Case 39

Jaar: 2010
Genre: Horror, thriller
Regiseur: Christian Alvart
Cast: Renée Zellweger, Jodelle Ferland, Ian McShane

Emily is een maatschappelijk werkster belast met kinderen en huiselijk geweld. Wanneer ze op een dag langs moet gaan bij het gezin Sullivan ontmoet ze de kleine Lilly, die door haar ouders wordt verwaarloosd. Lilly vertelt Emily dat haar ouders haar willen vermoorden, en wanneer Emily haar ternauwernood het leven kan redden worden de ouders opgeborgen in diverse instellingen, en neemt Emily de voogdij van de kleine Lilly over. Maar wat een happy end had moeten zijn ontaardt in een nachtmerrie, want Lilly is niet zo onschuldig als ze lijkt.

Case 39 is zo een film waarover de meningen erg verdeeld zullen zijn. Zo vond mijn vrouw op het einde van de film dat de ware aard van Lilly beter in beeld had moeten gebracht worden, terwijl ik dan weer van mening was dat hetgene ze al getoond hadden eigenlijk afbreuk deed aan het geheel.
Tja tenslotte is het dan ook niet gemakkelijk om voor de elvendertigste keer een film te maken over het kind dat een rotte appel blijkt te zijn. Films zoals The Omen en The Good Son effenden het pad, en dat werd dan ook door vele vele anderen platgetreden. Het is dan ook moeilijk om nog orrigineel uit de hoek te komen, en de laatste keer dat ik echt verrast was, was tijdens The Orphan.
Voor de orriginaliteitsprijs hoeven we hier dus niet te gaan.
Toch is Case 39 een geslaagde thriller te noemen. Zolang je tijdens een film niet steeds de neiging voelt opkomen om de pauzeknop in te drukken om en zakje chips te gaan halen, of even naar de wc te gaan, dan weet je dan ze goed bezig zijn.
Hoofdrol in deze prent is weggelegd voor Renée Zellweger, die hiermee haar retour maakt als scream queen na al eens door Matthew McConaughey te zijn mishandeld in The Return Of The Texas Chainsaw Massacre, een vaak over het hoofd geziene telg uit de Chainsaw familie. Renée snikt, krijst, huivert en rilt dat het een aard heeft, maar de echte ster van deze film is ongetwijfeld Jodelle Ferland, die het ene moment een suikerzoete Lilly neerzet, om even later de dreigende, manipulerende bitch uit te hangen. Dat Jodelle er niet voor terugschuwt om in gruwelijke films mee te spelen hadden we al gemerkt door haar rol als de demonische Alessa in Silent Hill, en als dochter van detective Bisshop in het ultra zieke Seed.
Zoals ik al zei: het is niet evdident om binnen de beperkte marges van het genre nog met enige orriginaliteit uit te pakken. Maar regiseur Alvart doet wat hij kan om het allemaal zo entertainend mogelijk te maken. Met Pandorum wist hij mij ook al te bekoren. Die vond ik echter iets beter. Waarschijnlijk lag het verhaal me een beetje beter dan dit. Ik betreurde ook een beetje het gebrek aan bloederigheid, maar dat is dan waarschijnlijk omdat ik zo een viespeuk ben.
Al met al kan ik Case 39 wel als geslaagd beschouwen, en geen al te slechte start voor het nieuwe horrorjaar, maar toch niet de topper waarop ik gehoopt had.

Score 3 op 4