Jaar: 2010
Genre: Horror, thriller, supernatural
Regisseur: Kaare Andrews
Cast: Jessica Lowndes, Julianna Guill, Ryan Donowho, Landon Liboiron, Jake Weary
Beginnende pilote Sara neemt haar vrienden mee op een vliegtochtje. Door een onwaarschijnlijk stom toeval raakt hun staartroer echter klem te zitten en kunnen ze enkel maar stijgen naar een naderende storm waarin zich een cuthulu bevindt. Een wat? Een Cuthulu, een lovecraftiaans monster dat lijkt op een vagina met tanden en tentakels. Juist ja.
Altitude begint als een standaard vliegtuigrampenfilmpje met een loskomende schroefje dat danig de boel op stelten zet. Iedereen raakt in paniek en algauw ontstaan er verhitte discussies over wiens fout het eigenlijk allemaal wel is. En dan komt er dus die vliegende getentakelde vagina opzetten. Het klinkt allemaal weer ongelofelijk stom en geforceerd maar ongelofelijk genoeg houdt het allemaal steek. Ongeveer dan toch.
Het grote probleem is hier dat ik bitter weinig kan vertellen over deze film zonder al te veel van het magere plot weg te geven.
Ik kan wel zeggen dat Altitude visueel erg mooi oogt. Waarschijnlijk omdat regisseur Andrews nog tekenaar is geweest voor de Spiderman en X-Men strips en dus best wel weet hoe je iets in beeld moet brengen.
Laten we het er op houden dat Altitude een spannend anderhalf uurtje hersenloos vertier brengt dat net boven het gemiddelde weet uit te steken.
Score: 2,5 op 4
zaterdag 23 oktober 2010
zondag 17 oktober 2010
Sculpture
Jaar: 2009
Genre: Horror, slasher
Regisseur: Pete Jacelone
Cast: Raine Brown, Misty Mundae en iedereen uit de plaatselijke fitness.
De jonge kunstenares Ashley werd door haar vader die wedstrijdbodybuilder was jarenlang seksueel misbruikt. Ze ontvlucht het ouderlijke huis en besluit om nooit meer weer te keren.
Maar wanneer haar vader sterft weet haar broer haar te overhalen terug te komen voor de begrafenis. Ze neemt een baantje aan als hostess in de fitness van haar overleden vader en algauw ontwikkeld ze een fascinatie voor de aanwezige bodybuilders. ze besluit een standbeeld van het perfekte mannelijke lichaam te maken, met echte lichaamsdelen natuurlijk.
Sculpture omschrijft zichzelf als een psychologische horror gore festival. Ik vrees dat ik het daar niet mee eens kan zijn. Voor de psychologische kant wordt er te weinig overtuigend geacteerd. En ook voor de gore hoeven we het niet te doen, want de plastic ledematen en het hele waterige rode goedje dat ze bloed willen noemen overtuigen nog minder dan de bijrolacteurs.
Verdomme waarom kijk ik dan naar dergelijke troep? Wel, omdat ik altijd al dol geweest ben op dergelijke troep.
Het is allemaal zo knullig en debiel dat ik de helf van de film met een onnozele glimlach op mijn smoel gezeten heb.
Nog een rede om te kijken is Raine Brown. Dit spettertje van amper anderhalve meter kende ik al van de films 100 tears, Pink Eye, en Timo Rose's Baricade, en heden ten dage behoort ze tot één van mijn favoriete horrorladys. Of ze nu het slachtoffer moet spelen of de psycho, ze weet tenminste altijd haar rol te spelen volgens de noden van het scenario. Ook zo iets aan Raine is dat ze tot nu toe, voor zover ik weet, het vertikt om uit te kleren te gaan voor een rol. Meer dan wat ondergoed krijgen we van haar niet te zien, en in het b-pulp genre is dit vaak nogal zeldzam.
Voor het vrouwelijk naakt wordt in deze film dan ook beroep gedaan op Misty Mundae. Een van de grootste sterren van Seduction Cinema in erotische films zoals An Erotic Wherewolf In London, Sexy Adventures of Van Helsing, Bikini Girls on Dinosaur Planet en The Lord of the G-Strings: The Femaleship of the String. Ook in het reguliere horrorgenre draait ze al aardig lang mee, en ik heb al zoveel films met haar gezien dat ik zelfs niet meer ga beginnen opnoemen.
Oké, een paar dan: Shock-O-Rama, The Rage, Dying God, en de Masters Of Horror aflevering Sick Girl.
Voor de rest bestaat de cast dus uit nobele onbekenden die beter eens een beetje minder in de fitness zouden zitten en een beetje meer acteerlessen hadden kunnen nemen.
Sculpture is een film die verloopt zoals je het verwacht. Ashley verleidt en vermoordt mannen, hakt ze in stukjes, alles wordt even onderbroken voor een flashback of twee, en een scene waarin ze de band met haar broer verstevigd. Het scenario weet nergens te verrassen of te schokken, en ik mis vooral al de onbenutte kansen die hierin verscholen zaten. Want met een groter budget, een gedrevener regisseur, en een betere cast (behalve dan Raine Brown) had dit wel nog iets kunnen worden.
De reguliere filmkijker zal deze film uitspuwen. Bij mij kan er nog een 2 vanaf.
Score : 2 op 4
Genre: Horror, slasher
Regisseur: Pete Jacelone
Cast: Raine Brown, Misty Mundae en iedereen uit de plaatselijke fitness.
De jonge kunstenares Ashley werd door haar vader die wedstrijdbodybuilder was jarenlang seksueel misbruikt. Ze ontvlucht het ouderlijke huis en besluit om nooit meer weer te keren.
Maar wanneer haar vader sterft weet haar broer haar te overhalen terug te komen voor de begrafenis. Ze neemt een baantje aan als hostess in de fitness van haar overleden vader en algauw ontwikkeld ze een fascinatie voor de aanwezige bodybuilders. ze besluit een standbeeld van het perfekte mannelijke lichaam te maken, met echte lichaamsdelen natuurlijk.
Sculpture omschrijft zichzelf als een psychologische horror gore festival. Ik vrees dat ik het daar niet mee eens kan zijn. Voor de psychologische kant wordt er te weinig overtuigend geacteerd. En ook voor de gore hoeven we het niet te doen, want de plastic ledematen en het hele waterige rode goedje dat ze bloed willen noemen overtuigen nog minder dan de bijrolacteurs.
Verdomme waarom kijk ik dan naar dergelijke troep? Wel, omdat ik altijd al dol geweest ben op dergelijke troep.
Het is allemaal zo knullig en debiel dat ik de helf van de film met een onnozele glimlach op mijn smoel gezeten heb.
Nog een rede om te kijken is Raine Brown. Dit spettertje van amper anderhalve meter kende ik al van de films 100 tears, Pink Eye, en Timo Rose's Baricade, en heden ten dage behoort ze tot één van mijn favoriete horrorladys. Of ze nu het slachtoffer moet spelen of de psycho, ze weet tenminste altijd haar rol te spelen volgens de noden van het scenario. Ook zo iets aan Raine is dat ze tot nu toe, voor zover ik weet, het vertikt om uit te kleren te gaan voor een rol. Meer dan wat ondergoed krijgen we van haar niet te zien, en in het b-pulp genre is dit vaak nogal zeldzam.
Voor het vrouwelijk naakt wordt in deze film dan ook beroep gedaan op Misty Mundae. Een van de grootste sterren van Seduction Cinema in erotische films zoals An Erotic Wherewolf In London, Sexy Adventures of Van Helsing, Bikini Girls on Dinosaur Planet en The Lord of the G-Strings: The Femaleship of the String. Ook in het reguliere horrorgenre draait ze al aardig lang mee, en ik heb al zoveel films met haar gezien dat ik zelfs niet meer ga beginnen opnoemen.
Oké, een paar dan: Shock-O-Rama, The Rage, Dying God, en de Masters Of Horror aflevering Sick Girl.
Voor de rest bestaat de cast dus uit nobele onbekenden die beter eens een beetje minder in de fitness zouden zitten en een beetje meer acteerlessen hadden kunnen nemen.
Sculpture is een film die verloopt zoals je het verwacht. Ashley verleidt en vermoordt mannen, hakt ze in stukjes, alles wordt even onderbroken voor een flashback of twee, en een scene waarin ze de band met haar broer verstevigd. Het scenario weet nergens te verrassen of te schokken, en ik mis vooral al de onbenutte kansen die hierin verscholen zaten. Want met een groter budget, een gedrevener regisseur, en een betere cast (behalve dan Raine Brown) had dit wel nog iets kunnen worden.
De reguliere filmkijker zal deze film uitspuwen. Bij mij kan er nog een 2 vanaf.
Score : 2 op 4
zaterdag 16 oktober 2010
The Loved Ones
Jaar: 2010
Genre: Horror, torture
Regisseur: Sean Byrne
cast: Xavier Samuel, Robin McLeavy, Victoria Thaine
Brent heeft het niet gemakkelijk gehad sinds hij zijn vader doodde in een auto ongeval, en vlucht weg in een roes van marihuana en alcohol. Op prom night is hij vast besloten naar het bal te gaan met zijn vriendin Holly en weigert daarom de uitnodiging van het vreemde meisje Lola. Maar Lola laat zich niet zomaar afschepen en ontvoert Brent met hulp van haar al even gestoorde vader. Er wacht Brent een lange bloederige nacht...
Ja ja het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens een bespreking schreef over een film. Niet zozeer omdat ik niet meer naar films kijk, want ik zie er nog steeds maandelijks minstens tien, maar gewoon omdat het hoge baggergehalte van de gemiddelde film me tegenwoordig serieus ontstemd. Met bullshit releases zoals 30 Days Of Night 2 en Mirrors 2 kan ik alleszins niet lachen.
The Loved Ones daarintegen wist me te interesseren. Er wordt behoorlijk wat in gemarteld maar er is ook ruimte voor humor en romantiek. En ook de mandatoire naaktscene wordt niet uit de weg gegaan.
De personages zijn goed uitgewerkt en vooral Robin McLeavy steelt de show als de psychotisce Lola. Het verhaal is niet zo dunnetjes als het lijkt, en zelfs het zijverhaaltje over Brents beste vriend en zijn gothic date voor de prom wat eerst maar een vullertje lijkt, komt op het einde mooi samen met het hoofdverhaal.
The Loved Ones is niet de zoveelste typische torture film waarin alleen maar gemarteld wordt om te martellen en verder niks, en voor één keer juich ik dit toe.
The Loved Ones wist het bij deze bij mij dan toch te schoppen tot film van de maand.
Score 4 op 4
Genre: Horror, torture
Regisseur: Sean Byrne
cast: Xavier Samuel, Robin McLeavy, Victoria Thaine
Brent heeft het niet gemakkelijk gehad sinds hij zijn vader doodde in een auto ongeval, en vlucht weg in een roes van marihuana en alcohol. Op prom night is hij vast besloten naar het bal te gaan met zijn vriendin Holly en weigert daarom de uitnodiging van het vreemde meisje Lola. Maar Lola laat zich niet zomaar afschepen en ontvoert Brent met hulp van haar al even gestoorde vader. Er wacht Brent een lange bloederige nacht...
Ja ja het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens een bespreking schreef over een film. Niet zozeer omdat ik niet meer naar films kijk, want ik zie er nog steeds maandelijks minstens tien, maar gewoon omdat het hoge baggergehalte van de gemiddelde film me tegenwoordig serieus ontstemd. Met bullshit releases zoals 30 Days Of Night 2 en Mirrors 2 kan ik alleszins niet lachen.
The Loved Ones daarintegen wist me te interesseren. Er wordt behoorlijk wat in gemarteld maar er is ook ruimte voor humor en romantiek. En ook de mandatoire naaktscene wordt niet uit de weg gegaan.
De personages zijn goed uitgewerkt en vooral Robin McLeavy steelt de show als de psychotisce Lola. Het verhaal is niet zo dunnetjes als het lijkt, en zelfs het zijverhaaltje over Brents beste vriend en zijn gothic date voor de prom wat eerst maar een vullertje lijkt, komt op het einde mooi samen met het hoofdverhaal.
The Loved Ones is niet de zoveelste typische torture film waarin alleen maar gemarteld wordt om te martellen en verder niks, en voor één keer juich ik dit toe.
The Loved Ones wist het bij deze bij mij dan toch te schoppen tot film van de maand.
Score 4 op 4
maandag 13 september 2010
Machete
Jaar: 2010
Genre: aktie.
Regisseur: Robert Rodriguez
Cast: Danny Trejo, Robert De Niro, Jessica Alba, Steven Seagal, Michelle Rodriguez, Jeff Fahey, Cheech Marin, Don Johnson, Lindsay Lohan, Tom Savini
Machete is een mexicaans ex-federale agent, die samen met een hoop illegalen in Amerika verblijft. Om een centje bij te verdienen aanvaard hij de opdracht om een senator neer te schieten, maar hij wordt verraden en keert zich tegen zijn opdrachtgevers, met alle dodelijke gevolgen van dien.
Wanneer je een lijstje zou maken van de beste hedendaagse regisseurs, dan mag je daar gerust Robert Rodriguez bij rekenen die met zijn genrefilms steeds weer hit na hit blijft afleveren zoals Desperado, From dusk Till Dawn, The Faculty, Once Upon A Time In Mexico, Sin City en Planet Terror. Rodriguez weet steeds de ideale mix van intrigerend verhaal, knallende aktie, vrouwelijk schoon en bloederige rotzooi te brengen. Maar met Machete slaat hij toch een beetje de bal mis.
Machete ontstond oorspronkelijk als een fake trailer voor het grindhouse revival projektje van Rodriguez en Tarrantino. De films Planet Terror en Death Proof werden opgeluisterd met trailers van niet bestaande films en de trailer van Machete wist zoveel succes te oogsten dat een full lenght movie onvermijdelijk was.
Inderdaad, de trailer zag er veel belovend uit. Ook de echte trailer van de full lenght zag er veel belovend uit, maar het volledig afgewerkte projekt laat echter te wensen over.
Het lijkt wel alsof ze een verhaal hebben proberen construeren om de meest knallende fragmenten van de trailer aaneen te kleven zonder dat het al te vervelend wordt, en dat lukt maar gedeeltelijk. Machete voelt niet echt aan als een echte film daardoor, maar eerder als een lukraak samenraapseltje.
Ook de behoorlijk indrukwekkende cast speelt behoorlijk platte typetjes, zonder al te veel diepgang. Zo speelt Danny Trejo exact hetzelfde rolletje dat hij in alle andere films waarin hij meedoet speelt. De nors kijkende linke Mexicaan. Hij doet waar hij goed in is, maar waarschijnlijk moet je er ook niet meer van verwachten.
Maar natuurlijk is ook niet alles slecht aan deze film. Ik bedoel maar: als je een beetje het verstand op nul zet dan heb je het soort film onnozele aktiefilm waar Van Damme groot mee geworden is, en daar is in principe ook niets verkeerd mee.
Het knalt en ontploft allemaal behoorlijk, en af en toe kan er nog eens gelachen worden.
Toch had ik meer verwacht van Machete en van Rodriguez.
Hopelijk doet hij het wat beter met het in produktie zijnde Sin City 2
Score 3 op 4
Genre: aktie.
Regisseur: Robert Rodriguez
Cast: Danny Trejo, Robert De Niro, Jessica Alba, Steven Seagal, Michelle Rodriguez, Jeff Fahey, Cheech Marin, Don Johnson, Lindsay Lohan, Tom Savini
Machete is een mexicaans ex-federale agent, die samen met een hoop illegalen in Amerika verblijft. Om een centje bij te verdienen aanvaard hij de opdracht om een senator neer te schieten, maar hij wordt verraden en keert zich tegen zijn opdrachtgevers, met alle dodelijke gevolgen van dien.
Wanneer je een lijstje zou maken van de beste hedendaagse regisseurs, dan mag je daar gerust Robert Rodriguez bij rekenen die met zijn genrefilms steeds weer hit na hit blijft afleveren zoals Desperado, From dusk Till Dawn, The Faculty, Once Upon A Time In Mexico, Sin City en Planet Terror. Rodriguez weet steeds de ideale mix van intrigerend verhaal, knallende aktie, vrouwelijk schoon en bloederige rotzooi te brengen. Maar met Machete slaat hij toch een beetje de bal mis.
Machete ontstond oorspronkelijk als een fake trailer voor het grindhouse revival projektje van Rodriguez en Tarrantino. De films Planet Terror en Death Proof werden opgeluisterd met trailers van niet bestaande films en de trailer van Machete wist zoveel succes te oogsten dat een full lenght movie onvermijdelijk was.
Inderdaad, de trailer zag er veel belovend uit. Ook de echte trailer van de full lenght zag er veel belovend uit, maar het volledig afgewerkte projekt laat echter te wensen over.
Het lijkt wel alsof ze een verhaal hebben proberen construeren om de meest knallende fragmenten van de trailer aaneen te kleven zonder dat het al te vervelend wordt, en dat lukt maar gedeeltelijk. Machete voelt niet echt aan als een echte film daardoor, maar eerder als een lukraak samenraapseltje.
Ook de behoorlijk indrukwekkende cast speelt behoorlijk platte typetjes, zonder al te veel diepgang. Zo speelt Danny Trejo exact hetzelfde rolletje dat hij in alle andere films waarin hij meedoet speelt. De nors kijkende linke Mexicaan. Hij doet waar hij goed in is, maar waarschijnlijk moet je er ook niet meer van verwachten.
Maar natuurlijk is ook niet alles slecht aan deze film. Ik bedoel maar: als je een beetje het verstand op nul zet dan heb je het soort film onnozele aktiefilm waar Van Damme groot mee geworden is, en daar is in principe ook niets verkeerd mee.
Het knalt en ontploft allemaal behoorlijk, en af en toe kan er nog eens gelachen worden.
Toch had ik meer verwacht van Machete en van Rodriguez.
Hopelijk doet hij het wat beter met het in produktie zijnde Sin City 2
Score 3 op 4
vrijdag 3 september 2010
Piranha 3D
Jaar: 2010
Genre: Horror, Gore, Creature
Regisseur: Alexandre Aja
Cast: Ving Rhames, Elisabeth Shue, Christopher Lloyd, Jerry O'Connel, Steven R. McQueen, Kelly Brook
Tijdens een aardbeving onstaat er een scheur in de bodem van een meer zodat prehistorische vleesetende vissen ontsnappen die zich onmiddelijk tegoed doen aan feestende jongeren tijdens spring break.
Piranha 3d is niet zozeer het derde deel in de Piranha series, maar eerder een remake van de orriginele film uit 1978 van Joe Dante (The Howling, Gremlins 1 & 2)geproduced door de legendarische Roger Corman die al een slordige 400 films producete die allemaal in het exploitation genre vallen. Corman had altijd al een neus voor het maken van low low budget films om mee te profiteren van het succes van bepaalde genrefilms. Zo was het geen wonder dat hij ten tijde van Jaws een bende bloeddorstige vissen los liet op in kleine bikini's gehulde schoonheden.
Na Piranha 1 kwam er Piranha 2: The Spawning, geregisseerd door James Cameron die heden ten dage in mijn ogen nog steeds niets meer of minder is dan een van de best betaalde exploitation regisseurs, maar goed.
Piranha 3d baseert zich dus losjes op Piranha, alleen dat de visjes ditmaal uit een kloof komen, en niet zomaar uit een of ander labo van de overheid, want zelfs de meest cinische Amerikaan is al die overheidscomplottheorieen een beetje beu aan het raken, zodoende flopt zelfs een x-file film.
Wat we dus voorgeschoteld krijgen is wat we kunnen verwachten : 88 minuten vol bikinibabes die worden opgepeuzeld. Mensen die in het water liggen spartelen met afgekloofde ledematen, en tal van andere verminkingen. De serieuzere film liefhebber zal hier zijn neus voor ophalen, maar wie zich een beetje kan vinden in al deze bloederige B-pulp is er meteen weg van. Want bloederig is het wel. Regisseur Alexandre Aja kennen we voor al van Haute Tension en The Hills Have Eyes, en het in mijn ogen niet zo geweldige Mirrors, omdat Aja daar de sfeer een beetje verziekt. Aja is een regisseur van het natte soort, en suspens is niet voor hem weg gelegd. Maar in Piranha 3D mag hij zich eens uitleven en het lukt hem wonderwel.
Met al die lovende woorden verwacht je nu natuurlijk dat ik afsteven op een 4 op 4 score, maar helaas.
Het nogal simpele einde, dat open wordt gelaten voor Piranha 3d nr 2 is er voor mij een iets te gemakkelijke uitweg. Zodoende zakt Piranha 3d van een score van 4 op 4 naar een score van...3,5 op 4
Score: 3,5 op 4
Ps Piranha 3d the sequel staat gepland voor 2012. Mits de wereld niet vergaat.
Genre: Horror, Gore, Creature
Regisseur: Alexandre Aja
Cast: Ving Rhames, Elisabeth Shue, Christopher Lloyd, Jerry O'Connel, Steven R. McQueen, Kelly Brook
Tijdens een aardbeving onstaat er een scheur in de bodem van een meer zodat prehistorische vleesetende vissen ontsnappen die zich onmiddelijk tegoed doen aan feestende jongeren tijdens spring break.
Piranha 3d is niet zozeer het derde deel in de Piranha series, maar eerder een remake van de orriginele film uit 1978 van Joe Dante (The Howling, Gremlins 1 & 2)geproduced door de legendarische Roger Corman die al een slordige 400 films producete die allemaal in het exploitation genre vallen. Corman had altijd al een neus voor het maken van low low budget films om mee te profiteren van het succes van bepaalde genrefilms. Zo was het geen wonder dat hij ten tijde van Jaws een bende bloeddorstige vissen los liet op in kleine bikini's gehulde schoonheden.
Na Piranha 1 kwam er Piranha 2: The Spawning, geregisseerd door James Cameron die heden ten dage in mijn ogen nog steeds niets meer of minder is dan een van de best betaalde exploitation regisseurs, maar goed.
Piranha 3d baseert zich dus losjes op Piranha, alleen dat de visjes ditmaal uit een kloof komen, en niet zomaar uit een of ander labo van de overheid, want zelfs de meest cinische Amerikaan is al die overheidscomplottheorieen een beetje beu aan het raken, zodoende flopt zelfs een x-file film.
Wat we dus voorgeschoteld krijgen is wat we kunnen verwachten : 88 minuten vol bikinibabes die worden opgepeuzeld. Mensen die in het water liggen spartelen met afgekloofde ledematen, en tal van andere verminkingen. De serieuzere film liefhebber zal hier zijn neus voor ophalen, maar wie zich een beetje kan vinden in al deze bloederige B-pulp is er meteen weg van. Want bloederig is het wel. Regisseur Alexandre Aja kennen we voor al van Haute Tension en The Hills Have Eyes, en het in mijn ogen niet zo geweldige Mirrors, omdat Aja daar de sfeer een beetje verziekt. Aja is een regisseur van het natte soort, en suspens is niet voor hem weg gelegd. Maar in Piranha 3D mag hij zich eens uitleven en het lukt hem wonderwel.
Met al die lovende woorden verwacht je nu natuurlijk dat ik afsteven op een 4 op 4 score, maar helaas.
Het nogal simpele einde, dat open wordt gelaten voor Piranha 3d nr 2 is er voor mij een iets te gemakkelijke uitweg. Zodoende zakt Piranha 3d van een score van 4 op 4 naar een score van...3,5 op 4
Score: 3,5 op 4
Ps Piranha 3d the sequel staat gepland voor 2012. Mits de wereld niet vergaat.
zaterdag 28 augustus 2010
Burning Bright
Jaar: 2010
Genre: Horror, Thriller, Animals.
Regisseur: Carlos Brooks
Cast: Briana Evigan, Garret Dillahunt
Een meisje en haar jongere autistische broertje worden door hun boze stiefvader opgesloten in hun huis dat dichtgetimmerd is vanwege een naderende orkaan. Op zich lijkt dit niet zo erg, maar boze stiefvader heeft ook een hongerige tijger in het huis gedropt.
Burning Bright doet met zijn synopsis menig wenkbrauw fronsen. Orkaan? Tijger?
Ook ikzelf verwachtte er niet al te veel van. Het leek me allemaal zo debiel dat ik verwachtte half uit mijn zetel te rollen van het lachen.
Maar..
Burning Bright blijkt een hele effektieve thriller te zijn, met een verhaal dat uiteindelijk toch nog steek lijkt te houden, hoe vergezocht het ook moge klinken. En een tijger die tot mijn grote vreugde uit vlees en bloed bestaat in plaats van alweer een goedkope cgi creatie.
Ook het gevoel van claustrofobie wordt goed weergegeven, en je leeft heel gemkkelijk mee met het arme meisje dat niet alleen zichzelf maar ook nog eens haar autistische broertje moet zien in leven te houden.
Extra pluimpje voor Garret Dillahunt (Last House On the Left) die al sinds zijn rol van Cromartie in Terminator: The sarah connor chronicles een van mijn favoriete bad guys is.
Score 3 op 4
Genre: Horror, Thriller, Animals.
Regisseur: Carlos Brooks
Cast: Briana Evigan, Garret Dillahunt
Een meisje en haar jongere autistische broertje worden door hun boze stiefvader opgesloten in hun huis dat dichtgetimmerd is vanwege een naderende orkaan. Op zich lijkt dit niet zo erg, maar boze stiefvader heeft ook een hongerige tijger in het huis gedropt.
Burning Bright doet met zijn synopsis menig wenkbrauw fronsen. Orkaan? Tijger?
Ook ikzelf verwachtte er niet al te veel van. Het leek me allemaal zo debiel dat ik verwachtte half uit mijn zetel te rollen van het lachen.
Maar..
Burning Bright blijkt een hele effektieve thriller te zijn, met een verhaal dat uiteindelijk toch nog steek lijkt te houden, hoe vergezocht het ook moge klinken. En een tijger die tot mijn grote vreugde uit vlees en bloed bestaat in plaats van alweer een goedkope cgi creatie.
Ook het gevoel van claustrofobie wordt goed weergegeven, en je leeft heel gemkkelijk mee met het arme meisje dat niet alleen zichzelf maar ook nog eens haar autistische broertje moet zien in leven te houden.
Extra pluimpje voor Garret Dillahunt (Last House On the Left) die al sinds zijn rol van Cromartie in Terminator: The sarah connor chronicles een van mijn favoriete bad guys is.
Score 3 op 4
dinsdag 10 augustus 2010
Bordello Of Blood
Jaar: 1996
Genre: Horror, Comedy
Regisseur: Gilbert Adler
Cast: John Kassir, Dennis Miller, Erika Eleniak, Angie Everhart, Chris Sarandon, Corey Feldman
Ontdekkingreizigers ontdekken in een jungle het lichaam van Lilith de vampierenkoningin (Gespeeld door Angie Everheart)en wekken haar tot leven. Prompt vermoord ze haast iedereen en begint een bordeel in de verenigde staten, waar mannen zich kunnen laten uitzuigen, maar niet zoals ze het zelf willen.
Wanneer de broer van Katherine Verdoux (Eleniak) vermist wordt, huurt ze een pribedetektive in (Dennis Miller) en ontsluieren zo het mysterie van het Bloederige Bordeel.
Bordello Of Blood is de tweede film in wat een drieluik moest worden met het beste van de Tales From The Crypt serie. De eerste film was Demon Knight die mede dankzij de stevige metalsoundtrack, en het ruime aanbod bloed en bloot een hit was bij de horrorliefhebbers. Bordello Of Blood deed het echter minder goed aan de box office. En zodoende werd de derde geplande bioscoopfilm 'Ritual' afgelast en recht op vhs uitgebracht.
Dat Bordello het minder goed deed dan zijn voorganger was vreemd, aangezien de hoeveelheid blood and boobs. Bovendien bevate het ook alle klassieke ellementen die de Tales From The Crypt tv serie uit de jaren 90, en de stripverhalenreeks uit de jaren 50 zo populair mmaakten, inclusief het morbide einde dat onveranderlijk ongunstig uitdraaide voor de hoofdrolspeler.
En laten we The Crypt Keeper niet vergeten. Dit half vergane lijk dat op humoristische wijze, zoals een echte Jan Verheyen steeds de inleiding en het nawoord van de film verzorgt, waarvan de stem op briljante manier werd ingesproken door John Kassir
Zo blijft Bordello Of Blood een ongekende of ongewaardeerde klassieker, die van mij gelukkig de nodige apreciatie krijgt die hij verdient.
Ik bedoel maar: een film waarin halfnaakt vampiressen bespoten worden met waterpistooltjes verdient toch een hoge score.
Score: 3,5 op 4
Genre: Horror, Comedy
Regisseur: Gilbert Adler
Cast: John Kassir, Dennis Miller, Erika Eleniak, Angie Everhart, Chris Sarandon, Corey Feldman
Ontdekkingreizigers ontdekken in een jungle het lichaam van Lilith de vampierenkoningin (Gespeeld door Angie Everheart)en wekken haar tot leven. Prompt vermoord ze haast iedereen en begint een bordeel in de verenigde staten, waar mannen zich kunnen laten uitzuigen, maar niet zoals ze het zelf willen.
Wanneer de broer van Katherine Verdoux (Eleniak) vermist wordt, huurt ze een pribedetektive in (Dennis Miller) en ontsluieren zo het mysterie van het Bloederige Bordeel.
Bordello Of Blood is de tweede film in wat een drieluik moest worden met het beste van de Tales From The Crypt serie. De eerste film was Demon Knight die mede dankzij de stevige metalsoundtrack, en het ruime aanbod bloed en bloot een hit was bij de horrorliefhebbers. Bordello Of Blood deed het echter minder goed aan de box office. En zodoende werd de derde geplande bioscoopfilm 'Ritual' afgelast en recht op vhs uitgebracht.
Dat Bordello het minder goed deed dan zijn voorganger was vreemd, aangezien de hoeveelheid blood and boobs. Bovendien bevate het ook alle klassieke ellementen die de Tales From The Crypt tv serie uit de jaren 90, en de stripverhalenreeks uit de jaren 50 zo populair mmaakten, inclusief het morbide einde dat onveranderlijk ongunstig uitdraaide voor de hoofdrolspeler.
En laten we The Crypt Keeper niet vergeten. Dit half vergane lijk dat op humoristische wijze, zoals een echte Jan Verheyen steeds de inleiding en het nawoord van de film verzorgt, waarvan de stem op briljante manier werd ingesproken door John Kassir
Zo blijft Bordello Of Blood een ongekende of ongewaardeerde klassieker, die van mij gelukkig de nodige apreciatie krijgt die hij verdient.
Ik bedoel maar: een film waarin halfnaakt vampiressen bespoten worden met waterpistooltjes verdient toch een hoge score.
Score: 3,5 op 4
zaterdag 31 juli 2010
Splice
Jaar: 2010
Genre: Sci-Fi, Thriller, Horror, creature-feature
Regisseur: Vincenzo Natali
Cast: Adrien Brody, Sarah Polley, Delphine Chanéac
Twee rebelse geleerden besluiten om na een tegenslagje de morele grenzen van hun onderzoeken te verleggen. Algauw scheppen ze een nieuwe levensvorm met menselijk dna in verwerkt om zo een geneesmiddel tegen kanker te vinden (of zo). Maar hun levensvorm wordt niet zoals ze het hadden verwacht en wordt algauw onhandelbaar en manipulatief.
Onlangs noemde iemand op het internet Splice verfrissend en vindingrijk; Dat, gecombineerd met de vele screenshots die her en der opdoken was mijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Ik vrees dat ik weer ten prooi ben gevallen aan een zorgvuldig opgebouwd stukje hype.
Splice vernieuwend en vindingrijk noemen is behoorlijk overdreven, omdat
ten eerste: Al sinds Mary Shelly Frankenstein schreef het concept van de geleerde die een oncontroleerbaar monster maakt in een poging de mensheid te helpen, niet meer nieuw is. en
ten tweede: De belangrijkste plotwendingen in de film zien we al van ver aankomen. Zodat er zelfs tijdens de eerste kijkbeurt geen echte spanning opgebouwd kan worden. scene's die schokkend hadden kunnen of moeten zijn, werkten zelfs ongewild op de lachspieren.
Splice begint alleszins heel leuk met een paar leuk ontworpen creatures die er in slagen om schattig en walgelijk tegelijk te zijn, maar zodra we dat achter de rug hebben en het hoofdmonster steeds menselijker wordt, wordt het verhaal ook steeds clichématiger. Ook de horror die ik verwacht bij een dergelijke monstermovie bleef achterwege, wat jammer is want het werkte prima in Species. Het heeft allemaal wel iets weg van Species, maar die is een stukje beter. Vooral ook omdat een flink ontwikkelde Natasha alien aantrekkelijker is dan een kale vrouw met x benen en een staart.
Bovendien wist acteur Adrien Brody mij weeral niet te overtuigen. Hij viel mij al tegen als politieinspecteur in Dario argento's Giallo; In Predators was hij als afgietseltje van Schwarzenegger ronduit onnozel, en nu, in Splice doet hij het als wetenschapper maar net goed.
Niet dat Brody een slechte acteur is, want in Oxygen, The Jacket en King Kong Doet hij het heel goed, maar misschien zou hij wat kritischer moeten zijn bij het uitkiezen van zijn rolletjes.
Of misschien moet ik wat minder kritisch zijn tijdens het bekijken van films. Het probleem is dat Splice gewone b-pulp is met de sterallures van een hollywood blockbuster.
Jammer maar helaas. Maar misschien herpakken ze zich in Splice 2 die er dank zij het open einde wel nog eens zou kunnen komen.
Score 2,5 op 4
Genre: Sci-Fi, Thriller, Horror, creature-feature
Regisseur: Vincenzo Natali
Cast: Adrien Brody, Sarah Polley, Delphine Chanéac
Twee rebelse geleerden besluiten om na een tegenslagje de morele grenzen van hun onderzoeken te verleggen. Algauw scheppen ze een nieuwe levensvorm met menselijk dna in verwerkt om zo een geneesmiddel tegen kanker te vinden (of zo). Maar hun levensvorm wordt niet zoals ze het hadden verwacht en wordt algauw onhandelbaar en manipulatief.
Onlangs noemde iemand op het internet Splice verfrissend en vindingrijk; Dat, gecombineerd met de vele screenshots die her en der opdoken was mijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Ik vrees dat ik weer ten prooi ben gevallen aan een zorgvuldig opgebouwd stukje hype.
Splice vernieuwend en vindingrijk noemen is behoorlijk overdreven, omdat
ten eerste: Al sinds Mary Shelly Frankenstein schreef het concept van de geleerde die een oncontroleerbaar monster maakt in een poging de mensheid te helpen, niet meer nieuw is. en
ten tweede: De belangrijkste plotwendingen in de film zien we al van ver aankomen. Zodat er zelfs tijdens de eerste kijkbeurt geen echte spanning opgebouwd kan worden. scene's die schokkend hadden kunnen of moeten zijn, werkten zelfs ongewild op de lachspieren.
Splice begint alleszins heel leuk met een paar leuk ontworpen creatures die er in slagen om schattig en walgelijk tegelijk te zijn, maar zodra we dat achter de rug hebben en het hoofdmonster steeds menselijker wordt, wordt het verhaal ook steeds clichématiger. Ook de horror die ik verwacht bij een dergelijke monstermovie bleef achterwege, wat jammer is want het werkte prima in Species. Het heeft allemaal wel iets weg van Species, maar die is een stukje beter. Vooral ook omdat een flink ontwikkelde Natasha alien aantrekkelijker is dan een kale vrouw met x benen en een staart.
Bovendien wist acteur Adrien Brody mij weeral niet te overtuigen. Hij viel mij al tegen als politieinspecteur in Dario argento's Giallo; In Predators was hij als afgietseltje van Schwarzenegger ronduit onnozel, en nu, in Splice doet hij het als wetenschapper maar net goed.
Niet dat Brody een slechte acteur is, want in Oxygen, The Jacket en King Kong Doet hij het heel goed, maar misschien zou hij wat kritischer moeten zijn bij het uitkiezen van zijn rolletjes.
Of misschien moet ik wat minder kritisch zijn tijdens het bekijken van films. Het probleem is dat Splice gewone b-pulp is met de sterallures van een hollywood blockbuster.
Jammer maar helaas. Maar misschien herpakken ze zich in Splice 2 die er dank zij het open einde wel nog eens zou kunnen komen.
Score 2,5 op 4
vrijdag 16 juli 2010
Predators
Jaar: 2010
Genre: Sci-fi, Actie, horror
Regisseur: Nimród Antal
Cast: Een bende pussys die verbleken bij de cast van Predator 1
Een hoopje keiharde soldaten van diverse oorsprong komen boven een jungle uit de lucht tuimelen met parachutes. Wanneer het hen duidelijk wordt dat ze niet op één-twee-drie thuis zullen geraken, en er bovendien iets in de jungle op hun jaagt, besluiten ze een eenheid te vormen en terug te vechten.
In 1987 speelde Arnold Schwartzenegger in een bescheiden sci-fi horrorfilmpje dat een enorme populariteit wist te winnen. Het scenario was heel eenvoudig, het ging over een groepje bad-ass commando's die in een jungle één voor één ten prooi vielen aan een uit de ruimte afkomstige jager.
In 1990 mocht Danny Glover het op zijn beurt opnemen tegen de Predator die zijn jachtgebied had verlegd naar de betonnen jungle van L.A.. Iets waar de fans van de eerste film niet mee konden lachen.
In Predators wordt voortgeborduurd op deze twee films, waarbij de Alien Vs. Predator reeks volledig wordt genegeerd. Wat op zich niet zo slecht is.
Scenarioschrijver Robert Rodriguez wou terug gaan naar de roots van het verhaal, zonder er echt een remake van te maken, en dat is wonderwel geslaagd. Waar ik echter minder over te spreken ben is de cast.
Ik zie echt niet in hoe iemand Adrien Brody en Topher Grace heeft kunnen casten in deze film. Ik bedoel maar: Brody en Grace kunnen samen naast elkaar staan, en dan nog verdwijnen uit het zicht achter de rug van de minst gespierde kerel uit Predator. Ook Laurence Fishburne is een personage dat naar mijn inziens naast de Matrix niet veel voorstelt betreffende ass-kicking kracht.
Ik dacht nochtans dat het de Predators te doen was om de jacht op krachtige tegenstanders..maar goed, het zal wel aan mij liggen.
Zoals ik al zei: Predators is niet zomaar een vreselijke remake. Het is een op zichzelf staand verhaal, met een paar leuke twists in die de meeste mensen niet zullen zien komen. Wat alleszins leuker is dan de rechtdoor actiefilm clichés waar menig andere film mee kampt.
Zodoende scoort Predators het ondanks de cast van pure watjes beter dan ik oorspronkelijk had verwacht, en zou ik mensen die niet weten wat gedaan met hun vakantie zelfs nog durven aansporen om eens naar de bioscoop af te zakken.
Score: 3 op 4
ps Voor de mensen die snakken naar een film waar nog eens echte mannen in mee spelen, dan verwijs ik alvast naar The Expendables die ergens dit jaar moet uitkomen, met in de cast ( houd jullie vast) Sylvester Stallone, Jason Statham, Jet Li, Dolph Lundgren, Eric Roberts, Randy Couture, Steve Austin, Terry Crews en Mickey Rourke
Genre: Sci-fi, Actie, horror
Regisseur: Nimród Antal
Cast: Een bende pussys die verbleken bij de cast van Predator 1
Een hoopje keiharde soldaten van diverse oorsprong komen boven een jungle uit de lucht tuimelen met parachutes. Wanneer het hen duidelijk wordt dat ze niet op één-twee-drie thuis zullen geraken, en er bovendien iets in de jungle op hun jaagt, besluiten ze een eenheid te vormen en terug te vechten.
In 1987 speelde Arnold Schwartzenegger in een bescheiden sci-fi horrorfilmpje dat een enorme populariteit wist te winnen. Het scenario was heel eenvoudig, het ging over een groepje bad-ass commando's die in een jungle één voor één ten prooi vielen aan een uit de ruimte afkomstige jager.
In 1990 mocht Danny Glover het op zijn beurt opnemen tegen de Predator die zijn jachtgebied had verlegd naar de betonnen jungle van L.A.. Iets waar de fans van de eerste film niet mee konden lachen.
In Predators wordt voortgeborduurd op deze twee films, waarbij de Alien Vs. Predator reeks volledig wordt genegeerd. Wat op zich niet zo slecht is.
Scenarioschrijver Robert Rodriguez wou terug gaan naar de roots van het verhaal, zonder er echt een remake van te maken, en dat is wonderwel geslaagd. Waar ik echter minder over te spreken ben is de cast.
Ik zie echt niet in hoe iemand Adrien Brody en Topher Grace heeft kunnen casten in deze film. Ik bedoel maar: Brody en Grace kunnen samen naast elkaar staan, en dan nog verdwijnen uit het zicht achter de rug van de minst gespierde kerel uit Predator. Ook Laurence Fishburne is een personage dat naar mijn inziens naast de Matrix niet veel voorstelt betreffende ass-kicking kracht.
Ik dacht nochtans dat het de Predators te doen was om de jacht op krachtige tegenstanders..maar goed, het zal wel aan mij liggen.
Zoals ik al zei: Predators is niet zomaar een vreselijke remake. Het is een op zichzelf staand verhaal, met een paar leuke twists in die de meeste mensen niet zullen zien komen. Wat alleszins leuker is dan de rechtdoor actiefilm clichés waar menig andere film mee kampt.
Zodoende scoort Predators het ondanks de cast van pure watjes beter dan ik oorspronkelijk had verwacht, en zou ik mensen die niet weten wat gedaan met hun vakantie zelfs nog durven aansporen om eens naar de bioscoop af te zakken.
Score: 3 op 4
ps Voor de mensen die snakken naar een film waar nog eens echte mannen in mee spelen, dan verwijs ik alvast naar The Expendables die ergens dit jaar moet uitkomen, met in de cast ( houd jullie vast) Sylvester Stallone, Jason Statham, Jet Li, Dolph Lundgren, Eric Roberts, Randy Couture, Steve Austin, Terry Crews en Mickey Rourke
maandag 12 juli 2010
The Abandoned
Jaar: 2006
Genre: Horror, Thriller, Ghost story
Regisseur: Nacho Cerdà
Cast: Anastasia Hille, Karel Roden, Valentin Ganev
Marie Jones werd als baby geadopteerd. Steeds wanneer ze haar natuurlijke ouders probeerde te vinden kwam ze op niets uit. Tot ze gecontacteerd wordt door een notaris die haar haar erfenis wil overhandigen: een verlaten boerderij in the midle of nowhere van de russische rimboe.
Eenmaal daar stuit Marie op enkele onheilspellende mysteries.
The Abandoned is de eerste echte film van Nacho Cerda, de regisseur van kortfilms zoals awakening, Aftermath en genesis. Niet te verwarren natuurlijk met Nacho Vidal, de pornoacteur die met zijn indrukwekkend lid eender welke opening van zowel man als vrouw belaagd in diverse low budget porno's.
Van Nacho Cerda had ik al Aftermath gezien, wat ik nog steeds als een van de beste en meest sfeervolle filmpjes over necrofilie beschouw, met bovendien een prachtige beeldvorming. ik was natuurlijk benieuwd naar hoe hij het er van af zou brengen met een meer mainstrean produkt.
The Abandoned ziet er alvast heel mooi uit. Alles is tot in de puntjes verzorgd, en op de regie vaklt niets aan te merken. Alleen jammer dat het verhaal zelf er eentje is zoals dertien in een dozijn. Het is allemaal zo saai en voorspelbaar dat de sfeer geheel verloren ging door een compleet gebrek aan enthousiasme van mijn kant uit, aangezien ik al vanaf de tiende minuut het einde wist te voorspellen.
ook het gore gehalte ligt bijzonder laag in deze film. Vooral wanneer je in aanmerking neemt dat Cerda in zijn vorige filmpjes er niet voor terugschrikte om liters en liters bloed van het scherm te laten druipen.
Het is duidelijk dat Cerda een goede film wou maken, met veel diepgang enzo, maar helaas, gekreupeld door een gebrekkig scenario, niet in slaagde er iets van te bakken. Nee, echte diepgang, die vind je pas in de films van Nacho Vidal waar alles dieper, veel dieper gaat.
Score: 2 op 4
Genre: Horror, Thriller, Ghost story
Regisseur: Nacho Cerdà
Cast: Anastasia Hille, Karel Roden, Valentin Ganev
Marie Jones werd als baby geadopteerd. Steeds wanneer ze haar natuurlijke ouders probeerde te vinden kwam ze op niets uit. Tot ze gecontacteerd wordt door een notaris die haar haar erfenis wil overhandigen: een verlaten boerderij in the midle of nowhere van de russische rimboe.
Eenmaal daar stuit Marie op enkele onheilspellende mysteries.
The Abandoned is de eerste echte film van Nacho Cerda, de regisseur van kortfilms zoals awakening, Aftermath en genesis. Niet te verwarren natuurlijk met Nacho Vidal, de pornoacteur die met zijn indrukwekkend lid eender welke opening van zowel man als vrouw belaagd in diverse low budget porno's.
Van Nacho Cerda had ik al Aftermath gezien, wat ik nog steeds als een van de beste en meest sfeervolle filmpjes over necrofilie beschouw, met bovendien een prachtige beeldvorming. ik was natuurlijk benieuwd naar hoe hij het er van af zou brengen met een meer mainstrean produkt.
The Abandoned ziet er alvast heel mooi uit. Alles is tot in de puntjes verzorgd, en op de regie vaklt niets aan te merken. Alleen jammer dat het verhaal zelf er eentje is zoals dertien in een dozijn. Het is allemaal zo saai en voorspelbaar dat de sfeer geheel verloren ging door een compleet gebrek aan enthousiasme van mijn kant uit, aangezien ik al vanaf de tiende minuut het einde wist te voorspellen.
ook het gore gehalte ligt bijzonder laag in deze film. Vooral wanneer je in aanmerking neemt dat Cerda in zijn vorige filmpjes er niet voor terugschrikte om liters en liters bloed van het scherm te laten druipen.
Het is duidelijk dat Cerda een goede film wou maken, met veel diepgang enzo, maar helaas, gekreupeld door een gebrekkig scenario, niet in slaagde er iets van te bakken. Nee, echte diepgang, die vind je pas in de films van Nacho Vidal waar alles dieper, veel dieper gaat.
Score: 2 op 4
zondag 4 juli 2010
RoboGeisha
Jaar: 2009
Genre: Sci-fi, actie, comedy
Regisseur: Noboru Iguchi
Cast: Euh, de gebruikelijke japanse stereotypes.
Twee zussen, waarvan eentje Geisha is, en de andere haar bediende worden ingelijfd door een bende medogenloze moordenaars. De competitie tussen de zusjes gaat zover dat ze steeds buitensporigere modificaties aan hun lichamen laten uitvoeren teneinde de betere moordenares te worden.
Regisseur Noboru Iguchi heeft na het stopzetten van zijn carriere als pornoregisseur gekozen voor het pad van de absurde horror/actie/sci-fi. Waarschijnlijk was hij het net als de rest van de wereld beu dat in een Japanse pornofilm de geslachtsdelen steeds bedekt worden door een censuurlaagje wazig beeld. Naar mijn inzien gaat zo het nut van porno een beetje verloren, nietwaar?
Het minste wat we van zijn films kunnen zeggen is dat ze bijzonder orrigineel zijn.
Nou ja, tenminste als je niet gewend bent aan japanse storylines. Voor de anderen is het gewoon weer dezelfde voorgekauwde shit over rivaliteit en personages die wisselen tussen goed en slecht.
Dit verhaal centreert zich dus rond twee zussen die RoboGeishas worden. Geisha's zijn hoogopgeleide gezelschapsdames, en in tegenstelling tot wat de westerse wereld denkt zijn zij geen prostitués, dus wie bloot verwacht in deze film komt bedrogen uit. Zelfs Asami, een in Japan bekende pornoactrice laat niets zien.
Enfin, afgezien van het zwakke verhaaltje vinden we in dit filmpje weerom een paar bizondere vondsten. Je moet het zien om het te geloven, maar de absurde manieren waarop mensen hier om het leven worden gebracht zijn weer niet te tellen. Van borstmelk met een te hoge zuurtegraad, tot dodelijke gefrituurde werpstergarnalen. Machinegeweren die uit borsten komen, en ninjazwaarden die uit de vreemdste huidplooien opduiken. De scenarioschrijvers hebben zich weer eens goed laten gaan. Op sommige momenten wordt het echt wel heel debiel wanneer een gans paleis zich op twee benen verheft en wegwandelt zoals iets uit de meest antieke Bioman series, en de meeste Geishas hebben bij mijn weet geen rupsbanden om dan de achtervolging in te zetten.
Toch is het niet allemaal zo fun als je denkt. Het zwakke verhaaltje is zoals ik al zei zo simpel dat je op de ondertitleing geen acht hoeft te slagen, en de meeste van de special effeckts zijn met een computer gedaan, en dan nog wel op een heel goedkope manier zodat het voor mijn part allemaal iets te low budget wordt. Jammer jammer, want de gebruikelijke bloedfonteinen die ik gewend ben uit Japanse onzinfilms zijn hier totaal afwezig.
Als je dan rekent dat deze film gemaakt werd door de makers van The Machine Girl, dan kan je aleen maar teleurgesteld raken.
Hopelijk is Mutant Girl Squad, de volgende film van dit team, een beetje beter
Score 2 op 4
Genre: Sci-fi, actie, comedy
Regisseur: Noboru Iguchi
Cast: Euh, de gebruikelijke japanse stereotypes.
Twee zussen, waarvan eentje Geisha is, en de andere haar bediende worden ingelijfd door een bende medogenloze moordenaars. De competitie tussen de zusjes gaat zover dat ze steeds buitensporigere modificaties aan hun lichamen laten uitvoeren teneinde de betere moordenares te worden.
Regisseur Noboru Iguchi heeft na het stopzetten van zijn carriere als pornoregisseur gekozen voor het pad van de absurde horror/actie/sci-fi. Waarschijnlijk was hij het net als de rest van de wereld beu dat in een Japanse pornofilm de geslachtsdelen steeds bedekt worden door een censuurlaagje wazig beeld. Naar mijn inzien gaat zo het nut van porno een beetje verloren, nietwaar?
Het minste wat we van zijn films kunnen zeggen is dat ze bijzonder orrigineel zijn.
Nou ja, tenminste als je niet gewend bent aan japanse storylines. Voor de anderen is het gewoon weer dezelfde voorgekauwde shit over rivaliteit en personages die wisselen tussen goed en slecht.
Dit verhaal centreert zich dus rond twee zussen die RoboGeishas worden. Geisha's zijn hoogopgeleide gezelschapsdames, en in tegenstelling tot wat de westerse wereld denkt zijn zij geen prostitués, dus wie bloot verwacht in deze film komt bedrogen uit. Zelfs Asami, een in Japan bekende pornoactrice laat niets zien.
Enfin, afgezien van het zwakke verhaaltje vinden we in dit filmpje weerom een paar bizondere vondsten. Je moet het zien om het te geloven, maar de absurde manieren waarop mensen hier om het leven worden gebracht zijn weer niet te tellen. Van borstmelk met een te hoge zuurtegraad, tot dodelijke gefrituurde werpstergarnalen. Machinegeweren die uit borsten komen, en ninjazwaarden die uit de vreemdste huidplooien opduiken. De scenarioschrijvers hebben zich weer eens goed laten gaan. Op sommige momenten wordt het echt wel heel debiel wanneer een gans paleis zich op twee benen verheft en wegwandelt zoals iets uit de meest antieke Bioman series, en de meeste Geishas hebben bij mijn weet geen rupsbanden om dan de achtervolging in te zetten.
Toch is het niet allemaal zo fun als je denkt. Het zwakke verhaaltje is zoals ik al zei zo simpel dat je op de ondertitleing geen acht hoeft te slagen, en de meeste van de special effeckts zijn met een computer gedaan, en dan nog wel op een heel goedkope manier zodat het voor mijn part allemaal iets te low budget wordt. Jammer jammer, want de gebruikelijke bloedfonteinen die ik gewend ben uit Japanse onzinfilms zijn hier totaal afwezig.
Als je dan rekent dat deze film gemaakt werd door de makers van The Machine Girl, dan kan je aleen maar teleurgesteld raken.
Hopelijk is Mutant Girl Squad, de volgende film van dit team, een beetje beter
Score 2 op 4
zondag 20 juni 2010
Jaws: The Sharksploitation Edit
Jaar: 1975 (edit van 2009)
Genre: Horror, thriller (exploitation na edit)
Regisseur: Steven Spielberg (Edit door The Man Behind The Mask)
Cast: Nog steeds dezelfden van de Orriginel Jaws, plus een paar van de daaropvolgende Jawsen
Een grote witte haai teistert een badplaatsje. Een politieagaent, een bioloog en een visser nemen het op tegen het monster.
Jaws wordt sinds jaar en dag bejubelt als zijnde een van de meest intense thrillers ooit. Toch, als je een beetje eerlijk bent, dan moet je toegeven dat er bitter weinig in gebeurt, en de bodycount is bedroevend laag. (Iets wat ze in de volgende Jawsen zoveel mogelijk goed probeerden te maken) Toch was Jaws een serieuze hit, en algauw werden de cinemas en videotheken overspoeld door honderden afgeleide aquatische tereuren. Een van mijn favorieten films die probeerde incasseren op het voordurende succes van Jaws is bijvoorbeeld Killer Crocodile. En laten we vooral alle piranha's, orka's, inktvissn, kwallen en pijlstaartroggen niet vergeten die sindsdien menig zwemmer mochten belagen. Zelfs heden ten dage zijn ze nog lang niet uitgezwommen in de diepe blauwe zee, met films zoals Mega Shark Versus Giant Octopus of Killer Whale Versus Crocodile.
Toch, en ik blijf er bij, vind ik Jaws zelf maar een tamme film.
Klaarblijkelijk was ik niet de enige, want videopiraat The Man Behind The Mask maakt een speciale edit van Jaws, door alle saaie stukken ervantussen te knippen, en er stukken uit alle andere Jawsen tussen te plakken. ook wist hij door enig creatief gebruik van zijn videorecorder en enkele programmas op National Geographic een geheel ander einde ineen te knutselen. Bovendien werd nagenoeg de hele soundtrack vervangen, ondermeer door songs van The Beach Boys, en een eigenzinnige Housebeat remix van de Jaws Themesong.
Voeg daar nog een hoop krakjes en vlekjes in het beeld aan toe, en Jaws is omgetoverd tot een typische grindhouse exploitation film.
Ik heb persoonlijk van deze film meer genoeten dan van het orrigineel, en ik zou hierbij graag iedereen aansporen om deze film op het internet op te sporen, aangezien hij niet via het reguliere circuit te verkrijgen is.
Jaws: The Sharksploitation Edit is dikke fun voor de alternatievere cinemaliefhebber. Kijken dus.
Score: 4 op 4
Ps: Naar aloude grindhouse traditie worden films vertoond in double feature. Geen film past hier beter bij dan The War Of The Stars, ook van The Man Behind The Mask, maar hierover later meer.
Genre: Horror, thriller (exploitation na edit)
Regisseur: Steven Spielberg (Edit door The Man Behind The Mask)
Cast: Nog steeds dezelfden van de Orriginel Jaws, plus een paar van de daaropvolgende Jawsen
Een grote witte haai teistert een badplaatsje. Een politieagaent, een bioloog en een visser nemen het op tegen het monster.
Jaws wordt sinds jaar en dag bejubelt als zijnde een van de meest intense thrillers ooit. Toch, als je een beetje eerlijk bent, dan moet je toegeven dat er bitter weinig in gebeurt, en de bodycount is bedroevend laag. (Iets wat ze in de volgende Jawsen zoveel mogelijk goed probeerden te maken) Toch was Jaws een serieuze hit, en algauw werden de cinemas en videotheken overspoeld door honderden afgeleide aquatische tereuren. Een van mijn favorieten films die probeerde incasseren op het voordurende succes van Jaws is bijvoorbeeld Killer Crocodile. En laten we vooral alle piranha's, orka's, inktvissn, kwallen en pijlstaartroggen niet vergeten die sindsdien menig zwemmer mochten belagen. Zelfs heden ten dage zijn ze nog lang niet uitgezwommen in de diepe blauwe zee, met films zoals Mega Shark Versus Giant Octopus of Killer Whale Versus Crocodile.
Toch, en ik blijf er bij, vind ik Jaws zelf maar een tamme film.
Klaarblijkelijk was ik niet de enige, want videopiraat The Man Behind The Mask maakt een speciale edit van Jaws, door alle saaie stukken ervantussen te knippen, en er stukken uit alle andere Jawsen tussen te plakken. ook wist hij door enig creatief gebruik van zijn videorecorder en enkele programmas op National Geographic een geheel ander einde ineen te knutselen. Bovendien werd nagenoeg de hele soundtrack vervangen, ondermeer door songs van The Beach Boys, en een eigenzinnige Housebeat remix van de Jaws Themesong.
Voeg daar nog een hoop krakjes en vlekjes in het beeld aan toe, en Jaws is omgetoverd tot een typische grindhouse exploitation film.
Ik heb persoonlijk van deze film meer genoeten dan van het orrigineel, en ik zou hierbij graag iedereen aansporen om deze film op het internet op te sporen, aangezien hij niet via het reguliere circuit te verkrijgen is.
Jaws: The Sharksploitation Edit is dikke fun voor de alternatievere cinemaliefhebber. Kijken dus.
Score: 4 op 4
Ps: Naar aloude grindhouse traditie worden films vertoond in double feature. Geen film past hier beter bij dan The War Of The Stars, ook van The Man Behind The Mask, maar hierover later meer.
zaterdag 19 juni 2010
Dead Moon Rising
Jaar: 2007
Genre: Horror, Comedy, Zombie
Regisseur: Mark E. Poole
Cast: Een hoop onbekenden
Een mysterieus virus verandert wereldwijd de mensen in zombies. Een jongen van een autoverhuurbedrijfje probeert zichzelf en zijn vrienden in leven te houden, en ondertussen de confrontatie aan te gaan met zijn ex liefje en zijn broer.
Dead Moon Rising is een mislukte film. dat wil ik van af het begin maar al gezegd hebben. Dat er nauwelijks budget voorhanden was is niet de rede. Het probleem ligt bij het totaal ontbreken van ook maar enig scenario dat de moeite waard is. Het begint allemaal heel leuk, met een personage dat net als in Fightclub af en toe de aktie onderbreekt en zich rechtstreeks tot de kijker richt, maar daarna gaat het allemaal serieus bergaf. Het verhaal zelf is een lachertje, en nog veel clichematiger dan we gewend zijn, zelfs van de allerslechtse b-pulp.
De grappen zijn veelal niet grappig, wat als een serieuze handicap ervaren kan worden voor een comedy. En voor de spanning moet je het ook al niet doen.
De slagzin op de poster beloofde me Guns, Ghouls and Girls, and a Good Time
Helaas was er slechts teleurstelling te vinden. De plastic pistolen, blauwgeverfde zombies en meisjes die het vertikten om meer dan een beha te laten zien waren nauwelijks de moeite van het vermelden waard.
Het enige wat me in deze film wist te verbazen was het volgende: op een bepaald moment lopen de mensen door een plas water, en het geluidje dat weerklinkt is de sfx van Resident Evil wanneer jouw figuurtje door het water plast. Geinig voor de insiders, maar dat is het dan ook.
Voor de rest is Dead Moon Rising een film die compleet overgeslagen kan worden, zelfs door de meest doorwinterde en verstokte zombieliefhebbers zoals ik.
Score 0,5 op 4
Genre: Horror, Comedy, Zombie
Regisseur: Mark E. Poole
Cast: Een hoop onbekenden
Een mysterieus virus verandert wereldwijd de mensen in zombies. Een jongen van een autoverhuurbedrijfje probeert zichzelf en zijn vrienden in leven te houden, en ondertussen de confrontatie aan te gaan met zijn ex liefje en zijn broer.
Dead Moon Rising is een mislukte film. dat wil ik van af het begin maar al gezegd hebben. Dat er nauwelijks budget voorhanden was is niet de rede. Het probleem ligt bij het totaal ontbreken van ook maar enig scenario dat de moeite waard is. Het begint allemaal heel leuk, met een personage dat net als in Fightclub af en toe de aktie onderbreekt en zich rechtstreeks tot de kijker richt, maar daarna gaat het allemaal serieus bergaf. Het verhaal zelf is een lachertje, en nog veel clichematiger dan we gewend zijn, zelfs van de allerslechtse b-pulp.
De grappen zijn veelal niet grappig, wat als een serieuze handicap ervaren kan worden voor een comedy. En voor de spanning moet je het ook al niet doen.
De slagzin op de poster beloofde me Guns, Ghouls and Girls, and a Good Time
Helaas was er slechts teleurstelling te vinden. De plastic pistolen, blauwgeverfde zombies en meisjes die het vertikten om meer dan een beha te laten zien waren nauwelijks de moeite van het vermelden waard.
Het enige wat me in deze film wist te verbazen was het volgende: op een bepaald moment lopen de mensen door een plas water, en het geluidje dat weerklinkt is de sfx van Resident Evil wanneer jouw figuurtje door het water plast. Geinig voor de insiders, maar dat is het dan ook.
Voor de rest is Dead Moon Rising een film die compleet overgeslagen kan worden, zelfs door de meest doorwinterde en verstokte zombieliefhebbers zoals ik.
Score 0,5 op 4
vrijdag 11 juni 2010
Hanger
Jaar: 2009
Genre: Horror, Gore,
Regisseur: Ryan Nicholson
Cast: Debbie Rochon, Dan Ellis, Nathan Dashwood, Ronald Patrick Thompson, Candice Lewald.
Een hoertje raakt zwanger door toedoen van haar beste klant John. Hierdoor verdient ze geen geld meer, tot groot ongenoegen van haar pooier Leroy. Leroy belsuit haar eigenhandig te aborteren met een kleerhanger, zelfs al kan ze vrijwel elk moment bevallen. Het hoertje overleeft de home-made abortus niet, maar de fetus wel. het kind wordt door een zwerver uit een vuilniscontainer gehaald en opgevoed. Achttien jaar later weet de door schuld verteerde John zijn zoon op te sporen. De jongen is gruwelijk verminkt door de wonden toegebracht door de kleerhanger, en samen met zijn vader trekt hij er op uit om wraak te nemen. Bloederige wraak.
Iedereen die geregeld mijn blogs volgt weet ongetwijfeld al dat ik fan ben van twee regisseur, namelijk Brian paulin, en Ryan Nicholson. En mocht ik voor de keuze gesteld worden om slechts één van hen uit een branden huis te redden, dan zou het waarschijnlijk toch Nicholson worden.
In filmland is Ryan al sinds jaar en dag een gerespecteerd special effectsman, die gevraagd wordt voor de meest uiteenlopende films. Zo werkte hij zelfs mee aan godbetert Air Buddys, maar goed, iedereen maakt fouten.
Daarnaast is Ryan ook nog eens actief als regisseur en schrijver van de meest zieke films die je ooit te zien krijgt. Nicholson schuwt geen enkel taboe en bezit bovendien een totaal fout gevoel voor humor. In zijn films heb ik al vanalles de revue zien passeren. Van met een brandertje geroosterde ballen, tot het levend verzwelgen van een slang, en van het verstikken tijdens een nummertje 69 tot een gezicht afschuren met een bowlingbalpoetsmachine.
Maar in Hanger bakt Nicholson ze wel héél bruin. Een abortus uitgevoerd op een levensechte vibrerende, roterende vagina, iemand die verdoofd wordt met rohypnol om daarna verkracht te worden in een stoma-opening, en thee die gezet wordt van een collectie tampons, en dat allemaal in close-up en technicolour is soms allemaal een beetje te veel van het goede. Het gaat er bij vlagen serieus vettig aan toe, wat ik onder normale omstandigheden zou toejuichen, maar hier lijkt het wel alsof het scenario ondergeschikt is geworden aan de vieze ideeen waarmee Nicholson op de proppen komt. Een uitstekend verhaal over haat en wraak wordt uitstekend in gang gestoken, om daarna anderhalf uur lang vergeten te worden, waarna er snel een einde aan geflanst wordt. Een van de steeds terugkerende, overbodige plotlijnen is de geile secretaresse van de sloperij waar alles zich afspeelt. De secretarresse gespeeld door Candice Lewald ligt bijna constant met een hand of Hello Kitty vibrator tussen haar benen languit op haar bureau. Niet dat ik hierover wil klagen, maar het haalt wel serieus het tempo uit de film. Jammer, want in Hanger zitten een paar behoorlijk interessante personages, en er had iets heel moois van gemaakt kunnen worden.
Ook het cartoonachtige van het hele gebeuren spreekt me helemaal aan. Vrijwel de gehele cast zijn mensen die in het verleden al eens met Nicholson hebben samengewerkt (en dus geen moer geven om zijn viezigheid) en allemaal hebben ze plastic neuzen of kinnen aangekleefd gekregen om zo Sin City achtige personages te maken. Wederom goed gevonden van Nicholson, maar helaas ook weer iets wat verloren gaat.
Tot mijn grote spijt moet ik dus besluiten dat Ryan Nicholson met deze film helaas de bal een beetje mis heeft geslagen. Natuurlijk kijken we geen horror voor de ingewikkelde plots, en flitsende dialogen, maar voor de viezigheid, maar toch heb ik hier iets gemist tijdens het bekijken.
Hopelijk doet hij het met zijn volgende film Star Vehicle een beetje beter. Anders moet ik toch Brian Paulin uit het brandende huis redden omdat die zijn films wel steeds beter en beter worden. En die is een heel pak dikker en zwaarder.
Score: 3 op 4
Genre: Horror, Gore,
Regisseur: Ryan Nicholson
Cast: Debbie Rochon, Dan Ellis, Nathan Dashwood, Ronald Patrick Thompson, Candice Lewald.
Een hoertje raakt zwanger door toedoen van haar beste klant John. Hierdoor verdient ze geen geld meer, tot groot ongenoegen van haar pooier Leroy. Leroy belsuit haar eigenhandig te aborteren met een kleerhanger, zelfs al kan ze vrijwel elk moment bevallen. Het hoertje overleeft de home-made abortus niet, maar de fetus wel. het kind wordt door een zwerver uit een vuilniscontainer gehaald en opgevoed. Achttien jaar later weet de door schuld verteerde John zijn zoon op te sporen. De jongen is gruwelijk verminkt door de wonden toegebracht door de kleerhanger, en samen met zijn vader trekt hij er op uit om wraak te nemen. Bloederige wraak.
Iedereen die geregeld mijn blogs volgt weet ongetwijfeld al dat ik fan ben van twee regisseur, namelijk Brian paulin, en Ryan Nicholson. En mocht ik voor de keuze gesteld worden om slechts één van hen uit een branden huis te redden, dan zou het waarschijnlijk toch Nicholson worden.
In filmland is Ryan al sinds jaar en dag een gerespecteerd special effectsman, die gevraagd wordt voor de meest uiteenlopende films. Zo werkte hij zelfs mee aan godbetert Air Buddys, maar goed, iedereen maakt fouten.
Daarnaast is Ryan ook nog eens actief als regisseur en schrijver van de meest zieke films die je ooit te zien krijgt. Nicholson schuwt geen enkel taboe en bezit bovendien een totaal fout gevoel voor humor. In zijn films heb ik al vanalles de revue zien passeren. Van met een brandertje geroosterde ballen, tot het levend verzwelgen van een slang, en van het verstikken tijdens een nummertje 69 tot een gezicht afschuren met een bowlingbalpoetsmachine.
Maar in Hanger bakt Nicholson ze wel héél bruin. Een abortus uitgevoerd op een levensechte vibrerende, roterende vagina, iemand die verdoofd wordt met rohypnol om daarna verkracht te worden in een stoma-opening, en thee die gezet wordt van een collectie tampons, en dat allemaal in close-up en technicolour is soms allemaal een beetje te veel van het goede. Het gaat er bij vlagen serieus vettig aan toe, wat ik onder normale omstandigheden zou toejuichen, maar hier lijkt het wel alsof het scenario ondergeschikt is geworden aan de vieze ideeen waarmee Nicholson op de proppen komt. Een uitstekend verhaal over haat en wraak wordt uitstekend in gang gestoken, om daarna anderhalf uur lang vergeten te worden, waarna er snel een einde aan geflanst wordt. Een van de steeds terugkerende, overbodige plotlijnen is de geile secretaresse van de sloperij waar alles zich afspeelt. De secretarresse gespeeld door Candice Lewald ligt bijna constant met een hand of Hello Kitty vibrator tussen haar benen languit op haar bureau. Niet dat ik hierover wil klagen, maar het haalt wel serieus het tempo uit de film. Jammer, want in Hanger zitten een paar behoorlijk interessante personages, en er had iets heel moois van gemaakt kunnen worden.
Ook het cartoonachtige van het hele gebeuren spreekt me helemaal aan. Vrijwel de gehele cast zijn mensen die in het verleden al eens met Nicholson hebben samengewerkt (en dus geen moer geven om zijn viezigheid) en allemaal hebben ze plastic neuzen of kinnen aangekleefd gekregen om zo Sin City achtige personages te maken. Wederom goed gevonden van Nicholson, maar helaas ook weer iets wat verloren gaat.
Tot mijn grote spijt moet ik dus besluiten dat Ryan Nicholson met deze film helaas de bal een beetje mis heeft geslagen. Natuurlijk kijken we geen horror voor de ingewikkelde plots, en flitsende dialogen, maar voor de viezigheid, maar toch heb ik hier iets gemist tijdens het bekijken.
Hopelijk doet hij het met zijn volgende film Star Vehicle een beetje beter. Anders moet ik toch Brian Paulin uit het brandende huis redden omdat die zijn films wel steeds beter en beter worden. En die is een heel pak dikker en zwaarder.
Score: 3 op 4
zondag 6 juni 2010
Someone's knocking at the door
Jaar: 2010
Genre: Horror, Gore, Comedy
Regisseur: Chad Ferrin
Cast: Noah Segan, Andrea Rueda, Ezra Buzzington, Elina Madison
Een paar studenten die aleen geinteresseerd zijn in seks en drugs ontdekken de overblijfselen van een drugexperiment uit de jaren zeventig. Zonder twijfel injecteren ze het goedje, waarna ze achtervolgd worden door de geesten van twee serial killers die hen vermoorden door verkrachting. Het is eens iets anders.
Someone's Knocking At The Door begint met, u raadt het al, iemand bij wie er aan de deur wordt geklopt. Wanneer student Ray open doet staat daar een naakte vrouw, en zoals verwacht laat hij haar onmiddelijk binnen voor een vrijpartij. maar dan vernadert de vrouw in een lelijke vent die Ray anaal verkracht met een dertig centimeter lange, tien centimeter dikke monsterfluit. Hier is Ray niet goed van. om het maar zo te zeggen: hij gaat er aan dood.
Meteen een goed begin voor een vreemde film waarin door het drug gebruik de werkelijkheid en de illusie een beetje in elkaar overvloeien en zo een verwarrend sfeertje wordt gecreeerd. Een ding is echter zeker. Someone's going to get fucked to death.
Hoofdrolspeler Noah Segan is niet aan zijn proefstuk toe wat betreft films waaring seks en viezigheid aan elkaar vast hangen. Zo was hij bevoorbeeld ook al een van de lijkenpoepers in Deadgirl, en tevens speelt hij de hoofdrol in Cabin Fever 2. Hij lijkt alleszins zijn niche te hebben gevonden als genre acteur in b-films, en dat juich ik toe, want het B-film genre kan altijd wel een paar goede vertolkers gebruiken.
Toch is geen van zijn voorgaande films zo over the top als Someone's...
Goed, Ryan Nicholson liet ons in Gutterballs al zien hoe je een koppeltje kunt laten stikken tijdens een nummertje 69. Maar hoe je een vrouw laat stikken met hoofd en al in een andere vrouw is voor mij ook een nieuwtje.
Bij vlagen is Someone's... dus ook hilraisch. Bijvoorbeeld wanneer een personage achtervolgd wordt door een dikke naakte op seks beluste man,met een penis waar Ron Jeremy schrik van zou hebben, en steeds maar opnieuw blijft uitglijden over een pas gedweilde vloer. Kostelijk hoor.
Someone's Knocking At The Door is een aardig ziekelijk filmje voor de horrorfan die de standaard slasher beu gezien is, en eens iets nieuws wil proberen. Misschien alleen jammer dat ondanks alles het einde een beetje cliché blijkt te zijn.
Score 3,5 op 4
Genre: Horror, Gore, Comedy
Regisseur: Chad Ferrin
Cast: Noah Segan, Andrea Rueda, Ezra Buzzington, Elina Madison
Een paar studenten die aleen geinteresseerd zijn in seks en drugs ontdekken de overblijfselen van een drugexperiment uit de jaren zeventig. Zonder twijfel injecteren ze het goedje, waarna ze achtervolgd worden door de geesten van twee serial killers die hen vermoorden door verkrachting. Het is eens iets anders.
Someone's Knocking At The Door begint met, u raadt het al, iemand bij wie er aan de deur wordt geklopt. Wanneer student Ray open doet staat daar een naakte vrouw, en zoals verwacht laat hij haar onmiddelijk binnen voor een vrijpartij. maar dan vernadert de vrouw in een lelijke vent die Ray anaal verkracht met een dertig centimeter lange, tien centimeter dikke monsterfluit. Hier is Ray niet goed van. om het maar zo te zeggen: hij gaat er aan dood.
Meteen een goed begin voor een vreemde film waarin door het drug gebruik de werkelijkheid en de illusie een beetje in elkaar overvloeien en zo een verwarrend sfeertje wordt gecreeerd. Een ding is echter zeker. Someone's going to get fucked to death.
Hoofdrolspeler Noah Segan is niet aan zijn proefstuk toe wat betreft films waaring seks en viezigheid aan elkaar vast hangen. Zo was hij bevoorbeeld ook al een van de lijkenpoepers in Deadgirl, en tevens speelt hij de hoofdrol in Cabin Fever 2. Hij lijkt alleszins zijn niche te hebben gevonden als genre acteur in b-films, en dat juich ik toe, want het B-film genre kan altijd wel een paar goede vertolkers gebruiken.
Toch is geen van zijn voorgaande films zo over the top als Someone's...
Goed, Ryan Nicholson liet ons in Gutterballs al zien hoe je een koppeltje kunt laten stikken tijdens een nummertje 69. Maar hoe je een vrouw laat stikken met hoofd en al in een andere vrouw is voor mij ook een nieuwtje.
Bij vlagen is Someone's... dus ook hilraisch. Bijvoorbeeld wanneer een personage achtervolgd wordt door een dikke naakte op seks beluste man,met een penis waar Ron Jeremy schrik van zou hebben, en steeds maar opnieuw blijft uitglijden over een pas gedweilde vloer. Kostelijk hoor.
Someone's Knocking At The Door is een aardig ziekelijk filmje voor de horrorfan die de standaard slasher beu gezien is, en eens iets nieuws wil proberen. Misschien alleen jammer dat ondanks alles het einde een beetje cliché blijkt te zijn.
Score 3,5 op 4
vrijdag 4 juni 2010
Law Abiding Citizen
Jaar: 2010
Genre: actie, thriller
Regisseur: F. Gary Gray
Cast: Jamie Foxx, Gerard Butler, Bruce McGill, Leslie Bibb
Clyde Shelton moet hulpeloos toezien hoe zijn vrouw en dochter vermoord en verkracht worden. Gelukkige worden de daders snel gevat. Maar een gewetenloze openbare aanklager maakt een deal met een van de daders om de andere zeker veroordeeld te krijgen. Dit zeer tegen de zin van Clyde, die zo de ergste van de twee vrijuit ziet gaan. Tien jaar lang zint hij op wraak en slaat dan zijn slag, hierbij niets of niemand ontziend. Maar het probleem met wraak is vaak dat je niet de voldoening krijgt die je wel zou willen. De vreugde die je voelt weegt veelal niet op tegen het leed dat je werd aangedaan, en de vraag is dus: wanneer is genoeg genoeg?
Hoeveel levens kan je nemen voor de twee die je werden ontnomen?
De wraak film is al zo oud als de wraak zelve, en vaak leveren ze schitterende aktiefilms op. Denk maar aan alle films met Schwarzenegger, Stallone, Seagall en Van Damme. Die hebben samen een goede duizen films gemaakt waarin iemand moest boeten voor het onrecht dat hen werd aangedaan. En dat het genre nooit out of style zal gaan werd bewezen door Kevin Bacon toen die onlangs de hoofdrol speelde in Death Sentence. Onveranderlijk staan we ook allemaal aan de kant van de wraakzuchtige protagonist. We denken altijd: ja, dat zou ik ook doen in zijn geval. Helaas zijn we geen Schwarzeneggers, Stallones Of Van Dammes dus zouden onze wraakacties heel wat minder spectaculair zijn. Wij, de gewone huisvaders of -moeders zouden slechts presteren zoals Kevin Bacon, en zodoende niet zo succesvol zijn als we wel zouden willen.
En hoe brengt Gerard Butler het er dan vanaf in Law Abiding Citizen? Butler kan gerust zijn spieren laten rollen als hij zou willen, dat bewees hij al in Zack Snyder's 300. Hier in deze film gooit hij het echter over een andere boeg, en speelt hij het deels heel brutaal en deels psychologisch, met een weloverwogen en goed doordacht plan. Zijn personage Clyde Sheldon is immers een soort uitvinder, en zo worden we op een paar heel leuke vondsten getrakteerd. Butler zet Bovendien een leuk personage neer dat sterkt contrasteert met de bijvoorbeeld sullige bountyhunter die achter zijn ex Jennifer Aniston aangaat.
Ook Jamie Fox speelt een voortreffelijke rol als de onsympathieke openbare aanklager. waarschijnlijk omdat ik Fox zelf behoorlijk onsympathiek vind, maar dat zal wel aan mij liggen.
Voor de rest ontploft het allemaal heel leuk, en zijn er genoeg spannende plotwendingen om ons een uur en drie kwart bezig te houden. Gelukkig is regisseur
F. Gary Gray geen onbekende in het genre, dank zij films als A Man Apart, The Italian Job, The Negotiator en Set It Off.
Law Abiding Citizen is een aan te raden film voor fans van een stevige thrillende actie.
Score : 3,5 op 4
Genre: actie, thriller
Regisseur: F. Gary Gray
Cast: Jamie Foxx, Gerard Butler, Bruce McGill, Leslie Bibb
Clyde Shelton moet hulpeloos toezien hoe zijn vrouw en dochter vermoord en verkracht worden. Gelukkige worden de daders snel gevat. Maar een gewetenloze openbare aanklager maakt een deal met een van de daders om de andere zeker veroordeeld te krijgen. Dit zeer tegen de zin van Clyde, die zo de ergste van de twee vrijuit ziet gaan. Tien jaar lang zint hij op wraak en slaat dan zijn slag, hierbij niets of niemand ontziend. Maar het probleem met wraak is vaak dat je niet de voldoening krijgt die je wel zou willen. De vreugde die je voelt weegt veelal niet op tegen het leed dat je werd aangedaan, en de vraag is dus: wanneer is genoeg genoeg?
Hoeveel levens kan je nemen voor de twee die je werden ontnomen?
De wraak film is al zo oud als de wraak zelve, en vaak leveren ze schitterende aktiefilms op. Denk maar aan alle films met Schwarzenegger, Stallone, Seagall en Van Damme. Die hebben samen een goede duizen films gemaakt waarin iemand moest boeten voor het onrecht dat hen werd aangedaan. En dat het genre nooit out of style zal gaan werd bewezen door Kevin Bacon toen die onlangs de hoofdrol speelde in Death Sentence. Onveranderlijk staan we ook allemaal aan de kant van de wraakzuchtige protagonist. We denken altijd: ja, dat zou ik ook doen in zijn geval. Helaas zijn we geen Schwarzeneggers, Stallones Of Van Dammes dus zouden onze wraakacties heel wat minder spectaculair zijn. Wij, de gewone huisvaders of -moeders zouden slechts presteren zoals Kevin Bacon, en zodoende niet zo succesvol zijn als we wel zouden willen.
En hoe brengt Gerard Butler het er dan vanaf in Law Abiding Citizen? Butler kan gerust zijn spieren laten rollen als hij zou willen, dat bewees hij al in Zack Snyder's 300. Hier in deze film gooit hij het echter over een andere boeg, en speelt hij het deels heel brutaal en deels psychologisch, met een weloverwogen en goed doordacht plan. Zijn personage Clyde Sheldon is immers een soort uitvinder, en zo worden we op een paar heel leuke vondsten getrakteerd. Butler zet Bovendien een leuk personage neer dat sterkt contrasteert met de bijvoorbeeld sullige bountyhunter die achter zijn ex Jennifer Aniston aangaat.
Ook Jamie Fox speelt een voortreffelijke rol als de onsympathieke openbare aanklager. waarschijnlijk omdat ik Fox zelf behoorlijk onsympathiek vind, maar dat zal wel aan mij liggen.
Voor de rest ontploft het allemaal heel leuk, en zijn er genoeg spannende plotwendingen om ons een uur en drie kwart bezig te houden. Gelukkig is regisseur
F. Gary Gray geen onbekende in het genre, dank zij films als A Man Apart, The Italian Job, The Negotiator en Set It Off.
Law Abiding Citizen is een aan te raden film voor fans van een stevige thrillende actie.
Score : 3,5 op 4
zaterdag 29 mei 2010
Heartless
Jaar: 2010
Genre: Drama, horror
Regisseur: Philip Ridley
Cast: Jim Sturgess, Timothy Spall, Clémence Poésy, Noel Clarke, Joseph Mawle
Jamie is een jongen met een grote hartvormige moedervlek in zijn gezicht. Hierdoor is hij hopeloos teruggetrokken en geremd, durft hij geen meisjes aanspreken, en woont zodoende nog steeds bij zijn moeder. Wanneer hij in Londen op een bende demonen stuit die de buurt terroriseren wordt zijn moeder vermoord. Op zoek naar wraak komt jamie terecht bij iemand die misschien wel eens de Duivel zou kunnen zijn. Jamie maakt een deal om zo van zijn moedervlek verlost te raken, en achter het meisje van zijn dromen te kunnen gaan. Maar de prijs is hoger dan hij had verwacht.
Heartless is een film die het meer moet hebben van zijn drama dan van zijn horror. Het centraal thema hier is niet zozeer de met molotov cocktails gooiende demonenbende, noch het hele gedoe met Beelzebub, maar eerder sociale isoltie, en de algehele verloedering van de maatschappij. Dit is wel eens een leuke afwisseling, vergeleken met horrors die het enkel maar moeten hebben van bloederigheid, met een of ander vaag plot over een terug tot leven gekomen moordenaar die wraak wil.
Zodoende zal Heartless ook mensen aanspreken die normalerwijs met een wijde boog rond het rekje met horrors in de videotheek lopen. Niet dat er geen bloed in voorkomt hoor. Wees gerust.
Met een iets langere speelduur dan gewoonlijk verveelt Heartless geen seconde, en Jim Sturgess speelt zijn rol zo voortreffelijk dat het niet al te moeilijk is om met hem mee te leven. Tenslotte zal iedereen in zijn leven wel ooit eens gewenst hebben dat hij iets of iemand zou kunnen verkrijgen, ongeacht de prijs. En zoals ze in de Hel zeggen:
We zijn open voor zaken, en de zaakjes lopen goed.
Heartless krijgt helaas niet de volle score van mij, omdat het einde een klein beetje te wensen over liet. Niet dat het zo slecht is, maar het kwam niet zo heel onverwacht als ik had gewild, en zodoende kreeg ik wat de indruk dat ze zich er een beetje te gemakkelijk vanaf maakten. Jammer maar helaas. In ieder geval krijgt Heartless alvast een plaatsje in mijn jaarafrekening, al zal het van de concurrentie afhangen hoe hoog hij gaat eindigen.
Score 3,5 op 4
Genre: Drama, horror
Regisseur: Philip Ridley
Cast: Jim Sturgess, Timothy Spall, Clémence Poésy, Noel Clarke, Joseph Mawle
Jamie is een jongen met een grote hartvormige moedervlek in zijn gezicht. Hierdoor is hij hopeloos teruggetrokken en geremd, durft hij geen meisjes aanspreken, en woont zodoende nog steeds bij zijn moeder. Wanneer hij in Londen op een bende demonen stuit die de buurt terroriseren wordt zijn moeder vermoord. Op zoek naar wraak komt jamie terecht bij iemand die misschien wel eens de Duivel zou kunnen zijn. Jamie maakt een deal om zo van zijn moedervlek verlost te raken, en achter het meisje van zijn dromen te kunnen gaan. Maar de prijs is hoger dan hij had verwacht.
Heartless is een film die het meer moet hebben van zijn drama dan van zijn horror. Het centraal thema hier is niet zozeer de met molotov cocktails gooiende demonenbende, noch het hele gedoe met Beelzebub, maar eerder sociale isoltie, en de algehele verloedering van de maatschappij. Dit is wel eens een leuke afwisseling, vergeleken met horrors die het enkel maar moeten hebben van bloederigheid, met een of ander vaag plot over een terug tot leven gekomen moordenaar die wraak wil.
Zodoende zal Heartless ook mensen aanspreken die normalerwijs met een wijde boog rond het rekje met horrors in de videotheek lopen. Niet dat er geen bloed in voorkomt hoor. Wees gerust.
Met een iets langere speelduur dan gewoonlijk verveelt Heartless geen seconde, en Jim Sturgess speelt zijn rol zo voortreffelijk dat het niet al te moeilijk is om met hem mee te leven. Tenslotte zal iedereen in zijn leven wel ooit eens gewenst hebben dat hij iets of iemand zou kunnen verkrijgen, ongeacht de prijs. En zoals ze in de Hel zeggen:
We zijn open voor zaken, en de zaakjes lopen goed.
Heartless krijgt helaas niet de volle score van mij, omdat het einde een klein beetje te wensen over liet. Niet dat het zo slecht is, maar het kwam niet zo heel onverwacht als ik had gewild, en zodoende kreeg ik wat de indruk dat ze zich er een beetje te gemakkelijk vanaf maakten. Jammer maar helaas. In ieder geval krijgt Heartless alvast een plaatsje in mijn jaarafrekening, al zal het van de concurrentie afhangen hoe hoog hij gaat eindigen.
Score 3,5 op 4
maandag 24 mei 2010
La Horde
Jaar: 2010
Genre: Horror, Gore, Zombie, Crimi
Regisseur: Yannick Dahan, Benjamin Rocher
Cast: Een hoop Fransen die heel veel 'merde' en 'putain' zeggen.
Een hoopje flikken besluiten het recht in eigen handen te nemen wanneer een van hun collega's vermoord wordt door een paar gangsters. Ze sluipen midden in de nacht de boeven hun schuilplaats binnen om ze allemaal koud te maken. Maar niets verloopt volgens plan, en dan breekt er bovendien nog eens een zombieplaag uit ook. Goed en slecht moeten de handen ineen slaan om samen te overleven.
In Frankrijk weten ze gerust hoe je een goede horrorfilm maakt. Dat is onder genreliefhebbers geweten. Kijk maar naar A l'Interieur, Martyrs, Baby Blood, en Irreversible. Ook mindere titels zoals Frontieres, Haute Tension en Mutants zijn op zich heel goede shockers.
Mutants was, zoals ik eerder al eens besprak een variant op het zombiegenre dat alle klassieker ellementen van het zombiegenre wist te combineren. La Horde is daarintegen een volbloed zombiefilm. De doden komen weer volop tot leven en willen dringend bloed. Het zijn echter geen traagbewegende Romerozombies, maar snelle killers zoals in Zack Snyder's Dawn Of The dead. Dus het tempo van de aktiescene's ligt behoorlijk hoog, met enkele spannende handgevechten tot gevolg. Ook kan La Horde er prat op gaan een paar van de grootste zombiescene's te hebben in de zombiefilm geschiedenis. Het oogt bovendien heel mooi en het hapt allemaal gemakkelijk weg.
Natuurlijk heeft La Horde ook enkele minpuntjes. Zo is er een serieus gebrek aan dreiging. In Romero's oude klassiekers heb je steeds het gevoel dat de zombies elk moment kunnen opduiken. Zelfs wanneer alle deuren gebaricadeerd zijn weet je dat er elk moment een ondode kan opduiken. Doch niet in La Horde. Ook de achtervolgingen in smalle gangen vallen een beetje tegen. De sfeer zit niet helemaal juist, wat een beetje jammer is, maar dat is dan ook het enige minpuntje wat ik wist te vinden.
Natuurlijk zullen er genoeg mensen zijn die heel wat meer te jammeren hebben over deze film. Zo zal het gebrek aan orriginaliteit voor sommigen wel eens een struikelblok kunnen zijn, of het flinterdunne verhaaltje, of het feit dat de zombieplaag geen enkele verklaring krijgt. De zombies zijn er gewoon opeens en daarmee uit. Over het veelvuldige Franse gevloek moet je ook niet beginnen klagen hoor. Er wordt wel behoorlijk wat merde en putain gezegd, maar tel maar eens het aantal keer er shit of fuck gezegd wordt in een Amerikaanse film. Juist ja.
De ene ervaart dit als een serieus probleem, de andere zet zich erover en schrijft een positieve bespreking. Zo ook ik.
La Horde is een uitstekend filmpje voor iedere zombiefan of fan van Franse gewelddadige cinema. Merde!
Score: 3,5 op 4 putain!
Genre: Horror, Gore, Zombie, Crimi
Regisseur: Yannick Dahan, Benjamin Rocher
Cast: Een hoop Fransen die heel veel 'merde' en 'putain' zeggen.
Een hoopje flikken besluiten het recht in eigen handen te nemen wanneer een van hun collega's vermoord wordt door een paar gangsters. Ze sluipen midden in de nacht de boeven hun schuilplaats binnen om ze allemaal koud te maken. Maar niets verloopt volgens plan, en dan breekt er bovendien nog eens een zombieplaag uit ook. Goed en slecht moeten de handen ineen slaan om samen te overleven.
In Frankrijk weten ze gerust hoe je een goede horrorfilm maakt. Dat is onder genreliefhebbers geweten. Kijk maar naar A l'Interieur, Martyrs, Baby Blood, en Irreversible. Ook mindere titels zoals Frontieres, Haute Tension en Mutants zijn op zich heel goede shockers.
Mutants was, zoals ik eerder al eens besprak een variant op het zombiegenre dat alle klassieker ellementen van het zombiegenre wist te combineren. La Horde is daarintegen een volbloed zombiefilm. De doden komen weer volop tot leven en willen dringend bloed. Het zijn echter geen traagbewegende Romerozombies, maar snelle killers zoals in Zack Snyder's Dawn Of The dead. Dus het tempo van de aktiescene's ligt behoorlijk hoog, met enkele spannende handgevechten tot gevolg. Ook kan La Horde er prat op gaan een paar van de grootste zombiescene's te hebben in de zombiefilm geschiedenis. Het oogt bovendien heel mooi en het hapt allemaal gemakkelijk weg.
Natuurlijk heeft La Horde ook enkele minpuntjes. Zo is er een serieus gebrek aan dreiging. In Romero's oude klassiekers heb je steeds het gevoel dat de zombies elk moment kunnen opduiken. Zelfs wanneer alle deuren gebaricadeerd zijn weet je dat er elk moment een ondode kan opduiken. Doch niet in La Horde. Ook de achtervolgingen in smalle gangen vallen een beetje tegen. De sfeer zit niet helemaal juist, wat een beetje jammer is, maar dat is dan ook het enige minpuntje wat ik wist te vinden.
Natuurlijk zullen er genoeg mensen zijn die heel wat meer te jammeren hebben over deze film. Zo zal het gebrek aan orriginaliteit voor sommigen wel eens een struikelblok kunnen zijn, of het flinterdunne verhaaltje, of het feit dat de zombieplaag geen enkele verklaring krijgt. De zombies zijn er gewoon opeens en daarmee uit. Over het veelvuldige Franse gevloek moet je ook niet beginnen klagen hoor. Er wordt wel behoorlijk wat merde en putain gezegd, maar tel maar eens het aantal keer er shit of fuck gezegd wordt in een Amerikaanse film. Juist ja.
De ene ervaart dit als een serieus probleem, de andere zet zich erover en schrijft een positieve bespreking. Zo ook ik.
La Horde is een uitstekend filmpje voor iedere zombiefan of fan van Franse gewelddadige cinema. Merde!
Score: 3,5 op 4 putain!
vrijdag 21 mei 2010
Doll Graveyard
Jaar: 2005
Genre: Horror, comedy, totale onzin.
Regisseur: Charles Band
Cast...
Ergens rond negentienhonderd en een beetje wordt een meisje door haar sadistische vader verplicht om haar lievelingspoppen te begraven als straf voor het omverlopen van een vaas. Ze graaft een behoorlijk diep gat, en valt dan van pure uitputting (of zo) dood in, waarna vaderlief er gewoon maar wat zand overheen gooit.
Flashforward naar het heden. Een speelgoedverzamelende nerd wordt gepest door de geile vriendengroep van zijn zus. Wanneer hij bij toeval een van de poppen vindt in de tuin, dan gaan de poppen aan het dansen. (flauwe woordspeling voor een nog flauwere film.)
We kunnen het er allemaal wel over eens zijn dat een film met killer poppen niet noodzakelijk belachelijk hoeft te zijn. De allereerste Childsplay films waren meer horror dan comedy, en wisten een hele generatie kinderen bang te maken van hun knuffelbeesten. Dat Chucky maar een meter hoog is, en van plastic, zonder enige vorm van speciale duivelse krachten, en dat zelfs mijn kreupele grootmoeder hem in de prak zou kunnen slaan laten we even buiten beschouwing.
Daarna kwamen de onvermijdelijke imiatiefilms. Plotsklaps sloegen hele speelgoedwinkels aan het moorden in films zoals Demonic Toys, Blood Dolls, en Puppet Master. Al deze films hebben twee dingen gemeen. Ten eerste zijn ze allemaal om ter slechter. Ten tweede werden ze op een of andere manier allemaal gemaakt door Charles Band. Oftewel als regisseur, dan wel als producer. Band is zelf niet vies van pure pulpfilms maken en wist ons al te verrassen met absolute rotzooi als Decadent Evil, Prison Of The dead en The Gingerdead Man over godbetert een peperkoeken ventje dat aan het moorden slaat, wat nog net even stommer is als Chucky.
In Doll Graveyard zet Charles band dus duidelijk verder met zijn poppenfetish. Ik vraag me af hoe zijn huis er vanbinnen uit moet zien?
De vier poppen, een zulu, een samurai, een Duitse kaiser, en een herderinnetje zien er misschien op foto wel leuk ene dreigend uit, in de film zelf is het heel wat minder. Vooral vanwege de onbeweeglijkheid van de figuren. Zelfs in tijden van heel goedkope CGI effekten zijn de Dolls hier star en immobiel. Hooguit staan ze een beetje op hun benen te zwaaien en met hun ogen te knipperen; wanneer ze moorden bewegen ze amper een arm of zo. Toch schijnt dit al genoeg te zijn om een hoop dronken op seks beluste tieners om zeep te helpen voor ze de kans hebben naakt te worden.
Bovendien duurt Doll Graveyard amper 71 minuten waarbij je de openingscredits en de eindaftiteling nog moet aftrekken. Zo houden we zelfs nog geen uur film over, al lijkt het veel veel langer te duren.
Doll Graveyard is dus een film die ten alle tijden vermeden moet worden. Ik persoonlijk had mijn 71 minuten beter aan iets anders kunnen besteden, zoals aan het oppoetsen van Star Wars popjes bevoorbeeld.
Score: 0 op 4
Genre: Horror, comedy, totale onzin.
Regisseur: Charles Band
Cast...
Ergens rond negentienhonderd en een beetje wordt een meisje door haar sadistische vader verplicht om haar lievelingspoppen te begraven als straf voor het omverlopen van een vaas. Ze graaft een behoorlijk diep gat, en valt dan van pure uitputting (of zo) dood in, waarna vaderlief er gewoon maar wat zand overheen gooit.
Flashforward naar het heden. Een speelgoedverzamelende nerd wordt gepest door de geile vriendengroep van zijn zus. Wanneer hij bij toeval een van de poppen vindt in de tuin, dan gaan de poppen aan het dansen. (flauwe woordspeling voor een nog flauwere film.)
We kunnen het er allemaal wel over eens zijn dat een film met killer poppen niet noodzakelijk belachelijk hoeft te zijn. De allereerste Childsplay films waren meer horror dan comedy, en wisten een hele generatie kinderen bang te maken van hun knuffelbeesten. Dat Chucky maar een meter hoog is, en van plastic, zonder enige vorm van speciale duivelse krachten, en dat zelfs mijn kreupele grootmoeder hem in de prak zou kunnen slaan laten we even buiten beschouwing.
Daarna kwamen de onvermijdelijke imiatiefilms. Plotsklaps sloegen hele speelgoedwinkels aan het moorden in films zoals Demonic Toys, Blood Dolls, en Puppet Master. Al deze films hebben twee dingen gemeen. Ten eerste zijn ze allemaal om ter slechter. Ten tweede werden ze op een of andere manier allemaal gemaakt door Charles Band. Oftewel als regisseur, dan wel als producer. Band is zelf niet vies van pure pulpfilms maken en wist ons al te verrassen met absolute rotzooi als Decadent Evil, Prison Of The dead en The Gingerdead Man over godbetert een peperkoeken ventje dat aan het moorden slaat, wat nog net even stommer is als Chucky.
In Doll Graveyard zet Charles band dus duidelijk verder met zijn poppenfetish. Ik vraag me af hoe zijn huis er vanbinnen uit moet zien?
De vier poppen, een zulu, een samurai, een Duitse kaiser, en een herderinnetje zien er misschien op foto wel leuk ene dreigend uit, in de film zelf is het heel wat minder. Vooral vanwege de onbeweeglijkheid van de figuren. Zelfs in tijden van heel goedkope CGI effekten zijn de Dolls hier star en immobiel. Hooguit staan ze een beetje op hun benen te zwaaien en met hun ogen te knipperen; wanneer ze moorden bewegen ze amper een arm of zo. Toch schijnt dit al genoeg te zijn om een hoop dronken op seks beluste tieners om zeep te helpen voor ze de kans hebben naakt te worden.
Bovendien duurt Doll Graveyard amper 71 minuten waarbij je de openingscredits en de eindaftiteling nog moet aftrekken. Zo houden we zelfs nog geen uur film over, al lijkt het veel veel langer te duren.
Doll Graveyard is dus een film die ten alle tijden vermeden moet worden. Ik persoonlijk had mijn 71 minuten beter aan iets anders kunnen besteden, zoals aan het oppoetsen van Star Wars popjes bevoorbeeld.
Score: 0 op 4
woensdag 19 mei 2010
BloodRayne
Jaar: 2005
Genre: Horror, Gore, Vampire
Regisseur: Uwe Boll
Cast (Houd jullie vast) Kristanna Loken, Michael Madsen, Matthew Davis, Udo Kier, Meat Loaf, Michael Paré, Billy Zane, Michelle Rodriguez en Ben Kingsley
Rayne is een Damphir, een kruising tussen een mens en een vampier. (zoals Blade dus) die in achtienhonderd en nog wat ergens in Roemenie als circusfreak moet werken, tot ze weet te ontsnappen en ze met haar zwaarden bloederige wraak gaat nemen op de vampier die haar heeft geschapen. (Zoals Blade dus..)
Ik heb onlansg al eens gezegd dat uwe Boll zijn films zelden of nooit hoog scoren op IMDB. Zo haalt BloodRayne daar een schamele 2,7. Is dat terecht? Nee, eigenlijk niet. Misschien dat Bloodrayne bij de mainsream kijker niet zo in de smaak valt, maar ik heb al lang geleerd om over kleine gebreken zoals magere scenario's en krampachtige acteerprestaties heen te kijken. Bloodrayne is een film tjokvol B-film sterren voor de rasechte b-film liefhebbers.
Kristanna Loken zouden we allemaal nog moeten kennen als de TX terminator uit terminator 3 met haar opblaasbare borsten en amper een paar woorden tekst. In BloodRayne moet ze heel wat meer uitkramen, maar de dialogen zijn zo slegt dat ze waarschijnlijk liever gewoon had gezwegen. ook haar vechtkunstjes zijn wat aan de zwakke kant, wat vreemd is want in T3 kon ze toch Arnold een pak slaag geven. Laten we het er maar op houden dat ze niet echt de beste keus was voor de rol? Misschien ook dat ze daarom in BloodRayne 2 en 3 vervangen werd door een andere actrice? Ik zou het echt niet weten...
Over de rest van de cast kunnen we echt niet klagen. Michael Madsen is gewoon zichzelf en speelt zijn rolletje exact hetzelfde zoals hij zijn rolletjes in andere films speelt. Je kan de man niet echt een method actor noemen; Een actor ook niet, trouwens, maar Madsen komt er toch altijd maar mee weg.
Mensen die het in hun hoofd halen om slechte dingen te willen zeggen over Meat Loaf, die kunnen best eerst hier in mijn kast komen tellen hoeveel cd's ik staan heb van hem, en dan nog eens twee keer nadenken. Meat Loaf Rockt. Nem!
En Ben Kingsley is een Oscarwinnaar.
Tel daar dan nog eens de speciale effekten van Olaf Ittenbach bovenop. ittenbach is zo een van die Duitse viezerikken die geregeld in het gore splattermilieu opduiken. Is het niet als regisseur ( Garden of Love) dan toch bij de make-up dienst (Mutation 2, Barricade, Dard Divorce) Steeds met walgelijke gevolgen.
Vreemd toch dat met al deze positieve aspekten BloodRayne amper een 3 scoort op IMDB?
Nou, om eerlijk te zijn is het een behoorlijk debiele film hoor. Zelfs al het gratuit bloed en bloot weet het niet echt te redden, en ik heb em in drie keer moeten zien voor hij uit was, omdat ik telkens iets beters te doen had dan verder kijken. Dat wil al heel wat zeggen vrees ik, want ik kijk normaalgezien naar de stomste dingen ter wereld zonder geeuwen. Of misschien had ik mijn dag niet? Is het omdat weer maar eens blijkt dat videogame verfilmingen niet echt werken? Of omdat het me gewoon te veel aan Blade deed denken?
Ik zou het niet weten. Daarom dan toch maar een gemiddelde score.
Score: 2,5 op 4
Genre: Horror, Gore, Vampire
Regisseur: Uwe Boll
Cast (Houd jullie vast) Kristanna Loken, Michael Madsen, Matthew Davis, Udo Kier, Meat Loaf, Michael Paré, Billy Zane, Michelle Rodriguez en Ben Kingsley
Rayne is een Damphir, een kruising tussen een mens en een vampier. (zoals Blade dus) die in achtienhonderd en nog wat ergens in Roemenie als circusfreak moet werken, tot ze weet te ontsnappen en ze met haar zwaarden bloederige wraak gaat nemen op de vampier die haar heeft geschapen. (Zoals Blade dus..)
Ik heb onlansg al eens gezegd dat uwe Boll zijn films zelden of nooit hoog scoren op IMDB. Zo haalt BloodRayne daar een schamele 2,7. Is dat terecht? Nee, eigenlijk niet. Misschien dat Bloodrayne bij de mainsream kijker niet zo in de smaak valt, maar ik heb al lang geleerd om over kleine gebreken zoals magere scenario's en krampachtige acteerprestaties heen te kijken. Bloodrayne is een film tjokvol B-film sterren voor de rasechte b-film liefhebbers.
Kristanna Loken zouden we allemaal nog moeten kennen als de TX terminator uit terminator 3 met haar opblaasbare borsten en amper een paar woorden tekst. In BloodRayne moet ze heel wat meer uitkramen, maar de dialogen zijn zo slegt dat ze waarschijnlijk liever gewoon had gezwegen. ook haar vechtkunstjes zijn wat aan de zwakke kant, wat vreemd is want in T3 kon ze toch Arnold een pak slaag geven. Laten we het er maar op houden dat ze niet echt de beste keus was voor de rol? Misschien ook dat ze daarom in BloodRayne 2 en 3 vervangen werd door een andere actrice? Ik zou het echt niet weten...
Over de rest van de cast kunnen we echt niet klagen. Michael Madsen is gewoon zichzelf en speelt zijn rolletje exact hetzelfde zoals hij zijn rolletjes in andere films speelt. Je kan de man niet echt een method actor noemen; Een actor ook niet, trouwens, maar Madsen komt er toch altijd maar mee weg.
Mensen die het in hun hoofd halen om slechte dingen te willen zeggen over Meat Loaf, die kunnen best eerst hier in mijn kast komen tellen hoeveel cd's ik staan heb van hem, en dan nog eens twee keer nadenken. Meat Loaf Rockt. Nem!
En Ben Kingsley is een Oscarwinnaar.
Tel daar dan nog eens de speciale effekten van Olaf Ittenbach bovenop. ittenbach is zo een van die Duitse viezerikken die geregeld in het gore splattermilieu opduiken. Is het niet als regisseur ( Garden of Love) dan toch bij de make-up dienst (Mutation 2, Barricade, Dard Divorce) Steeds met walgelijke gevolgen.
Vreemd toch dat met al deze positieve aspekten BloodRayne amper een 3 scoort op IMDB?
Nou, om eerlijk te zijn is het een behoorlijk debiele film hoor. Zelfs al het gratuit bloed en bloot weet het niet echt te redden, en ik heb em in drie keer moeten zien voor hij uit was, omdat ik telkens iets beters te doen had dan verder kijken. Dat wil al heel wat zeggen vrees ik, want ik kijk normaalgezien naar de stomste dingen ter wereld zonder geeuwen. Of misschien had ik mijn dag niet? Is het omdat weer maar eens blijkt dat videogame verfilmingen niet echt werken? Of omdat het me gewoon te veel aan Blade deed denken?
Ik zou het niet weten. Daarom dan toch maar een gemiddelde score.
Score: 2,5 op 4
zondag 16 mei 2010
House Of The Dead
Jaar: 2003
Genre: Horror, Gore, Zombie
Regisseur: Uwe Boll
Cast: Pffff
Een groepje tieners (gespeeld door een groepje twintigers) trekken per boot naar een eiland waar een rave oplaats zou vinden. het enige wat ze vinden is horden ondoden.
Uwe Boll is een regisseur die serieus wat antidepressiva moet nemen. Telkens hij een nieuwe film uit heeft spurt een grote groep Boll haters naar hun pc's om daar op imdb of diverse filmfora zijn werk af te kraken. vaak zonder de film in kwestie gezien te hebben. Zo is de score voor zijn gemiddelde film amper een 3,5 op 10. Toch kan je Boll bezwaarlijk een slechte regisseur noemen. Het probleem is dat de man vaak niets serieus krijgt om mee te werken. Boll lijkt wel gedoemd om Gameverfilmingen te maken en iedereen weet dat computergame nerds de moeilijkste kijkers zijn. De waren game nerd die lang genoeg zijn aandacht van zijn console kan afwenden om tv te kijken is nooit tevreden met wat hij ziet.
het lijkt haast een onbegonnen opgave. Een film maken voor een doelgroep die er niets aan gaat vinden. Boll mag het hebben.
Soms echter slaagt een gameverfilming er in van aan te slaan bij het publiek; Kijk naar de Resident Evil serie. Misschien is dit wel omdat de Resident Evil games voor het merendeel een sterk verhaal hebben en niet alleen maar hersenloze shooters zijn. dat de eerste Resident Evil film nauwelijks iets van doen had met de game laten we maar buiten beschouwing.
House Of The Dead, de Sega game is is vrees ik gewoon maar een hersenloze shooter. Zo komt het dat het verhaal in deze film nauwelijks of niet bestaande is. Het leeuwendeel van deze film bestaat uit schietpartijen waarbij zombies uiteenspatten en occasioneel een van de mensen opgepeuzeld wordt. Van spanning valt niet te spreken, en het in het begin overvloedig naakt is alleen maar genant als je jouw zoontje een coole zombiefilm beloofd hebt.Het is zelfs nog saaier dan iemand anders te zien gamen terwijl je zelf met de duimen zit te draaien omdat er geen two player co-op is.
In de hoop om de fans van de game te plezieren worden er geregeld nog eens clipjes van de game tussen de filmbeelden gelast. Leuk voor de fans? ik zou het niet weten, maar ik stoorde me er enorm aan.
Nee, dan is Boll beter af met het maken van shockers zoals Seed. Nog steeds een van de betere horrors van de laatste tijd. Ook een aanrader is de film Tunnel rats waarin Boll op nogal bloederige wijze de lotgevallen van enkele Amerikaanse Vietnam oorlog soldaten weergeeft. En anders dan maar Postal, een hopeloos foute comedy.
Maar House Of The dead kan je gerust over slaan. Zelfs als doorwinterde zombiefan.
Score 2 op 4.
Genre: Horror, Gore, Zombie
Regisseur: Uwe Boll
Cast: Pffff
Een groepje tieners (gespeeld door een groepje twintigers) trekken per boot naar een eiland waar een rave oplaats zou vinden. het enige wat ze vinden is horden ondoden.
Uwe Boll is een regisseur die serieus wat antidepressiva moet nemen. Telkens hij een nieuwe film uit heeft spurt een grote groep Boll haters naar hun pc's om daar op imdb of diverse filmfora zijn werk af te kraken. vaak zonder de film in kwestie gezien te hebben. Zo is de score voor zijn gemiddelde film amper een 3,5 op 10. Toch kan je Boll bezwaarlijk een slechte regisseur noemen. Het probleem is dat de man vaak niets serieus krijgt om mee te werken. Boll lijkt wel gedoemd om Gameverfilmingen te maken en iedereen weet dat computergame nerds de moeilijkste kijkers zijn. De waren game nerd die lang genoeg zijn aandacht van zijn console kan afwenden om tv te kijken is nooit tevreden met wat hij ziet.
het lijkt haast een onbegonnen opgave. Een film maken voor een doelgroep die er niets aan gaat vinden. Boll mag het hebben.
Soms echter slaagt een gameverfilming er in van aan te slaan bij het publiek; Kijk naar de Resident Evil serie. Misschien is dit wel omdat de Resident Evil games voor het merendeel een sterk verhaal hebben en niet alleen maar hersenloze shooters zijn. dat de eerste Resident Evil film nauwelijks iets van doen had met de game laten we maar buiten beschouwing.
House Of The Dead, de Sega game is is vrees ik gewoon maar een hersenloze shooter. Zo komt het dat het verhaal in deze film nauwelijks of niet bestaande is. Het leeuwendeel van deze film bestaat uit schietpartijen waarbij zombies uiteenspatten en occasioneel een van de mensen opgepeuzeld wordt. Van spanning valt niet te spreken, en het in het begin overvloedig naakt is alleen maar genant als je jouw zoontje een coole zombiefilm beloofd hebt.Het is zelfs nog saaier dan iemand anders te zien gamen terwijl je zelf met de duimen zit te draaien omdat er geen two player co-op is.
In de hoop om de fans van de game te plezieren worden er geregeld nog eens clipjes van de game tussen de filmbeelden gelast. Leuk voor de fans? ik zou het niet weten, maar ik stoorde me er enorm aan.
Nee, dan is Boll beter af met het maken van shockers zoals Seed. Nog steeds een van de betere horrors van de laatste tijd. Ook een aanrader is de film Tunnel rats waarin Boll op nogal bloederige wijze de lotgevallen van enkele Amerikaanse Vietnam oorlog soldaten weergeeft. En anders dan maar Postal, een hopeloos foute comedy.
Maar House Of The dead kan je gerust over slaan. Zelfs als doorwinterde zombiefan.
Score 2 op 4.
donderdag 13 mei 2010
The Human Centipede
Jaar: 2009
Genre: Horror, Body-horror, Black-comedy
Regisseur: Tom Six
Cast: Dieter Laser, Ashley C. Williams, Ashlynn Yennie, Akihiro Kitamura
Twee nogal simpele, gezonde Amerikaanse meisjes raken tijdens een road trip door Europa hopeloos de weg kwijt ergens midden in de Duitse bossen. Naar aloude horrortraditie komen ze terecht bij een gestoorde die het alles behalve goed met hen meent. Dr Dieter Laser heeft jaren gewerkt als chirurg gespecialiseerd in het scheidne van siamese tweelingen, en heeft nu als ultieme droom om een paar mensen aan elkaar te naaien en zo een menselijke duizendpoot te maken. Vandaar ook de titel van de film.
The Human Centipede is zo een film waar ik een tijdje rond heb zitten draaien alvorens ik er naar wou kijken. Verschillende malen stond ik met mijn dvd in mijn handen voor mijn dvd speler te twijfelen. Het is niet dat ik hem niet wou zien, maar ik keek er een beetje tegen op. Ik ben tenslotte ook maar een mens en sommige dingen raken bij mij ook nog een gevoelige snaar. Sommige hele fundamentele dingen kunnen ook nog een rilling over mijn rug laten lopen, en het onderwerp van The Human Centipede is er zo een van.
Alles in dit verhaal draait om de obsessie van een maniak. Dat komt wel vaker voor. Het zal zeker niet de eerste keer zijn dat een professor in een horrorfilm medische experimenten toepast op zijn weerloze slachtoffers. Maar vaak is dit alles 'voor het goed van de mensheid'. Vaak proberen geleerden mensen terug te brengen uit de dood, of een geneesmiddel tegen kanker te vinden. Dat daar dan zombies van komen, of een afgrijselijk gemuteerde half mens-half hammerhead haai (ja dat is echt een film), dat nemen ze er dan maar bij. Het doel heiligt immers de middelen.
Maar wat dokter Laser hier presteer is enkel en alleen een persoonlijke fetish. Welk medisch nut kan er gehaald worden aan mensen 'mond aan kont' te naaien zodat de volgende telkens de uitwerpselen van de eerste moet eten? Juist ja, dat dacht ik... er is geen nut. Enkel sadisme en puur persoonlijk plezier uit de vernedering van een ander.
Ergens zie ik zelfs parrallellen met de experimenten van Jozef Mengele die in Auschwitz probeerde eeneiige tweelingen weer aan elkaar te naaien, zonder succes. Waarschijnlijk haalde schrijver/regisseur Six hier de mosterd.
Tom Six schrikt er nooit voor terug om absurde films te maken. Zo genoot ik ontzettend van de ongelofelijk foute Comdey I Love Dries, waarin de Nederlandse shlagerzanger Dries Roelvink wordt gekidnapt door zijn grootste fans met als doel de vrouwelijke helft van het duo te bezwangeren.
In The Human Centipede is de humor nog veel fouter. Een van de meest afgrijselijke scenes is bijvoorbeeld die waarin de voorste persoon een kakje moet doen, in de mond van het Amerikaanse meisje dat het middelstuk van de siamese drieling vormt. Hier moet je wel lachen, of kotsen. Misschien dat een enkele ziekelijke persoon het zelfs nog erotish vindt, maar ik dan toch niet...
Je hoort het al, Human Centipede is geen film voor iedereen. Ik denk dat maar een selekt groepje viezerikken hier hun plezier in gaan vinden. En voor mijn part rangeer ik The Human Centipede ergens in hetzelfde hokje wwarin ik ook Martyrs, en Seed plaats. Een geslaagde, walgelijke film, die niet mag ontbreken in mijn collektie, maar waar ik de eerste jaren niet nog eens naar ga kijken.
Score: 3,5 op 4
Genre: Horror, Body-horror, Black-comedy
Regisseur: Tom Six
Cast: Dieter Laser, Ashley C. Williams, Ashlynn Yennie, Akihiro Kitamura
Twee nogal simpele, gezonde Amerikaanse meisjes raken tijdens een road trip door Europa hopeloos de weg kwijt ergens midden in de Duitse bossen. Naar aloude horrortraditie komen ze terecht bij een gestoorde die het alles behalve goed met hen meent. Dr Dieter Laser heeft jaren gewerkt als chirurg gespecialiseerd in het scheidne van siamese tweelingen, en heeft nu als ultieme droom om een paar mensen aan elkaar te naaien en zo een menselijke duizendpoot te maken. Vandaar ook de titel van de film.
The Human Centipede is zo een film waar ik een tijdje rond heb zitten draaien alvorens ik er naar wou kijken. Verschillende malen stond ik met mijn dvd in mijn handen voor mijn dvd speler te twijfelen. Het is niet dat ik hem niet wou zien, maar ik keek er een beetje tegen op. Ik ben tenslotte ook maar een mens en sommige dingen raken bij mij ook nog een gevoelige snaar. Sommige hele fundamentele dingen kunnen ook nog een rilling over mijn rug laten lopen, en het onderwerp van The Human Centipede is er zo een van.
Alles in dit verhaal draait om de obsessie van een maniak. Dat komt wel vaker voor. Het zal zeker niet de eerste keer zijn dat een professor in een horrorfilm medische experimenten toepast op zijn weerloze slachtoffers. Maar vaak is dit alles 'voor het goed van de mensheid'. Vaak proberen geleerden mensen terug te brengen uit de dood, of een geneesmiddel tegen kanker te vinden. Dat daar dan zombies van komen, of een afgrijselijk gemuteerde half mens-half hammerhead haai (ja dat is echt een film), dat nemen ze er dan maar bij. Het doel heiligt immers de middelen.
Maar wat dokter Laser hier presteer is enkel en alleen een persoonlijke fetish. Welk medisch nut kan er gehaald worden aan mensen 'mond aan kont' te naaien zodat de volgende telkens de uitwerpselen van de eerste moet eten? Juist ja, dat dacht ik... er is geen nut. Enkel sadisme en puur persoonlijk plezier uit de vernedering van een ander.
Ergens zie ik zelfs parrallellen met de experimenten van Jozef Mengele die in Auschwitz probeerde eeneiige tweelingen weer aan elkaar te naaien, zonder succes. Waarschijnlijk haalde schrijver/regisseur Six hier de mosterd.
Tom Six schrikt er nooit voor terug om absurde films te maken. Zo genoot ik ontzettend van de ongelofelijk foute Comdey I Love Dries, waarin de Nederlandse shlagerzanger Dries Roelvink wordt gekidnapt door zijn grootste fans met als doel de vrouwelijke helft van het duo te bezwangeren.
In The Human Centipede is de humor nog veel fouter. Een van de meest afgrijselijke scenes is bijvoorbeeld die waarin de voorste persoon een kakje moet doen, in de mond van het Amerikaanse meisje dat het middelstuk van de siamese drieling vormt. Hier moet je wel lachen, of kotsen. Misschien dat een enkele ziekelijke persoon het zelfs nog erotish vindt, maar ik dan toch niet...
Je hoort het al, Human Centipede is geen film voor iedereen. Ik denk dat maar een selekt groepje viezerikken hier hun plezier in gaan vinden. En voor mijn part rangeer ik The Human Centipede ergens in hetzelfde hokje wwarin ik ook Martyrs, en Seed plaats. Een geslaagde, walgelijke film, die niet mag ontbreken in mijn collektie, maar waar ik de eerste jaren niet nog eens naar ga kijken.
Score: 3,5 op 4
vrijdag 7 mei 2010
Header
Jaar: 2006
Genre: Crimi, Thriller, Horror.
Regisseur: Archibald Flancranstin
Cast: Jake Suffian, Elliot V. Kotek, Dick Mullaney
Tagline: What's a header?
Stewart heeft het niet makkelijk. Als agent van het B.A.T.F. (Bureau for Alcohol, Tobacco and Firearms) geraakt hij maar niet aan de promotie die hij verdient, en wordt hij vaak op stake-outs gezet in het midden van de wildernis. Bovendien heeft hij geld nodig, want zijn vrouw heeft een mysterieuze ziekte en haar medicijnen kosten handen vol geld. Het kan niet anders of hij wordt corrupt en knijpt oogjes dicht wanneer de locale moonshine en drughandelaars hun ding doen, in ruil voor een zakcentje. Maar zijn geweten knaagt aan hem, en om dat wat te sussen bijt hij zich vast in een reeks bizarre moorden waarbij vrouwen om het leven worden gebracht door middel van een Header. En wat is nu juist een Header? Hehehe...
Header is de eerste en tot nu toe enigste film van regisseur Archibald Blabla, en gebaseerd op de novelle, en stripverhaal van de hand van Edward Lee. Edward Lee heeft er in zijn carriere al zo'n veertig romans in het horrorgenre uitgeperst, en wordt vaak in één adem genoemd met nog zo een vies schrijvertje namelijk Jack Ketchum, van wie ik al eens de op zijn boek gebaseerde film The Girl Next Door besprak. Zowel Lee als Ketchum behoren tot de lichting ouder wordende splatterpunk schrijvers die vaak over-the-top gruwelijkheden, vaak van seksuele aard, in hun boeken op komische wijze weten te verwerken tot een geheel dat werkt. De over-the-top gruwelijkheid hier is namelijk de beruchte Header.
Regisseur Blabla die ook het editen en de produtie deed heeft een aardig filmpje afgeleverd, met het ongetwijfeld zeer beperkte budget dat hij tot zijn beschikking had. Al de first-time acteurs leveren voor het b-film genre puike prestaties, en vooral dan Dick Mullaney die hillarisch is als tandloze, beenloze, zelfgestookte drank zuipende hillbilly. De meest ontroerende scene in deze film draait trouwens rond hem, wanneer hij door zijn kleinzoon geholpen wordt om op zijn oude dag nog eens een Header te kunnen plegen.
Een Header, zegt u? Een oude traditie in het zuiden van de V.S. Een Header is een wraakmiddel. Het enige rechtvaardige wat je nog kan doen als revanche, nadat alle andere opties uitgeput zijn. Zoals de bijbel het zegt: een oog voor een oog, een Header voor een Header.
Iemand beledigt jouw dochter en jij vermoord zijn hond. Dan steekt hij jouw banden plat, en jij steekt zijn stal in brand. Dan wordt jouw vrouw verkracht en dan vermoordt hij jouw zoon. En dan komen de Headers....
Maar euh..Sven Of The Dead...wat is nu juist een Header?
Zoektochtjes op Google leveren geen uitsluitsel. Er zal vrees ik niets anders opzitten dan naar de film te kijken als je het wilt weten.
Score 3,5 op 4
Ps, voor de mensen die het echt echt willen weten, die kunnen het me vragen via een privé bericht.
Genre: Crimi, Thriller, Horror.
Regisseur: Archibald Flancranstin
Cast: Jake Suffian, Elliot V. Kotek, Dick Mullaney
Tagline: What's a header?
Stewart heeft het niet makkelijk. Als agent van het B.A.T.F. (Bureau for Alcohol, Tobacco and Firearms) geraakt hij maar niet aan de promotie die hij verdient, en wordt hij vaak op stake-outs gezet in het midden van de wildernis. Bovendien heeft hij geld nodig, want zijn vrouw heeft een mysterieuze ziekte en haar medicijnen kosten handen vol geld. Het kan niet anders of hij wordt corrupt en knijpt oogjes dicht wanneer de locale moonshine en drughandelaars hun ding doen, in ruil voor een zakcentje. Maar zijn geweten knaagt aan hem, en om dat wat te sussen bijt hij zich vast in een reeks bizarre moorden waarbij vrouwen om het leven worden gebracht door middel van een Header. En wat is nu juist een Header? Hehehe...
Header is de eerste en tot nu toe enigste film van regisseur Archibald Blabla, en gebaseerd op de novelle, en stripverhaal van de hand van Edward Lee. Edward Lee heeft er in zijn carriere al zo'n veertig romans in het horrorgenre uitgeperst, en wordt vaak in één adem genoemd met nog zo een vies schrijvertje namelijk Jack Ketchum, van wie ik al eens de op zijn boek gebaseerde film The Girl Next Door besprak. Zowel Lee als Ketchum behoren tot de lichting ouder wordende splatterpunk schrijvers die vaak over-the-top gruwelijkheden, vaak van seksuele aard, in hun boeken op komische wijze weten te verwerken tot een geheel dat werkt. De over-the-top gruwelijkheid hier is namelijk de beruchte Header.
Regisseur Blabla die ook het editen en de produtie deed heeft een aardig filmpje afgeleverd, met het ongetwijfeld zeer beperkte budget dat hij tot zijn beschikking had. Al de first-time acteurs leveren voor het b-film genre puike prestaties, en vooral dan Dick Mullaney die hillarisch is als tandloze, beenloze, zelfgestookte drank zuipende hillbilly. De meest ontroerende scene in deze film draait trouwens rond hem, wanneer hij door zijn kleinzoon geholpen wordt om op zijn oude dag nog eens een Header te kunnen plegen.
Een Header, zegt u? Een oude traditie in het zuiden van de V.S. Een Header is een wraakmiddel. Het enige rechtvaardige wat je nog kan doen als revanche, nadat alle andere opties uitgeput zijn. Zoals de bijbel het zegt: een oog voor een oog, een Header voor een Header.
Iemand beledigt jouw dochter en jij vermoord zijn hond. Dan steekt hij jouw banden plat, en jij steekt zijn stal in brand. Dan wordt jouw vrouw verkracht en dan vermoordt hij jouw zoon. En dan komen de Headers....
Maar euh..Sven Of The Dead...wat is nu juist een Header?
Zoektochtjes op Google leveren geen uitsluitsel. Er zal vrees ik niets anders opzitten dan naar de film te kijken als je het wilt weten.
Score 3,5 op 4
Ps, voor de mensen die het echt echt willen weten, die kunnen het me vragen via een privé bericht.
donderdag 6 mei 2010
A Nightmare On Elm Street
Jaar: 2010
Genre: Horror, Thriller
Regisseur: Samuel Bayer
Cast: Jackie Earle Haley, Kyle Gallner, Rooney Mara, Katie Cassidy, Thomas Dekker
De tieners van het slaperige plaatsje Springfield (en dan vooral die uit Elm Street) krijgen in hun nachtmerries te maken met een gruwelijk verbrande man die hen kwelt. Alsof dat nog niet erg genoeg is blijken de dromen een dodelijke uitwerking te hebben. Whatever you do...don't fall asleep.
Weinig personages uit horrorfilms hebben zo een cultstatus weten te bereiken als Freddy Krueger. We hebben natuurlijk ook nog een Michael Myers, een Jason Voorhees, en een Leatherface, maar toch is Freddy Krueger een beetje een klasse apart, omdat zijn films met een dosis humor gebracht werden. Tenminste toch vanaf deel 3 Dream Warriors. In iedere karnavalswinkel kan je een plastic Freddy masker en bijhorende handschoen kopen. En ieder kind heeft ooit wel eens een paar vleesmessen aan een handschoen proberen bevestigen. (Of ben ik dat alleen?)
De allereerste Nightmare...stamt al van 1984 toen het slasher genre eigenlijk al wat op zijn retour was, en werd geschreven en geregiseert door Wes Craven die een meester was in het maken van low budget shockers. Craven wist in elk van zijn films het vaak flauwe plot telkens weer in gang te schoppen met een of twee kick-ass scenes waar de kijker vaak niet goed van was. Denk maar aan de aanslepende verkrachtingsscene in Last House On The Left, de verkrachtingsscene in The Hills Have Eyes, of, tevens uit laatstgenoemde film, de vader die levend verbrand werd aan een caktus. Nog steeds scenes die in het geheugen van menig horrorfan gegrift staan. Craven, die ooit begon als regisseur van grindhouse porno, is een exploitationist in hart en nieren, en verstaat gerust zijn vak. Zo raakt hij ook met zijn thema's een gevoelige snaar. Zo wordt onschuld steeds op een of andere manier vernietigd. In Last House... de onschuldige tienermeisjes, en in The Hills... moet een normaal gezin er aan geloven. In Nightmare...kreeg hij echter van de geldschieters het deksel op de neus. Oorspronkelijk zou Freddy Krueger een pedofiel zijn, maar onder hevige druk van de producers werd hij omgetovert tot kindermoordenaar. het werkte hoe dan ook. Nightmare... was een hit, en er kwamen vele vervolgen die varieerden in kwaliteit.
De serie vond zijn stem pas echt in de derde film, waarin Freddy zijn slachtoffers op veel creatievere manieren om het leven brengt dan er simpelweg in te snijden. Uiteindelijk zou het er op uitdraaien dat de films enkel nog een aaneenschakeling van moorden werden, met Freddy Krueger als one-man show, liefst met een zo open mogelijk einde, mocht het publiek om meer vragen. Uiteindelijk kwam Freddy weer in handen van Wes Crraven zelf, in de film Wes Craven's New Nightmare, maar daarna leek de serie dood. Tot Freddy het mocht opnemen tegen mede icoon Jason Voorhees (Friday The 13th)maar daarna bleef het akelig stil rond ons favoriete brandwondenslachtoffer.
Oh, en was ik bijna vergeten zeggen dat de rol van Krueger keer op keer met succes werd vetolkt door een magistrale Robert Englund? Inderdaad. Dat was ik bijna vergeten.
Maar genoeg geschiedenisles. Even over de onvermijdelijke re-make. Het zat er al aan te komen. Met de remake van The Texas Chainsaw Massacre , Friday The 13th, en Halloween kon die van A Nightmare...niet uitblijven. helaas werd hier de bal misgeslagen.
Om te beginnen lag de productie in handen van de rete-commerciele Michael Bay die voor mijn part veel harder afgebekt mag worden dan Uwe Boll. Ten tweede is de regie overgedragen aan godbetert Samuel Bayer, een man met geen enkele ervaring in het maken van films, en die enkel maar videoclips voor diverse bands heeft gemaakt. Zo wordt de hele Nightmare on Elm Street film te tamme eenheidsworst, speciaal om een zo breed mogelijk publiek aan te spreken.
Het ding is: Remakes werken alleen maar in bekwame handen. Zo was de Halloween remake meer dan behoorlijk, omdat Rob Zombie nu eenmaal een genrefan is. En een werkje gemaakt met liefde en enthousiasme voelt gewoon veel beter aan.
De nieuwste Nightmare oogt wel heel mooi, maar is zo zielloos en sfeerloos als de pest, met acteurs die zo plat als een dubbeltje zijn. Zelfs Jackie Earle Haley (met een grommend stemmejte zoals Bale in Batman) wist me niet te overtuigen als Freddy. Englund is Krueger. Punt.
Voorts wil ik nog eens mijn beklag doen over het feit dat de twee strafste scene's uit het orrigineel zonder pardon gekortwiekt werden. Zo hebben ze van de scene waarin Tina bloedend, schreeuwend en smekend het plafond opgesleurd wordt buiten bereik van haar vriendje omgetoverd tot een flauw partijtje flipperkast. Niemand die daar van wakker ligt.
Nee, ik vrees dat de nieuwste Nightmare echt niet mijn ding was. mensen die enthousiast worden bij de naam Freddy zullen hem misschien wel kunnen smaken. Echte pursiten zullen hem uitspuwen. Ikzelf, die er een beetje tussen in hangt, kan er alleen maar op kauwen en de eenheidsworst proeven.
Score 2 op 4
Genre: Horror, Thriller
Regisseur: Samuel Bayer
Cast: Jackie Earle Haley, Kyle Gallner, Rooney Mara, Katie Cassidy, Thomas Dekker
De tieners van het slaperige plaatsje Springfield (en dan vooral die uit Elm Street) krijgen in hun nachtmerries te maken met een gruwelijk verbrande man die hen kwelt. Alsof dat nog niet erg genoeg is blijken de dromen een dodelijke uitwerking te hebben. Whatever you do...don't fall asleep.
Weinig personages uit horrorfilms hebben zo een cultstatus weten te bereiken als Freddy Krueger. We hebben natuurlijk ook nog een Michael Myers, een Jason Voorhees, en een Leatherface, maar toch is Freddy Krueger een beetje een klasse apart, omdat zijn films met een dosis humor gebracht werden. Tenminste toch vanaf deel 3 Dream Warriors. In iedere karnavalswinkel kan je een plastic Freddy masker en bijhorende handschoen kopen. En ieder kind heeft ooit wel eens een paar vleesmessen aan een handschoen proberen bevestigen. (Of ben ik dat alleen?)
De allereerste Nightmare...stamt al van 1984 toen het slasher genre eigenlijk al wat op zijn retour was, en werd geschreven en geregiseert door Wes Craven die een meester was in het maken van low budget shockers. Craven wist in elk van zijn films het vaak flauwe plot telkens weer in gang te schoppen met een of twee kick-ass scenes waar de kijker vaak niet goed van was. Denk maar aan de aanslepende verkrachtingsscene in Last House On The Left, de verkrachtingsscene in The Hills Have Eyes, of, tevens uit laatstgenoemde film, de vader die levend verbrand werd aan een caktus. Nog steeds scenes die in het geheugen van menig horrorfan gegrift staan. Craven, die ooit begon als regisseur van grindhouse porno, is een exploitationist in hart en nieren, en verstaat gerust zijn vak. Zo raakt hij ook met zijn thema's een gevoelige snaar. Zo wordt onschuld steeds op een of andere manier vernietigd. In Last House... de onschuldige tienermeisjes, en in The Hills... moet een normaal gezin er aan geloven. In Nightmare...kreeg hij echter van de geldschieters het deksel op de neus. Oorspronkelijk zou Freddy Krueger een pedofiel zijn, maar onder hevige druk van de producers werd hij omgetovert tot kindermoordenaar. het werkte hoe dan ook. Nightmare... was een hit, en er kwamen vele vervolgen die varieerden in kwaliteit.
De serie vond zijn stem pas echt in de derde film, waarin Freddy zijn slachtoffers op veel creatievere manieren om het leven brengt dan er simpelweg in te snijden. Uiteindelijk zou het er op uitdraaien dat de films enkel nog een aaneenschakeling van moorden werden, met Freddy Krueger als one-man show, liefst met een zo open mogelijk einde, mocht het publiek om meer vragen. Uiteindelijk kwam Freddy weer in handen van Wes Crraven zelf, in de film Wes Craven's New Nightmare, maar daarna leek de serie dood. Tot Freddy het mocht opnemen tegen mede icoon Jason Voorhees (Friday The 13th)maar daarna bleef het akelig stil rond ons favoriete brandwondenslachtoffer.
Oh, en was ik bijna vergeten zeggen dat de rol van Krueger keer op keer met succes werd vetolkt door een magistrale Robert Englund? Inderdaad. Dat was ik bijna vergeten.
Maar genoeg geschiedenisles. Even over de onvermijdelijke re-make. Het zat er al aan te komen. Met de remake van The Texas Chainsaw Massacre , Friday The 13th, en Halloween kon die van A Nightmare...niet uitblijven. helaas werd hier de bal misgeslagen.
Om te beginnen lag de productie in handen van de rete-commerciele Michael Bay die voor mijn part veel harder afgebekt mag worden dan Uwe Boll. Ten tweede is de regie overgedragen aan godbetert Samuel Bayer, een man met geen enkele ervaring in het maken van films, en die enkel maar videoclips voor diverse bands heeft gemaakt. Zo wordt de hele Nightmare on Elm Street film te tamme eenheidsworst, speciaal om een zo breed mogelijk publiek aan te spreken.
Het ding is: Remakes werken alleen maar in bekwame handen. Zo was de Halloween remake meer dan behoorlijk, omdat Rob Zombie nu eenmaal een genrefan is. En een werkje gemaakt met liefde en enthousiasme voelt gewoon veel beter aan.
De nieuwste Nightmare oogt wel heel mooi, maar is zo zielloos en sfeerloos als de pest, met acteurs die zo plat als een dubbeltje zijn. Zelfs Jackie Earle Haley (met een grommend stemmejte zoals Bale in Batman) wist me niet te overtuigen als Freddy. Englund is Krueger. Punt.
Voorts wil ik nog eens mijn beklag doen over het feit dat de twee strafste scene's uit het orrigineel zonder pardon gekortwiekt werden. Zo hebben ze van de scene waarin Tina bloedend, schreeuwend en smekend het plafond opgesleurd wordt buiten bereik van haar vriendje omgetoverd tot een flauw partijtje flipperkast. Niemand die daar van wakker ligt.
Nee, ik vrees dat de nieuwste Nightmare echt niet mijn ding was. mensen die enthousiast worden bij de naam Freddy zullen hem misschien wel kunnen smaken. Echte pursiten zullen hem uitspuwen. Ikzelf, die er een beetje tussen in hangt, kan er alleen maar op kauwen en de eenheidsworst proeven.
Score 2 op 4
maandag 26 april 2010
Mad Cowgirl
Jaar: 2006
Genre: Drama, Romance, Horror, arthouse (een beetje)
Regisseur: Gregory Hatanaka
Cast: Sarah Lassez, James Duval, Devon Odessa, Vic Chao, Walter Koenig
Therese is een voedsel inspectrice van de volksgezondheid die belast is met het onderzoeken van slachterijen. Komt voor haar goed uit, want ze heeft een vreemde eet fetish betreffende rood vlees. Haar liefdesleven loopt echter minder. Haar minnar is een tv evangelist die kiest voor zijn cariere in plaats van voor haar. Dan krijgt ze te horen dan ze mogelijk besmet is met de dolle koeienziekte. Langzaam aan vervalt ze in pure waanzin en raakt ze geobsedeerd door een kung-fu show 'The Girl With The Thunderbolt Kick.'
Wel wel, wat was me dit een raar filmpje. EZr zitten zoveel vreemde elementen in dat ik de helft van de tijd behoorlijk heb zitten fronsen. Om maar iets op te noemen. Sommige personages in deze film praten vreemde talen, voor het gemak ondertiteld in het Engels, maar Therese schijnt alles zonder al te veel moeite te begrijpen. Ook wanneer er achterwaarts gesproken wordt. Hmmm. Bovendien heeft Therese een franssprekende Vietnamees uitziende moeder terwijl ze zelf zo Amerikaans is als de stars and stripes. Hmmm. Nou ja, we zullen het er maar op houden dat haar hersentumor haar parten speelt. Zo weet je nooit exact wat er gaande is, of waarom. Zo is het tijfelachtig of Therese inderdaad ook een echte incestueuze relatie met haar broer heeft.Therese is nergens vies van, zo lijkt het wel, of speelt dit alles zich slechts af in haar hoofd?
Beelden die vaak doen denken aan grindhouse achtige kung-fu filmpjes, met bijpassende ka-pow geluiden worden afgewisseld met verorberingen van rood vlees, orgastische geluiden en seksuele scenes. Het loopt allemaal zo onlosmakelijk in mekaar over dat het allemaal behoorlijk onsmakelijk wordt. Zelfs voor de meest overtuigde carnivoor.
Wanneer haar waanzin in hevigheid toeneemt waant ze zich zelf een kung-fu heldin en traint ze zichzelf in vorm (in scenes die me sterk doen denken aan Linda Hamiltoen die traint in Terminator 2) om de tien tijgers te vermoorden om zelf beter te worden. Of toch niet?
Je hoort het al. Mad Cowgirl is geen gemakkelijk filmpje om naar te kijken. Het ziet er allemaal prima uit, gezien het budget waarmee gewerkt werd, en ook de cast is uitstekend te noemen. Grappig om acteur Walter Koenig nog eens terug te zien als de seksueel gefrustreerde Pastor Dylan. Nooit gedacht dat Chekov uit Star Trek zo een viezerik was.
Net zo moeilijk als Mad Cowgirl te volgen of verklaren is, blijkt hij haast onmogelijk om te bespreken. Doch aan te raden is hij zeker, voor wie niet terugschrikt voor een beetje alternatieve cinema.
Score 4 op 4
Genre: Drama, Romance, Horror, arthouse (een beetje)
Regisseur: Gregory Hatanaka
Cast: Sarah Lassez, James Duval, Devon Odessa, Vic Chao, Walter Koenig
Therese is een voedsel inspectrice van de volksgezondheid die belast is met het onderzoeken van slachterijen. Komt voor haar goed uit, want ze heeft een vreemde eet fetish betreffende rood vlees. Haar liefdesleven loopt echter minder. Haar minnar is een tv evangelist die kiest voor zijn cariere in plaats van voor haar. Dan krijgt ze te horen dan ze mogelijk besmet is met de dolle koeienziekte. Langzaam aan vervalt ze in pure waanzin en raakt ze geobsedeerd door een kung-fu show 'The Girl With The Thunderbolt Kick.'
Wel wel, wat was me dit een raar filmpje. EZr zitten zoveel vreemde elementen in dat ik de helft van de tijd behoorlijk heb zitten fronsen. Om maar iets op te noemen. Sommige personages in deze film praten vreemde talen, voor het gemak ondertiteld in het Engels, maar Therese schijnt alles zonder al te veel moeite te begrijpen. Ook wanneer er achterwaarts gesproken wordt. Hmmm. Bovendien heeft Therese een franssprekende Vietnamees uitziende moeder terwijl ze zelf zo Amerikaans is als de stars and stripes. Hmmm. Nou ja, we zullen het er maar op houden dat haar hersentumor haar parten speelt. Zo weet je nooit exact wat er gaande is, of waarom. Zo is het tijfelachtig of Therese inderdaad ook een echte incestueuze relatie met haar broer heeft.Therese is nergens vies van, zo lijkt het wel, of speelt dit alles zich slechts af in haar hoofd?
Beelden die vaak doen denken aan grindhouse achtige kung-fu filmpjes, met bijpassende ka-pow geluiden worden afgewisseld met verorberingen van rood vlees, orgastische geluiden en seksuele scenes. Het loopt allemaal zo onlosmakelijk in mekaar over dat het allemaal behoorlijk onsmakelijk wordt. Zelfs voor de meest overtuigde carnivoor.
Wanneer haar waanzin in hevigheid toeneemt waant ze zich zelf een kung-fu heldin en traint ze zichzelf in vorm (in scenes die me sterk doen denken aan Linda Hamiltoen die traint in Terminator 2) om de tien tijgers te vermoorden om zelf beter te worden. Of toch niet?
Je hoort het al. Mad Cowgirl is geen gemakkelijk filmpje om naar te kijken. Het ziet er allemaal prima uit, gezien het budget waarmee gewerkt werd, en ook de cast is uitstekend te noemen. Grappig om acteur Walter Koenig nog eens terug te zien als de seksueel gefrustreerde Pastor Dylan. Nooit gedacht dat Chekov uit Star Trek zo een viezerik was.
Net zo moeilijk als Mad Cowgirl te volgen of verklaren is, blijkt hij haast onmogelijk om te bespreken. Doch aan te raden is hij zeker, voor wie niet terugschrikt voor een beetje alternatieve cinema.
Score 4 op 4
zaterdag 24 april 2010
Stockholme Syndrome
Jaar: 2008
Genre: Horror, Gore, Torture
Regisseur: Ryan Cavalline
Cast: Yeah Right....
Een koppeltje waarvan de vrouw wel heel zwanger is worden tijdens de ene of andere reis gekidnapt door een bende slavenhandelaren met de bedoeling haar als slavin te verkopen, hun kind voor adoptie, en hem voor de reservestukken.
Volgens Wikipedia is het stockholm syndroom het volgende:
Het Stockholmsyndroom is het psychologisch verschijnsel dat soms optreedt tijdens een gijzeling. Het verschijnsel houdt in dat de gegijzelde sympathie voor de gijzelnemer krijgt.
Aangenomen wordt dat het Stockholmsyndroom tot ontwikkeling kan komen in een omstandigheid waar de gijzelnemer absolute controle over de gegijzelde kan uitoefenen en binnen die absolute controle voorziet in de basisbehoeften van het slachtoffer, bijvoorbeeld door het geven van voedsel of beschutting. Voor buitenstaanders is dit een paradoxale situatie, omdat het ook bij de gegijzelde bekend is dat hij zich slechts in een afhankelijke situatie bevindt als gevolg van de acties van de gijzelnemer.
Oké, maar wat dit dan met de film te maken heeft is me totaal vreemd. Ik heb de volledige film uitgezien vanwege de straffe start (je ziet niet alledagen een zwangere vrouw afgepoeft worden)en nergens kwam ik iets tegen wat de titel rechtvaardigt.
Regisseur Cavalline die ook nog eens het script schreef had zelf ook beter eens wikipedia geraadpleegd of al scrabbelend een andere titel verzonnen.
Zoals ik al zei: Stockholm Syndrome begint heel sterk met een bijzonder intense kennismaking tussen zwangere vrouw en crimineel 1, dan volgt de kidnappig, en dan wat gemartel, maar dan gaat alles snel bergafwaarts. Ik wil het niet hebben over het flauwe acteerwerk. Z films en beginnend acteurs gaan hand in hand. En de gore effektjes zijn nog niet zo slecht als wat ik de laatste tijd al heb moeten aanschouwen; het grootste probleem dat S.S. heeft is het van hot naar haar rennende scenario dat zelden kant noch wal raakt. Het kabbelt een beetje van schokkende scene naar poging tot schokkende scene en dan terug, zonder echt een verhaal te bieden. Goed, heel wat mensen zullen inderdaad geschokt zijn, bevoorbeeld tijdens een scene waarbij een babylichaampje verhakkelt wordt, maar ik heb in Antropophagus al eens een baby zien opeten, en in Cannibal Holocaust kreeg ik al eens een home-made abortus voorgeschoteld, dus mij raak je daar absoluut niet meer mee.
Andere kijkers zullen het hier ongetwijfeld wel moeilijk mee hebben.
Ook een bijzonder flauw segment van de film dat enkel en alleen maar dient omdat het hoofdverhaal van het koppeltje wat mager uit valt is het stuk betreffende een priester die betaalt om de aspirant slavinnen te reinigen van hun zonden door middel van een knotsvormige dilod waaraan scheermesjes gemonteerd zitten.
zoals ik al zei: mij raak je daar niet mee. Maar anderen misschien wel. Zodoende kunnen we besluiten dat Stockholm Syndrome enkel en alleen geschikt is voor, jawel, de verstokte genreliefhebbers zoals ik.
Score 2,5 op 4.
Genre: Horror, Gore, Torture
Regisseur: Ryan Cavalline
Cast: Yeah Right....
Een koppeltje waarvan de vrouw wel heel zwanger is worden tijdens de ene of andere reis gekidnapt door een bende slavenhandelaren met de bedoeling haar als slavin te verkopen, hun kind voor adoptie, en hem voor de reservestukken.
Volgens Wikipedia is het stockholm syndroom het volgende:
Het Stockholmsyndroom is het psychologisch verschijnsel dat soms optreedt tijdens een gijzeling. Het verschijnsel houdt in dat de gegijzelde sympathie voor de gijzelnemer krijgt.
Aangenomen wordt dat het Stockholmsyndroom tot ontwikkeling kan komen in een omstandigheid waar de gijzelnemer absolute controle over de gegijzelde kan uitoefenen en binnen die absolute controle voorziet in de basisbehoeften van het slachtoffer, bijvoorbeeld door het geven van voedsel of beschutting. Voor buitenstaanders is dit een paradoxale situatie, omdat het ook bij de gegijzelde bekend is dat hij zich slechts in een afhankelijke situatie bevindt als gevolg van de acties van de gijzelnemer.
Oké, maar wat dit dan met de film te maken heeft is me totaal vreemd. Ik heb de volledige film uitgezien vanwege de straffe start (je ziet niet alledagen een zwangere vrouw afgepoeft worden)en nergens kwam ik iets tegen wat de titel rechtvaardigt.
Regisseur Cavalline die ook nog eens het script schreef had zelf ook beter eens wikipedia geraadpleegd of al scrabbelend een andere titel verzonnen.
Zoals ik al zei: Stockholm Syndrome begint heel sterk met een bijzonder intense kennismaking tussen zwangere vrouw en crimineel 1, dan volgt de kidnappig, en dan wat gemartel, maar dan gaat alles snel bergafwaarts. Ik wil het niet hebben over het flauwe acteerwerk. Z films en beginnend acteurs gaan hand in hand. En de gore effektjes zijn nog niet zo slecht als wat ik de laatste tijd al heb moeten aanschouwen; het grootste probleem dat S.S. heeft is het van hot naar haar rennende scenario dat zelden kant noch wal raakt. Het kabbelt een beetje van schokkende scene naar poging tot schokkende scene en dan terug, zonder echt een verhaal te bieden. Goed, heel wat mensen zullen inderdaad geschokt zijn, bevoorbeeld tijdens een scene waarbij een babylichaampje verhakkelt wordt, maar ik heb in Antropophagus al eens een baby zien opeten, en in Cannibal Holocaust kreeg ik al eens een home-made abortus voorgeschoteld, dus mij raak je daar absoluut niet meer mee.
Andere kijkers zullen het hier ongetwijfeld wel moeilijk mee hebben.
Ook een bijzonder flauw segment van de film dat enkel en alleen maar dient omdat het hoofdverhaal van het koppeltje wat mager uit valt is het stuk betreffende een priester die betaalt om de aspirant slavinnen te reinigen van hun zonden door middel van een knotsvormige dilod waaraan scheermesjes gemonteerd zitten.
zoals ik al zei: mij raak je daar niet mee. Maar anderen misschien wel. Zodoende kunnen we besluiten dat Stockholm Syndrome enkel en alleen geschikt is voor, jawel, de verstokte genreliefhebbers zoals ik.
Score 2,5 op 4.
Madness
Jaar: 2010
Genre: Horror, survival, torture
Regisseur: Sonny Laguna & David Liljeblad
Cast: Sonny Laguna, David Liljeblad, Victoria Bloom, Yohanna Idha
Twee typische Amerikaanse cheerleaders gaan op een road trip door de bossen. Onderweg pikken ze twee doodnormale Amerikaanse jongens op. Nog even later valt het viertal in de klauwen van echte Amerikaanse hillbillys die hen willen vermoorden op een zo pijnlijke mogelijke manier. Yeah Right!!!
Vergeet maar alles wat ik net vertelde. Deze film is net zo Amerikaans als de bediende van de nachtwinkel om de hoek. De 'Amerikanen' in deze film die in staat zijn om iet of wat meer engelse woorden dan het obligate 'fuck you' uit te spreken, doen dat met zo een zwaar accent dat je heel goed moet opletten om te verstaan wat ze zeggen. De rest houdt het gewoon op iets Zweeds of Noors. Je weet wel, zo een taaltje dat klinkt alsof de klankband van de film achteruit draait.
Persoonlijk zie ik hier het nut niet van in. Zelfs de meest pretentieuze Belgische films willen zich nog niet voor doen als een Amerikaans product, en belgische films hebben pretentie bij de vleet. Voorts werd deze film geproducet door 'Stockholm Syndrome productions' wat ook al niet al te amerikaans klinkt.
Maar terug naar het verhaal. In Madness krijgen we alles wat we gewend zijn an dit soort genrefilms. De slachtoffers worden geslagen, gemarteld en vermoord op bijzonder sadistische goedkope manieren, en er volgt ook een verkrachtinkje, al is het dan één van de mannen die ditmaal met de billen uiteen moet gaan voor de penetratie. tis weer eens wat anders, maar ik verkies toch liever wat meer vrouwelijk misbruik in de film. Het zal wel aan mij liggen. In ieder geval valt er zelfs tijdens deze rape niet veel te beleven, zelfs niet voor de liefhebbers. Vooral wanwege het totaal ontbreken van enig budget.
Het is tenslotte Ultra Low Budget Film Week ten huize Of The Dead en ik pijnig mezelf al enkele dagen met de ene cheapo kijkervaring na deandere.
Toch is Madness geen al te slechte film. Zoals ik zo vaak zeg is budget geen criterium voor beoordelen van een film. De acteurs die waarschijnlijk ook de helft van de crew uitmaken slaan zich er zo goed en zo kwaad door (zelfs de vrouwen, die waarschijnlijk de dertig naderen en toch nog cheerleaders spelen), en het eindproduct is alleszins beter te noemen dan bijvoorbeeld Wrong Turn 3.
Toch kan ik Madness bezwaarlijk aanbevelen, aangezien er vele vele films zijn die beter zijn. Ik kan alleen zeggen dat deze film voor de makers een goede oefening is geweest, en ze volgende keer, wanneer ze weer wat geld gespaard hebben, waarschijnlijk een beter product zullen afleveren
Score 2,5 op 4
Genre: Horror, survival, torture
Regisseur: Sonny Laguna & David Liljeblad
Cast: Sonny Laguna, David Liljeblad, Victoria Bloom, Yohanna Idha
Twee typische Amerikaanse cheerleaders gaan op een road trip door de bossen. Onderweg pikken ze twee doodnormale Amerikaanse jongens op. Nog even later valt het viertal in de klauwen van echte Amerikaanse hillbillys die hen willen vermoorden op een zo pijnlijke mogelijke manier. Yeah Right!!!
Vergeet maar alles wat ik net vertelde. Deze film is net zo Amerikaans als de bediende van de nachtwinkel om de hoek. De 'Amerikanen' in deze film die in staat zijn om iet of wat meer engelse woorden dan het obligate 'fuck you' uit te spreken, doen dat met zo een zwaar accent dat je heel goed moet opletten om te verstaan wat ze zeggen. De rest houdt het gewoon op iets Zweeds of Noors. Je weet wel, zo een taaltje dat klinkt alsof de klankband van de film achteruit draait.
Persoonlijk zie ik hier het nut niet van in. Zelfs de meest pretentieuze Belgische films willen zich nog niet voor doen als een Amerikaans product, en belgische films hebben pretentie bij de vleet. Voorts werd deze film geproducet door 'Stockholm Syndrome productions' wat ook al niet al te amerikaans klinkt.
Maar terug naar het verhaal. In Madness krijgen we alles wat we gewend zijn an dit soort genrefilms. De slachtoffers worden geslagen, gemarteld en vermoord op bijzonder sadistische goedkope manieren, en er volgt ook een verkrachtinkje, al is het dan één van de mannen die ditmaal met de billen uiteen moet gaan voor de penetratie. tis weer eens wat anders, maar ik verkies toch liever wat meer vrouwelijk misbruik in de film. Het zal wel aan mij liggen. In ieder geval valt er zelfs tijdens deze rape niet veel te beleven, zelfs niet voor de liefhebbers. Vooral wanwege het totaal ontbreken van enig budget.
Het is tenslotte Ultra Low Budget Film Week ten huize Of The Dead en ik pijnig mezelf al enkele dagen met de ene cheapo kijkervaring na deandere.
Toch is Madness geen al te slechte film. Zoals ik zo vaak zeg is budget geen criterium voor beoordelen van een film. De acteurs die waarschijnlijk ook de helft van de crew uitmaken slaan zich er zo goed en zo kwaad door (zelfs de vrouwen, die waarschijnlijk de dertig naderen en toch nog cheerleaders spelen), en het eindproduct is alleszins beter te noemen dan bijvoorbeeld Wrong Turn 3.
Toch kan ik Madness bezwaarlijk aanbevelen, aangezien er vele vele films zijn die beter zijn. Ik kan alleen zeggen dat deze film voor de makers een goede oefening is geweest, en ze volgende keer, wanneer ze weer wat geld gespaard hebben, waarschijnlijk een beter product zullen afleveren
Score 2,5 op 4
donderdag 22 april 2010
Necroville
Jaar: 2007
Genre: Comedy, horror, zombie, weerwolf, vampire.
Regisseur: Billy Garberina
Cast: Billy Garberina, Adam Jarmon Brown, Mark Chavez, Brandy Bluejacket
Jack en zijn beste vriend Alex worden ontslagen in de videotheek waar ze werken. Zeer tegen de zin van Jack's egoistische luie zeurderige vriendin Penny zoeken ze wer bij het uitroeingsbedrijf Zom-B-Gone. Want Necroville, hun thuisstad wordt namelijk overspoeld door zombies vampieren en weerwolven. Zodoende wekken ze de toorn van oppervampier Chad die toevallig het ex-vriendje is van Penny.
Je hebt het waarschijnlijk al meegemaakt. Je ziet de trailer van een comedy die er veel belovend uit ziet, maar dan, bij de eerste kijkbeurt merk je onmiddelijk dat de beste grappig allemaal in de trailer verwerkt waren. Nu had ik van Necroville absoluut niets gezien, dus wist ik enkel dat ik mij kon verwachten aan een ultra low budget film over een dorpje vol zombies, weerwolven en vampieren.
Wat was ik aangenaam verrast zeg. Necroville is, low budget of niet, grappiger dan de meeste troep die ze voor humor proberen verslijten. Ik heb letterlijk op sommige momenten mijn buik moeten vasthouden van het lachen. Het ding is: de makers en acteurs nemen zichzelf op geen enkel moment serieus. Niemand is een goed acteur en de speciale effekten (op eentje na dan) zijn echt om te huilen. De zombies zijn gewoon blauwgeverfde mensen, de vampieren zijn Gothiks met valse hoektandjes en de weerwolven hebben valse baarden aan hun gezichten geplakt. maar dat kan de pret niet drukken want Necroville vervalt geregeld in pure slapstick.
Billy Garberina die niet alleen de hoofdrol speelt en regisseeert heeft ook het scenario geschreven en hij doet het allemaal naar behoren.
Een scene die supergrappig is.
Jakc en Alex zitten samen in hun bedrijfsvoertuig te kibbelen of Chad nu wel of niet de hoofdvampier is. (Hoofdvampieren kunnen namelijk in het daglicht buiten) Dan rijden ze voorbij het huis van Chad en die zit in zijn gazonnetje te zonnen met zo een reflecterend scherm onder zijn kin, waarbij hij naar hen wuift en zijn slagtanden bloot lacht.
maar, zoals ik al zei is het grootste gebrek van Necroville zijn totaal gebrek aan budget. Ik kan daar gemakkelijk over kijken omdat ik nu eenmaal fan ben van onafhankelijke cinemamakers. Maar toch zal dit voor veel mensen een serieus struikelblok zijn.
Doch niet getreurd. Necroville krijgt van mij een dikverdiende vier op vier en wordt bij deze uitgeroepen tot Comedy Van Het Jaar
Score: 4 op 4
Genre: Comedy, horror, zombie, weerwolf, vampire.
Regisseur: Billy Garberina
Cast: Billy Garberina, Adam Jarmon Brown, Mark Chavez, Brandy Bluejacket
Jack en zijn beste vriend Alex worden ontslagen in de videotheek waar ze werken. Zeer tegen de zin van Jack's egoistische luie zeurderige vriendin Penny zoeken ze wer bij het uitroeingsbedrijf Zom-B-Gone. Want Necroville, hun thuisstad wordt namelijk overspoeld door zombies vampieren en weerwolven. Zodoende wekken ze de toorn van oppervampier Chad die toevallig het ex-vriendje is van Penny.
Je hebt het waarschijnlijk al meegemaakt. Je ziet de trailer van een comedy die er veel belovend uit ziet, maar dan, bij de eerste kijkbeurt merk je onmiddelijk dat de beste grappig allemaal in de trailer verwerkt waren. Nu had ik van Necroville absoluut niets gezien, dus wist ik enkel dat ik mij kon verwachten aan een ultra low budget film over een dorpje vol zombies, weerwolven en vampieren.
Wat was ik aangenaam verrast zeg. Necroville is, low budget of niet, grappiger dan de meeste troep die ze voor humor proberen verslijten. Ik heb letterlijk op sommige momenten mijn buik moeten vasthouden van het lachen. Het ding is: de makers en acteurs nemen zichzelf op geen enkel moment serieus. Niemand is een goed acteur en de speciale effekten (op eentje na dan) zijn echt om te huilen. De zombies zijn gewoon blauwgeverfde mensen, de vampieren zijn Gothiks met valse hoektandjes en de weerwolven hebben valse baarden aan hun gezichten geplakt. maar dat kan de pret niet drukken want Necroville vervalt geregeld in pure slapstick.
Billy Garberina die niet alleen de hoofdrol speelt en regisseeert heeft ook het scenario geschreven en hij doet het allemaal naar behoren.
Een scene die supergrappig is.
Jakc en Alex zitten samen in hun bedrijfsvoertuig te kibbelen of Chad nu wel of niet de hoofdvampier is. (Hoofdvampieren kunnen namelijk in het daglicht buiten) Dan rijden ze voorbij het huis van Chad en die zit in zijn gazonnetje te zonnen met zo een reflecterend scherm onder zijn kin, waarbij hij naar hen wuift en zijn slagtanden bloot lacht.
maar, zoals ik al zei is het grootste gebrek van Necroville zijn totaal gebrek aan budget. Ik kan daar gemakkelijk over kijken omdat ik nu eenmaal fan ben van onafhankelijke cinemamakers. Maar toch zal dit voor veel mensen een serieus struikelblok zijn.
Doch niet getreurd. Necroville krijgt van mij een dikverdiende vier op vier en wordt bij deze uitgeroepen tot Comedy Van Het Jaar
Score: 4 op 4
maandag 19 april 2010
Zombies Of Mass Destruction
Jaar: 2009
Genre: Horror, comedy, zombie.
Regisseur: Kevin Hamedani
Cast: Janette Armand, Doug Fahl, Cooper Hopkins
Het rustige eilanddorpje Port Gamble wordt opgeschrikt door een zombieuitbraak. Iedereen legt graag de schuld bij terroristen en zodoende worden de enige Iraniers geviseerd door het locale white trash. Ook een homokoppel had geen slechter moment kunnen kiezen om in dit bekrompen dorpje voor hun geaardheid uit te komen.
ZOMD is een zom-com (Wat zegt u? Ja ja een zom-com) die soms tot mijn grote spijt een beetje te prekerig over komt. Ik weet het. Het is slecht gesteld met de jeugd van tegenwoordig, en het kan nooit kwaad om hen een beetje moraal aan te praten, maar verdorie toch niet tijdens een zombiefilm. George Romero deed er ook wel aan, maar hij liet toch de prietpraat achterwege. ZOMD wil ons duidelijk maken dat homo's en Iraniers ook maar mensen zijn, en dat niet alle antwoorden bij God liggen, en sleurt er zodoende een paar te veel clichés door.
Bovendien is het Iraanse meisje Frida zo Arabisch als ik. En de homo's slechts een klein beetje verwijfder dan mij...ik bedoel haar.
Toch is niet alles verloren aangezien we toch wat leuke zombie-gore krijgen, en de nodige zombiegrelateerde humor. Een scene met een oogbal deed me bevoorbeeld nostalgisch terug denken aan de beruchte oor eet scene uit Braindead.
Maar voor de rest blijft het allemaal behoorlijk braafje. de zombies doen niets wat echt heel goor is, behalve dan iemand zijn gezicht eraf rukken. En wanneer het Iraanse meisje Frida gemarteld wordt door whit trash dan krijgt ze amper wat klappen en een spijker door de voet. (Noemen jullie dat martelen? Ik noem dat ontspanning.) Alles komt uiteindelijk op zijn pootjes terecht voor vrijwel iedereen. Now isn't that nice....
Ik kan best wel lachen met zombie-comedy's, maar toch heb ik mijn ondoden liever een beetje grimmiger en rauwer, of grappiger. Deze lag er een beetje te veel tussenin. Het zal wel smaak zijn vermoed ik.
Maar ach, ik ben en blijf een zombienerd, en als er een levend lijk in mee doet sta ik al te juichen. Vandaar mijn toch nog voldoende eindscore.
Score: 3 op 4
Genre: Horror, comedy, zombie.
Regisseur: Kevin Hamedani
Cast: Janette Armand, Doug Fahl, Cooper Hopkins
Het rustige eilanddorpje Port Gamble wordt opgeschrikt door een zombieuitbraak. Iedereen legt graag de schuld bij terroristen en zodoende worden de enige Iraniers geviseerd door het locale white trash. Ook een homokoppel had geen slechter moment kunnen kiezen om in dit bekrompen dorpje voor hun geaardheid uit te komen.
ZOMD is een zom-com (Wat zegt u? Ja ja een zom-com) die soms tot mijn grote spijt een beetje te prekerig over komt. Ik weet het. Het is slecht gesteld met de jeugd van tegenwoordig, en het kan nooit kwaad om hen een beetje moraal aan te praten, maar verdorie toch niet tijdens een zombiefilm. George Romero deed er ook wel aan, maar hij liet toch de prietpraat achterwege. ZOMD wil ons duidelijk maken dat homo's en Iraniers ook maar mensen zijn, en dat niet alle antwoorden bij God liggen, en sleurt er zodoende een paar te veel clichés door.
Bovendien is het Iraanse meisje Frida zo Arabisch als ik. En de homo's slechts een klein beetje verwijfder dan mij...ik bedoel haar.
Toch is niet alles verloren aangezien we toch wat leuke zombie-gore krijgen, en de nodige zombiegrelateerde humor. Een scene met een oogbal deed me bevoorbeeld nostalgisch terug denken aan de beruchte oor eet scene uit Braindead.
Maar voor de rest blijft het allemaal behoorlijk braafje. de zombies doen niets wat echt heel goor is, behalve dan iemand zijn gezicht eraf rukken. En wanneer het Iraanse meisje Frida gemarteld wordt door whit trash dan krijgt ze amper wat klappen en een spijker door de voet. (Noemen jullie dat martelen? Ik noem dat ontspanning.) Alles komt uiteindelijk op zijn pootjes terecht voor vrijwel iedereen. Now isn't that nice....
Ik kan best wel lachen met zombie-comedy's, maar toch heb ik mijn ondoden liever een beetje grimmiger en rauwer, of grappiger. Deze lag er een beetje te veel tussenin. Het zal wel smaak zijn vermoed ik.
Maar ach, ik ben en blijf een zombienerd, en als er een levend lijk in mee doet sta ik al te juichen. Vandaar mijn toch nog voldoende eindscore.
Score: 3 op 4
zaterdag 17 april 2010
Shock-O-Rama
Jaar: 2005
Genre: Horror, comedy, exploitation.
Regisseur: Brett Piper
Cast: Misty Mundae, Rob Monkiewicz, Caitlin Ross, Julian Wells, Michael R. Thomas
Rebecca Raven is het spuugzat. Als actrice wordt ze alleen maar gecast als bimbo die een halve film in haar blote kont moet rondrennen, achtervolgd door zombies of moordenaars. Wanneer ze haar beklag gaat doen bij haar producers wordt ze prompt ontslagen. Ze besluit zich even terug te trekken in een hutje in de bossen (wat nooit een goed idee is) en wordt algauw achtervolgd door en zombie die de kleren van haar lijf scheurt. Haha de zoete ironie van dit alles.
Ondertussen gaan de producers noodgedwongen op zoek naar een nieuwe ster en bekijken videos van een alien aanval op een autosloperij, en een gigantisch brein dat opduikt in de erotische dromen van lesbische vrouwen, in de hoop daarin een nieuwe hete actrice te ontdekken.
Shock-O-Rama is zo een beetje het visitekaartje van Shock-O-Rama Cinema. Het amerikaanse productiehuis dat zich bezighoudt met de productie en distributie van toch behoorlijk entertainende z-films, zoals bijvoorbeeld Screaming Dead, Chainsaw Sally, Bacterium, Bite Me, Skin Crawl, Splatter Disco en Necroville. Behalve de absurde horror en cheapo effektjes krijgen we in deze films ook de nodige portie naakt. Geen wonder, aangezien Shock-O-Rama een zusteronderneming is van Seduction Cinema, gespecialiseerd in sexploitaion varianten op bekendere films. Enkele titels: Batbabe: The Dark Nightie, Kinky Kong, Bikini Girls on Dinosaur Planet,Play-Mate of the Apes enzovoort.
En wie is er de ster in vrijwel alle films die ik juist opnoemde? Juist ja, Misty Mundae, aka Erin Brown.
In Shock-O-Rama neemt Misty haar eigen persoontje op de korrel, met de nodige zelfhumor.Ongetwijfeld is zij momenteel naats de ouder wordende Debbie Rochon de queen van de z-films. Een beetje de hedendaagse Linnea Quigley.
Ik zou mezelf geen fan noemen van haar, maar toch heb ik haar al in vele films aan het werk gezien die niet uit de Shock-O-Rama stal komen. Bijvoorbeeld Dying God, The Rage, Sick Girl en Shadow: Dead Riot. Allemaal toch behoorlijke films, naar mijn normen dan.
Je moet dan natuurlijk wel de lat laag leggen. Want sommige dingen in deze film zouden mensen aan het huilen brengen van het lachen. Vooral de sequentie met de aliens op de sloperij lijdt onder gebrek aan budget. De flitsen uit hun laserwapens zijn hopeloos gedateert, en hun mechanische vernietigingsrobot is zelfs in een tijd van heel goedkope cgi producties erg houterig te noemen.But I Love It. Dan liever dit, dan een strontvervelende overgeproducete film zoals Avatar.
In Shock-O-Rama krijgen we dus alles wat te verwachten viel. Absurde verhaaltjes, goedkope effektjes, rampzalige akteerprestaties, en beaucoup gratuit naakt.
Het zal geen wonder zijn dat ik deze film een hoge score geef zeker?
Score: 4 op 4
Genre: Horror, comedy, exploitation.
Regisseur: Brett Piper
Cast: Misty Mundae, Rob Monkiewicz, Caitlin Ross, Julian Wells, Michael R. Thomas
Rebecca Raven is het spuugzat. Als actrice wordt ze alleen maar gecast als bimbo die een halve film in haar blote kont moet rondrennen, achtervolgd door zombies of moordenaars. Wanneer ze haar beklag gaat doen bij haar producers wordt ze prompt ontslagen. Ze besluit zich even terug te trekken in een hutje in de bossen (wat nooit een goed idee is) en wordt algauw achtervolgd door en zombie die de kleren van haar lijf scheurt. Haha de zoete ironie van dit alles.
Ondertussen gaan de producers noodgedwongen op zoek naar een nieuwe ster en bekijken videos van een alien aanval op een autosloperij, en een gigantisch brein dat opduikt in de erotische dromen van lesbische vrouwen, in de hoop daarin een nieuwe hete actrice te ontdekken.
Shock-O-Rama is zo een beetje het visitekaartje van Shock-O-Rama Cinema. Het amerikaanse productiehuis dat zich bezighoudt met de productie en distributie van toch behoorlijk entertainende z-films, zoals bijvoorbeeld Screaming Dead, Chainsaw Sally, Bacterium, Bite Me, Skin Crawl, Splatter Disco en Necroville. Behalve de absurde horror en cheapo effektjes krijgen we in deze films ook de nodige portie naakt. Geen wonder, aangezien Shock-O-Rama een zusteronderneming is van Seduction Cinema, gespecialiseerd in sexploitaion varianten op bekendere films. Enkele titels: Batbabe: The Dark Nightie, Kinky Kong, Bikini Girls on Dinosaur Planet,Play-Mate of the Apes enzovoort.
En wie is er de ster in vrijwel alle films die ik juist opnoemde? Juist ja, Misty Mundae, aka Erin Brown.
In Shock-O-Rama neemt Misty haar eigen persoontje op de korrel, met de nodige zelfhumor.Ongetwijfeld is zij momenteel naats de ouder wordende Debbie Rochon de queen van de z-films. Een beetje de hedendaagse Linnea Quigley.
Ik zou mezelf geen fan noemen van haar, maar toch heb ik haar al in vele films aan het werk gezien die niet uit de Shock-O-Rama stal komen. Bijvoorbeeld Dying God, The Rage, Sick Girl en Shadow: Dead Riot. Allemaal toch behoorlijke films, naar mijn normen dan.
Je moet dan natuurlijk wel de lat laag leggen. Want sommige dingen in deze film zouden mensen aan het huilen brengen van het lachen. Vooral de sequentie met de aliens op de sloperij lijdt onder gebrek aan budget. De flitsen uit hun laserwapens zijn hopeloos gedateert, en hun mechanische vernietigingsrobot is zelfs in een tijd van heel goedkope cgi producties erg houterig te noemen.But I Love It. Dan liever dit, dan een strontvervelende overgeproducete film zoals Avatar.
In Shock-O-Rama krijgen we dus alles wat te verwachten viel. Absurde verhaaltjes, goedkope effektjes, rampzalige akteerprestaties, en beaucoup gratuit naakt.
Het zal geen wonder zijn dat ik deze film een hoge score geef zeker?
Score: 4 op 4
Hora
Jaar: 2009
Genre: horror, Rape & Revenge, Exploitation, Grindhouse
Regisseur: Reinert Kiil
Cast: Isabel Vibe, en een paar venten met hele vreemde letters in hun namen.
De schrijfster Rikke trekt zich zonder haar man terug in een buitenverblijfje om daar de laatste hand aan haar roman te leggen. (Iets wat wel meer gebeurd in films met schrijvers)Maar ze wordt systematisch lastig gevallen door de buren, een debiel en een politieagent, die maar al te graag hun handen op haar leggen. Ze verkrachten haar, en kerven het woord 'hora' (Hoer) in haar voorhoofd. De getraumatiseerde Rikke onderneemt daarna een vendetta, vol bloederige wraak.
Hora is een poging om de exploitationfilms terug tot leven te roepen, ongetwijfeld geinspireerd door de Tarantino/Rodriguez collaboratie van een tijdje terug, en net zoals ik onlangs al vermelde met Run! Bitch Run! is ook deze film exploitationgewijs geslaagder te noemen dan Death Proof of Planet Terror.
Om te beginnen hebben we het scenario dat vrijwel volledig gebaseerd is op I Spit On Your Grave aka Day Of The Woman, waarin een schrijfster misbruikt wordt door een paar dorpelingen, waaronder een debiel. En ook de manier waarop Rikke wraak neemt komt in grote lijnen overeen met Jennifer Hills haar revanche. Alleszins worden we toch getrakteerd op een penisverwijdering. Typisch voor rape & revenge, want ook in The Last House On the Left van Wess Craven moest een van de verkrachters zijn pipila er aan geloven. Hoe kan je anders een man beter straffen dan door zijn ding dong te amputeren?
Nog zo een trukje wat ze vroeger tijdens dat soort films uithaalden was het inlassen van frames van pornofilms tussen de gewone reels. Zo krijg je tijdens de verkrachtingsscenes telkens flitsen van amper een seconde waarin je al dan niet bloedende gepenetreerde openingen ziet. natuurlijk, de viezerikken die hun dvd frame per frame kunnen afspelen kunnen het allemaal op hun gemakje bekijken.Of het de openingen van Isabel Vibe zelf zijn weet ik niet, maar het zou me niet verbazen, aangezien ze in haar thuisland Noorwegen een bekende pornoster is. Ze heeft er alleszins geen moeite mee om de helft van de film 'in haren bloten' rond te lopen. Nog zo iets waar ze ook in de jaren zeventig niet vies van waren.
Ook zo een grapje dat ze waarschijnlijk nog veel zullen herhalen is die van de 'missing reel', waarin ze net als het interessant wordt, opeens het beeld laten verdwijnen en alleen de thematische achtergrondmuziek laten spelen. Juist ja...
Laten we het er maar op houden dat Hora een uitstekend stukje exploitation is, geschikt voor de genreliefhebbers, en, vrees ik, ook alleen maar voor de genreliefhebbers.
Score 3,5 op 4
Genre: horror, Rape & Revenge, Exploitation, Grindhouse
Regisseur: Reinert Kiil
Cast: Isabel Vibe, en een paar venten met hele vreemde letters in hun namen.
De schrijfster Rikke trekt zich zonder haar man terug in een buitenverblijfje om daar de laatste hand aan haar roman te leggen. (Iets wat wel meer gebeurd in films met schrijvers)Maar ze wordt systematisch lastig gevallen door de buren, een debiel en een politieagent, die maar al te graag hun handen op haar leggen. Ze verkrachten haar, en kerven het woord 'hora' (Hoer) in haar voorhoofd. De getraumatiseerde Rikke onderneemt daarna een vendetta, vol bloederige wraak.
Hora is een poging om de exploitationfilms terug tot leven te roepen, ongetwijfeld geinspireerd door de Tarantino/Rodriguez collaboratie van een tijdje terug, en net zoals ik onlangs al vermelde met Run! Bitch Run! is ook deze film exploitationgewijs geslaagder te noemen dan Death Proof of Planet Terror.
Om te beginnen hebben we het scenario dat vrijwel volledig gebaseerd is op I Spit On Your Grave aka Day Of The Woman, waarin een schrijfster misbruikt wordt door een paar dorpelingen, waaronder een debiel. En ook de manier waarop Rikke wraak neemt komt in grote lijnen overeen met Jennifer Hills haar revanche. Alleszins worden we toch getrakteerd op een penisverwijdering. Typisch voor rape & revenge, want ook in The Last House On the Left van Wess Craven moest een van de verkrachters zijn pipila er aan geloven. Hoe kan je anders een man beter straffen dan door zijn ding dong te amputeren?
Nog zo een trukje wat ze vroeger tijdens dat soort films uithaalden was het inlassen van frames van pornofilms tussen de gewone reels. Zo krijg je tijdens de verkrachtingsscenes telkens flitsen van amper een seconde waarin je al dan niet bloedende gepenetreerde openingen ziet. natuurlijk, de viezerikken die hun dvd frame per frame kunnen afspelen kunnen het allemaal op hun gemakje bekijken.Of het de openingen van Isabel Vibe zelf zijn weet ik niet, maar het zou me niet verbazen, aangezien ze in haar thuisland Noorwegen een bekende pornoster is. Ze heeft er alleszins geen moeite mee om de helft van de film 'in haren bloten' rond te lopen. Nog zo iets waar ze ook in de jaren zeventig niet vies van waren.
Ook zo een grapje dat ze waarschijnlijk nog veel zullen herhalen is die van de 'missing reel', waarin ze net als het interessant wordt, opeens het beeld laten verdwijnen en alleen de thematische achtergrondmuziek laten spelen. Juist ja...
Laten we het er maar op houden dat Hora een uitstekend stukje exploitation is, geschikt voor de genreliefhebbers, en, vrees ik, ook alleen maar voor de genreliefhebbers.
Score 3,5 op 4
vrijdag 16 april 2010
The Day Of The Triffids
Jaar: 2009
Genre: Sci-fi, horror, creature
Regisseur: ??
Cast: Dougray Scott, Joely Richardson, Eddie Izzard, Brian Cox, Vanessa Redgrave, Jason Priestley
De wereld staat zich te vergapen aan een zonnestrom die de hemel vult met mooie kleurtjes. Jammer genoeg wordt iedereen dat er naar gekeken heeft stekeblind. Van de chaos maken de triffids gebruik om te ontsnapen. Wat is een triffid? Een wandelende plant met een drie meter lange giftige zwiepangel die een mens in een slag kan vellen. Juist ja...
De mensen die niet verblind werden zien zich genoodzaakt te vechten voor hun leven, en moeten de keuze maken of ze de blinden willen helpen, of niet.
The Day Of The Triffids is de derde poging tot verfilming van de roman van John Wyndham die verscheen in 1951. Wyndham was een kind van zijn tijd, en zowel het ontstaan van de Triffids als de algehele verblinding schuift hij aldoende in de schoenen van de russen. In deze hedendaagse vertelling van zijn verhaal wordt al die paranoia overboord gegooid. De verblinding komt door een zonnestorm, en de triffids hebben we gewoon zelf gekweekt ter vervanging van petroleum.
Op zich vind ik dit geen probleem, zolang ze de hoofdzaak van de film maar niet vergeten, en dat is de morele kwestie wie er moet overleven. Een groot deel van Wyndham zijn boek handelt over de blinden. Wat moeten we met ze aanvangen? Met de industrie die op zijn gat ligt en alle voorraden die ooit wel eens uitgeput zullen raken zou het uit overlevingsdrang een slecht idee zijn om de nutteloze blinden te voeden. Maar de filantropischer ingestelde overlevenden zien dat anders. Enfin...je begrijpt wel waar Wyndham hiermee naartoe wil.
In het eerste anderhalf uur van de fim zou je nog haast gaan denken dat het een redelijk getrouwe verfilming gaat worden, maar dan gaat alles helaas de mist in, en centralizeerd het verhaal zich rond slechterik Torrence en zijn machtsgreep. De blinden worden compleet over het hoofd gezien, en alles verandert in een soort saaie zombiefilm met planten. Het klinkt een beetje stom om dit zo te zeggen, maar je snapt wel waar ik naartoe wil. Mensen die vluchten voor traag bewegende creaturen, zich in een huis verschansen, en dan moeten proberen om de dingen buiten te houden.
Persoonlijk, toen ik voor het eerst het boek van Wyndham las, herkende ik onmiddelijk alle ellementen die George Romero later zou gebruiken voor zijn "Of the dead" trilogie.
Voorts vind ik ook de triffids serieus tegenvallen. je zou toch denken dat ze met de huidige technieken een dreigender uitziende plant kunnen maken, maar niks hoor. Ik kan me herrineren dat er een Suske en Wiske stripverhaal was, waarin planten meededen die losjes op de triffids gebaseerd waren, en zelfs die zagen er enger uit.
Day Of The Triffids is dus een dikke tegenvaller, waarop hopelijk geen vervolg komt, zoals er later op de roman van Wyndham wel een vervolg kwam.
Ik zou iedereen het boek kunnen aanbevelen, maar niet de film.
score 1,5 op 4
Genre: Sci-fi, horror, creature
Regisseur: ??
Cast: Dougray Scott, Joely Richardson, Eddie Izzard, Brian Cox, Vanessa Redgrave, Jason Priestley
De wereld staat zich te vergapen aan een zonnestrom die de hemel vult met mooie kleurtjes. Jammer genoeg wordt iedereen dat er naar gekeken heeft stekeblind. Van de chaos maken de triffids gebruik om te ontsnapen. Wat is een triffid? Een wandelende plant met een drie meter lange giftige zwiepangel die een mens in een slag kan vellen. Juist ja...
De mensen die niet verblind werden zien zich genoodzaakt te vechten voor hun leven, en moeten de keuze maken of ze de blinden willen helpen, of niet.
The Day Of The Triffids is de derde poging tot verfilming van de roman van John Wyndham die verscheen in 1951. Wyndham was een kind van zijn tijd, en zowel het ontstaan van de Triffids als de algehele verblinding schuift hij aldoende in de schoenen van de russen. In deze hedendaagse vertelling van zijn verhaal wordt al die paranoia overboord gegooid. De verblinding komt door een zonnestorm, en de triffids hebben we gewoon zelf gekweekt ter vervanging van petroleum.
Op zich vind ik dit geen probleem, zolang ze de hoofdzaak van de film maar niet vergeten, en dat is de morele kwestie wie er moet overleven. Een groot deel van Wyndham zijn boek handelt over de blinden. Wat moeten we met ze aanvangen? Met de industrie die op zijn gat ligt en alle voorraden die ooit wel eens uitgeput zullen raken zou het uit overlevingsdrang een slecht idee zijn om de nutteloze blinden te voeden. Maar de filantropischer ingestelde overlevenden zien dat anders. Enfin...je begrijpt wel waar Wyndham hiermee naartoe wil.
In het eerste anderhalf uur van de fim zou je nog haast gaan denken dat het een redelijk getrouwe verfilming gaat worden, maar dan gaat alles helaas de mist in, en centralizeerd het verhaal zich rond slechterik Torrence en zijn machtsgreep. De blinden worden compleet over het hoofd gezien, en alles verandert in een soort saaie zombiefilm met planten. Het klinkt een beetje stom om dit zo te zeggen, maar je snapt wel waar ik naartoe wil. Mensen die vluchten voor traag bewegende creaturen, zich in een huis verschansen, en dan moeten proberen om de dingen buiten te houden.
Persoonlijk, toen ik voor het eerst het boek van Wyndham las, herkende ik onmiddelijk alle ellementen die George Romero later zou gebruiken voor zijn "Of the dead" trilogie.
Voorts vind ik ook de triffids serieus tegenvallen. je zou toch denken dat ze met de huidige technieken een dreigender uitziende plant kunnen maken, maar niks hoor. Ik kan me herrineren dat er een Suske en Wiske stripverhaal was, waarin planten meededen die losjes op de triffids gebaseerd waren, en zelfs die zagen er enger uit.
Day Of The Triffids is dus een dikke tegenvaller, waarop hopelijk geen vervolg komt, zoals er later op de roman van Wyndham wel een vervolg kwam.
Ik zou iedereen het boek kunnen aanbevelen, maar niet de film.
score 1,5 op 4
donderdag 15 april 2010
Run Bitch Run!
Jaar: 2009
Genre: Horror, thriller, exploitation, rape & revenge
Regisseur: Joseph Guzman
Cast: Christina DeRosa, Cheryl Lyone, Peter Tahoe, Johnny Winscher, Ivet Corvea
Twee katholieke schoolmeisjes zijn al leurend met bijbels getuige van de moord op een hoertje door haar pooier en zijn trawanten. Ze belsuiten een beetje lol met hen te hebben alvorens ook hen te vermoorden. Zodoende worden de meisjes sexueel misbruikt en gemarteld. Een van hen overleefd het echter en zint op wraak, bloederige wraak.
Een tijdje terug wou Quentin Tarantino samen met Roberto Rodriguez het dode grindhouse genre nieuw leven inblazen, met wisselende sucessen. Zo was Tarantino zijn Death Proof gewoon een hoop slap gelul zoals we het van hem gewend zijn, zonder het flitsende scenario dat we van hem gewend zijn. Rodriguez zijn Planet Terrro was van het nattere soort, maar was, ondanks alle kraakjes en vlekjes in het scherm te overgeproduced voor een echte grindhouse film.
Run! Bitch Run! zou, als je niet naar de copyrightdatum op de dvd doos kijkt zo uit de jaren zeventig kunnen stammen. Zowel het camera werk als de belichting en de look van de personages. Alles schreeuwt Retro.
Deze film past ook perfekt in het rijtje tussen andere notoire rape & revenge films zoals The Last House on the Left en I Spit On Your Grave, of, in mindere mate Hitchhike To Hell.
Dat het Rape & revenge genre nog niet dood is blijkt uit herhaalde pogingen nog eens een goede shocker te maken.
Zo is underground filmmaker Ryan Nicholson nooit vies van een vrijscene dik tegen de zin van de vrouw, zoals bijvoorbeeld in zijn films Torched, Gutterballs en Hanger.
En de mensen die zelf geen films kunnen verzinnen remaken gewoon Last House On The Left. Zoals de film Chaos, of de gelijknamige Last House van 2009.
Toch duikt er af en toe eens en nieuwe film op die het grindhouse genre in leven houdt, zoals de scandinavische film Hora die weinig meer was dan een schaamteloze copy van I Spit On Your Grave, en die pornoster Isabel Vibe de kans gaf om eens in hare blote rond te lopen. Maar daar draait het exploitationgenre om, en dus hoor je mij niet klagen.
Run! Bitch Run! spant echter de kroon tussen al deze nieuwerwetse old school films, en krijgt bij mij dus een ereplaatsje.
Score 3,5 op 4
Genre: Horror, thriller, exploitation, rape & revenge
Regisseur: Joseph Guzman
Cast: Christina DeRosa, Cheryl Lyone, Peter Tahoe, Johnny Winscher, Ivet Corvea
Twee katholieke schoolmeisjes zijn al leurend met bijbels getuige van de moord op een hoertje door haar pooier en zijn trawanten. Ze belsuiten een beetje lol met hen te hebben alvorens ook hen te vermoorden. Zodoende worden de meisjes sexueel misbruikt en gemarteld. Een van hen overleefd het echter en zint op wraak, bloederige wraak.
Een tijdje terug wou Quentin Tarantino samen met Roberto Rodriguez het dode grindhouse genre nieuw leven inblazen, met wisselende sucessen. Zo was Tarantino zijn Death Proof gewoon een hoop slap gelul zoals we het van hem gewend zijn, zonder het flitsende scenario dat we van hem gewend zijn. Rodriguez zijn Planet Terrro was van het nattere soort, maar was, ondanks alle kraakjes en vlekjes in het scherm te overgeproduced voor een echte grindhouse film.
Run! Bitch Run! zou, als je niet naar de copyrightdatum op de dvd doos kijkt zo uit de jaren zeventig kunnen stammen. Zowel het camera werk als de belichting en de look van de personages. Alles schreeuwt Retro.
Deze film past ook perfekt in het rijtje tussen andere notoire rape & revenge films zoals The Last House on the Left en I Spit On Your Grave, of, in mindere mate Hitchhike To Hell.
Dat het Rape & revenge genre nog niet dood is blijkt uit herhaalde pogingen nog eens een goede shocker te maken.
Zo is underground filmmaker Ryan Nicholson nooit vies van een vrijscene dik tegen de zin van de vrouw, zoals bijvoorbeeld in zijn films Torched, Gutterballs en Hanger.
En de mensen die zelf geen films kunnen verzinnen remaken gewoon Last House On The Left. Zoals de film Chaos, of de gelijknamige Last House van 2009.
Toch duikt er af en toe eens en nieuwe film op die het grindhouse genre in leven houdt, zoals de scandinavische film Hora die weinig meer was dan een schaamteloze copy van I Spit On Your Grave, en die pornoster Isabel Vibe de kans gaf om eens in hare blote rond te lopen. Maar daar draait het exploitationgenre om, en dus hoor je mij niet klagen.
Run! Bitch Run! spant echter de kroon tussen al deze nieuwerwetse old school films, en krijgt bij mij dus een ereplaatsje.
Score 3,5 op 4
Vampire Girl vs Frankenstein Girl
Jaar: 2009
Genre: horror, gore, comedy, asian.
Regisseur: Yoshihiro Nishimura, Naoyuki Tomomatsu
Cast: Yukie Kawamura, Eri Otoguro
Monami is een vampires die op school verliefd wordt op haar medestudent Mizushima. Dit tot groot ongenoegen van Keiko die ook een oogje op hem heeft. Wanneer Monami Mizushima in een vampier veranderd gaat Keiko haar te lijf, wat ze zelf niet overleefd. Maar de schooldirecteur heeft een Frankensteincomplex en wekt Keiko terug tot leven zodat ze het duel voort kan zetten.
Vampire Girl Vs. Frankenstein Girl oftewel Kyûketsu Shôjo tai Shôjo Furanken voor de taalkundig begaafden onder ons is een film van hetzelfde team dat ons al trakteerde op pareltjes zoals Tokyo Gore Police, The Machine Girl en Stacy: Attack of the Schoolgirl Zombies, en ook iets minder geslaagde films zoals Zombie Self-Defense Force, Samurai Princess en Meatball Machine. Basicly: alle japanse films die hun release hier halen. Vampire Girl vs Frankenstein Girl mag je gerust klasseren bij de beter geslaagde films van deze makers.
Alle elementen waar ik van houd zijn weer rijkelijk aanwezig. De liters en liters bloed en rondvliegende ledematen en de absurde humor doen het weer schitterend. Deze film bied ook iets voor de fetishisten onder ons. Je weet wel, al die viezerikken die geilen op schoolmeisjes.
Zoals vaak met genre films is dit weer een love it or hate it geval. Oftewel vind je dit super, oftewel vind je er helemaal niks aan.
Het enige wat in deze film nog ontbrak was Wherewolf Girl. Ik bedoel maar: er zijn weinig creaturen zo iconisch als de vampier en eht monster van Frankestein. Of het moet dan de weerwolf zijn. Maar dat is misschien voor een eventueel vervolg.
Ik kijk alvast uit naar Mutant Girls Squas van dezelfde makers. Blijven gaan jongens, wij, de viezerikken, rekenen op jullie!
Score 4 op 4
Genre: horror, gore, comedy, asian.
Regisseur: Yoshihiro Nishimura, Naoyuki Tomomatsu
Cast: Yukie Kawamura, Eri Otoguro
Monami is een vampires die op school verliefd wordt op haar medestudent Mizushima. Dit tot groot ongenoegen van Keiko die ook een oogje op hem heeft. Wanneer Monami Mizushima in een vampier veranderd gaat Keiko haar te lijf, wat ze zelf niet overleefd. Maar de schooldirecteur heeft een Frankensteincomplex en wekt Keiko terug tot leven zodat ze het duel voort kan zetten.
Vampire Girl Vs. Frankenstein Girl oftewel Kyûketsu Shôjo tai Shôjo Furanken voor de taalkundig begaafden onder ons is een film van hetzelfde team dat ons al trakteerde op pareltjes zoals Tokyo Gore Police, The Machine Girl en Stacy: Attack of the Schoolgirl Zombies, en ook iets minder geslaagde films zoals Zombie Self-Defense Force, Samurai Princess en Meatball Machine. Basicly: alle japanse films die hun release hier halen. Vampire Girl vs Frankenstein Girl mag je gerust klasseren bij de beter geslaagde films van deze makers.
Alle elementen waar ik van houd zijn weer rijkelijk aanwezig. De liters en liters bloed en rondvliegende ledematen en de absurde humor doen het weer schitterend. Deze film bied ook iets voor de fetishisten onder ons. Je weet wel, al die viezerikken die geilen op schoolmeisjes.
Zoals vaak met genre films is dit weer een love it or hate it geval. Oftewel vind je dit super, oftewel vind je er helemaal niks aan.
Het enige wat in deze film nog ontbrak was Wherewolf Girl. Ik bedoel maar: er zijn weinig creaturen zo iconisch als de vampier en eht monster van Frankestein. Of het moet dan de weerwolf zijn. Maar dat is misschien voor een eventueel vervolg.
Ik kijk alvast uit naar Mutant Girls Squas van dezelfde makers. Blijven gaan jongens, wij, de viezerikken, rekenen op jullie!
Score 4 op 4
dinsdag 30 maart 2010
The Road
Jaar: 2009
Genre: Sci-fi, drama, post-apocalypse.
Regisseur: John Hillcoat
Cast: Viggo Mortensen, Kodi Smit-McPhee, Charlize Theron, Robert Duvall, Guy Pearce
Viggo Mortensen is een gelukkige huisvader, tot de wereld vergaat. Alle planten en dieren sterven uit, en de overlevende mensen hebben niets anders meer te eten dan elkaar. Samen met zijn zoon besluit hij naar het zuiden te trekken in de hoop daar nog vruchtbare grond te vinden. Maar de weg is bezaaid met gevaren.
Post-apocalyptische films zijn een beetje uit de mode geraakt, de laatste jaren. Vroeger met de spanningen tussen atoomkrachtige grootmachten waren mensen makkelijker schrik aan te jagen. In al die jaren dat de post-apocalypse films nog big buisiness waren is de wereld vergaan door van alles en nog wat. Van atoomontploffing tot een allesverslindend reuzenkippenhart, de wereld moest en zou er aan. Wat nog reste was een wereld vol Australiers die rondraceten in eigenaardige bolides en die belaagd werden door op seks belustte Creepozoids.
In The Road wordt niet verteld hoe de wereld verging, en dat hoeft ook niet. Wat belangrijk is, is hoe mensen verder proberen te gaan. Vergeet Mel Gibson, Tina Turner en de zanger van Rose tattoo die vechten om een beetje petroleum. In The Road is voedsel het grootste probleem, gevolgd door het bezitten van serieuze schoenen.
The Road schetst ons een asgrauwe tot inktzwarte blik op de toekomst, zonder enig lichtpuntje. Nihilisten zullen juichen bij het aanschouwen van deze prenten, wijzen op de gruwelijkheden en zeggen: "Jaa zo zal het ongetwijfeld echt zijn."
The Road is een goede, bij vlagen aangrijpende film, die niet geschikt is voor een ontspannen zonnige zondagmiddag.
Score 4 op 4
Genre: Sci-fi, drama, post-apocalypse.
Regisseur: John Hillcoat
Cast: Viggo Mortensen, Kodi Smit-McPhee, Charlize Theron, Robert Duvall, Guy Pearce
Viggo Mortensen is een gelukkige huisvader, tot de wereld vergaat. Alle planten en dieren sterven uit, en de overlevende mensen hebben niets anders meer te eten dan elkaar. Samen met zijn zoon besluit hij naar het zuiden te trekken in de hoop daar nog vruchtbare grond te vinden. Maar de weg is bezaaid met gevaren.
Post-apocalyptische films zijn een beetje uit de mode geraakt, de laatste jaren. Vroeger met de spanningen tussen atoomkrachtige grootmachten waren mensen makkelijker schrik aan te jagen. In al die jaren dat de post-apocalypse films nog big buisiness waren is de wereld vergaan door van alles en nog wat. Van atoomontploffing tot een allesverslindend reuzenkippenhart, de wereld moest en zou er aan. Wat nog reste was een wereld vol Australiers die rondraceten in eigenaardige bolides en die belaagd werden door op seks belustte Creepozoids.
In The Road wordt niet verteld hoe de wereld verging, en dat hoeft ook niet. Wat belangrijk is, is hoe mensen verder proberen te gaan. Vergeet Mel Gibson, Tina Turner en de zanger van Rose tattoo die vechten om een beetje petroleum. In The Road is voedsel het grootste probleem, gevolgd door het bezitten van serieuze schoenen.
The Road schetst ons een asgrauwe tot inktzwarte blik op de toekomst, zonder enig lichtpuntje. Nihilisten zullen juichen bij het aanschouwen van deze prenten, wijzen op de gruwelijkheden en zeggen: "Jaa zo zal het ongetwijfeld echt zijn."
The Road is een goede, bij vlagen aangrijpende film, die niet geschikt is voor een ontspannen zonnige zondagmiddag.
Score 4 op 4
maandag 29 maart 2010
Repo Men
Jaar: 2010
Genre: Sci-fi, aktie
Regisseur: Miguel Sapochnik
Cast: Jude Law, Forest Whitaker, Liev Schreiber
Remy is een repo man, belast met het terugvorderen van kunstorganen bij mensen die hun afbetaling niet tijdig inlossen. Dat dit terugvorderen veelal dodelijk afloopt voor de arme sloeber waar het kunsthart of de kunstlong in zit was voor Remy nooit een probleem. Tot hij natuurlijk zelf met een kunsthart opgezadeld raakt. Remy slaagt er niet meer in iemand te doden, en mist zo de ene betaling na de andere. Al gauw krijgt hij zijn oude collega's achter zich aan.
Het idee van terugvorderbare kunstorganen is niet nieuw. Het werd al eens toegepast door Daryl lynn Bousman, regisseur van enkele Saw films, maar die maakte van het hele verhaal een soort rock opera. Op zich niet slecht, maar niet wat ik ervan verwacht had. Ik bedoel maar, er werd heel wat afgezongen, maar weinig organen verwijderd.
In Repo Men, gebaseerd op het boek The Reposession Mambo, is dat wel even anders. Toch is Repo Men geen horror, maar eerder een aktiefilm, en dan nog niet eens zo orrigineel als ik had gehoopt. Het verhaal dat we voorgeschoteld krijgen is bijzonder standaard te noemen in zijn opbouw. Het zal niet de eerste keer zijn in een film dat de hoofrolspeler opgejaagd wordt door zijn soortgenoten. Vooral in de jaren negentig hadden we veel gelijksoortige aktiefilms, veelal met rollende spierbundels in de hoofdrol. Geef toe, Jude Law is niet zo meteen een voor de hand liggende aktieheld. En Forest Whitaker al evenmin, trouwens.
Ik vind het allemaal wel naar behoren uitzien en klinken, maar toch mis ik iets in deze film. Ik kan er niet zo meteen de vinger op leggen, maar toch...
Enfin, Ik kan niet zeggen dat deze ilm me verveeld heeft, of dat ik tegen mijn goesting heb zitten kijken. Waarschijnlijk zal ik hem ooit wel nog eens herbekijken ook. Dat ik dan het verrasingseinde al gezien heb zal me dan niet storen, aangezien ik het de eerste keer al van ver aan zag komen.
Score 3 op 4
Genre: Sci-fi, aktie
Regisseur: Miguel Sapochnik
Cast: Jude Law, Forest Whitaker, Liev Schreiber
Remy is een repo man, belast met het terugvorderen van kunstorganen bij mensen die hun afbetaling niet tijdig inlossen. Dat dit terugvorderen veelal dodelijk afloopt voor de arme sloeber waar het kunsthart of de kunstlong in zit was voor Remy nooit een probleem. Tot hij natuurlijk zelf met een kunsthart opgezadeld raakt. Remy slaagt er niet meer in iemand te doden, en mist zo de ene betaling na de andere. Al gauw krijgt hij zijn oude collega's achter zich aan.
Het idee van terugvorderbare kunstorganen is niet nieuw. Het werd al eens toegepast door Daryl lynn Bousman, regisseur van enkele Saw films, maar die maakte van het hele verhaal een soort rock opera. Op zich niet slecht, maar niet wat ik ervan verwacht had. Ik bedoel maar, er werd heel wat afgezongen, maar weinig organen verwijderd.
In Repo Men, gebaseerd op het boek The Reposession Mambo, is dat wel even anders. Toch is Repo Men geen horror, maar eerder een aktiefilm, en dan nog niet eens zo orrigineel als ik had gehoopt. Het verhaal dat we voorgeschoteld krijgen is bijzonder standaard te noemen in zijn opbouw. Het zal niet de eerste keer zijn in een film dat de hoofrolspeler opgejaagd wordt door zijn soortgenoten. Vooral in de jaren negentig hadden we veel gelijksoortige aktiefilms, veelal met rollende spierbundels in de hoofdrol. Geef toe, Jude Law is niet zo meteen een voor de hand liggende aktieheld. En Forest Whitaker al evenmin, trouwens.
Ik vind het allemaal wel naar behoren uitzien en klinken, maar toch mis ik iets in deze film. Ik kan er niet zo meteen de vinger op leggen, maar toch...
Enfin, Ik kan niet zeggen dat deze ilm me verveeld heeft, of dat ik tegen mijn goesting heb zitten kijken. Waarschijnlijk zal ik hem ooit wel nog eens herbekijken ook. Dat ik dan het verrasingseinde al gezien heb zal me dan niet storen, aangezien ik het de eerste keer al van ver aan zag komen.
Score 3 op 4
donderdag 18 maart 2010
Survival Of The Dead
Jaar: 2009
Genre: Horror, gore, zombie
Regisseur: George Romero
Cast: Devon Bostick, Athena Karkanis, Kathleen Munroe, Richard Fitzpatrick, Alan Van Sprang, Kenneth Welsh
Een hoopje militairen hopen op een eiland een veilige plek te vinden om een zombieplaag te ontvluchten, maar raken verwikkeld in een machtstrijd tussen twee families.
Dat ik fan ben van George Romero zijn zombiefilms moet toch al eens iemand opgevallen zijn. Vooral door mijn Nickname keuze. Mensen die niet weten wie George Romero is mogen nu hun pc afzetten en in de videotheek bij de horrorklasiekers gaan kijken. Het zou kunnen dat ze daar Night Of The Living Dead aantreffen. Night...is zo één van die films die ik graag aanhaal als schoolvoorbeeld van immense dreiging en gruwel met beperkte middelen. Toen Romero deze film ineen knutselde werd hij onmiddelijk de trendsetter van het kannibalistische zombiegenre. Voor Romero waren zombies gewoon willoze mensen onder invloed van een voodoo ritueel. Na Romero waren het de op vlees beluste ondoden. Romero wist zijn toure de force nog twee maal te herhalen, met Dawn Of The Dead en Day Of The Dead. Dawn Of The Dead werd speciaal voor de Europese markt hercut door Dario Argento, met een nieuwe soundtrack van de hand van de band Goblin, en onder de naam Zombi uitgebracht. Dit inspireerde cultcinema maker Lucio Fulci op zijn beurt dan weer tot het maken van zijn film Zombi 2 (en verklaart meteen ook waarom er nergens een zombi 1 te vinden is tegenwoordig)misschien wel één van Fulci zijn allerbeste films ooit, op New York Ripper na.
Dit alles gezegd zijn wil ik maar bedoelen dat Romero in zijn tijd een heuse trendsetter was.
Ik was dan ook reikhalzend aan het uitkijken naar zijn 'come-back' enige jaren geleden met Land Of The Dead. Land...was oké, maar niet wat ik van hem gewend was.
Toen Romero Diary... uitbracht was ik ronduit teleurgesteld. Trendsetter George was meegesprongen op de first person praalwagen, en bracht het er niet al te denderend vanaf.
Nu met Survival...keert Romero terug naar zijn roots. In deze film gebruikt hij alle klassieke ellementen die we van hem gewend zijn. Zombie gore wordt ondersteund door een verhaal gebaseerd op machtstrijd tussen verschillende maatschappelijke klassen, en alles loopt uit de hand tot het weer uitdraait op een zombiegeddon.
Allemaal perfekt uitgevoerd, maar helaas, weer meer van hetzelfde.
Graag had ik Romero eens iets anders zien proberen, en er in slagen van het te brengen. Maar het zal wel een typisch geval zijn van 'schoenmaker blijf bij uw leest'.
ook het gebruik van CGI gore vind ik jammer, aangezien Romero vroeger zich er niet aan stoorde om donororgannen van de plaatselijke beenhouwerij te gebruiken, en later kon genieten van de talanten van Tom Savini. Gelukkig gaat het er in sommige scenes wel nog echt 'nat aan toe.
Survival Of The Dead is een geslaagde zombiefilm te noemen. Uitstekend voor de liefhebbers van het genre. En George Romero kan nog altijd rekenen op een plaatsje in mijn hart. Gelukkig maar...of ik had mijn nickname moeten veranderen.
Score 3,5 op 4
Genre: Horror, gore, zombie
Regisseur: George Romero
Cast: Devon Bostick, Athena Karkanis, Kathleen Munroe, Richard Fitzpatrick, Alan Van Sprang, Kenneth Welsh
Een hoopje militairen hopen op een eiland een veilige plek te vinden om een zombieplaag te ontvluchten, maar raken verwikkeld in een machtstrijd tussen twee families.
Dat ik fan ben van George Romero zijn zombiefilms moet toch al eens iemand opgevallen zijn. Vooral door mijn Nickname keuze. Mensen die niet weten wie George Romero is mogen nu hun pc afzetten en in de videotheek bij de horrorklasiekers gaan kijken. Het zou kunnen dat ze daar Night Of The Living Dead aantreffen. Night...is zo één van die films die ik graag aanhaal als schoolvoorbeeld van immense dreiging en gruwel met beperkte middelen. Toen Romero deze film ineen knutselde werd hij onmiddelijk de trendsetter van het kannibalistische zombiegenre. Voor Romero waren zombies gewoon willoze mensen onder invloed van een voodoo ritueel. Na Romero waren het de op vlees beluste ondoden. Romero wist zijn toure de force nog twee maal te herhalen, met Dawn Of The Dead en Day Of The Dead. Dawn Of The Dead werd speciaal voor de Europese markt hercut door Dario Argento, met een nieuwe soundtrack van de hand van de band Goblin, en onder de naam Zombi uitgebracht. Dit inspireerde cultcinema maker Lucio Fulci op zijn beurt dan weer tot het maken van zijn film Zombi 2 (en verklaart meteen ook waarom er nergens een zombi 1 te vinden is tegenwoordig)misschien wel één van Fulci zijn allerbeste films ooit, op New York Ripper na.
Dit alles gezegd zijn wil ik maar bedoelen dat Romero in zijn tijd een heuse trendsetter was.
Ik was dan ook reikhalzend aan het uitkijken naar zijn 'come-back' enige jaren geleden met Land Of The Dead. Land...was oké, maar niet wat ik van hem gewend was.
Toen Romero Diary... uitbracht was ik ronduit teleurgesteld. Trendsetter George was meegesprongen op de first person praalwagen, en bracht het er niet al te denderend vanaf.
Nu met Survival...keert Romero terug naar zijn roots. In deze film gebruikt hij alle klassieke ellementen die we van hem gewend zijn. Zombie gore wordt ondersteund door een verhaal gebaseerd op machtstrijd tussen verschillende maatschappelijke klassen, en alles loopt uit de hand tot het weer uitdraait op een zombiegeddon.
Allemaal perfekt uitgevoerd, maar helaas, weer meer van hetzelfde.
Graag had ik Romero eens iets anders zien proberen, en er in slagen van het te brengen. Maar het zal wel een typisch geval zijn van 'schoenmaker blijf bij uw leest'.
ook het gebruik van CGI gore vind ik jammer, aangezien Romero vroeger zich er niet aan stoorde om donororgannen van de plaatselijke beenhouwerij te gebruiken, en later kon genieten van de talanten van Tom Savini. Gelukkig gaat het er in sommige scenes wel nog echt 'nat aan toe.
Survival Of The Dead is een geslaagde zombiefilm te noemen. Uitstekend voor de liefhebbers van het genre. En George Romero kan nog altijd rekenen op een plaatsje in mijn hart. Gelukkig maar...of ik had mijn nickname moeten veranderen.
Score 3,5 op 4
zondag 14 maart 2010
Een overzicht van het Kannibalenfilm genre.
Horrorfilms behandelen naar goede gewoonte onderwerpen waar menig mens niet mee kan lachen. Tegenwoordig is vooral de 'torture' film in zwang. Kijk maar naar de Saw filmseries. Nochtans konden ze in de jaren zeventig en tachtig ook al bijzonder sadistisch uit de hoek komen in films. Alleen werden de martelpraktijken toen uitgevoerd door kannibalen in zogeheten cannibalsploitation films. Onder het mom van echte wilde tradities werden blanke vrouwen verkracht en vermoord in deze allesbehalve realistische films. En degenen die het overleefden kwamen vaak in de muil van een krokodil terecht.
Deze films, die zich onveranderlijk afspeelden in dichtbeboste jungles, lieten ons geloven dat achter elke boom minstens 1 sadistische, geile kannibaal of hongerige krokodil schuil hield.
Helaas is het kannibalenfilm sub-genre een beetje in onbruik geraakt, aangezien mensen in tegenstelling tot 20 jaar geleden niet meer geloven dat er ergens nog stammen zijn die primitief genoeg zijn om aan kannibalisme te doen. De beschaving heeft hen nagenoeg allemaal uitgeroeid, oftewel zijn ze allemaal gestorven aan koeroe, een typische aan Kreuzfeld-Jacob aanverwante hersenziekte die voortkwam door het eten van besmette hersenen.
Vandaar even deze nostalgische terugblik op het genre.
Ongetwijfeld de persoon die de cannibal films populair wist te maken was de Italiaanse exploitationist Ruggero Deodato die in 1980 een culthit van wereldformaat scoorde met zijn film Cannibal Holocaust, die voor die tijd ongekend realisme en sadisme tentoon sprijdde.
Cannibal Holocaust was niet de eerste kanibalenpoging van Deodato, aangezien hij in 1977 al een film maakte getiteld Last Cannibal World, die promp door het succes van Cannibal Holocaust opnbieuw werd uitgebracht onder de naam Jungle Holocaust.
Deodato was altijd al een grote fan geweest van de Mondo Cane shockumentaires waarin vreemde gebruiken van over de hele wereld werden geetaleerd, en door hier leentjebuur te spelen wist hij zijn films steeds zo ranzig mogelijk te maken. Deodato wist zelfs nieuwe vruchtbaarheidsrituelen en straffen te verzinnen waar menig kannibaal hoofdschuddend op zou neerkijken.
Het kanibalengenre was hierbij gelanceerd.
Cannibal Holocaust kreeg zelfs twee onofficiele vervolgen. De eerste was Cannibal Holocaust 2: The Catherine Miles Story (1985) waarin op een soort rechtbankdrama achtige wijze het verhaal werd verteld van een vrouw die tot moord werd gedreven nadat ze door enkele kwaadwillende familieleden bij een wilde stam werd gedropt. The Catherine Miles Story werd zelden gewelddadig of bloederig, en was meer een soort drama dan iets anders, en waarschijnlijk gewoon een excuus om een paar vrouwen in een lendenschort te laten rondlopen.
De andere cannibal Holocaust 2 van 1988, Natura contro liet enkele vrienden in de jungle op een kinder- en organenhandeltje stuiten, waarna kannibalen bloederig wraak namen. Ook al niet echt een film om over naar huis te schrijven.
Enkele van de weinige films die misschien konden tippen aan Cannibal Holocaust waren eaten Alive uit 1980 en Cannibal Ferox uit 1981 van grindhouse regisseur Umberto Lenzi , waarin ook weer wenkbrauwfronsend seksueel sadisme werd getoond door vrouwen aan haken door hun borsten op te hangen.
Cannibal Ferox zou later in 1985 ook geplaagd worden door een onofficiele sequel genaamd Cannibal Ferox 2 , die ten tijde van het schrijven en regisseren werd gemaakt onder de titel Stranded in Dinosaur Valley. Een al even misleidende titel, aangezien er van dinosaurussen op een paar gefociliseerde voetstappen na geen sprake is. Van kannibalen trouwens ook weinig of niets. Het verhaal concentreerd zich vooral op een slavenkamp gelegen aan een Jademijn.
Daarna ging het met het kanibalengenre wel heel hard bergaf.
ook even de moeite van het vermelde waard is een nog dieper subgenre van de Cannibalsploitation. De cannibalsexploitation.
Zoals ik al zei leken alle kanibalen er wel op uit te zijn om blanke vrouwen te verkrachten en te martelen.
In 1979 was er Mountain Of the Cannibal God van Sergio Martino waarin Ursula Andress en Stacy Keach terecht komen in 'situations of an adult nature for mature audiences'
maar doorvoor mocht de onverzadigbare Emanuelle het tegen de kannibalen opnemen in Emanuelle And The Last Cannibals. Laura Gemser 'The Black Emanuelle' speelt hierin een therapeute die een meisje, opgevoed bij de kanibalen probeert te heropvoeden. Dit vooral door veel therapeutisch gefoefel aan elkaars foef.
The Last Cannibals werd geregiseerd door sexploitation regisseur bij uitstek Joe D'Amato ook gekend onder de namen (houdt u vast)
Sarah Asproon | Donna Aubert | Steven Benson | Anna Bergman | John Bird | Enrico Biribicchi | Alexandre Borsky | Bernard Brel | James Burke | David Carson | Lee Castle | Lynn Clark | O.J. Clarke | Oliver J. Clarke | Hugo Clevers | Joe Damato | Joe De Mato | Raf De Palma | Michael Di Caprio | Dario Donati | Robert Duke | Oscar Faradine | Romano Gastaldi | John Gelardi | Richard Haller | David Hills | Igor Horwess | George Hudson | Bruce Hunt | Kevin Mancuso | A. Massaccesi | Aristice Massaccesi | Aristide Massaccesi | Aristide Massaccessi | Aristede Massacesi | Arizona Massachuset | Arizona Massachusset | Andrea Massai | J. Metheus | Peter Newton | Una Pierre | Zak Roberts | Joan Russel | Tom Salima | John Shadow | Fred Sloniscko Jr. | Federico Slonisco | Frederick Slonisco | Fédérico Slonisco | Federico Slonisko Jr. | Federiko Slonisko Jr. | Frederico Slonisko Jr. | Dan Slonisko | Federico Slonisko | Federiko Slonisko | Frederico Slonisko | Frederic Slonisko | Frederiko Slonisko | Fred Slonisko | Chana Lee Sun | Chang Lee Sun | Michael Wotruba | Robert Yip | Joe d'Amato | Raf de Palma
D'Amato regisseerde verschillende films met Laura Gemser als Emanuelle, en wist zelfs nog een alternatieve Emanuelle te scheppen genaamd Papaya in Papaya, Love Godess Of The Cannibals waarin Papaya mannen verleidt en vermoordt, ten einde de uitdrijving van een kannibalenstam ten voordele van de bouw van een kerncentrale te verhinderen. Het kannibalisme in deze film bleef echter beperkt tot het eten van een enkel hart, tenzei je de orale sekscenes wil meetellen voor 'opeten'.
D'Amato bleek ook een verdienstelijke horrorregiseur door het maken van films zoals Buio Omega (1979) en Antropophagus The beast (1980), en porno/horror crossovers zoals Erotic Nights Of The Living Dead (1980) en Porno Holocaust (1981)
Het kanibalengenre kende ook nog een crossover met zombies, een nog populairder genre. En een mix van deze twee genres bleek ook al niet zo ver gezocht aangezien zombies ook kannibalen zijn, alleen een beetje doder. Een voorbeeld hiervan is Zombie Holocaust, waarin een professor het geheim van leven en dood probeert te ontsluieren door op kannibalen te experimentere (of zo).
Zoals ik al zei is het cannibal genre een beetje in onbruik geraakt tegenwoordig. In 2003 Filmde Bruno Mattei onder de naam Vincent Dawn nog godbetert een Cannibal Ferox 3, en tegelijkertijd op dezelfde plaats met dezelfde crew in één moeite ook nog eens Mondo Cannibale. Niet te verwarren met Mondo Cannibale uit 1980 van Jesus Franco.
Toch lijkt niet alle hoop verloren voor een volledige revival van dit genre aangezien de meester zelve, Ruggero Deodato momenteel de film Cannibals in pre-produktie heeft.
Ik heb mijn slabbetje al om.
Ps. Hoewel er een groot aantal films zijn waarin mensen opgegeten worden door serial killers heb ik deze niet willen vermelden in mijn overzicht aangezien ik vind dat er een wezenlijk verschil is tussen kannibalisme in stammenverband of slasher kannibalisme.
Het opeten van mensen onder kannibalenstammen houdt vooral verband met het zich toe eigenen van de eigenschappen van de verslagen vijand.
Een serial killer die zijn slachtoffer opeet doet dit vooral vanuit een sexueel oogpunt waarbij dominantie over het slachtoffer van toepassing is, of ook een toonbeeld van affectie; Zo beweerde notoir Amerikaanse kanibaal Jeffrey Dahmer dat hij de stukken van zijn homoseksuele slachtoffers opat om zich niet zo alleen te voelen.
pps. Nog een kleine tip voor de fijnproevende kannibalen onder ons. Zoals bij vrijwel alle diersoorten wordt het eten van mannenvlees afgeraden omdat de mannelijke hormonen ervoor zorgen dat het vlees taai en zurig smaakt, en bij het bakken of grillen een onaangename geur versprijdt. Ideaal voor op het menu is een vrouw met een gemiddeld bmi. En dan bij voorkeur een stuk uit de dijen. Serveer dit met een schepje zilvervliesrijst dat gekookt werd met een kippenbouillonblokje in het water.
Smakelijk iedereen.
Deze films, die zich onveranderlijk afspeelden in dichtbeboste jungles, lieten ons geloven dat achter elke boom minstens 1 sadistische, geile kannibaal of hongerige krokodil schuil hield.
Helaas is het kannibalenfilm sub-genre een beetje in onbruik geraakt, aangezien mensen in tegenstelling tot 20 jaar geleden niet meer geloven dat er ergens nog stammen zijn die primitief genoeg zijn om aan kannibalisme te doen. De beschaving heeft hen nagenoeg allemaal uitgeroeid, oftewel zijn ze allemaal gestorven aan koeroe, een typische aan Kreuzfeld-Jacob aanverwante hersenziekte die voortkwam door het eten van besmette hersenen.
Vandaar even deze nostalgische terugblik op het genre.
Ongetwijfeld de persoon die de cannibal films populair wist te maken was de Italiaanse exploitationist Ruggero Deodato die in 1980 een culthit van wereldformaat scoorde met zijn film Cannibal Holocaust, die voor die tijd ongekend realisme en sadisme tentoon sprijdde.
Cannibal Holocaust was niet de eerste kanibalenpoging van Deodato, aangezien hij in 1977 al een film maakte getiteld Last Cannibal World, die promp door het succes van Cannibal Holocaust opnbieuw werd uitgebracht onder de naam Jungle Holocaust.
Deodato was altijd al een grote fan geweest van de Mondo Cane shockumentaires waarin vreemde gebruiken van over de hele wereld werden geetaleerd, en door hier leentjebuur te spelen wist hij zijn films steeds zo ranzig mogelijk te maken. Deodato wist zelfs nieuwe vruchtbaarheidsrituelen en straffen te verzinnen waar menig kannibaal hoofdschuddend op zou neerkijken.
Het kanibalengenre was hierbij gelanceerd.
Cannibal Holocaust kreeg zelfs twee onofficiele vervolgen. De eerste was Cannibal Holocaust 2: The Catherine Miles Story (1985) waarin op een soort rechtbankdrama achtige wijze het verhaal werd verteld van een vrouw die tot moord werd gedreven nadat ze door enkele kwaadwillende familieleden bij een wilde stam werd gedropt. The Catherine Miles Story werd zelden gewelddadig of bloederig, en was meer een soort drama dan iets anders, en waarschijnlijk gewoon een excuus om een paar vrouwen in een lendenschort te laten rondlopen.
De andere cannibal Holocaust 2 van 1988, Natura contro liet enkele vrienden in de jungle op een kinder- en organenhandeltje stuiten, waarna kannibalen bloederig wraak namen. Ook al niet echt een film om over naar huis te schrijven.
Enkele van de weinige films die misschien konden tippen aan Cannibal Holocaust waren eaten Alive uit 1980 en Cannibal Ferox uit 1981 van grindhouse regisseur Umberto Lenzi , waarin ook weer wenkbrauwfronsend seksueel sadisme werd getoond door vrouwen aan haken door hun borsten op te hangen.
Cannibal Ferox zou later in 1985 ook geplaagd worden door een onofficiele sequel genaamd Cannibal Ferox 2 , die ten tijde van het schrijven en regisseren werd gemaakt onder de titel Stranded in Dinosaur Valley. Een al even misleidende titel, aangezien er van dinosaurussen op een paar gefociliseerde voetstappen na geen sprake is. Van kannibalen trouwens ook weinig of niets. Het verhaal concentreerd zich vooral op een slavenkamp gelegen aan een Jademijn.
Daarna ging het met het kanibalengenre wel heel hard bergaf.
ook even de moeite van het vermelde waard is een nog dieper subgenre van de Cannibalsploitation. De cannibalsexploitation.
Zoals ik al zei leken alle kanibalen er wel op uit te zijn om blanke vrouwen te verkrachten en te martelen.
In 1979 was er Mountain Of the Cannibal God van Sergio Martino waarin Ursula Andress en Stacy Keach terecht komen in 'situations of an adult nature for mature audiences'
maar doorvoor mocht de onverzadigbare Emanuelle het tegen de kannibalen opnemen in Emanuelle And The Last Cannibals. Laura Gemser 'The Black Emanuelle' speelt hierin een therapeute die een meisje, opgevoed bij de kanibalen probeert te heropvoeden. Dit vooral door veel therapeutisch gefoefel aan elkaars foef.
The Last Cannibals werd geregiseerd door sexploitation regisseur bij uitstek Joe D'Amato ook gekend onder de namen (houdt u vast)
Sarah Asproon | Donna Aubert | Steven Benson | Anna Bergman | John Bird | Enrico Biribicchi | Alexandre Borsky | Bernard Brel | James Burke | David Carson | Lee Castle | Lynn Clark | O.J. Clarke | Oliver J. Clarke | Hugo Clevers | Joe Damato | Joe De Mato | Raf De Palma | Michael Di Caprio | Dario Donati | Robert Duke | Oscar Faradine | Romano Gastaldi | John Gelardi | Richard Haller | David Hills | Igor Horwess | George Hudson | Bruce Hunt | Kevin Mancuso | A. Massaccesi | Aristice Massaccesi | Aristide Massaccesi | Aristide Massaccessi | Aristede Massacesi | Arizona Massachuset | Arizona Massachusset | Andrea Massai | J. Metheus | Peter Newton | Una Pierre | Zak Roberts | Joan Russel | Tom Salima | John Shadow | Fred Sloniscko Jr. | Federico Slonisco | Frederick Slonisco | Fédérico Slonisco | Federico Slonisko Jr. | Federiko Slonisko Jr. | Frederico Slonisko Jr. | Dan Slonisko | Federico Slonisko | Federiko Slonisko | Frederico Slonisko | Frederic Slonisko | Frederiko Slonisko | Fred Slonisko | Chana Lee Sun | Chang Lee Sun | Michael Wotruba | Robert Yip | Joe d'Amato | Raf de Palma
D'Amato regisseerde verschillende films met Laura Gemser als Emanuelle, en wist zelfs nog een alternatieve Emanuelle te scheppen genaamd Papaya in Papaya, Love Godess Of The Cannibals waarin Papaya mannen verleidt en vermoordt, ten einde de uitdrijving van een kannibalenstam ten voordele van de bouw van een kerncentrale te verhinderen. Het kannibalisme in deze film bleef echter beperkt tot het eten van een enkel hart, tenzei je de orale sekscenes wil meetellen voor 'opeten'.
D'Amato bleek ook een verdienstelijke horrorregiseur door het maken van films zoals Buio Omega (1979) en Antropophagus The beast (1980), en porno/horror crossovers zoals Erotic Nights Of The Living Dead (1980) en Porno Holocaust (1981)
Het kanibalengenre kende ook nog een crossover met zombies, een nog populairder genre. En een mix van deze twee genres bleek ook al niet zo ver gezocht aangezien zombies ook kannibalen zijn, alleen een beetje doder. Een voorbeeld hiervan is Zombie Holocaust, waarin een professor het geheim van leven en dood probeert te ontsluieren door op kannibalen te experimentere (of zo).
Zoals ik al zei is het cannibal genre een beetje in onbruik geraakt tegenwoordig. In 2003 Filmde Bruno Mattei onder de naam Vincent Dawn nog godbetert een Cannibal Ferox 3, en tegelijkertijd op dezelfde plaats met dezelfde crew in één moeite ook nog eens Mondo Cannibale. Niet te verwarren met Mondo Cannibale uit 1980 van Jesus Franco.
Toch lijkt niet alle hoop verloren voor een volledige revival van dit genre aangezien de meester zelve, Ruggero Deodato momenteel de film Cannibals in pre-produktie heeft.
Ik heb mijn slabbetje al om.
Ps. Hoewel er een groot aantal films zijn waarin mensen opgegeten worden door serial killers heb ik deze niet willen vermelden in mijn overzicht aangezien ik vind dat er een wezenlijk verschil is tussen kannibalisme in stammenverband of slasher kannibalisme.
Het opeten van mensen onder kannibalenstammen houdt vooral verband met het zich toe eigenen van de eigenschappen van de verslagen vijand.
Een serial killer die zijn slachtoffer opeet doet dit vooral vanuit een sexueel oogpunt waarbij dominantie over het slachtoffer van toepassing is, of ook een toonbeeld van affectie; Zo beweerde notoir Amerikaanse kanibaal Jeffrey Dahmer dat hij de stukken van zijn homoseksuele slachtoffers opat om zich niet zo alleen te voelen.
pps. Nog een kleine tip voor de fijnproevende kannibalen onder ons. Zoals bij vrijwel alle diersoorten wordt het eten van mannenvlees afgeraden omdat de mannelijke hormonen ervoor zorgen dat het vlees taai en zurig smaakt, en bij het bakken of grillen een onaangename geur versprijdt. Ideaal voor op het menu is een vrouw met een gemiddeld bmi. En dan bij voorkeur een stuk uit de dijen. Serveer dit met een schepje zilvervliesrijst dat gekookt werd met een kippenbouillonblokje in het water.
Smakelijk iedereen.
Abonneren op:
Posts (Atom)