Een overzicht van het Kannibalenfilm genre.

Horrorfilms behandelen naar goede gewoonte onderwerpen waar menig mens niet mee kan lachen. Tegenwoordig is vooral de 'torture' film in zwang. Kijk maar naar de Saw filmseries. Nochtans konden ze in de jaren zeventig en tachtig ook al bijzonder sadistisch uit de hoek komen in films. Alleen werden de martelpraktijken toen uitgevoerd door kannibalen in zogeheten cannibalsploitation films. Onder het mom van echte wilde tradities werden blanke vrouwen verkracht en vermoord in deze allesbehalve realistische films. En degenen die het overleefden kwamen vaak in de muil van een krokodil terecht.
Deze films, die zich onveranderlijk afspeelden in dichtbeboste jungles, lieten ons geloven dat achter elke boom minstens 1 sadistische, geile kannibaal of hongerige krokodil schuil hield.
Helaas is het kannibalenfilm sub-genre een beetje in onbruik geraakt, aangezien mensen in tegenstelling tot 20 jaar geleden niet meer geloven dat er ergens nog stammen zijn die primitief genoeg zijn om aan kannibalisme te doen. De beschaving heeft hen nagenoeg allemaal uitgeroeid, oftewel zijn ze allemaal gestorven aan koeroe, een typische aan Kreuzfeld-Jacob aanverwante hersenziekte die voortkwam door het eten van besmette hersenen.
Vandaar even deze nostalgische terugblik op het genre.

Ongetwijfeld de persoon die de cannibal films populair wist te maken was de Italiaanse exploitationist Ruggero Deodato die in 1980 een culthit van wereldformaat scoorde met zijn film Cannibal Holocaust, die voor die tijd ongekend realisme en sadisme tentoon sprijdde.
Cannibal Holocaust was niet de eerste kanibalenpoging van Deodato, aangezien hij in 1977 al een film maakte getiteld Last Cannibal World, die promp door het succes van Cannibal Holocaust opnbieuw werd uitgebracht onder de naam Jungle Holocaust.
Deodato was altijd al een grote fan geweest van de Mondo Cane shockumentaires waarin vreemde gebruiken van over de hele wereld werden geetaleerd, en door hier leentjebuur te spelen wist hij zijn films steeds zo ranzig mogelijk te maken. Deodato wist zelfs nieuwe vruchtbaarheidsrituelen en straffen te verzinnen waar menig kannibaal hoofdschuddend op zou neerkijken.
Het kanibalengenre was hierbij gelanceerd.
Cannibal Holocaust kreeg zelfs twee onofficiele vervolgen. De eerste was Cannibal Holocaust 2: The Catherine Miles Story (1985) waarin op een soort rechtbankdrama achtige wijze het verhaal werd verteld van een vrouw die tot moord werd gedreven nadat ze door enkele kwaadwillende familieleden bij een wilde stam werd gedropt. The Catherine Miles Story werd zelden gewelddadig of bloederig, en was meer een soort drama dan iets anders, en waarschijnlijk gewoon een excuus om een paar vrouwen in een lendenschort te laten rondlopen.
De andere cannibal Holocaust 2 van 1988, Natura contro liet enkele vrienden in de jungle op een kinder- en organenhandeltje stuiten, waarna kannibalen bloederig wraak namen. Ook al niet echt een film om over naar huis te schrijven.
Enkele van de weinige films die misschien konden tippen aan Cannibal Holocaust waren eaten Alive uit 1980 en Cannibal Ferox uit 1981 van grindhouse regisseur Umberto Lenzi , waarin ook weer wenkbrauwfronsend seksueel sadisme werd getoond door vrouwen aan haken door hun borsten op te hangen.
Cannibal Ferox zou later in 1985 ook geplaagd worden door een onofficiele sequel genaamd Cannibal Ferox 2 , die ten tijde van het schrijven en regisseren werd gemaakt onder de titel Stranded in Dinosaur Valley. Een al even misleidende titel, aangezien er van dinosaurussen op een paar gefociliseerde voetstappen na geen sprake is. Van kannibalen trouwens ook weinig of niets. Het verhaal concentreerd zich vooral op een slavenkamp gelegen aan een Jademijn.
Daarna ging het met het kanibalengenre wel heel hard bergaf.
ook even de moeite van het vermelde waard is een nog dieper subgenre van de Cannibalsploitation. De cannibalsexploitation.
Zoals ik al zei leken alle kanibalen er wel op uit te zijn om blanke vrouwen te verkrachten en te martelen.
In 1979 was er Mountain Of the Cannibal God van Sergio Martino waarin Ursula Andress en Stacy Keach terecht komen in 'situations of an adult nature for mature audiences'
maar doorvoor mocht de onverzadigbare Emanuelle het tegen de kannibalen opnemen in Emanuelle And The Last Cannibals. Laura Gemser 'The Black Emanuelle' speelt hierin een therapeute die een meisje, opgevoed bij de kanibalen probeert te heropvoeden. Dit vooral door veel therapeutisch gefoefel aan elkaars foef.
The Last Cannibals werd geregiseerd door sexploitation regisseur bij uitstek Joe D'Amato ook gekend onder de namen (houdt u vast)

Sarah Asproon | Donna Aubert | Steven Benson | Anna Bergman | John Bird | Enrico Biribicchi | Alexandre Borsky | Bernard Brel | James Burke | David Carson | Lee Castle | Lynn Clark | O.J. Clarke | Oliver J. Clarke | Hugo Clevers | Joe Damato | Joe De Mato | Raf De Palma | Michael Di Caprio | Dario Donati | Robert Duke | Oscar Faradine | Romano Gastaldi | John Gelardi | Richard Haller | David Hills | Igor Horwess | George Hudson | Bruce Hunt | Kevin Mancuso | A. Massaccesi | Aristice Massaccesi | Aristide Massaccesi | Aristide Massaccessi | Aristede Massacesi | Arizona Massachuset | Arizona Massachusset | Andrea Massai | J. Metheus | Peter Newton | Una Pierre | Zak Roberts | Joan Russel | Tom Salima | John Shadow | Fred Sloniscko Jr. | Federico Slonisco | Frederick Slonisco | Fédérico Slonisco | Federico Slonisko Jr. | Federiko Slonisko Jr. | Frederico Slonisko Jr. | Dan Slonisko | Federico Slonisko | Federiko Slonisko | Frederico Slonisko | Frederic Slonisko | Frederiko Slonisko | Fred Slonisko | Chana Lee Sun | Chang Lee Sun | Michael Wotruba | Robert Yip | Joe d'Amato | Raf de Palma

D'Amato regisseerde verschillende films met Laura Gemser als Emanuelle, en wist zelfs nog een alternatieve Emanuelle te scheppen genaamd Papaya in Papaya, Love Godess Of The Cannibals waarin Papaya mannen verleidt en vermoordt, ten einde de uitdrijving van een kannibalenstam ten voordele van de bouw van een kerncentrale te verhinderen. Het kannibalisme in deze film bleef echter beperkt tot het eten van een enkel hart, tenzei je de orale sekscenes wil meetellen voor 'opeten'.

D'Amato bleek ook een verdienstelijke horrorregiseur door het maken van films zoals Buio Omega (1979) en Antropophagus The beast (1980), en porno/horror crossovers zoals Erotic Nights Of The Living Dead (1980) en Porno Holocaust (1981)

Het kanibalengenre kende ook nog een crossover met zombies, een nog populairder genre. En een mix van deze twee genres bleek ook al niet zo ver gezocht aangezien zombies ook kannibalen zijn, alleen een beetje doder. Een voorbeeld hiervan is Zombie Holocaust, waarin een professor het geheim van leven en dood probeert te ontsluieren door op kannibalen te experimentere (of zo).

Zoals ik al zei is het cannibal genre een beetje in onbruik geraakt tegenwoordig. In 2003 Filmde Bruno Mattei onder de naam Vincent Dawn nog godbetert een Cannibal Ferox 3, en tegelijkertijd op dezelfde plaats met dezelfde crew in één moeite ook nog eens Mondo Cannibale. Niet te verwarren met Mondo Cannibale uit 1980 van Jesus Franco.

Toch lijkt niet alle hoop verloren voor een volledige revival van dit genre aangezien de meester zelve, Ruggero Deodato momenteel de film Cannibals in pre-produktie heeft.
Ik heb mijn slabbetje al om.

Ps. Hoewel er een groot aantal films zijn waarin mensen opgegeten worden door serial killers heb ik deze niet willen vermelden in mijn overzicht aangezien ik vind dat er een wezenlijk verschil is tussen kannibalisme in stammenverband of slasher kannibalisme.
Het opeten van mensen onder kannibalenstammen houdt vooral verband met het zich toe eigenen van de eigenschappen van de verslagen vijand.
Een serial killer die zijn slachtoffer opeet doet dit vooral vanuit een sexueel oogpunt waarbij dominantie over het slachtoffer van toepassing is, of ook een toonbeeld van affectie; Zo beweerde notoir Amerikaanse kanibaal Jeffrey Dahmer dat hij de stukken van zijn homoseksuele slachtoffers opat om zich niet zo alleen te voelen.

pps. Nog een kleine tip voor de fijnproevende kannibalen onder ons. Zoals bij vrijwel alle diersoorten wordt het eten van mannenvlees afgeraden omdat de mannelijke hormonen ervoor zorgen dat het vlees taai en zurig smaakt, en bij het bakken of grillen een onaangename geur versprijdt. Ideaal voor op het menu is een vrouw met een gemiddeld bmi. En dan bij voorkeur een stuk uit de dijen. Serveer dit met een schepje zilvervliesrijst dat gekookt werd met een kippenbouillonblokje in het water.
Smakelijk iedereen.