zaterdag 29 mei 2010

Heartless

Jaar: 2010
Genre: Drama, horror
Regisseur: Philip Ridley
Cast: Jim Sturgess, Timothy Spall, Clémence Poésy, Noel Clarke, Joseph Mawle

Jamie is een jongen met een grote hartvormige moedervlek in zijn gezicht. Hierdoor is hij hopeloos teruggetrokken en geremd, durft hij geen meisjes aanspreken, en woont zodoende nog steeds bij zijn moeder. Wanneer hij in Londen op een bende demonen stuit die de buurt terroriseren wordt zijn moeder vermoord. Op zoek naar wraak komt jamie terecht bij iemand die misschien wel eens de Duivel zou kunnen zijn. Jamie maakt een deal om zo van zijn moedervlek verlost te raken, en achter het meisje van zijn dromen te kunnen gaan. Maar de prijs is hoger dan hij had verwacht.

Heartless is een film die het meer moet hebben van zijn drama dan van zijn horror. Het centraal thema hier is niet zozeer de met molotov cocktails gooiende demonenbende, noch het hele gedoe met Beelzebub, maar eerder sociale isoltie, en de algehele verloedering van de maatschappij. Dit is wel eens een leuke afwisseling, vergeleken met horrors die het enkel maar moeten hebben van bloederigheid, met een of ander vaag plot over een terug tot leven gekomen moordenaar die wraak wil.
Zodoende zal Heartless ook mensen aanspreken die normalerwijs met een wijde boog rond het rekje met horrors in de videotheek lopen. Niet dat er geen bloed in voorkomt hoor. Wees gerust.
Met een iets langere speelduur dan gewoonlijk verveelt Heartless geen seconde, en Jim Sturgess speelt zijn rol zo voortreffelijk dat het niet al te moeilijk is om met hem mee te leven. Tenslotte zal iedereen in zijn leven wel ooit eens gewenst hebben dat hij iets of iemand zou kunnen verkrijgen, ongeacht de prijs. En zoals ze in de Hel zeggen:
We zijn open voor zaken, en de zaakjes lopen goed.
Heartless krijgt helaas niet de volle score van mij, omdat het einde een klein beetje te wensen over liet. Niet dat het zo slecht is, maar het kwam niet zo heel onverwacht als ik had gewild, en zodoende kreeg ik wat de indruk dat ze zich er een beetje te gemakkelijk vanaf maakten. Jammer maar helaas. In ieder geval krijgt Heartless alvast een plaatsje in mijn jaarafrekening, al zal het van de concurrentie afhangen hoe hoog hij gaat eindigen.

Score 3,5 op 4

maandag 24 mei 2010

La Horde

Jaar: 2010
Genre: Horror, Gore, Zombie, Crimi
Regisseur: Yannick Dahan, Benjamin Rocher
Cast: Een hoop Fransen die heel veel 'merde' en 'putain' zeggen.

Een hoopje flikken besluiten het recht in eigen handen te nemen wanneer een van hun collega's vermoord wordt door een paar gangsters. Ze sluipen midden in de nacht de boeven hun schuilplaats binnen om ze allemaal koud te maken. Maar niets verloopt volgens plan, en dan breekt er bovendien nog eens een zombieplaag uit ook. Goed en slecht moeten de handen ineen slaan om samen te overleven.

In Frankrijk weten ze gerust hoe je een goede horrorfilm maakt. Dat is onder genreliefhebbers geweten. Kijk maar naar A l'Interieur, Martyrs, Baby Blood, en Irreversible. Ook mindere titels zoals Frontieres, Haute Tension en Mutants zijn op zich heel goede shockers.
Mutants was, zoals ik eerder al eens besprak een variant op het zombiegenre dat alle klassieker ellementen van het zombiegenre wist te combineren. La Horde is daarintegen een volbloed zombiefilm. De doden komen weer volop tot leven en willen dringend bloed. Het zijn echter geen traagbewegende Romerozombies, maar snelle killers zoals in Zack Snyder's Dawn Of The dead. Dus het tempo van de aktiescene's ligt behoorlijk hoog, met enkele spannende handgevechten tot gevolg. Ook kan La Horde er prat op gaan een paar van de grootste zombiescene's te hebben in de zombiefilm geschiedenis. Het oogt bovendien heel mooi en het hapt allemaal gemakkelijk weg.
Natuurlijk heeft La Horde ook enkele minpuntjes. Zo is er een serieus gebrek aan dreiging. In Romero's oude klassiekers heb je steeds het gevoel dat de zombies elk moment kunnen opduiken. Zelfs wanneer alle deuren gebaricadeerd zijn weet je dat er elk moment een ondode kan opduiken. Doch niet in La Horde. Ook de achtervolgingen in smalle gangen vallen een beetje tegen. De sfeer zit niet helemaal juist, wat een beetje jammer is, maar dat is dan ook het enige minpuntje wat ik wist te vinden.
Natuurlijk zullen er genoeg mensen zijn die heel wat meer te jammeren hebben over deze film. Zo zal het gebrek aan orriginaliteit voor sommigen wel eens een struikelblok kunnen zijn, of het flinterdunne verhaaltje, of het feit dat de zombieplaag geen enkele verklaring krijgt. De zombies zijn er gewoon opeens en daarmee uit. Over het veelvuldige Franse gevloek moet je ook niet beginnen klagen hoor. Er wordt wel behoorlijk wat merde en putain gezegd, maar tel maar eens het aantal keer er shit of fuck gezegd wordt in een Amerikaanse film. Juist ja.
De ene ervaart dit als een serieus probleem, de andere zet zich erover en schrijft een positieve bespreking. Zo ook ik.
La Horde is een uitstekend filmpje voor iedere zombiefan of fan van Franse gewelddadige cinema. Merde!

Score: 3,5 op 4 putain!

vrijdag 21 mei 2010

Doll Graveyard

Jaar: 2005
Genre: Horror, comedy, totale onzin.
Regisseur: Charles Band
Cast...

Ergens rond negentienhonderd en een beetje wordt een meisje door haar sadistische vader verplicht om haar lievelingspoppen te begraven als straf voor het omverlopen van een vaas. Ze graaft een behoorlijk diep gat, en valt dan van pure uitputting (of zo) dood in, waarna vaderlief er gewoon maar wat zand overheen gooit.
Flashforward naar het heden. Een speelgoedverzamelende nerd wordt gepest door de geile vriendengroep van zijn zus. Wanneer hij bij toeval een van de poppen vindt in de tuin, dan gaan de poppen aan het dansen. (flauwe woordspeling voor een nog flauwere film.)

We kunnen het er allemaal wel over eens zijn dat een film met killer poppen niet noodzakelijk belachelijk hoeft te zijn. De allereerste Childsplay films waren meer horror dan comedy, en wisten een hele generatie kinderen bang te maken van hun knuffelbeesten. Dat Chucky maar een meter hoog is, en van plastic, zonder enige vorm van speciale duivelse krachten, en dat zelfs mijn kreupele grootmoeder hem in de prak zou kunnen slaan laten we even buiten beschouwing.
Daarna kwamen de onvermijdelijke imiatiefilms. Plotsklaps sloegen hele speelgoedwinkels aan het moorden in films zoals Demonic Toys, Blood Dolls, en Puppet Master. Al deze films hebben twee dingen gemeen. Ten eerste zijn ze allemaal om ter slechter. Ten tweede werden ze op een of andere manier allemaal gemaakt door Charles Band. Oftewel als regisseur, dan wel als producer. Band is zelf niet vies van pure pulpfilms maken en wist ons al te verrassen met absolute rotzooi als Decadent Evil, Prison Of The dead en The Gingerdead Man over godbetert een peperkoeken ventje dat aan het moorden slaat, wat nog net even stommer is als Chucky.
In Doll Graveyard zet Charles band dus duidelijk verder met zijn poppenfetish. Ik vraag me af hoe zijn huis er vanbinnen uit moet zien?
De vier poppen, een zulu, een samurai, een Duitse kaiser, en een herderinnetje zien er misschien op foto wel leuk ene dreigend uit, in de film zelf is het heel wat minder. Vooral vanwege de onbeweeglijkheid van de figuren. Zelfs in tijden van heel goedkope CGI effekten zijn de Dolls hier star en immobiel. Hooguit staan ze een beetje op hun benen te zwaaien en met hun ogen te knipperen; wanneer ze moorden bewegen ze amper een arm of zo. Toch schijnt dit al genoeg te zijn om een hoop dronken op seks beluste tieners om zeep te helpen voor ze de kans hebben naakt te worden.
Bovendien duurt Doll Graveyard amper 71 minuten waarbij je de openingscredits en de eindaftiteling nog moet aftrekken. Zo houden we zelfs nog geen uur film over, al lijkt het veel veel langer te duren.
Doll Graveyard is dus een film die ten alle tijden vermeden moet worden. Ik persoonlijk had mijn 71 minuten beter aan iets anders kunnen besteden, zoals aan het oppoetsen van Star Wars popjes bevoorbeeld.

Score: 0 op 4

woensdag 19 mei 2010

BloodRayne

Jaar: 2005
Genre: Horror, Gore, Vampire
Regisseur: Uwe Boll
Cast (Houd jullie vast) Kristanna Loken, Michael Madsen, Matthew Davis, Udo Kier, Meat Loaf, Michael Paré, Billy Zane, Michelle Rodriguez en Ben Kingsley

Rayne is een Damphir, een kruising tussen een mens en een vampier. (zoals Blade dus) die in achtienhonderd en nog wat ergens in Roemenie als circusfreak moet werken, tot ze weet te ontsnappen en ze met haar zwaarden bloederige wraak gaat nemen op de vampier die haar heeft geschapen. (Zoals Blade dus..)

Ik heb onlansg al eens gezegd dat uwe Boll zijn films zelden of nooit hoog scoren op IMDB. Zo haalt BloodRayne daar een schamele 2,7. Is dat terecht? Nee, eigenlijk niet. Misschien dat Bloodrayne bij de mainsream kijker niet zo in de smaak valt, maar ik heb al lang geleerd om over kleine gebreken zoals magere scenario's en krampachtige acteerprestaties heen te kijken. Bloodrayne is een film tjokvol B-film sterren voor de rasechte b-film liefhebbers.
Kristanna Loken zouden we allemaal nog moeten kennen als de TX terminator uit terminator 3 met haar opblaasbare borsten en amper een paar woorden tekst. In BloodRayne moet ze heel wat meer uitkramen, maar de dialogen zijn zo slegt dat ze waarschijnlijk liever gewoon had gezwegen. ook haar vechtkunstjes zijn wat aan de zwakke kant, wat vreemd is want in T3 kon ze toch Arnold een pak slaag geven. Laten we het er maar op houden dat ze niet echt de beste keus was voor de rol? Misschien ook dat ze daarom in BloodRayne 2 en 3 vervangen werd door een andere actrice? Ik zou het echt niet weten...
Over de rest van de cast kunnen we echt niet klagen. Michael Madsen is gewoon zichzelf en speelt zijn rolletje exact hetzelfde zoals hij zijn rolletjes in andere films speelt. Je kan de man niet echt een method actor noemen; Een actor ook niet, trouwens, maar Madsen komt er toch altijd maar mee weg.
Mensen die het in hun hoofd halen om slechte dingen te willen zeggen over Meat Loaf, die kunnen best eerst hier in mijn kast komen tellen hoeveel cd's ik staan heb van hem, en dan nog eens twee keer nadenken. Meat Loaf Rockt. Nem!
En Ben Kingsley is een Oscarwinnaar.
Tel daar dan nog eens de speciale effekten van Olaf Ittenbach bovenop. ittenbach is zo een van die Duitse viezerikken die geregeld in het gore splattermilieu opduiken. Is het niet als regisseur ( Garden of Love) dan toch bij de make-up dienst (Mutation 2, Barricade, Dard Divorce) Steeds met walgelijke gevolgen.
Vreemd toch dat met al deze positieve aspekten BloodRayne amper een 3 scoort op IMDB?
Nou, om eerlijk te zijn is het een behoorlijk debiele film hoor. Zelfs al het gratuit bloed en bloot weet het niet echt te redden, en ik heb em in drie keer moeten zien voor hij uit was, omdat ik telkens iets beters te doen had dan verder kijken. Dat wil al heel wat zeggen vrees ik, want ik kijk normaalgezien naar de stomste dingen ter wereld zonder geeuwen. Of misschien had ik mijn dag niet? Is het omdat weer maar eens blijkt dat videogame verfilmingen niet echt werken? Of omdat het me gewoon te veel aan Blade deed denken?
Ik zou het niet weten. Daarom dan toch maar een gemiddelde score.

Score: 2,5 op 4

zondag 16 mei 2010

House Of The Dead

Jaar: 2003
Genre: Horror, Gore, Zombie
Regisseur: Uwe Boll
Cast: Pffff

Een groepje tieners (gespeeld door een groepje twintigers) trekken per boot naar een eiland waar een rave oplaats zou vinden. het enige wat ze vinden is horden ondoden.

Uwe Boll is een regisseur die serieus wat antidepressiva moet nemen. Telkens hij een nieuwe film uit heeft spurt een grote groep Boll haters naar hun pc's om daar op imdb of diverse filmfora zijn werk af te kraken. vaak zonder de film in kwestie gezien te hebben. Zo is de score voor zijn gemiddelde film amper een 3,5 op 10. Toch kan je Boll bezwaarlijk een slechte regisseur noemen. Het probleem is dat de man vaak niets serieus krijgt om mee te werken. Boll lijkt wel gedoemd om Gameverfilmingen te maken en iedereen weet dat computergame nerds de moeilijkste kijkers zijn. De waren game nerd die lang genoeg zijn aandacht van zijn console kan afwenden om tv te kijken is nooit tevreden met wat hij ziet.
het lijkt haast een onbegonnen opgave. Een film maken voor een doelgroep die er niets aan gaat vinden. Boll mag het hebben.
Soms echter slaagt een gameverfilming er in van aan te slaan bij het publiek; Kijk naar de Resident Evil serie. Misschien is dit wel omdat de Resident Evil games voor het merendeel een sterk verhaal hebben en niet alleen maar hersenloze shooters zijn. dat de eerste Resident Evil film nauwelijks iets van doen had met de game laten we maar buiten beschouwing.
House Of The Dead, de Sega game is is vrees ik gewoon maar een hersenloze shooter. Zo komt het dat het verhaal in deze film nauwelijks of niet bestaande is. Het leeuwendeel van deze film bestaat uit schietpartijen waarbij zombies uiteenspatten en occasioneel een van de mensen opgepeuzeld wordt. Van spanning valt niet te spreken, en het in het begin overvloedig naakt is alleen maar genant als je jouw zoontje een coole zombiefilm beloofd hebt.Het is zelfs nog saaier dan iemand anders te zien gamen terwijl je zelf met de duimen zit te draaien omdat er geen two player co-op is.
In de hoop om de fans van de game te plezieren worden er geregeld nog eens clipjes van de game tussen de filmbeelden gelast. Leuk voor de fans? ik zou het niet weten, maar ik stoorde me er enorm aan.
Nee, dan is Boll beter af met het maken van shockers zoals Seed. Nog steeds een van de betere horrors van de laatste tijd. Ook een aanrader is de film Tunnel rats waarin Boll op nogal bloederige wijze de lotgevallen van enkele Amerikaanse Vietnam oorlog soldaten weergeeft. En anders dan maar Postal, een hopeloos foute comedy.
Maar House Of The dead kan je gerust over slaan. Zelfs als doorwinterde zombiefan.

Score 2 op 4.

donderdag 13 mei 2010

The Human Centipede

Jaar: 2009
Genre: Horror, Body-horror, Black-comedy
Regisseur: Tom Six
Cast: Dieter Laser, Ashley C. Williams, Ashlynn Yennie, Akihiro Kitamura

Twee nogal simpele, gezonde Amerikaanse meisjes raken tijdens een road trip door Europa hopeloos de weg kwijt ergens midden in de Duitse bossen. Naar aloude horrortraditie komen ze terecht bij een gestoorde die het alles behalve goed met hen meent. Dr Dieter Laser heeft jaren gewerkt als chirurg gespecialiseerd in het scheidne van siamese tweelingen, en heeft nu als ultieme droom om een paar mensen aan elkaar te naaien en zo een menselijke duizendpoot te maken. Vandaar ook de titel van de film.

The Human Centipede is zo een film waar ik een tijdje rond heb zitten draaien alvorens ik er naar wou kijken. Verschillende malen stond ik met mijn dvd in mijn handen voor mijn dvd speler te twijfelen. Het is niet dat ik hem niet wou zien, maar ik keek er een beetje tegen op. Ik ben tenslotte ook maar een mens en sommige dingen raken bij mij ook nog een gevoelige snaar. Sommige hele fundamentele dingen kunnen ook nog een rilling over mijn rug laten lopen, en het onderwerp van The Human Centipede is er zo een van.
Alles in dit verhaal draait om de obsessie van een maniak. Dat komt wel vaker voor. Het zal zeker niet de eerste keer zijn dat een professor in een horrorfilm medische experimenten toepast op zijn weerloze slachtoffers. Maar vaak is dit alles 'voor het goed van de mensheid'. Vaak proberen geleerden mensen terug te brengen uit de dood, of een geneesmiddel tegen kanker te vinden. Dat daar dan zombies van komen, of een afgrijselijk gemuteerde half mens-half hammerhead haai (ja dat is echt een film), dat nemen ze er dan maar bij. Het doel heiligt immers de middelen.
Maar wat dokter Laser hier presteer is enkel en alleen een persoonlijke fetish. Welk medisch nut kan er gehaald worden aan mensen 'mond aan kont' te naaien zodat de volgende telkens de uitwerpselen van de eerste moet eten? Juist ja, dat dacht ik... er is geen nut. Enkel sadisme en puur persoonlijk plezier uit de vernedering van een ander.
Ergens zie ik zelfs parrallellen met de experimenten van Jozef Mengele die in Auschwitz probeerde eeneiige tweelingen weer aan elkaar te naaien, zonder succes. Waarschijnlijk haalde schrijver/regisseur Six hier de mosterd.
Tom Six schrikt er nooit voor terug om absurde films te maken. Zo genoot ik ontzettend van de ongelofelijk foute Comdey I Love Dries, waarin de Nederlandse shlagerzanger Dries Roelvink wordt gekidnapt door zijn grootste fans met als doel de vrouwelijke helft van het duo te bezwangeren.
In The Human Centipede is de humor nog veel fouter. Een van de meest afgrijselijke scenes is bijvoorbeeld die waarin de voorste persoon een kakje moet doen, in de mond van het Amerikaanse meisje dat het middelstuk van de siamese drieling vormt. Hier moet je wel lachen, of kotsen. Misschien dat een enkele ziekelijke persoon het zelfs nog erotish vindt, maar ik dan toch niet...
Je hoort het al, Human Centipede is geen film voor iedereen. Ik denk dat maar een selekt groepje viezerikken hier hun plezier in gaan vinden. En voor mijn part rangeer ik The Human Centipede ergens in hetzelfde hokje wwarin ik ook Martyrs, en Seed plaats. Een geslaagde, walgelijke film, die niet mag ontbreken in mijn collektie, maar waar ik de eerste jaren niet nog eens naar ga kijken.

Score: 3,5 op 4

vrijdag 7 mei 2010

Header

Jaar: 2006
Genre: Crimi, Thriller, Horror.
Regisseur: Archibald Flancranstin
Cast: Jake Suffian, Elliot V. Kotek, Dick Mullaney

Tagline: What's a header?

Stewart heeft het niet makkelijk. Als agent van het B.A.T.F. (Bureau for Alcohol, Tobacco and Firearms) geraakt hij maar niet aan de promotie die hij verdient, en wordt hij vaak op stake-outs gezet in het midden van de wildernis. Bovendien heeft hij geld nodig, want zijn vrouw heeft een mysterieuze ziekte en haar medicijnen kosten handen vol geld. Het kan niet anders of hij wordt corrupt en knijpt oogjes dicht wanneer de locale moonshine en drughandelaars hun ding doen, in ruil voor een zakcentje. Maar zijn geweten knaagt aan hem, en om dat wat te sussen bijt hij zich vast in een reeks bizarre moorden waarbij vrouwen om het leven worden gebracht door middel van een Header. En wat is nu juist een Header? Hehehe...

Header is de eerste en tot nu toe enigste film van regisseur Archibald Blabla, en gebaseerd op de novelle, en stripverhaal van de hand van Edward Lee. Edward Lee heeft er in zijn carriere al zo'n veertig romans in het horrorgenre uitgeperst, en wordt vaak in één adem genoemd met nog zo een vies schrijvertje namelijk Jack Ketchum, van wie ik al eens de op zijn boek gebaseerde film The Girl Next Door besprak. Zowel Lee als Ketchum behoren tot de lichting ouder wordende splatterpunk schrijvers die vaak over-the-top gruwelijkheden, vaak van seksuele aard, in hun boeken op komische wijze weten te verwerken tot een geheel dat werkt. De over-the-top gruwelijkheid hier is namelijk de beruchte Header.
Regisseur Blabla die ook het editen en de produtie deed heeft een aardig filmpje afgeleverd, met het ongetwijfeld zeer beperkte budget dat hij tot zijn beschikking had. Al de first-time acteurs leveren voor het b-film genre puike prestaties, en vooral dan Dick Mullaney die hillarisch is als tandloze, beenloze, zelfgestookte drank zuipende hillbilly. De meest ontroerende scene in deze film draait trouwens rond hem, wanneer hij door zijn kleinzoon geholpen wordt om op zijn oude dag nog eens een Header te kunnen plegen.
Een Header, zegt u? Een oude traditie in het zuiden van de V.S. Een Header is een wraakmiddel. Het enige rechtvaardige wat je nog kan doen als revanche, nadat alle andere opties uitgeput zijn. Zoals de bijbel het zegt: een oog voor een oog, een Header voor een Header.
Iemand beledigt jouw dochter en jij vermoord zijn hond. Dan steekt hij jouw banden plat, en jij steekt zijn stal in brand. Dan wordt jouw vrouw verkracht en dan vermoordt hij jouw zoon. En dan komen de Headers....
Maar euh..Sven Of The Dead...wat is nu juist een Header?
Zoektochtjes op Google leveren geen uitsluitsel. Er zal vrees ik niets anders opzitten dan naar de film te kijken als je het wilt weten.

Score 3,5 op 4

Ps, voor de mensen die het echt echt willen weten, die kunnen het me vragen via een privé bericht.

donderdag 6 mei 2010

A Nightmare On Elm Street

Jaar: 2010
Genre: Horror, Thriller
Regisseur: Samuel Bayer
Cast: Jackie Earle Haley, Kyle Gallner, Rooney Mara, Katie Cassidy, Thomas Dekker

De tieners van het slaperige plaatsje Springfield (en dan vooral die uit Elm Street) krijgen in hun nachtmerries te maken met een gruwelijk verbrande man die hen kwelt. Alsof dat nog niet erg genoeg is blijken de dromen een dodelijke uitwerking te hebben. Whatever you do...don't fall asleep.

Weinig personages uit horrorfilms hebben zo een cultstatus weten te bereiken als Freddy Krueger. We hebben natuurlijk ook nog een Michael Myers, een Jason Voorhees, en een Leatherface, maar toch is Freddy Krueger een beetje een klasse apart, omdat zijn films met een dosis humor gebracht werden. Tenminste toch vanaf deel 3 Dream Warriors. In iedere karnavalswinkel kan je een plastic Freddy masker en bijhorende handschoen kopen. En ieder kind heeft ooit wel eens een paar vleesmessen aan een handschoen proberen bevestigen. (Of ben ik dat alleen?)
De allereerste Nightmare...stamt al van 1984 toen het slasher genre eigenlijk al wat op zijn retour was, en werd geschreven en geregiseert door Wes Craven die een meester was in het maken van low budget shockers. Craven wist in elk van zijn films het vaak flauwe plot telkens weer in gang te schoppen met een of twee kick-ass scenes waar de kijker vaak niet goed van was. Denk maar aan de aanslepende verkrachtingsscene in Last House On The Left, de verkrachtingsscene in The Hills Have Eyes, of, tevens uit laatstgenoemde film, de vader die levend verbrand werd aan een caktus. Nog steeds scenes die in het geheugen van menig horrorfan gegrift staan. Craven, die ooit begon als regisseur van grindhouse porno, is een exploitationist in hart en nieren, en verstaat gerust zijn vak. Zo raakt hij ook met zijn thema's een gevoelige snaar. Zo wordt onschuld steeds op een of andere manier vernietigd. In Last House... de onschuldige tienermeisjes, en in The Hills... moet een normaal gezin er aan geloven. In Nightmare...kreeg hij echter van de geldschieters het deksel op de neus. Oorspronkelijk zou Freddy Krueger een pedofiel zijn, maar onder hevige druk van de producers werd hij omgetovert tot kindermoordenaar. het werkte hoe dan ook. Nightmare... was een hit, en er kwamen vele vervolgen die varieerden in kwaliteit.
De serie vond zijn stem pas echt in de derde film, waarin Freddy zijn slachtoffers op veel creatievere manieren om het leven brengt dan er simpelweg in te snijden. Uiteindelijk zou het er op uitdraaien dat de films enkel nog een aaneenschakeling van moorden werden, met Freddy Krueger als one-man show, liefst met een zo open mogelijk einde, mocht het publiek om meer vragen. Uiteindelijk kwam Freddy weer in handen van Wes Crraven zelf, in de film Wes Craven's New Nightmare, maar daarna leek de serie dood. Tot Freddy het mocht opnemen tegen mede icoon Jason Voorhees (Friday The 13th)maar daarna bleef het akelig stil rond ons favoriete brandwondenslachtoffer.
Oh, en was ik bijna vergeten zeggen dat de rol van Krueger keer op keer met succes werd vetolkt door een magistrale Robert Englund? Inderdaad. Dat was ik bijna vergeten.

Maar genoeg geschiedenisles. Even over de onvermijdelijke re-make. Het zat er al aan te komen. Met de remake van The Texas Chainsaw Massacre , Friday The 13th, en Halloween kon die van A Nightmare...niet uitblijven. helaas werd hier de bal misgeslagen.
Om te beginnen lag de productie in handen van de rete-commerciele Michael Bay die voor mijn part veel harder afgebekt mag worden dan Uwe Boll. Ten tweede is de regie overgedragen aan godbetert Samuel Bayer, een man met geen enkele ervaring in het maken van films, en die enkel maar videoclips voor diverse bands heeft gemaakt. Zo wordt de hele Nightmare on Elm Street film te tamme eenheidsworst, speciaal om een zo breed mogelijk publiek aan te spreken.
Het ding is: Remakes werken alleen maar in bekwame handen. Zo was de Halloween remake meer dan behoorlijk, omdat Rob Zombie nu eenmaal een genrefan is. En een werkje gemaakt met liefde en enthousiasme voelt gewoon veel beter aan.
De nieuwste Nightmare oogt wel heel mooi, maar is zo zielloos en sfeerloos als de pest, met acteurs die zo plat als een dubbeltje zijn. Zelfs Jackie Earle Haley (met een grommend stemmejte zoals Bale in Batman) wist me niet te overtuigen als Freddy. Englund is Krueger. Punt.
Voorts wil ik nog eens mijn beklag doen over het feit dat de twee strafste scene's uit het orrigineel zonder pardon gekortwiekt werden. Zo hebben ze van de scene waarin Tina bloedend, schreeuwend en smekend het plafond opgesleurd wordt buiten bereik van haar vriendje omgetoverd tot een flauw partijtje flipperkast. Niemand die daar van wakker ligt.
Nee, ik vrees dat de nieuwste Nightmare echt niet mijn ding was. mensen die enthousiast worden bij de naam Freddy zullen hem misschien wel kunnen smaken. Echte pursiten zullen hem uitspuwen. Ikzelf, die er een beetje tussen in hangt, kan er alleen maar op kauwen en de eenheidsworst proeven.

Score 2 op 4