripes. Hmmm. Nou ja, we zullen het er maar op houden dat haar hersentumor haar parten speelt. Zo weet je nooit exact wat er gaande is, of waarom. Zo is het tijfelachtig of Therese inderdaad ook een echte incestueuze relatie met haar broer heeft.Therese is nergens vies van, zo lijkt het wel, of speelt dit alles zich slechts af in haar hoofd?
Beelden die vaak doen denken aan grindhouse achtige kung-fu filmpjes, met bijpassende ka-pow geluiden worden afgewisseld met verorberingen van rood vlees, orgastische geluiden en seksuele scenes. Het loopt allemaal zo onlosmakelijk in mekaar over dat het allemaal behoorlijk onsmakelijk wordt. Zelfs voor de meest overtuigde carnivoor.
Wanneer haar waanzin in hevigheid toeneemt waant ze zich zelf een kung-fu heldin en traint ze zichzelf in vorm (in scenes die me sterk doen denken aan Linda Hamiltoen die traint in Terminator 2) om de tien tijgers te vermoorden om zelf beter te worden. Of toch niet?
Je hoort het al. Mad Cowgirl is geen gemakkelijk filmpje om naar te kijken. Het ziet er allemaal prima uit, gezien het budget waarmee gewerkt werd, en ook de cast is uitstekend te noemen. Grappig om acteur Walter Koenig nog eens terug te zien als de seksueel gefrustreerde Pastor Dylan. Nooit gedacht dat Chekov uit Star Trek zo een viezerik was.
Net zo moeilijk als Mad Cowgirl te volgen of verklaren is, blijkt hij haast onmogelijk om te bespreken. Doch aan te raden is hij zeker, voor wie niet terugschrikt voor een beetje alternatieve cinema.
Score 4 op 4
maandag 26 april 2010
zaterdag 24 april 2010
Stockholme Syndrome
Jaar: 2008
Genre: Horror, Gore, Torture
Regisseur: Ryan Cavalline
Cast: Yeah Right....
Een koppeltje waarvan de vrouw wel heel zwanger is worden tijdens de ene of andere reis gekidnapt door een bende slavenhandelaren met de bedoeling haar als slavin te verkopen, hun kind voor adoptie, en hem voor de reservestukken.
Volgens Wikipedia is het stockholm syndroom het volgende:
Het Stockholmsyndroom is het psychologisch verschijnsel dat soms optreedt tijdens een gijzeling. Het verschijnsel houdt in dat de gegijzelde sympathie voor de gijzelnemer krijgt.
Aangenomen wordt dat het Stockholmsyndroom tot ontwikkeling kan komen in een omstandigheid waar de gijzelnemer absolute controle over de gegijzelde kan uitoefenen en binnen die absolute controle voorziet in de basisbehoeften van het slachtoffer, bijvoorbeeld door het geven van voedsel of beschutting. Voor buitenstaanders is dit een paradoxale situatie, omdat het ook bij de gegijzelde bekend is dat hij zich slechts in een afhankelijke situatie bevindt als gevolg van de acties van de gijzelnemer.
Oké, maar wat dit dan met de film te maken heeft is me totaal vreemd. Ik heb de volledige film uitgezien vanwege de straffe start (je ziet niet alledagen een zwangere vrouw afgepoeft worden)en nergens kwam ik iets tegen wat de titel rechtvaardigt.
Regisseur Cavalline die ook nog eens het script schreef had zelf ook beter eens wikipedia geraadpleegd of al scrabbelend een andere titel verzonnen.
Zoals ik al zei: Stockholm Syndrome begint heel sterk met een bijzonder intense kennismaking tussen zwangere vrouw en crimineel 1, dan volgt de kidnappig, en dan wat gemartel, maar dan gaat alles snel bergafwaarts. Ik wil het niet hebben over het flauwe acteerwerk. Z films en beginnend acteurs gaan hand in hand. En de gore effektjes zijn nog niet zo slecht als wat ik de laatste tijd al heb moeten aanschouwen; het grootste probleem dat S.S. heeft is het van hot naar haar rennende scenario dat zelden kant noch wal raakt. Het kabbelt een beetje van schokkende scene naar poging tot schokkende scene en dan terug, zonder echt een verhaal te bieden. Goed, heel wat mensen zullen inderdaad geschokt zijn, bevoorbeeld tijdens een scene waarbij een babylichaampje verhakkelt wordt, maar ik heb in Antropophagus al eens een baby zien opeten, en in Cannibal Holocaust kreeg ik al eens een home-made abortus voorgeschoteld, dus mij raak je daar absoluut niet meer mee.
Andere kijkers zullen het hier ongetwijfeld wel moeilijk mee hebben.
Ook een bijzonder flauw segment van de film dat enkel en alleen maar dient omdat het hoofdverhaal van het koppeltje wat mager uit valt is het stuk betreffende een priester die betaalt om de aspirant slavinnen te reinigen van hun zonden door middel van een knotsvormige dilod waaraan scheermesjes gemonteerd zitten.
zoals ik al zei: mij raak je daar niet mee. Maar anderen misschien wel. Zodoende kunnen we besluiten dat Stockholm Syndrome enkel en alleen geschikt is voor, jawel, de verstokte genreliefhebbers zoals ik.
Score 2,5 op 4.
Genre: Horror, Gore, Torture
Regisseur: Ryan Cavalline
Cast: Yeah Right....
Een koppeltje waarvan de vrouw wel heel zwanger is worden tijdens de ene of andere reis gekidnapt door een bende slavenhandelaren met de bedoeling haar als slavin te verkopen, hun kind voor adoptie, en hem voor de reservestukken.
Volgens Wikipedia is het stockholm syndroom het volgende:
Het Stockholmsyndroom is het psychologisch verschijnsel dat soms optreedt tijdens een gijzeling. Het verschijnsel houdt in dat de gegijzelde sympathie voor de gijzelnemer krijgt.
Aangenomen wordt dat het Stockholmsyndroom tot ontwikkeling kan komen in een omstandigheid waar de gijzelnemer absolute controle over de gegijzelde kan uitoefenen en binnen die absolute controle voorziet in de basisbehoeften van het slachtoffer, bijvoorbeeld door het geven van voedsel of beschutting. Voor buitenstaanders is dit een paradoxale situatie, omdat het ook bij de gegijzelde bekend is dat hij zich slechts in een afhankelijke situatie bevindt als gevolg van de acties van de gijzelnemer.
Oké, maar wat dit dan met de film te maken heeft is me totaal vreemd. Ik heb de volledige film uitgezien vanwege de straffe start (je ziet niet alledagen een zwangere vrouw afgepoeft worden)en nergens kwam ik iets tegen wat de titel rechtvaardigt.
Regisseur Cavalline die ook nog eens het script schreef had zelf ook beter eens wikipedia geraadpleegd of al scrabbelend een andere titel verzonnen.
Zoals ik al zei: Stockholm Syndrome begint heel sterk met een bijzonder intense kennismaking tussen zwangere vrouw en crimineel 1, dan volgt de kidnappig, en dan wat gemartel, maar dan gaat alles snel bergafwaarts. Ik wil het niet hebben over het flauwe acteerwerk. Z films en beginnend acteurs gaan hand in hand. En de gore effektjes zijn nog niet zo slecht als wat ik de laatste tijd al heb moeten aanschouwen; het grootste probleem dat S.S. heeft is het van hot naar haar rennende scenario dat zelden kant noch wal raakt. Het kabbelt een beetje van schokkende scene naar poging tot schokkende scene en dan terug, zonder echt een verhaal te bieden. Goed, heel wat mensen zullen inderdaad geschokt zijn, bevoorbeeld tijdens een scene waarbij een babylichaampje verhakkelt wordt, maar ik heb in Antropophagus al eens een baby zien opeten, en in Cannibal Holocaust kreeg ik al eens een home-made abortus voorgeschoteld, dus mij raak je daar absoluut niet meer mee.
Andere kijkers zullen het hier ongetwijfeld wel moeilijk mee hebben.
Ook een bijzonder flauw segment van de film dat enkel en alleen maar dient omdat het hoofdverhaal van het koppeltje wat mager uit valt is het stuk betreffende een priester die betaalt om de aspirant slavinnen te reinigen van hun zonden door middel van een knotsvormige dilod waaraan scheermesjes gemonteerd zitten.
zoals ik al zei: mij raak je daar niet mee. Maar anderen misschien wel. Zodoende kunnen we besluiten dat Stockholm Syndrome enkel en alleen geschikt is voor, jawel, de verstokte genreliefhebbers zoals ik.
Score 2,5 op 4.
Madness
Jaar: 2010
Genre: Horror, survival, torture
Regisseur: Sonny Laguna & David Liljeblad
Cast: Sonny Laguna, David Liljeblad, Victoria Bloom, Yohanna Idha
Twee typische Amerikaanse cheerleaders gaan op een road trip door de bossen. Onderweg pikken ze twee doodnormale Amerikaanse jongens op. Nog even later valt het viertal in de klauwen van echte Amerikaanse hillbillys die hen willen vermoorden op een zo pijnlijke mogelijke manier. Yeah Right!!!
Vergeet maar alles wat ik net vertelde. Deze film is net zo Amerikaans als de bediende van de nachtwinkel om de hoek. De 'Amerikanen' in deze film die in staat zijn om iet of wat meer engelse woorden dan het obligate 'fuck you' uit te spreken, doen dat met zo een zwaar accent dat je heel goed moet opletten om te verstaan wat ze zeggen. De rest houdt het gewoon op iets Zweeds of Noors. Je weet wel, zo een taaltje dat klinkt alsof de klankband van de film achteruit draait.
Persoonlijk zie ik hier het nut niet van in. Zelfs de meest pretentieuze Belgische films willen zich nog niet voor doen als een Amerikaans product, en belgische films hebben pretentie bij de vleet. Voorts werd deze film geproducet door 'Stockholm Syndrome productions' wat ook al niet al te amerikaans klinkt.
Maar terug naar het verhaal. In Madness krijgen we alles wat we gewend zijn an dit soort genrefilms. De slachtoffers worden geslagen, gemarteld en vermoord op bijzonder sadistische goedkope manieren, en er volgt ook een verkrachtinkje, al is het dan één van de mannen die ditmaal met de billen uiteen moet gaan voor de penetratie. tis weer eens wat anders, maar ik verkies toch liever wat meer vrouwelijk misbruik in de film. Het zal wel aan mij liggen. In ieder geval valt er zelfs tijdens deze rape niet veel te beleven, zelfs niet voor de liefhebbers. Vooral wanwege het totaal ontbreken van enig budget.
Het is tenslotte Ultra Low Budget Film Week ten huize Of The Dead en ik pijnig mezelf al enkele dagen met de ene cheapo kijkervaring na deandere.
Toch is Madness geen al te slechte film. Zoals ik zo vaak zeg is budget geen criterium voor beoordelen van een film. De acteurs die waarschijnlijk ook de helft van de crew uitmaken slaan zich er zo goed en zo kwaad door (zelfs de vrouwen, die waarschijnlijk de dertig naderen en toch nog cheerleaders spelen), en het eindproduct is alleszins beter te noemen dan bijvoorbeeld Wrong Turn 3.
Toch kan ik Madness bezwaarlijk aanbevelen, aangezien er vele vele films zijn die beter zijn. Ik kan alleen zeggen dat deze film voor de makers een goede oefening is geweest, en ze volgende keer, wanneer ze weer wat geld gespaard hebben, waarschijnlijk een beter product zullen afleveren
Score 2,5 op 4
Genre: Horror, survival, torture
Regisseur: Sonny Laguna & David Liljeblad
Cast: Sonny Laguna, David Liljeblad, Victoria Bloom, Yohanna Idha
Twee typische Amerikaanse cheerleaders gaan op een road trip door de bossen. Onderweg pikken ze twee doodnormale Amerikaanse jongens op. Nog even later valt het viertal in de klauwen van echte Amerikaanse hillbillys die hen willen vermoorden op een zo pijnlijke mogelijke manier. Yeah Right!!!
Vergeet maar alles wat ik net vertelde. Deze film is net zo Amerikaans als de bediende van de nachtwinkel om de hoek. De 'Amerikanen' in deze film die in staat zijn om iet of wat meer engelse woorden dan het obligate 'fuck you' uit te spreken, doen dat met zo een zwaar accent dat je heel goed moet opletten om te verstaan wat ze zeggen. De rest houdt het gewoon op iets Zweeds of Noors. Je weet wel, zo een taaltje dat klinkt alsof de klankband van de film achteruit draait.
Persoonlijk zie ik hier het nut niet van in. Zelfs de meest pretentieuze Belgische films willen zich nog niet voor doen als een Amerikaans product, en belgische films hebben pretentie bij de vleet. Voorts werd deze film geproducet door 'Stockholm Syndrome productions' wat ook al niet al te amerikaans klinkt.
Maar terug naar het verhaal. In Madness krijgen we alles wat we gewend zijn an dit soort genrefilms. De slachtoffers worden geslagen, gemarteld en vermoord op bijzonder sadistische goedkope manieren, en er volgt ook een verkrachtinkje, al is het dan één van de mannen die ditmaal met de billen uiteen moet gaan voor de penetratie. tis weer eens wat anders, maar ik verkies toch liever wat meer vrouwelijk misbruik in de film. Het zal wel aan mij liggen. In ieder geval valt er zelfs tijdens deze rape niet veel te beleven, zelfs niet voor de liefhebbers. Vooral wanwege het totaal ontbreken van enig budget.
Het is tenslotte Ultra Low Budget Film Week ten huize Of The Dead en ik pijnig mezelf al enkele dagen met de ene cheapo kijkervaring na deandere.
Toch is Madness geen al te slechte film. Zoals ik zo vaak zeg is budget geen criterium voor beoordelen van een film. De acteurs die waarschijnlijk ook de helft van de crew uitmaken slaan zich er zo goed en zo kwaad door (zelfs de vrouwen, die waarschijnlijk de dertig naderen en toch nog cheerleaders spelen), en het eindproduct is alleszins beter te noemen dan bijvoorbeeld Wrong Turn 3.
Toch kan ik Madness bezwaarlijk aanbevelen, aangezien er vele vele films zijn die beter zijn. Ik kan alleen zeggen dat deze film voor de makers een goede oefening is geweest, en ze volgende keer, wanneer ze weer wat geld gespaard hebben, waarschijnlijk een beter product zullen afleveren
Score 2,5 op 4
donderdag 22 april 2010
Necroville
Jaar: 2007
Genre: Comedy, horror, zombie, weerwolf, vampire.
Regisseur: Billy Garberina
Cast: Billy Garberina, Adam Jarmon Brown, Mark Chavez, Brandy Bluejacket
Jack en zijn beste vriend Alex worden ontslagen in de videotheek waar ze werken. Zeer tegen de zin van Jack's egoistische luie zeurderige vriendin Penny zoeken ze wer bij het uitroeingsbedrijf Zom-B-Gone. Want Necroville, hun thuisstad wordt namelijk overspoeld door zombies vampieren en weerwolven. Zodoende wekken ze de toorn van oppervampier Chad die toevallig het ex-vriendje is van Penny.
Je hebt het waarschijnlijk al meegemaakt. Je ziet de trailer van een comedy die er veel belovend uit ziet, maar dan, bij de eerste kijkbeurt merk je onmiddelijk dat de beste grappig allemaal in de trailer verwerkt waren. Nu had ik van Necroville absoluut niets gezien, dus wist ik enkel dat ik mij kon verwachten aan een ultra low budget film over een dorpje vol zombies, weerwolven en vampieren.
Wat was ik aangenaam verrast zeg. Necroville is, low budget of niet, grappiger dan de meeste troep die ze voor humor proberen verslijten. Ik heb letterlijk op sommige momenten mijn buik moeten vasthouden van het lachen. Het ding is: de makers en acteurs nemen zichzelf op geen enkel moment serieus. Niemand is een goed acteur en de speciale effekten (op eentje na dan) zijn echt om te huilen. De zombies zijn gewoon blauwgeverfde mensen, de vampieren zijn Gothiks met valse hoektandjes en de weerwolven hebben valse baarden aan hun gezichten geplakt. maar dat kan de pret niet drukken want Necroville vervalt geregeld in pure slapstick.
Billy Garberina die niet alleen de hoofdrol speelt en regisseeert heeft ook het scenario geschreven en hij doet het allemaal naar behoren.
Een scene die supergrappig is.
Jakc en Alex zitten samen in hun bedrijfsvoertuig te kibbelen of Chad nu wel of niet de hoofdvampier is. (Hoofdvampieren kunnen namelijk in het daglicht buiten) Dan rijden ze voorbij het huis van Chad en die zit in zijn gazonnetje te zonnen met zo een reflecterend scherm onder zijn kin, waarbij hij naar hen wuift en zijn slagtanden bloot lacht.
maar, zoals ik al zei is het grootste gebrek van Necroville zijn totaal gebrek aan budget. Ik kan daar gemakkelijk over kijken omdat ik nu eenmaal fan ben van onafhankelijke cinemamakers. Maar toch zal dit voor veel mensen een serieus struikelblok zijn.
Doch niet getreurd. Necroville krijgt van mij een dikverdiende vier op vier en wordt bij deze uitgeroepen tot Comedy Van Het Jaar
Score: 4 op 4
Genre: Comedy, horror, zombie, weerwolf, vampire.
Regisseur: Billy Garberina
Cast: Billy Garberina, Adam Jarmon Brown, Mark Chavez, Brandy Bluejacket
Jack en zijn beste vriend Alex worden ontslagen in de videotheek waar ze werken. Zeer tegen de zin van Jack's egoistische luie zeurderige vriendin Penny zoeken ze wer bij het uitroeingsbedrijf Zom-B-Gone. Want Necroville, hun thuisstad wordt namelijk overspoeld door zombies vampieren en weerwolven. Zodoende wekken ze de toorn van oppervampier Chad die toevallig het ex-vriendje is van Penny.
Je hebt het waarschijnlijk al meegemaakt. Je ziet de trailer van een comedy die er veel belovend uit ziet, maar dan, bij de eerste kijkbeurt merk je onmiddelijk dat de beste grappig allemaal in de trailer verwerkt waren. Nu had ik van Necroville absoluut niets gezien, dus wist ik enkel dat ik mij kon verwachten aan een ultra low budget film over een dorpje vol zombies, weerwolven en vampieren.
Wat was ik aangenaam verrast zeg. Necroville is, low budget of niet, grappiger dan de meeste troep die ze voor humor proberen verslijten. Ik heb letterlijk op sommige momenten mijn buik moeten vasthouden van het lachen. Het ding is: de makers en acteurs nemen zichzelf op geen enkel moment serieus. Niemand is een goed acteur en de speciale effekten (op eentje na dan) zijn echt om te huilen. De zombies zijn gewoon blauwgeverfde mensen, de vampieren zijn Gothiks met valse hoektandjes en de weerwolven hebben valse baarden aan hun gezichten geplakt. maar dat kan de pret niet drukken want Necroville vervalt geregeld in pure slapstick.
Billy Garberina die niet alleen de hoofdrol speelt en regisseeert heeft ook het scenario geschreven en hij doet het allemaal naar behoren.
Een scene die supergrappig is.
Jakc en Alex zitten samen in hun bedrijfsvoertuig te kibbelen of Chad nu wel of niet de hoofdvampier is. (Hoofdvampieren kunnen namelijk in het daglicht buiten) Dan rijden ze voorbij het huis van Chad en die zit in zijn gazonnetje te zonnen met zo een reflecterend scherm onder zijn kin, waarbij hij naar hen wuift en zijn slagtanden bloot lacht.
maar, zoals ik al zei is het grootste gebrek van Necroville zijn totaal gebrek aan budget. Ik kan daar gemakkelijk over kijken omdat ik nu eenmaal fan ben van onafhankelijke cinemamakers. Maar toch zal dit voor veel mensen een serieus struikelblok zijn.
Doch niet getreurd. Necroville krijgt van mij een dikverdiende vier op vier en wordt bij deze uitgeroepen tot Comedy Van Het Jaar
Score: 4 op 4
maandag 19 april 2010
Zombies Of Mass Destruction
Jaar: 2009
Genre: Horror, comedy, zombie.
Regisseur: Kevin Hamedani
Cast: Janette Armand, Doug Fahl, Cooper Hopkins
Het rustige eilanddorpje Port Gamble wordt opgeschrikt door een zombieuitbraak. Iedereen legt graag de schuld bij terroristen en zodoende worden de enige Iraniers geviseerd door het locale white trash. Ook een homokoppel had geen slechter moment kunnen kiezen om in dit bekrompen dorpje voor hun geaardheid uit te komen.
ZOMD is een zom-com (Wat zegt u? Ja ja een zom-com) die soms tot mijn grote spijt een beetje te prekerig over komt. Ik weet het. Het is slecht gesteld met de jeugd van tegenwoordig, en het kan nooit kwaad om hen een beetje moraal aan te praten, maar verdorie toch niet tijdens een zombiefilm. George Romero deed er ook wel aan, maar hij liet toch de prietpraat achterwege. ZOMD wil ons duidelijk maken dat homo's en Iraniers ook maar mensen zijn, en dat niet alle antwoorden bij God liggen, en sleurt er zodoende een paar te veel clichés door.
Bovendien is het Iraanse meisje Frida zo Arabisch als ik. En de homo's slechts een klein beetje verwijfder dan mij...ik bedoel haar.
Toch is niet alles verloren aangezien we toch wat leuke zombie-gore krijgen, en de nodige zombiegrelateerde humor. Een scene met een oogbal deed me bevoorbeeld nostalgisch terug denken aan de beruchte oor eet scene uit Braindead.
Maar voor de rest blijft het allemaal behoorlijk braafje. de zombies doen niets wat echt heel goor is, behalve dan iemand zijn gezicht eraf rukken. En wanneer het Iraanse meisje Frida gemarteld wordt door whit trash dan krijgt ze amper wat klappen en een spijker door de voet. (Noemen jullie dat martelen? Ik noem dat ontspanning.) Alles komt uiteindelijk op zijn pootjes terecht voor vrijwel iedereen. Now isn't that nice....
Ik kan best wel lachen met zombie-comedy's, maar toch heb ik mijn ondoden liever een beetje grimmiger en rauwer, of grappiger. Deze lag er een beetje te veel tussenin. Het zal wel smaak zijn vermoed ik.
Maar ach, ik ben en blijf een zombienerd, en als er een levend lijk in mee doet sta ik al te juichen. Vandaar mijn toch nog voldoende eindscore.
Score: 3 op 4
Genre: Horror, comedy, zombie.
Regisseur: Kevin Hamedani
Cast: Janette Armand, Doug Fahl, Cooper Hopkins
Het rustige eilanddorpje Port Gamble wordt opgeschrikt door een zombieuitbraak. Iedereen legt graag de schuld bij terroristen en zodoende worden de enige Iraniers geviseerd door het locale white trash. Ook een homokoppel had geen slechter moment kunnen kiezen om in dit bekrompen dorpje voor hun geaardheid uit te komen.
ZOMD is een zom-com (Wat zegt u? Ja ja een zom-com) die soms tot mijn grote spijt een beetje te prekerig over komt. Ik weet het. Het is slecht gesteld met de jeugd van tegenwoordig, en het kan nooit kwaad om hen een beetje moraal aan te praten, maar verdorie toch niet tijdens een zombiefilm. George Romero deed er ook wel aan, maar hij liet toch de prietpraat achterwege. ZOMD wil ons duidelijk maken dat homo's en Iraniers ook maar mensen zijn, en dat niet alle antwoorden bij God liggen, en sleurt er zodoende een paar te veel clichés door.
Bovendien is het Iraanse meisje Frida zo Arabisch als ik. En de homo's slechts een klein beetje verwijfder dan mij...ik bedoel haar.
Toch is niet alles verloren aangezien we toch wat leuke zombie-gore krijgen, en de nodige zombiegrelateerde humor. Een scene met een oogbal deed me bevoorbeeld nostalgisch terug denken aan de beruchte oor eet scene uit Braindead.
Maar voor de rest blijft het allemaal behoorlijk braafje. de zombies doen niets wat echt heel goor is, behalve dan iemand zijn gezicht eraf rukken. En wanneer het Iraanse meisje Frida gemarteld wordt door whit trash dan krijgt ze amper wat klappen en een spijker door de voet. (Noemen jullie dat martelen? Ik noem dat ontspanning.) Alles komt uiteindelijk op zijn pootjes terecht voor vrijwel iedereen. Now isn't that nice....
Ik kan best wel lachen met zombie-comedy's, maar toch heb ik mijn ondoden liever een beetje grimmiger en rauwer, of grappiger. Deze lag er een beetje te veel tussenin. Het zal wel smaak zijn vermoed ik.
Maar ach, ik ben en blijf een zombienerd, en als er een levend lijk in mee doet sta ik al te juichen. Vandaar mijn toch nog voldoende eindscore.
Score: 3 op 4
zaterdag 17 april 2010
Shock-O-Rama
Jaar: 2005
Genre: Horror, comedy, exploitation.
Regisseur: Brett Piper
Cast: Misty Mundae, Rob Monkiewicz, Caitlin Ross, Julian Wells, Michael R. Thomas
Rebecca Raven is het spuugzat. Als actrice wordt ze alleen maar gecast als bimbo die een halve film in haar blote kont moet rondrennen, achtervolgd door zombies of moordenaars. Wanneer ze haar beklag gaat doen bij haar producers wordt ze prompt ontslagen. Ze besluit zich even terug te trekken in een hutje in de bossen (wat nooit een goed idee is) en wordt algauw achtervolgd door en zombie die de kleren van haar lijf scheurt. Haha de zoete ironie van dit alles.
Ondertussen gaan de producers noodgedwongen op zoek naar een nieuwe ster en bekijken videos van een alien aanval op een autosloperij, en een gigantisch brein dat opduikt in de erotische dromen van lesbische vrouwen, in de hoop daarin een nieuwe hete actrice te ontdekken.
Shock-O-Rama is zo een beetje het visitekaartje van Shock-O-Rama Cinema. Het amerikaanse productiehuis dat zich bezighoudt met de productie en distributie van toch behoorlijk entertainende z-films, zoals bijvoorbeeld Screaming Dead, Chainsaw Sally, Bacterium, Bite Me, Skin Crawl, Splatter Disco en Necroville. Behalve de absurde horror en cheapo effektjes krijgen we in deze films ook de nodige portie naakt. Geen wonder, aangezien Shock-O-Rama een zusteronderneming is van Seduction Cinema, gespecialiseerd in sexploitaion varianten op bekendere films. Enkele titels: Batbabe: The Dark Nightie, Kinky Kong, Bikini Girls on Dinosaur Planet,Play-Mate of the Apes enzovoort.
En wie is er de ster in vrijwel alle films die ik juist opnoemde? Juist ja, Misty Mundae, aka Erin Brown.
In Shock-O-Rama neemt Misty haar eigen persoontje op de korrel, met de nodige zelfhumor.Ongetwijfeld is zij momenteel naats de ouder wordende Debbie Rochon de queen van de z-films. Een beetje de hedendaagse Linnea Quigley.
Ik zou mezelf geen fan noemen van haar, maar toch heb ik haar al in vele films aan het werk gezien die niet uit de Shock-O-Rama stal komen. Bijvoorbeeld Dying God, The Rage, Sick Girl en Shadow: Dead Riot. Allemaal toch behoorlijke films, naar mijn normen dan.
Je moet dan natuurlijk wel de lat laag leggen. Want sommige dingen in deze film zouden mensen aan het huilen brengen van het lachen. Vooral de sequentie met de aliens op de sloperij lijdt onder gebrek aan budget. De flitsen uit hun laserwapens zijn hopeloos gedateert, en hun mechanische vernietigingsrobot is zelfs in een tijd van heel goedkope cgi producties erg houterig te noemen.But I Love It. Dan liever dit, dan een strontvervelende overgeproducete film zoals Avatar.
In Shock-O-Rama krijgen we dus alles wat te verwachten viel. Absurde verhaaltjes, goedkope effektjes, rampzalige akteerprestaties, en beaucoup gratuit naakt.
Het zal geen wonder zijn dat ik deze film een hoge score geef zeker?
Score: 4 op 4
Genre: Horror, comedy, exploitation.
Regisseur: Brett Piper
Cast: Misty Mundae, Rob Monkiewicz, Caitlin Ross, Julian Wells, Michael R. Thomas
Rebecca Raven is het spuugzat. Als actrice wordt ze alleen maar gecast als bimbo die een halve film in haar blote kont moet rondrennen, achtervolgd door zombies of moordenaars. Wanneer ze haar beklag gaat doen bij haar producers wordt ze prompt ontslagen. Ze besluit zich even terug te trekken in een hutje in de bossen (wat nooit een goed idee is) en wordt algauw achtervolgd door en zombie die de kleren van haar lijf scheurt. Haha de zoete ironie van dit alles.
Ondertussen gaan de producers noodgedwongen op zoek naar een nieuwe ster en bekijken videos van een alien aanval op een autosloperij, en een gigantisch brein dat opduikt in de erotische dromen van lesbische vrouwen, in de hoop daarin een nieuwe hete actrice te ontdekken.
Shock-O-Rama is zo een beetje het visitekaartje van Shock-O-Rama Cinema. Het amerikaanse productiehuis dat zich bezighoudt met de productie en distributie van toch behoorlijk entertainende z-films, zoals bijvoorbeeld Screaming Dead, Chainsaw Sally, Bacterium, Bite Me, Skin Crawl, Splatter Disco en Necroville. Behalve de absurde horror en cheapo effektjes krijgen we in deze films ook de nodige portie naakt. Geen wonder, aangezien Shock-O-Rama een zusteronderneming is van Seduction Cinema, gespecialiseerd in sexploitaion varianten op bekendere films. Enkele titels: Batbabe: The Dark Nightie, Kinky Kong, Bikini Girls on Dinosaur Planet,Play-Mate of the Apes enzovoort.
En wie is er de ster in vrijwel alle films die ik juist opnoemde? Juist ja, Misty Mundae, aka Erin Brown.
In Shock-O-Rama neemt Misty haar eigen persoontje op de korrel, met de nodige zelfhumor.Ongetwijfeld is zij momenteel naats de ouder wordende Debbie Rochon de queen van de z-films. Een beetje de hedendaagse Linnea Quigley.
Ik zou mezelf geen fan noemen van haar, maar toch heb ik haar al in vele films aan het werk gezien die niet uit de Shock-O-Rama stal komen. Bijvoorbeeld Dying God, The Rage, Sick Girl en Shadow: Dead Riot. Allemaal toch behoorlijke films, naar mijn normen dan.
Je moet dan natuurlijk wel de lat laag leggen. Want sommige dingen in deze film zouden mensen aan het huilen brengen van het lachen. Vooral de sequentie met de aliens op de sloperij lijdt onder gebrek aan budget. De flitsen uit hun laserwapens zijn hopeloos gedateert, en hun mechanische vernietigingsrobot is zelfs in een tijd van heel goedkope cgi producties erg houterig te noemen.But I Love It. Dan liever dit, dan een strontvervelende overgeproducete film zoals Avatar.
In Shock-O-Rama krijgen we dus alles wat te verwachten viel. Absurde verhaaltjes, goedkope effektjes, rampzalige akteerprestaties, en beaucoup gratuit naakt.
Het zal geen wonder zijn dat ik deze film een hoge score geef zeker?
Score: 4 op 4
Hora
Jaar: 2009
Genre: horror, Rape & Revenge, Exploitation, Grindhouse
Regisseur: Reinert Kiil
Cast: Isabel Vibe, en een paar venten met hele vreemde letters in hun namen.
De schrijfster Rikke trekt zich zonder haar man terug in een buitenverblijfje om daar de laatste hand aan haar roman te leggen. (Iets wat wel meer gebeurd in films met schrijvers)Maar ze wordt systematisch lastig gevallen door de buren, een debiel en een politieagent, die maar al te graag hun handen op haar leggen. Ze verkrachten haar, en kerven het woord 'hora' (Hoer) in haar voorhoofd. De getraumatiseerde Rikke onderneemt daarna een vendetta, vol bloederige wraak.
Hora is een poging om de exploitationfilms terug tot leven te roepen, ongetwijfeld geinspireerd door de Tarantino/Rodriguez collaboratie van een tijdje terug, en net zoals ik onlangs al vermelde met Run! Bitch Run! is ook deze film exploitationgewijs geslaagder te noemen dan Death Proof of Planet Terror.
Om te beginnen hebben we het scenario dat vrijwel volledig gebaseerd is op I Spit On Your Grave aka Day Of The Woman, waarin een schrijfster misbruikt wordt door een paar dorpelingen, waaronder een debiel. En ook de manier waarop Rikke wraak neemt komt in grote lijnen overeen met Jennifer Hills haar revanche. Alleszins worden we toch getrakteerd op een penisverwijdering. Typisch voor rape & revenge, want ook in The Last House On the Left van Wess Craven moest een van de verkrachters zijn pipila er aan geloven. Hoe kan je anders een man beter straffen dan door zijn ding dong te amputeren?
Nog zo een trukje wat ze vroeger tijdens dat soort films uithaalden was het inlassen van frames van pornofilms tussen de gewone reels. Zo krijg je tijdens de verkrachtingsscenes telkens flitsen van amper een seconde waarin je al dan niet bloedende gepenetreerde openingen ziet. natuurlijk, de viezerikken die hun dvd frame per frame kunnen afspelen kunnen het allemaal op hun gemakje bekijken.Of het de openingen van Isabel Vibe zelf zijn weet ik niet, maar het zou me niet verbazen, aangezien ze in haar thuisland Noorwegen een bekende pornoster is. Ze heeft er alleszins geen moeite mee om de helft van de film 'in haren bloten' rond te lopen. Nog zo iets waar ze ook in de jaren zeventig niet vies van waren.
Ook zo een grapje dat ze waarschijnlijk nog veel zullen herhalen is die van de 'missing reel', waarin ze net als het interessant wordt, opeens het beeld laten verdwijnen en alleen de thematische achtergrondmuziek laten spelen. Juist ja...
Laten we het er maar op houden dat Hora een uitstekend stukje exploitation is, geschikt voor de genreliefhebbers, en, vrees ik, ook alleen maar voor de genreliefhebbers.
Score 3,5 op 4
Genre: horror, Rape & Revenge, Exploitation, Grindhouse
Regisseur: Reinert Kiil
Cast: Isabel Vibe, en een paar venten met hele vreemde letters in hun namen.
De schrijfster Rikke trekt zich zonder haar man terug in een buitenverblijfje om daar de laatste hand aan haar roman te leggen. (Iets wat wel meer gebeurd in films met schrijvers)Maar ze wordt systematisch lastig gevallen door de buren, een debiel en een politieagent, die maar al te graag hun handen op haar leggen. Ze verkrachten haar, en kerven het woord 'hora' (Hoer) in haar voorhoofd. De getraumatiseerde Rikke onderneemt daarna een vendetta, vol bloederige wraak.
Hora is een poging om de exploitationfilms terug tot leven te roepen, ongetwijfeld geinspireerd door de Tarantino/Rodriguez collaboratie van een tijdje terug, en net zoals ik onlangs al vermelde met Run! Bitch Run! is ook deze film exploitationgewijs geslaagder te noemen dan Death Proof of Planet Terror.
Om te beginnen hebben we het scenario dat vrijwel volledig gebaseerd is op I Spit On Your Grave aka Day Of The Woman, waarin een schrijfster misbruikt wordt door een paar dorpelingen, waaronder een debiel. En ook de manier waarop Rikke wraak neemt komt in grote lijnen overeen met Jennifer Hills haar revanche. Alleszins worden we toch getrakteerd op een penisverwijdering. Typisch voor rape & revenge, want ook in The Last House On the Left van Wess Craven moest een van de verkrachters zijn pipila er aan geloven. Hoe kan je anders een man beter straffen dan door zijn ding dong te amputeren?
Nog zo een trukje wat ze vroeger tijdens dat soort films uithaalden was het inlassen van frames van pornofilms tussen de gewone reels. Zo krijg je tijdens de verkrachtingsscenes telkens flitsen van amper een seconde waarin je al dan niet bloedende gepenetreerde openingen ziet. natuurlijk, de viezerikken die hun dvd frame per frame kunnen afspelen kunnen het allemaal op hun gemakje bekijken.Of het de openingen van Isabel Vibe zelf zijn weet ik niet, maar het zou me niet verbazen, aangezien ze in haar thuisland Noorwegen een bekende pornoster is. Ze heeft er alleszins geen moeite mee om de helft van de film 'in haren bloten' rond te lopen. Nog zo iets waar ze ook in de jaren zeventig niet vies van waren.
Ook zo een grapje dat ze waarschijnlijk nog veel zullen herhalen is die van de 'missing reel', waarin ze net als het interessant wordt, opeens het beeld laten verdwijnen en alleen de thematische achtergrondmuziek laten spelen. Juist ja...
Laten we het er maar op houden dat Hora een uitstekend stukje exploitation is, geschikt voor de genreliefhebbers, en, vrees ik, ook alleen maar voor de genreliefhebbers.
Score 3,5 op 4
vrijdag 16 april 2010
The Day Of The Triffids
Jaar: 2009
Genre: Sci-fi, horror, creature
Regisseur: ??
Cast: Dougray Scott, Joely Richardson, Eddie Izzard, Brian Cox, Vanessa Redgrave, Jason Priestley
De wereld staat zich te vergapen aan een zonnestrom die de hemel vult met mooie kleurtjes. Jammer genoeg wordt iedereen dat er naar gekeken heeft stekeblind. Van de chaos maken de triffids gebruik om te ontsnapen. Wat is een triffid? Een wandelende plant met een drie meter lange giftige zwiepangel die een mens in een slag kan vellen. Juist ja...
De mensen die niet verblind werden zien zich genoodzaakt te vechten voor hun leven, en moeten de keuze maken of ze de blinden willen helpen, of niet.
The Day Of The Triffids is de derde poging tot verfilming van de roman van John Wyndham die verscheen in 1951. Wyndham was een kind van zijn tijd, en zowel het ontstaan van de Triffids als de algehele verblinding schuift hij aldoende in de schoenen van de russen. In deze hedendaagse vertelling van zijn verhaal wordt al die paranoia overboord gegooid. De verblinding komt door een zonnestorm, en de triffids hebben we gewoon zelf gekweekt ter vervanging van petroleum.
Op zich vind ik dit geen probleem, zolang ze de hoofdzaak van de film maar niet vergeten, en dat is de morele kwestie wie er moet overleven. Een groot deel van Wyndham zijn boek handelt over de blinden. Wat moeten we met ze aanvangen? Met de industrie die op zijn gat ligt en alle voorraden die ooit wel eens uitgeput zullen raken zou het uit overlevingsdrang een slecht idee zijn om de nutteloze blinden te voeden. Maar de filantropischer ingestelde overlevenden zien dat anders. Enfin...je begrijpt wel waar Wyndham hiermee naartoe wil.
In het eerste anderhalf uur van de fim zou je nog haast gaan denken dat het een redelijk getrouwe verfilming gaat worden, maar dan gaat alles helaas de mist in, en centralizeerd het verhaal zich rond slechterik Torrence en zijn machtsgreep. De blinden worden compleet over het hoofd gezien, en alles verandert in een soort saaie zombiefilm met planten. Het klinkt een beetje stom om dit zo te zeggen, maar je snapt wel waar ik naartoe wil. Mensen die vluchten voor traag bewegende creaturen, zich in een huis verschansen, en dan moeten proberen om de dingen buiten te houden.
Persoonlijk, toen ik voor het eerst het boek van Wyndham las, herkende ik onmiddelijk alle ellementen die George Romero later zou gebruiken voor zijn "Of the dead" trilogie.
Voorts vind ik ook de triffids serieus tegenvallen. je zou toch denken dat ze met de huidige technieken een dreigender uitziende plant kunnen maken, maar niks hoor. Ik kan me herrineren dat er een Suske en Wiske stripverhaal was, waarin planten meededen die losjes op de triffids gebaseerd waren, en zelfs die zagen er enger uit.
Day Of The Triffids is dus een dikke tegenvaller, waarop hopelijk geen vervolg komt, zoals er later op de roman van Wyndham wel een vervolg kwam.
Ik zou iedereen het boek kunnen aanbevelen, maar niet de film.
score 1,5 op 4
Genre: Sci-fi, horror, creature
Regisseur: ??
Cast: Dougray Scott, Joely Richardson, Eddie Izzard, Brian Cox, Vanessa Redgrave, Jason Priestley
De wereld staat zich te vergapen aan een zonnestrom die de hemel vult met mooie kleurtjes. Jammer genoeg wordt iedereen dat er naar gekeken heeft stekeblind. Van de chaos maken de triffids gebruik om te ontsnapen. Wat is een triffid? Een wandelende plant met een drie meter lange giftige zwiepangel die een mens in een slag kan vellen. Juist ja...
De mensen die niet verblind werden zien zich genoodzaakt te vechten voor hun leven, en moeten de keuze maken of ze de blinden willen helpen, of niet.
The Day Of The Triffids is de derde poging tot verfilming van de roman van John Wyndham die verscheen in 1951. Wyndham was een kind van zijn tijd, en zowel het ontstaan van de Triffids als de algehele verblinding schuift hij aldoende in de schoenen van de russen. In deze hedendaagse vertelling van zijn verhaal wordt al die paranoia overboord gegooid. De verblinding komt door een zonnestorm, en de triffids hebben we gewoon zelf gekweekt ter vervanging van petroleum.
Op zich vind ik dit geen probleem, zolang ze de hoofdzaak van de film maar niet vergeten, en dat is de morele kwestie wie er moet overleven. Een groot deel van Wyndham zijn boek handelt over de blinden. Wat moeten we met ze aanvangen? Met de industrie die op zijn gat ligt en alle voorraden die ooit wel eens uitgeput zullen raken zou het uit overlevingsdrang een slecht idee zijn om de nutteloze blinden te voeden. Maar de filantropischer ingestelde overlevenden zien dat anders. Enfin...je begrijpt wel waar Wyndham hiermee naartoe wil.
In het eerste anderhalf uur van de fim zou je nog haast gaan denken dat het een redelijk getrouwe verfilming gaat worden, maar dan gaat alles helaas de mist in, en centralizeerd het verhaal zich rond slechterik Torrence en zijn machtsgreep. De blinden worden compleet over het hoofd gezien, en alles verandert in een soort saaie zombiefilm met planten. Het klinkt een beetje stom om dit zo te zeggen, maar je snapt wel waar ik naartoe wil. Mensen die vluchten voor traag bewegende creaturen, zich in een huis verschansen, en dan moeten proberen om de dingen buiten te houden.
Persoonlijk, toen ik voor het eerst het boek van Wyndham las, herkende ik onmiddelijk alle ellementen die George Romero later zou gebruiken voor zijn "Of the dead" trilogie.
Voorts vind ik ook de triffids serieus tegenvallen. je zou toch denken dat ze met de huidige technieken een dreigender uitziende plant kunnen maken, maar niks hoor. Ik kan me herrineren dat er een Suske en Wiske stripverhaal was, waarin planten meededen die losjes op de triffids gebaseerd waren, en zelfs die zagen er enger uit.
Day Of The Triffids is dus een dikke tegenvaller, waarop hopelijk geen vervolg komt, zoals er later op de roman van Wyndham wel een vervolg kwam.
Ik zou iedereen het boek kunnen aanbevelen, maar niet de film.
score 1,5 op 4
donderdag 15 april 2010
Run Bitch Run!
Jaar: 2009
Genre: Horror, thriller, exploitation, rape & revenge
Regisseur: Joseph Guzman
Cast: Christina DeRosa, Cheryl Lyone, Peter Tahoe, Johnny Winscher, Ivet Corvea
Twee katholieke schoolmeisjes zijn al leurend met bijbels getuige van de moord op een hoertje door haar pooier en zijn trawanten. Ze belsuiten een beetje lol met hen te hebben alvorens ook hen te vermoorden. Zodoende worden de meisjes sexueel misbruikt en gemarteld. Een van hen overleefd het echter en zint op wraak, bloederige wraak.
Een tijdje terug wou Quentin Tarantino samen met Roberto Rodriguez het dode grindhouse genre nieuw leven inblazen, met wisselende sucessen. Zo was Tarantino zijn Death Proof gewoon een hoop slap gelul zoals we het van hem gewend zijn, zonder het flitsende scenario dat we van hem gewend zijn. Rodriguez zijn Planet Terrro was van het nattere soort, maar was, ondanks alle kraakjes en vlekjes in het scherm te overgeproduced voor een echte grindhouse film.
Run! Bitch Run! zou, als je niet naar de copyrightdatum op de dvd doos kijkt zo uit de jaren zeventig kunnen stammen. Zowel het camera werk als de belichting en de look van de personages. Alles schreeuwt Retro.
Deze film past ook perfekt in het rijtje tussen andere notoire rape & revenge films zoals The Last House on the Left en I Spit On Your Grave, of, in mindere mate Hitchhike To Hell.
Dat het Rape & revenge genre nog niet dood is blijkt uit herhaalde pogingen nog eens een goede shocker te maken.
Zo is underground filmmaker Ryan Nicholson nooit vies van een vrijscene dik tegen de zin van de vrouw, zoals bijvoorbeeld in zijn films Torched, Gutterballs en Hanger.
En de mensen die zelf geen films kunnen verzinnen remaken gewoon Last House On The Left. Zoals de film Chaos, of de gelijknamige Last House van 2009.
Toch duikt er af en toe eens en nieuwe film op die het grindhouse genre in leven houdt, zoals de scandinavische film Hora die weinig meer was dan een schaamteloze copy van I Spit On Your Grave, en die pornoster Isabel Vibe de kans gaf om eens in hare blote rond te lopen. Maar daar draait het exploitationgenre om, en dus hoor je mij niet klagen.
Run! Bitch Run! spant echter de kroon tussen al deze nieuwerwetse old school films, en krijgt bij mij dus een ereplaatsje.
Score 3,5 op 4
Genre: Horror, thriller, exploitation, rape & revenge
Regisseur: Joseph Guzman
Cast: Christina DeRosa, Cheryl Lyone, Peter Tahoe, Johnny Winscher, Ivet Corvea
Twee katholieke schoolmeisjes zijn al leurend met bijbels getuige van de moord op een hoertje door haar pooier en zijn trawanten. Ze belsuiten een beetje lol met hen te hebben alvorens ook hen te vermoorden. Zodoende worden de meisjes sexueel misbruikt en gemarteld. Een van hen overleefd het echter en zint op wraak, bloederige wraak.
Een tijdje terug wou Quentin Tarantino samen met Roberto Rodriguez het dode grindhouse genre nieuw leven inblazen, met wisselende sucessen. Zo was Tarantino zijn Death Proof gewoon een hoop slap gelul zoals we het van hem gewend zijn, zonder het flitsende scenario dat we van hem gewend zijn. Rodriguez zijn Planet Terrro was van het nattere soort, maar was, ondanks alle kraakjes en vlekjes in het scherm te overgeproduced voor een echte grindhouse film.
Run! Bitch Run! zou, als je niet naar de copyrightdatum op de dvd doos kijkt zo uit de jaren zeventig kunnen stammen. Zowel het camera werk als de belichting en de look van de personages. Alles schreeuwt Retro.
Deze film past ook perfekt in het rijtje tussen andere notoire rape & revenge films zoals The Last House on the Left en I Spit On Your Grave, of, in mindere mate Hitchhike To Hell.
Dat het Rape & revenge genre nog niet dood is blijkt uit herhaalde pogingen nog eens een goede shocker te maken.
Zo is underground filmmaker Ryan Nicholson nooit vies van een vrijscene dik tegen de zin van de vrouw, zoals bijvoorbeeld in zijn films Torched, Gutterballs en Hanger.
En de mensen die zelf geen films kunnen verzinnen remaken gewoon Last House On The Left. Zoals de film Chaos, of de gelijknamige Last House van 2009.
Toch duikt er af en toe eens en nieuwe film op die het grindhouse genre in leven houdt, zoals de scandinavische film Hora die weinig meer was dan een schaamteloze copy van I Spit On Your Grave, en die pornoster Isabel Vibe de kans gaf om eens in hare blote rond te lopen. Maar daar draait het exploitationgenre om, en dus hoor je mij niet klagen.
Run! Bitch Run! spant echter de kroon tussen al deze nieuwerwetse old school films, en krijgt bij mij dus een ereplaatsje.
Score 3,5 op 4
Vampire Girl vs Frankenstein Girl
Jaar: 2009
Genre: horror, gore, comedy, asian.
Regisseur: Yoshihiro Nishimura, Naoyuki Tomomatsu
Cast: Yukie Kawamura, Eri Otoguro
Monami is een vampires die op school verliefd wordt op haar medestudent Mizushima. Dit tot groot ongenoegen van Keiko die ook een oogje op hem heeft. Wanneer Monami Mizushima in een vampier veranderd gaat Keiko haar te lijf, wat ze zelf niet overleefd. Maar de schooldirecteur heeft een Frankensteincomplex en wekt Keiko terug tot leven zodat ze het duel voort kan zetten.
Vampire Girl Vs. Frankenstein Girl oftewel Kyûketsu Shôjo tai Shôjo Furanken voor de taalkundig begaafden onder ons is een film van hetzelfde team dat ons al trakteerde op pareltjes zoals Tokyo Gore Police, The Machine Girl en Stacy: Attack of the Schoolgirl Zombies, en ook iets minder geslaagde films zoals Zombie Self-Defense Force, Samurai Princess en Meatball Machine. Basicly: alle japanse films die hun release hier halen. Vampire Girl vs Frankenstein Girl mag je gerust klasseren bij de beter geslaagde films van deze makers.
Alle elementen waar ik van houd zijn weer rijkelijk aanwezig. De liters en liters bloed en rondvliegende ledematen en de absurde humor doen het weer schitterend. Deze film bied ook iets voor de fetishisten onder ons. Je weet wel, al die viezerikken die geilen op schoolmeisjes.
Zoals vaak met genre films is dit weer een love it or hate it geval. Oftewel vind je dit super, oftewel vind je er helemaal niks aan.
Het enige wat in deze film nog ontbrak was Wherewolf Girl. Ik bedoel maar: er zijn weinig creaturen zo iconisch als de vampier en eht monster van Frankestein. Of het moet dan de weerwolf zijn. Maar dat is misschien voor een eventueel vervolg.
Ik kijk alvast uit naar Mutant Girls Squas van dezelfde makers. Blijven gaan jongens, wij, de viezerikken, rekenen op jullie!
Score 4 op 4
Genre: horror, gore, comedy, asian.
Regisseur: Yoshihiro Nishimura, Naoyuki Tomomatsu
Cast: Yukie Kawamura, Eri Otoguro
Monami is een vampires die op school verliefd wordt op haar medestudent Mizushima. Dit tot groot ongenoegen van Keiko die ook een oogje op hem heeft. Wanneer Monami Mizushima in een vampier veranderd gaat Keiko haar te lijf, wat ze zelf niet overleefd. Maar de schooldirecteur heeft een Frankensteincomplex en wekt Keiko terug tot leven zodat ze het duel voort kan zetten.
Vampire Girl Vs. Frankenstein Girl oftewel Kyûketsu Shôjo tai Shôjo Furanken voor de taalkundig begaafden onder ons is een film van hetzelfde team dat ons al trakteerde op pareltjes zoals Tokyo Gore Police, The Machine Girl en Stacy: Attack of the Schoolgirl Zombies, en ook iets minder geslaagde films zoals Zombie Self-Defense Force, Samurai Princess en Meatball Machine. Basicly: alle japanse films die hun release hier halen. Vampire Girl vs Frankenstein Girl mag je gerust klasseren bij de beter geslaagde films van deze makers.
Alle elementen waar ik van houd zijn weer rijkelijk aanwezig. De liters en liters bloed en rondvliegende ledematen en de absurde humor doen het weer schitterend. Deze film bied ook iets voor de fetishisten onder ons. Je weet wel, al die viezerikken die geilen op schoolmeisjes.
Zoals vaak met genre films is dit weer een love it or hate it geval. Oftewel vind je dit super, oftewel vind je er helemaal niks aan.
Het enige wat in deze film nog ontbrak was Wherewolf Girl. Ik bedoel maar: er zijn weinig creaturen zo iconisch als de vampier en eht monster van Frankestein. Of het moet dan de weerwolf zijn. Maar dat is misschien voor een eventueel vervolg.
Ik kijk alvast uit naar Mutant Girls Squas van dezelfde makers. Blijven gaan jongens, wij, de viezerikken, rekenen op jullie!
Score 4 op 4
Abonneren op:
Posts (Atom)