SL8N8

Genre: Horror, thriller, slasher, ghoststory
Jaar: 2006
Regisseur: Twee Hollanders
Cast : Kurt Rogiers, en een hoop Hollanders.

Plot: Een hoop hollanders gaan samen met Kurt Rogiers een mijnschacht in, en komen daar op het lumineuse idee om met een ouija bord de geest van een ter dood veroordeelde moordenaar op te roepen. Wanneer ze klem komen te zitten slaat de geest aan het moorden.

Ergens medio jaren negentig zat ik in een internaat te Eeklo, waar een van de opvoeders verslingerd was aan Wittekerke. Noodgedwongen moest dus de gehele leefgroep meekijken. Wittekerke was volslagen debiel, zoals zowat alles wat door Vtm gecreeerd werd, en alleen al de aanblik van de begingeneriek was genoeg om de volledige leefgroep te doen zuchten en walgen. Een van de castleden van Wittekerke was Kurt Rogiers, en telkens ik zijn kop op tv zie komen komt er spontaan een vorm van moordlust in mij opzetten. Steek mij met Rogiers in een mijnschacht, en ik verzeker u dat hij hem niet levend zal verlaten. Enfin...
Slachtnacht is een bij de haren gesleurde Nederlands/Belgische horrorfilm die zowat elk mogelijk cliché erdoor sleurt. De grootste fout die mensen in een slasherfilm blijven maken is ongetwijfeld het opsplitsen. De killer is vaak in zijn eentje (echte killers werken alleen uh-huh) en de potentiele slachtoffers vormen vaak een groepje van plusminus tien man. (om ervoor te zorgen dat er genoeg vlees is om anderhalf uurtje te kunnen slachten.) Dus: 1 tegen 10 is een hopeloze zaak, nietwaar? Je zou wel helemaal gestoord moeten zijn om als eenling tegen een groepje van tien in te gaan, maar daar zit het em nou net. Steevast zullen de slachtoffers zichzelf om allerlei redenen opsplitsen en opsplitsen tot ze kwetsbaar zijn. Het is een beproefde formule, en je mag jezelf als killer maar gelukkig prijzen dat de slachtofferkudde zo stom is.
Een film draaien in een mijnschacht heeft zo zijn voordelen en nadelen. De voordelen zijn dat je onophoudelijk door dezelfde tunnel kunt blijven rennen en filmen zonder dat het echt opvalt. Zo spaar je decorgeld uit. Nog een voordeel is dat je bij gebrek aan een serieuze dreiging steeds het gevoel van chlaustrofobie kunt opwekken. Denk maar aan de uitstekende scenes in The Descent. In slachtnacht komt dit echter totaal niet tot zijn recht. Het hele 'oh help ik zit meters en meters onder de grond' gedoe wordt volledig genegeerd. Evengoed had de cast in een hutje in de bossen kunnen zitten.
Nog zo een minpunt aan Slachtnacht is het rotslechte camerawerk. Er wordt met de camera heel wat afgeschud. Op de rustige momenten gaat het, maar zodra er zich ook maar de minste aktie voordoet schudt de camera als een parkinsonlijder op Haiti. Het zal wel bedoeld zijn al stillistische interpretatie, maar ik denk dat het gewoon de onkunde tot het goed in beeld brengen van een scene moest maskeren.
Ik moet zeggen dat ik dus behoorlijk teleurgesteld was in Slachtnacht. Het is pure b-pulp, maar niet van het vermakelijke soort. Zoals ik al zo vaak gezegd heb: slecht kan ook goed zijn, maar dit was gewoon slecht.
Voor een betere goede slechte Nederlandse film met een Belgische hoofdrolspeler verwijs ik liever naar Intensive Care met (Godbewareme) Koen Wouters.
Voor een betere slasherfilm in een mijnschacht verwijs ik naar my Bloody Valentine.
Voor een betere film waarin Kurt Rogiers wordt gestalkt en vermoord verwijs ik naar de homevideo die ik een dezer dagen wel eens zal filmen, starring mezelf, een houweel, en Kurt Roegiers. Mwhoe-hahahaha

Score: 1,5 op 4