zondag 31 januari 2010

SL8N8

Genre: Horror, thriller, slasher, ghoststory
Jaar: 2006
Regisseur: Twee Hollanders
Cast : Kurt Rogiers, en een hoop Hollanders.

Plot: Een hoop hollanders gaan samen met Kurt Rogiers een mijnschacht in, en komen daar op het lumineuse idee om met een ouija bord de geest van een ter dood veroordeelde moordenaar op te roepen. Wanneer ze klem komen te zitten slaat de geest aan het moorden.

Ergens medio jaren negentig zat ik in een internaat te Eeklo, waar een van de opvoeders verslingerd was aan Wittekerke. Noodgedwongen moest dus de gehele leefgroep meekijken. Wittekerke was volslagen debiel, zoals zowat alles wat door Vtm gecreeerd werd, en alleen al de aanblik van de begingeneriek was genoeg om de volledige leefgroep te doen zuchten en walgen. Een van de castleden van Wittekerke was Kurt Rogiers, en telkens ik zijn kop op tv zie komen komt er spontaan een vorm van moordlust in mij opzetten. Steek mij met Rogiers in een mijnschacht, en ik verzeker u dat hij hem niet levend zal verlaten. Enfin...
Slachtnacht is een bij de haren gesleurde Nederlands/Belgische horrorfilm die zowat elk mogelijk cliché erdoor sleurt. De grootste fout die mensen in een slasherfilm blijven maken is ongetwijfeld het opsplitsen. De killer is vaak in zijn eentje (echte killers werken alleen uh-huh) en de potentiele slachtoffers vormen vaak een groepje van plusminus tien man. (om ervoor te zorgen dat er genoeg vlees is om anderhalf uurtje te kunnen slachten.) Dus: 1 tegen 10 is een hopeloze zaak, nietwaar? Je zou wel helemaal gestoord moeten zijn om als eenling tegen een groepje van tien in te gaan, maar daar zit het em nou net. Steevast zullen de slachtoffers zichzelf om allerlei redenen opsplitsen en opsplitsen tot ze kwetsbaar zijn. Het is een beproefde formule, en je mag jezelf als killer maar gelukkig prijzen dat de slachtofferkudde zo stom is.
Een film draaien in een mijnschacht heeft zo zijn voordelen en nadelen. De voordelen zijn dat je onophoudelijk door dezelfde tunnel kunt blijven rennen en filmen zonder dat het echt opvalt. Zo spaar je decorgeld uit. Nog een voordeel is dat je bij gebrek aan een serieuze dreiging steeds het gevoel van chlaustrofobie kunt opwekken. Denk maar aan de uitstekende scenes in The Descent. In slachtnacht komt dit echter totaal niet tot zijn recht. Het hele 'oh help ik zit meters en meters onder de grond' gedoe wordt volledig genegeerd. Evengoed had de cast in een hutje in de bossen kunnen zitten.
Nog zo een minpunt aan Slachtnacht is het rotslechte camerawerk. Er wordt met de camera heel wat afgeschud. Op de rustige momenten gaat het, maar zodra er zich ook maar de minste aktie voordoet schudt de camera als een parkinsonlijder op Haiti. Het zal wel bedoeld zijn al stillistische interpretatie, maar ik denk dat het gewoon de onkunde tot het goed in beeld brengen van een scene moest maskeren.
Ik moet zeggen dat ik dus behoorlijk teleurgesteld was in Slachtnacht. Het is pure b-pulp, maar niet van het vermakelijke soort. Zoals ik al zo vaak gezegd heb: slecht kan ook goed zijn, maar dit was gewoon slecht.
Voor een betere goede slechte Nederlandse film met een Belgische hoofdrolspeler verwijs ik liever naar Intensive Care met (Godbewareme) Koen Wouters.
Voor een betere slasherfilm in een mijnschacht verwijs ik naar my Bloody Valentine.
Voor een betere film waarin Kurt Rogiers wordt gestalkt en vermoord verwijs ik naar de homevideo die ik een dezer dagen wel eens zal filmen, starring mezelf, een houweel, en Kurt Roegiers. Mwhoe-hahahaha

Score: 1,5 op 4

zaterdag 30 januari 2010

Bitch Slap

Jaar: 2009
Genre: Actie, exploitation, grindhouse
Regisseur: Rick Jacobson
Cast: Julia Voth, Erin Cummings, America Oliva, Michael Hurst, Kevin Sorbo

Drie vrouwen, een stripster, een ex-gevangene, en een aandelenmagnate spannen samen om een milioenenbuit te stelen van een plaatselijke onderwereldbaas. Maar gaandeweg beginnen ze zich onderling vragen te stellen. Is iedereen wel wie zij beweert te zijn?

Bitch Slap is een film die tapt uit dezelfde vaatjes waaruit Sin City en een hoop Tarantinofilms gedruppeld kwamen, zij het dan minder goed. Laat ik het zo zeggen. deze film probeert zowel film noir als exploitation te zijn, maar dan zonder al te veel pretentie. Regisseur Jacobson verdiende vroeger vooral zijn brood als regisseur van Baywatch-, Hercules- en Xena afleveringen, en dat is er allemaal best aan te zien. De drie leading ladys Trixie, Hel, en Camero lopen op veel te hoge hakken door het woestijnand te ploeteren, spitten gaten zodat ze met hun achterwerken moeten draaien, en gieten koud water over hun uitpuilende bezwete boezems, alvorens ze in een camper terecht komen voor wat girl-on-girl aktie. De lesbische subplot is dus overduidelijk aanwezig, en niet zo subtiel als bijvoorbeeld in Xena Warrior Princess. Geef toe, hoeveel keer hebben wij mannen niet gekeken in de hoop dat Xena en haar hulpje Gabrielle samen eens intiem zouden worden in een kuip warm water? In Bitch Slap gaan de Bitches alleszins een stapje verder, door mekaar ongegeneerd binnen te doen en elkaar te betasten. Er wordt ook heel wat afgeknokt en geschoten. De stunts werden georchestreerd door stuntvrouw Zoe Bell, die sommigen misschien wel kennen uit Tarantino's Death Proof.
Nog oude bekenden die opduiken in deze film (en ik moest haast een traan van ontroering wegpinken) is acteur Michael Hurst, die naast Kevin Sorbo (Die ook meedoet in Bitch Slap)de rol vertolke van Aeolaus in Hercules The Legendary Journeys, waarvan ik zelden een aflevering miste. Ook Renee o'Conner die de rol van Gabrielle vertokte in Xena komt even piepen vermomd als geile non.
Maar los van al deze trivia en gastrolletjes, kunnen we Bitch Slap dan een goede film noemen? Moelijke vraag. Enerzijds zou ik moeten zeggen: nee, want deze film gaat alleen maar over lekkere wijven met geweren. Anderzijds : deze film gaat dus wel over lekkere wijven met geweren, wat is daar mis mee?
Toegeven dat je een dergelijke film leuk vind, en dan vooral in de nabijheid van een echtgenote, is zelfmoord. Dit is dus een film gemaakt door mannen, voor mannen, en kan door geen enkele vrouw op waarde geschat worden.
Hoe geef je hier dan een score aan?
Wel, laten we het er op houden dat wie een slap afkooksel van Sin City en Tarantino wil zien hier wel zijn gading zal vinden, plus nog drie paar borsten voor de prijs van één.

Score : 2,5 op 4

Against The Dark

jaar: 2009
Genre: Horror, vampire
Regisseur: Richard Crudo
Cast: Steven Seagal

De overgrote meerderheid van de mensheid is (weeral) door een virus veranderd in vleesetende, op bloed beluste vampieren (of zo). een paar overlevenden barricaderen zich in een verlaten hospitaal, waar het wemelt van de ondoden. Steven Seagal behoort tot een groepje strijders die proberen de vampieren (of zo) uit te roeien.

Met Above The Law, Hard To Kill, Marked For Death, Under Siege en On Deadly Ground wist Steven Seagal in de vroege jaren negentig enkele actiehits te scoren die bol stonden van heroische bravour en zorgvuldig gechoreograffeerde actiescenes die zelfs voor blinden eenvoudig te volgen waren. Steenvast zou Seagal iemand bij een ledemaat nemen om die dan met een luid gekraak in een niet anatomisch gunstige positie te draaien, waarna het slachtoffer luidkeels uitriep "You broke my arm" of "You broke my leg" naargelang het lichaamsdeel. ook slaagde Seagal erin om gans de film door met dezelfde gezichtsuitdrukking rond te blijven lopen, alsof er een vies luchtje hing of hij minstens met een paar serieuze aambeien zat. Seagal lachte nooit, en deed vaak nauwelijks moeite zijn halfgeloken ogen te openen. Zijn personages waren veelal zo plat als een dubbeltje, en dat wreekt zich heden ten dage wanneer hij gecast wordt voor rolletjes in ultra low budget filmpjes zonder noemenswaardig scenario als deze Against The Dark.
In Against The dark speelt Seagal een 'Blade-achtig' personage. Compleet met lange zwarte jas, glimmend zwaard en nauwelijks vier zinnetjes tekst gaat Seagal de vampiristische ondoden te lijf, onderwijl nauwelijks van gelaatsuitdrukking wisselend.
Mensen lopen door gangen, stuiten op vampieren (of zo), er gaat er eentje dood, ze vluchten een andere gang in, stuiten ook daar op een vampier, er gaat er weer eentje dood, en opnieuw en opnieuw. Zo kabbelt het verhaaltje anderhalf uur verder tot het gedaan is en Seagal met nauwelijks een glimlachje wegwandelt. meer valt er in deze film niet te beleven. geen diepgang, geen spannende momenten, geen lekkere halfnaakte wijven, geen noemenswaardige walgmomenten, al had ik in het begin de indruk dat er toch een beetje gore in ging zitten. Maar nee, niks hoor.
Steven Seagal HEEFT het niet meer, zoveel is wel duidelijk. Al zijn zorgvuldig gecoordineerde choreografien van weleer zijn allemaal overboord gezet. Het enige wat hij in deze film nog weet te presteren is enkele onbeholpen houwen met een zwaard. Dit heeft zelfs nauwelijks iets te maken zwaardvechten. Het is eerder gewoon nonkel Fillemon die met een bijl op een van zijn meer reumatische dagen een blokje hout door probeert te klieven.
Steven Seagal zijn cariere is dood, al schijnt hij het niet te beseffen, en blijft hij koppig voortploegen als een zombie. Ik vrees dat hij nog veel ondermaatse filmpjes zal maken zoals Against The Dark. En ik vrees dat ik ze allemaal een even ondermaatse score zal moeten geven.

score: 0 op 4

zondag 24 januari 2010

I Love Dries

Jaar: 2008
Genre : comedy
Regisseur: Tom Six
Cast: Dries Roelvink, René de Wit, Rikkie de Wit

Dries Roelvink, de populaire Nederlandse schlagerzanger wordt ontvoerd door zijn twee gootste fans, die vanwege de onvruchtbaarheid van de mannelijke helft van het koppel met een onvervulde kinderwens blijven zitten. Ze zullen hem slechts weer laten gaan wanneer vrouwlief in verwachting is van zijn kind.

Als films zoals De Helaasheid Der Dingen en Ex-Drummer scoren vanwege de inkijk die ze leveren in de vlaamse marginaliteit, dan scoort I Love Dries vanwege zijn inkijk in de marge van de Nederlandse maatschappij.
Het koppel dat het gemunt heeft op het sperma van Dries, de Nederlandse variant van Jo Vally of Bart Kaell, is bijvoorbeeld zo een hopeloos marginaal paar. Hij, Freek, is dik met een zwaar onverzorgde baard en een zogenaamde 'loodgietersreet' die chronisch uit zijn broek hangt. Zij, Teuntje, is nog dikker, op het wanstaltige af, en moet mede hierdoor zich met krukken voortbewegen, met dan nog eens een bril met 'Confituurpotglazen' op haar gezicht gekleefd. Ze leven in een caravan ergens temidden van een maisveld, voeden zich uitsluiten met eieren met mayo, ficandellen met mayo, en bergen halvelitterblikjes en brengen hun dagen door met het spelen van Mens Erger Je Niet, en het verzorgen van hun mopshonden en kanarie die onophoudelijk hetzelfde deuntje fluit.
Voor het geval je je afvraagt waar je dergelijke figuren kunt vinden? Ze hebben beiden deelgenomen aan het pogramma 'De Afvallers' de Nederlandse variant van The Biggest Loser, waarin kandidaten worden aangespoord om zoveel mogelijk lichaamsgewicht te verliezen om zo een geldprijs te bekomen. Dat hun deelname niet echt succesvol was kan je in deze film goed zien.
I Love Dries is een heel vermakelijke film als je houdt van platvloerse vulgaire humor. De scheten en de boeren vliegen je om de oren, en de toilet-, douche- en seksgrappen zijn van een bijzonder laag niveau. Ik heb er dus van genoten.
Toch is deze film voor ons, Vlamingen, niet zo fun als hij had kunnen zijn, omdat zowel Dries, het echtpaar de Wit en gastrolspeeltster en Nederlands cultfiguur Sugar Lee Hooper voor mij allemaal nobele onbekenden waren, tot na enig geGoogle.
Hadden ze deze film gemaakt met Bart Kaell, een of ander koppel uit Boer Zoekt Vrouw of The Block, en Els De Schepper of zo, dan hadden de grappen voor mij misschien leuker geweest.
Alhoewel I Love Dries ruwweg ook handelt over overdreven iolaterie zoals 'Misery' van Stephen King, moet je helemaal niets in die richting verwachten. I Love Dries is een platte film, alleen voor de liefhebbers van onderbroekenhumor. En dat ben ik dus.

Score 3,5 op 4

donderdag 21 januari 2010

Daybreakers

Jaar : 2010
Genre: Horror, aktie, vampire
Regisseur: The Spierig Brothers
Cast: Ethan Hawke, Sam Neil, Michael Dorman, Willem Dafoe

Over een sloridge tien jaar is nagenoeg de hele wereldbevolking verandert in vampieren. Ze leven net als ons, maar dan 's nachts, en de laatste mensen leven in kampen waar ze gemolken worden als bloedkoeien. De vampier Edward Dalton (Ethan Hawke) is een hematoloog die wanhopig naar een bloedvervanger zoekt om de hongerige vampiers te voeden. Want vampieren die geen mensenbloed kunnen drinken muteren langzaamaan in vleermuisachtige monsters. Dan ontdekt Dalton iets wat een geneesmiddel zou kunnen zijn tegen het vampierenvirus.

Alle films van George Romero ten spijt is de wereld van de toekomst dus niet overspoeld door zombies maar door vampieren. Zombies, daar zijn de Spierig broertjes ook geen onbekenden mee, want in 2003 wisten ze me al te verrassen met de zombiefilm Undead, waarin de uitbraak van, en het geneesmiddel tegen een zombie epidemie te zoeken viel bij aliens. Undead blonk uit door zijn overdadige splatter, hysterische actiescene's en ongebruikelijke kleurenpaletten. Undead werd dan ook door velen uitgeroepen tot cultfavoriet, en ook door mij tot een van de betere zombieflicks aller tijden.
Nu komen de broertjes Spierig dus aandraven met een vampiremovie. Ik zat er al enige tijd naar uit te kijken, en misschien daardoor net, maar ik was toch een beetje teleurgesteld. Het is duidelijk dat ze een knieval voor de commercialiteit hebben gemaakt, en de helft van de ideeen de ze hadden voor hun film niet hadden uitgewerkt. Daarvoor had Daybreakers misschien een half uurtje langer moeten duren. Zo zie je van de wereld waarin de vampieren leven veel te weinig. Ook van de hongersnood die de vampieren teistert wordt weinig of niets getoond, en zo haal je natuurlijk al heel wat van het drama uit het verhaal. Ook de cast is maar zo zo te noemen. Ethan Hawke kan niet echt overtuigen als topgeleerde voor een enorm researchbedrijf. Het is een beetje zoals Mark wahlberg die voor schoolleraar moest spelen in The Happening.
Ook Sam Neil die in een van mijn favoriete films aller tijden (In The Mouth Of Madness)een aardige rol speelt weet niet te overtuigen. De boosaardigheid van zijn personage zou hij subtieler en genuanceerder moeten kunnen brengen en daar slaagt hij niet in.
En wat te denken van Willem Dafoe? Een eeuwigheid geleden speelde hij eens Jezus in The Last Temptation Of Christ. Meer recentelijk mocht hij Norman Osbourne/the Green Goblin vertolken in Spiderman, en vorig jaar nog kon iedereen zijn blote kont begluren in Antichrist. In daybreakers speelt hij zijn rolletje op automatische piloot en is zijn personage dus niet al te verschillend dan wat we van hem gewend zijn.
Toch is Daybreakers geen totale flop. De aktiescenes zijn redelijk goed, en de twist op het einde betreffende het geneesmiddel maakt veel goed.
Toch heb ik het gevoel dat de Spierigs hier een beetje de bal misslaan. Misschien kunnen ze voor hun volgende film het weerwolfgenre eens onder handen nemen en terug een goor slapstick festivalletje brengen zoals ik het graag zie.

Score 3 op 4

zondag 17 januari 2010

Mulberry Street

Jaar: 2006
Genre: horror, gore, creature, zombievirus
Regisseur: Jim Mickle
Cast: Nick Damici, Kim Blair, Ron Brice, Bo Corre

In Manhattan breekt een virus uit dat mensen veradert in ratachtige mensetende zombie ratten (Of zo...) De inwoners van een vervallen flatgebouw proberen zich staande te houden tegen hun invasie.

Als deadline nog een voorbeeld was van hoe het niet moet, dan is Mulberry Street het voorbeeld van hoe het wel moet. Met weinig middelen en een ingenieus gekozen cast wordt hier een angstaanjagende sfeer gecreerd die mij bij vlagen op het puntje van mijn zetel wist te krijgen. Het enige wat enigszins een klein struikelblokje was voor mij, was de mutatie van mens tot rat. De rattenkoppen komen nogal komisch over, als marionetten die niet zouden misstaan hebben in een zwarte komedie zoals Meet The Feebles. Ook de kippen in Poultrygheist bleven steeds in mijn gedachten opduiken, en dit terwijl Mulberry Street niet grappig bedoeld is. Maar goed, zombies zijn zombies, en het is al eens leuk dat er voor andere minder voor de hand liggende opties gekozen worden dan steeds maar weer 'de levende doden'.
De nodige mix van aktie, drama en bloedvergieten is heel goed afgewogen, en nergens slaat de balans de verkeerde kant uit.
Mulberry Street krijgt van mij geen staande ovatie (ik zit net comfortabel) maar toch een klein applausje. Klap klap klap.

Score 4 op 4

Deadline

Jaar: 2009
Genre: horror, thriller, ghosstory
Regisseur: de totaal onbekwame Sean McConville
Cast: Brittany Murphy, Thora Birch

Alice is een screenwriter die zich terugtrekt in een afgelegen huisje om voor haar deadline ongestoord een script af te kunnen werken. Tevens hoopt ze zo ook uit de handen van haar ex te blijven die een gevangenisstraf uitgezeten heeft omdat hij haar had mishandeld. In het huis doen zich echter vreemde verschijnselen voor. Is het de geest van een overleden vrouw? Is het Alice haar Ex? Of is ze gewoon overspannen? En kan het mij iets schelen?

Deadline is ongetwijfeld de meest strontvervelende film die ik dit jaar gezien zal hebben. Het verhaal is doodsaai, er gebeurt echt helemaal niets, alhoewel de dreigende achtergrond muziek en de knallende bijgeluiden je proberen wijs te maken dat er wel iets aan de hand is. Dit noemen ze dan gemakshalve 'psychologische' horror, maar echt, hier is helemaal niets psychologisch aan. Bovendien wordt alles nog eens vakkundig verkloot door de beeldmontage. Voorbeeld:
Alice heeft een nachtmerrie. Wanneer ze wakker schrikt is de overloop van droom naar werkelijkheid zo belabberd dat je de indruk hebt dat het ontwaken bij een totaal andere scene hoort. Gevoelsmatig weet je wel dat ze zo rechtop in bed zit te hijgen door die nachtmerrie, maar beeldsgewijs komt het niet zo over. Zo wordt gans de film door kleuterachtig knip- en plakwerk ineengeknutseld. Als David Lynch zoiets doet is dat geniaal, maar dit is gewoon amateurwerk.
Volgens de roddelboekjes verkeerde Brittany Murphy al geruime tijd in geldnood, en dat is er aan te zien, want persoonlijk zou ik nooit in een dergelijke film willen meespelen. Daar is ze gewoon te goed voor. Ik zou er niet versteld van gestaan hebben als zou blijken dat Brittany zelfmoord heeft gepleegd uit schaamte dat ze in een dergelijk gedrocht mee heeft gespeeld.
Ook Thora Birch verdient een dikke foei voor haar rolletje.
Natuurlijk vind je op IMDB wel een paar mensen die deze film goed vinden, maar die zijn waarschijnlijk ingehuurd door het productiehuis om hun 'eerlijke' mening te geven.
dan ben je toch echt wel beter af met de eerlijke mening van nonkel Sven Of The Dead.
Ikzelf verklaar deze film dood. Zo dood als Brittany Murphy, die ik me liever herinner als Shellie in Sin City, dan als dit. Hopelijk doet ze het beter in The Expedables, het balls-out actiespectakel van Stallone waar ik zo reikhalzend naar zit uit te kijken.

Score 0 op 4

donderdag 14 januari 2010

Evil Breed: The Legend of Samhain

Jaar: 2003
Genre: Horror, comedy
Regisseur: Christian Viel
Cast: never mind de hoofdrollen. De bijrollen zijn voor een paar pornosterren zoals :
Ginger Lynn Allen, Chasey Lain, Taylor Hayes en Jenna Jameson

Een paar studenten trekken naar Ierland om te leren over de legende van Sawney Bean, een Schotse maniak die met zijn gezin reizigers overviel om ze op te eten. Op deze legende werd trouwens ook al The Hills Have Eyes gebaseerd. Natuurlijk leven hier ook nog steeds de gemuteerde inteeltnazaten van de kannibalen, en al gauw gaan de studenten een voor een de kookpot in.

Ik moet zeggen, ik was behoorlijk teleurgesteld bij het zien van Evil Breed. Tenslotte, een b-film over kannibalen, met vier pornosterren in de cast...dan verwacht je gewoon dat de gore en de tetten van het scherm knallen. Oké, er was gore, en er waren tetten, maar toch..misschien verwachtte ik gewoon MEER!!
Ergens heb ik zo de indruk dat ze wel een scenario geschreven hadden waarin de nodige obsceniteiten aan te pas kwamen, maar dat de producers en de geldschieters een beetje aan de noodrem hebben getrokken. Wat rest is een middelmatig filmpje over gemuteerde kannibalen. Euh...als het wel meerdere kannibalen zijn. Ik zie er gans de film door maar eentje tegelijk, maar toch proberen ze de indruk te wekken dat er meerdere zijn. Hmmm. Het wordt allemaal bij vlagen een beetje te rommelig.
Maar maten we het nu even hebben over de PORNOSTERREN

Ginger Lyn Allen is er eentje van de oude garde. Deze 48 jarige speelde haar grootste rollen in de jaren 80 in films zoals Ginger Snaps,Ginger & Spice, The World According to Ginger, enzovoorts. Als je in de jaren tachtig een video kocht met het woord Ginger in de titel, dan was zij het wel die er in meedeed. Zelfs nu draait ze nog films, al is het wel in het MILf genre.

Chasey Lain, werd niet alleen onsterfelijk door haar natuurlijke volle lichaam, maar ook door The ballade of Chasey Lain van poprockband The Bloodhound Gang. Chasey nadert ondertussen de veertig, en de films waarin ze heden ten dage meedoet hebben ook al vaak het woordje MILF in de titel, maar desalniettemin speelde ze ondertussen in niet minder dan 83 films, meestal zonder kledij. Hiervan is Monsters Of Cock misschien wel de bekendste.

Taylor Hayes heeft in haar vijfendertig jarige leventje nog niet zo veel films gedraaid als haar collega's, maar dat zal waarschijnlijk om medische redenen zijn aangezien de meeste van haar scenes uitdraaien op anale sex. In films als Squirting Anal Allstars 2 en Assgasms kan dat moeilijk anders. Ondertussen is ze in 2002 in pensioen gegaan en is ze in 2005 bevallen van een zoontje, die later ongetwijfeld getraumatiseerd zal zijn wanneer hij door mama en papa hun dvd collectie gaat neuzen.

En tenslotte Jenna Jameson. misschien wel de beroemdste van allemaal. Er bestaan hele resems dvds getiteld Jenna loves (Vul naam in) waarin Jenna de lesbische liefde bedrijft met andere vrouwen. Jenna heeft haar eigen talenttenjacht getiteld Jenna's American Sex Star, ze speelde de stem van Candy Suxxx in GTA Vice City, en ze was ooit de vaste vriendin van Marilyn Manson. bovendien siert ze regelamtig de hoesjes van de Black/death band Necrophagia. Jenna is letterlijk niet voor één gat te vangen. Tot op vandaag is ze naast Traci Lords die in deze film ontbreekt misschien wel een van de populairste pornosterren aller tijden.

Maar nu terug naar de film. Euh nee...daarover heb ik eigenlijk al alles gezegd.
Nog even kort samenvatten: Een beetje bloed, een beetje bloot, weinig of geen verhaal of spanning. Jammer jammer. Ik kan alleen maar voorstellen om een paar pornosterren ter mijner beschikking te stellen zodat ik eventueel het vervolg op deze film kan maken. Dan pas zal het het gore en sleaze fest worden waarop ik had gehoopt.

Score : 2 op 4

zaterdag 9 januari 2010

Black Devil Doll

Jaar: 2009
Genre: blacksploitation, sexploitation, comedy
regisseur: Jonathan Lewis
cast: een hele hoop halfnaakte meiden, en een geile moordlustige zwarte pop.

De pop van Heather, een jonge blanke vrouw raakt bezeten door de geest van een militante zwarte activist uit de jaren zeventig. Ze beginnen een stomende seksuele relatie, maar de geest van de zwarte man heeft het niet zo begrepen op blanke grieten. Zelfs niet als ze halfnaakt een auto staan te wassen of twister spelen. Er rest hem dus geen andere optie dan ze te verkrachten en te vermoorden, of andersom.

Deze Black Devil Doll is in feite een rotslechte film die onderhand bezig is een serieuze cultreputatie op te bouwen. Het is jullie misschien opgevallen dat hij in mijn eindejaarslijstje is terechtgekomen tussen de beste films van 2009. Nou, als hij zo slecht is, hoe komt dat dan zo?
Welnu, ik vind dat films zelden hun beloften of verwachtingen waarmaken. Zo worden we als kijkers meer dan eens met een kluitje in het riet gestuurd door een handig gemonteerde trailer, of een clever ontworpen dvd hoesje. Een goed voorbeeld hiervan is bevoorbeeld de behoorlijk slechte horror/thriller The Breed (2006). Op het dvd hoesje zien we een in het nauw gedreven, schaars gekleede vrouw die belaagd wordt door bijzonder evil uitziende schuimbekkende honden met tanden waar Jaws jaloers op zou kunnen zijn. In de film in kwestie worden enkele tieners op een eilandje achtervolgd door honden die er zo stom en vrolijk uit zien dat je haast verwacht dat ze de zaklamp van een inbreker nog grijnzend in hun bek zouden houden om hem een beetje bij te lichten. De honden zien er zo'n goedzakken uit dat zelfs Lassie ze nog kneusjes durft te noemen. Van de beloofde creature horror komt dus niets in huis.
Black Devil Doll belooft krap anderhalf uurtje pure exploitation onzin, en dat is exact wat we krijgen ook. Hier wordt geen enkele poging gedaan om een diepgaand verhaal te schrijven. Alle eventuele politieke ideologieen uit de jaren zeventig worden hier vakkundig overboord gezet ten gunste van zo groot mogelijke siliconenimplantaten, en de beste manier om er een mes tussen te planten.
Een totaal gebrek aan verhaal en diepgang heeft natuurlijk ook zo zijn minpunten. Zo worden de autowas- en twistersene eindeloos lang uitgesponnen en de vrouwen langs alle kanten uitvoerig gefilmd, om toch maar aan een speelduur van amper 80 minuten te komen. Twee sexscenes gaan serieus de softcore toer op, en eender hoe begeerlijk de vrouw in kwestie dan ook is, de partner is en blijft een zwarte pop die heel wat anatomisch correcter is dan Chucky in Bride Of Chucky. De moorden zelf zijn dan weer een beetjeaan de flauwe kant. Liever had ik een beetje meer antifeministisch gemartel gezien, maar goed.
Toch is Black Devil Doll een aangenaam filmpje voor de niet al te intelectuele viezerikken onder ons, en kijk, dat ben ik nou.

score 3 op 4

vrijdag 1 januari 2010

Case 39

Jaar: 2010
Genre: Horror, thriller
Regiseur: Christian Alvart
Cast: Renée Zellweger, Jodelle Ferland, Ian McShane

Emily is een maatschappelijk werkster belast met kinderen en huiselijk geweld. Wanneer ze op een dag langs moet gaan bij het gezin Sullivan ontmoet ze de kleine Lilly, die door haar ouders wordt verwaarloosd. Lilly vertelt Emily dat haar ouders haar willen vermoorden, en wanneer Emily haar ternauwernood het leven kan redden worden de ouders opgeborgen in diverse instellingen, en neemt Emily de voogdij van de kleine Lilly over. Maar wat een happy end had moeten zijn ontaardt in een nachtmerrie, want Lilly is niet zo onschuldig als ze lijkt.

Case 39 is zo een film waarover de meningen erg verdeeld zullen zijn. Zo vond mijn vrouw op het einde van de film dat de ware aard van Lilly beter in beeld had moeten gebracht worden, terwijl ik dan weer van mening was dat hetgene ze al getoond hadden eigenlijk afbreuk deed aan het geheel.
Tja tenslotte is het dan ook niet gemakkelijk om voor de elvendertigste keer een film te maken over het kind dat een rotte appel blijkt te zijn. Films zoals The Omen en The Good Son effenden het pad, en dat werd dan ook door vele vele anderen platgetreden. Het is dan ook moeilijk om nog orrigineel uit de hoek te komen, en de laatste keer dat ik echt verrast was, was tijdens The Orphan.
Voor de orriginaliteitsprijs hoeven we hier dus niet te gaan.
Toch is Case 39 een geslaagde thriller te noemen. Zolang je tijdens een film niet steeds de neiging voelt opkomen om de pauzeknop in te drukken om en zakje chips te gaan halen, of even naar de wc te gaan, dan weet je dan ze goed bezig zijn.
Hoofdrol in deze prent is weggelegd voor Renée Zellweger, die hiermee haar retour maakt als scream queen na al eens door Matthew McConaughey te zijn mishandeld in The Return Of The Texas Chainsaw Massacre, een vaak over het hoofd geziene telg uit de Chainsaw familie. Renée snikt, krijst, huivert en rilt dat het een aard heeft, maar de echte ster van deze film is ongetwijfeld Jodelle Ferland, die het ene moment een suikerzoete Lilly neerzet, om even later de dreigende, manipulerende bitch uit te hangen. Dat Jodelle er niet voor terugschuwt om in gruwelijke films mee te spelen hadden we al gemerkt door haar rol als de demonische Alessa in Silent Hill, en als dochter van detective Bisshop in het ultra zieke Seed.
Zoals ik al zei: het is niet evdident om binnen de beperkte marges van het genre nog met enige orriginaliteit uit te pakken. Maar regiseur Alvart doet wat hij kan om het allemaal zo entertainend mogelijk te maken. Met Pandorum wist hij mij ook al te bekoren. Die vond ik echter iets beter. Waarschijnlijk lag het verhaal me een beetje beter dan dit. Ik betreurde ook een beetje het gebrek aan bloederigheid, maar dat is dan waarschijnlijk omdat ik zo een viespeuk ben.
Al met al kan ik Case 39 wel als geslaagd beschouwen, en geen al te slechte start voor het nieuwe horrorjaar, maar toch niet de topper waarop ik gehoopt had.

Score 3 op 4

100 Feet

Jaar: 2008
Genre: Horror, thriller
Regiseur: Eric Red
Cast: Famke Janssen, Bobby Cannavale, Ed Westwick, Michael Paré.

Marnie heeft haar ex-man, die haar geregeld een pak slaag gaf, vermoordt. Na haar gevangenisstraf mag ze naar huis, mits ze een enkelband draagt, die haar een beperkte bewegingsvrijheid van 100 voet geeft. (Vandaar de titel van de film, voor het geval je dacht het een film over duizendpoten ging worden.)De ex-partner van haar echtegenoot die tevens politieman was houdt haar als een havik in de gaten. Eerst vindt ze het allemaal super, maar dan wordt ze geconfronteerd met de geest van haar overleden echtgenoot, die een nieuwe betekenis geeft aan het woord klopgeest, aangezien de kloppen nu op Marnie terecht komen. De enigen van wie ze een beetje hulp kan verwachten is het hulpje van de kruidenier.

Dit is nu al de derde spookfilm die ik zie in korte tijd, dus zou de verveling stilaan moeten beginnen toeslaan. Doch niets is minder waar. 100 Feet levert the stuff waar je in Paranormal Activity eigenlijk een beetje om zat te smeken.Een duidelijk zichtbare geestesverschijning die er niet voor terug schrikt om eens lekker gewelddadig uit de hoek te komen, en een vrouw alle hoeken van de kamer te laten zien. Dat de vrouw in kwestie door die enkeleband bovendien geen kant uit kan is voor de geest in kwestie mooi meegenomen.
De geest is Michael Paré, die ik vooral ken van zijn rolletje als wraakzuchtige flik in de Uberwalgelijke film Seed van Uwe Boll, en zijn favoriete punchbal wordt gespeeld door Famke Janssen die sinds de dood van haar personage in X-Men een beetje om werk verlegen zat in het big budget movie genre. Nochtans levert ze in 100 Feet een puike prestatie. Famke heeft dankzij haar Nederlandse afkomst een totaal andere uitstraling dan Amerikaanse Hollywood aktrices, en ziet ze er met haar 45 jaar nog steeds aantrekkelijk uit zonder al te fake of plastic over te komen.

Regiseur Erik Red weet alleszins hoe je een film ineen moet steken. Zo schreef hij ondermeer de screenplay voor Near dark, the Hitcher 1, 2 en de remake ervan, de middelmatige horrors Body Parts en Bad Moon, en ook van deze 100 Feet. Het was nochtans van 1996 dat Red nog eens zelf achter de camera stond, maar klaarblijkelijk is hij het nog niet verleerd. Zijn achtergrond met body horror komt dan ook goed van pas wanneer Red de geest een dodelijk slachtoffer laat maken op wel heel bloederige en grafische wijze.

Tot slot. 100 Feet is een spannende paranormale horror-thriller waarin heel wat meer bloederige activiteit te beleven valt dan in Paranormal Activity, en het qua sfeer een beetje gaat zoeken in japanse ghoststory's. Beslist een aanrader.

Score: 3,5 op 4

En nu komt het: waarom krijgt deze film na mijn toch lovende woorden niet de volle 4 op 4. Jammer genoeg komt dit door het niet al te bevredigende einde, waarin cast en crew er zich volgens mij wat al te gemakkelijk vanaf maken. Ja ja, Sven Of The Dead is streng, maar rechtvaardig.