saw 6

jaar: 2009
genre: horror, thriller, gore
regiseur: Kevin Greutert
cast: bijna alle personen uit de vorige Saw films, in een of andere flashback.

tagline: The Game Comes Full Circle

Hoffman is de nieuwe Jigsaw en moet zijn identiteit zien te beschermen. Ondertussen moet hij nog één van John Kramer, de oorspronkelijke Jigsaw, zijn duivelse plannen uitvoeren. Voor al diegenen die Niet kunnen volgen zijn er nog genoeg flashbacks naar de vorige vijf Saw films.

Ik zat al een tijdje uit te kijken naar de nieuwste Saw. Het is tenslotte al de zesde en het begint een beetje te worden zoals kijken naar Home and Away, of The Bold And The Beautyfull. het wordt alsmaar stommer, en toch blijf je kijken.
Jigsaw is dus dood, dat was hij al op het einde van deel drie, maar dat betekent niet dat de scenarioschrijvers van plan zijn om een goed personage te laten sterven. zodoende laten ze hem vrijwel de helft van de film opdraven in allerlei flashbacks , die dienen als ondersteuning voor het toch magere hoofdverhaal. Enkele mensen worden weer in allerlei duivelse marteltuigen gepropt en moeten alles op het spel zetten om hun leven te redden. het punt is: dit hebben we al een paar keer gezien. Vijf keer eerder om precies te zijn. Namelijk in de vorige vijf Saws. Goed, sommige valstrikken zijn wel wreed te noemen, maar...so what? Ik heb het al meer dan eens gezegd over al die martelfilms. Martelen alleen maar om te martelen, dat begint na een tijdje saai te worden. Natuurlijk heeft Jigsaw motieven. Jigsaw heeft ALTIJD motieven. Iedereen die hij ooit eens heeft leren kennen en die het leven niet waardeerde moet er aan geloven. Maarre... wanneer raakt Jigsaw zijn uitgebreide kennissenkring eens uitgeput? Kunnen we binnenkort in Saw 25 zien hoe de eigenaar van de dierenzaak waar Jigsaw zijn hamster kocht in stukken wordt gescheurd omdat de hamster stierf na twee dagen? Wordt het de bloemist waar hij bloemen kocht voor zijn vrouw? Of de handelaar in oud ijzer waar hij de toebehoren voor zijn valstrikken kocht?
Wordt het de toch wel hele strenge filmkriticus die systematisch al zijn exploten afkraak? Ik zie mezelf al zitten.
"Good morning Sven Of The Dead, i want to play a game. For years you have mocked my works to gain popularity..."
Al met al was Saw 6 een teleurstelling op alle vlakken. ik had enigszins gehoopt dat ze zich na de toch wel ernstige kritieken op deel 4 en 5 enigszins hadden herpakt, maar dat blijkt niet het geval te zijn. Met pijn in het hart zie ik deze franchise hetzelfde pad afdwalen zoals de hellraiser franchise die onlangs met Hellraiser 8: Hellworld helemaal het spoor bijster lijkt te zijn.
alleszins is de grootste kwaliteit van de Saw films de ultieme loaded gun. Op het einde van elke Saw krijgen we het Ta-daaa moment wanneer de verschrikking zich ontvouwt en duidelijk wordt hoe alles in elkaar zit. Maar of je echt wil weten waar deze nutteloze oefeningen in herhaling toe leiden...?
En wat ik daarnet zei over Saw 25? Wel, die zit er waarschijnlijk over een paar jaar aante komen, aangezien de productie voor Saw 7 al gestart is en de release is aangekondigd voor oktober 2010.
Het ergste is: die Saw 25, daar ga ik nog naar kijken ook. Ta-daaaaaa

score 2,5 op 4

Offspring

jaar: 2009
genre: horror, kanibalen, gore
regiseur: Andrew van den Houten
cast: een bende normale mensen, en een bende kannibalen

Een vrouw die mishandeld wordt door haar dronken echtgenoot besluit om een tijdje onderdak te zoeken bij haar beste vriendin. Dat had ze beter niet gedaan, want een troep verwilderde kannibalen besluit net op dit moment om hun vleesvoorraad bij te vullen, en enkele babys te kidnappen om hun aantallen te vergroten.

toen ik zag dat deze film gebaseerd is op een novelle geschreven door Jack Ketchum was ik onmiddelijk al laaiend enthousiast. Van de hand van Ketchum kwam eerder ook al the Girl Next door, wat een behoorlijke nagelbijter was die zelfs bij mij het haar op mijn onderarmen liet rechtstaan.
Offspring is een beetje minder aangrijpend, maar daarom niet minder slecht. De kracht van de verhalen van Ketchum is dat hij kinderen in een dusdanig licht weet te stellen dat je er jezelf behoorlijk ongemakkelijk bij gaat voelen. Een bende kinderen, naakt op een paar lendendoeken na, die dunnetjes Cannibal Holocaust na doen is meer dan wat de gemiddelde horrorkijker gewend is. En alleszins heel wat geinspireerder dan de zoveelste Children Of The Corn.
De regie en het acteerwerk, daarover valt niet veel te zeggen. Iedereen doet zijn best, en binnen de grenzen van het ongetwijfeld beperkte budget wordt alles naar behoren uitgewerkt. De bloederige scene's zien er misschien wel een beetje goedkoop uit, maar wisten toch te overtuigen. En soms is het gewoon best om maar even niet al te aandachtig te kijken.
Offspring is een horrortje dat me een klein anderhalf uurtje wist te boeien, en die ik gerust wil aanbevelen aan wie er ook maar aandacht besteed aan mijn blogs.

score 3 op 4

surrogates

jaar: 2009
genre: sci-fi, thriller
regiseur: Jonathan Mostow
cast: Bruce Willis, Radha Mitchell, Rosamund Pike, James Cromwell, Ving Rhames

tagline: How do you save humanity when the only thing that's real is you?

in een verre toekomst leven mensen geisoleerd in hun woningen die ze nooit verlaten; ze werken en feesten alleen nog maar door hun 'surrogate' een robotisch lichaam dat ze op afstand bedienen met hun geest. Agent Tom Greer (Willis) moet op onderzoek naar een moordenaar die zijn slachtoffers kan treffen via hun 'surrogates'. Wanneer Greer zijn 'surrogate' verliest wordt hij weer geconfronteerd met de echte wereld.

Surrogates is een sci-fi verhaal met een bijzonder maatschappijkritische subtext. Normaal houd ik mij afzijdig van alles wat politiek of moralistisch bedoeld is, maar bij deze wil ik wel nog eens een uitzondering maken. Nou ja,de point is dus dat mensen deze surrogates gebruiken om beter met het leven om te gaan. Zo kunnen ze zich verschuilen voor alle gevaren, en er meteen uit zien zoals ze willen. Een beetje zoals netlog eigenlijk. Denk maar aan een lelijke dikke vent die een foto van een lekkere babe upload en zegt: "Dit ben ik!"
De moraal achter dit alles is dan waarschijnlijk wel dat je het leven en jezelf moet nemen zoals het komt en bla bla bla.
Los van dit hebben we dus een politiefilm met robotjes over. Het sci-fi ellement is alleszins niet overheersend. We krijgen hier geen toestanden met aliens of vliegende wagens. Als je dat wil zien, dan kan je beter nog eens the fifth ellement opzetten.
Ik zal dus maar to the point komen. Surrogates valt een beetje tegen. Er zit wel wat aktie in, maar de grote verrassing, de ontknoping, de 'hidden-gun', het ta-daaa-moment, dat zag ik al van ver aankomen. Ergens wel een beetje jammer. Ik bedoel maar: als deze film niet kan rekenen op het sci-fi ellement, of het thriller ellement, waarom zou je dan nog kijken? Om verveeld te worden met maatschappijkritiek?
Nee, de enige echte rede waarom ik keek is Bruce Willis. onze Bruce wordt inderdaad een jaartje ouder, maar de rol die hij hier neerzet als melancholische flik lijkt hem wel op het lijf geschreven. Deed een beetje denken aan zijn rol in Unbreakable. En dat op zich is dus best oké om deze film van nog geen negentig minuten uit te zitten.
Al met al is het jammer dat deze film niet meer geworden is. Er had meer uit gehaald kunnen worden. Jammer maar helaas.

score 2 op 4

trick 'r treat

jaar: 2008
genre: horror
regiseur: Michael Dougherty
cast: te veel, sorry.

tagline: Poison, Drowning, Claw, Or Knife. So Many Ways To Take A Life.

Een high school directeur heeft een hobby als serial killer. Een paar meiden gaan op zoek naar een paar dates voor een party. Een paar kinderen halen een gemene grap uit met een meisje. Een vrouw heeft het moeilijk met haar te enthousiaste vriendje. En een mopperige buurman die niet al te dol is op kinderen. Al deze mensen hun levensverhalen lopen bloederig samen op Halloween.

Deze film had in 2007 al moeten verschijnen, maar raakte uiteindelijk maar in 2009 op dvd. En dat is jammer, want anders had ik 'em al in 2007 tot halloween film van het jaar kunnen uitroepen. De enige rede van deze laattijdige verschijning was dat regiseur Dougherty de schrijver was van de serieus geflopte Superman Returns, en het al even erge Urban Legends Bloody Mary; hierdoormoest hij serieus aan krediet inboeten, krediet dat hij had verworven met de screenplay van X-men 2. Zodoende dierven de studiobonzen deze film echter niet in de cinema uitbrengen aangezien er tegenwoordig elk jaar een Saw film in de cinema geslingerd wordt. Jammer dan, want Trick R Treat is op alle vlakken veel beter. Trick r Treat volgt de traditie van horror anthologieen zoals Tales From The Crypt en weet ook perfect de sfeer ervan op te roepen en was voor mij op alle vlakken een verrassing. Elke storyline is goed uitgewerkt, met leuke stereotype personages en vaak lekker sarcastische humor. Ook leuk is te zien hoe elk verhaal een beetje in het volgende en het vorige overloopt, en dus niet zomaar via een wrap-around-story aan elkaar plakt. Ook de decors en sfeerzetting zijn uitstekend.
Goed, als je een beetje kieskeurig wil zijn, dan kan je beginnen zeuren dat een film met dolende geesten, weerwolven, een vampier en een serial killer niet echt een nieuw gegeven is, maar de orriginaliteit waarmee ze de dingen aan de man brengen is een pluspunt.
Natuurlijk zullen weer veel mensen zeggen: "De ultieme Halloween film is Carpenter's Halloween." wel, fuck ze allemaal. De ultieme halloween film is van af nu Trick'R Treat. En wie niet akkoord is, die kan einde Oktober hier hier bij mij zijn gezicht laten bijsnijden tot een vrolijke Jack-o-lantern.

score: 4 op 4

zombi 2

jaar: 1979
genre: zombie, horror, gore
regiseur: lucio fulci (a.k.a. God)
cast: Tisa Farrow, Ian McCulloch, Richard Johnson, Al Cliver

wanneer een zeilbootje aankomt in New York vinden ze aan boord een zombie. de dochter van de eigenaar van de boot gaat samen met een journalist op onderzoek uit, en vindt haar vader terug op een tropisch eilandje waar een bizarre ziekte de doden terug tot leven brengt.

goed, je hoeft niet te zoeken naar Zombi 1; echt, je kan je best doen en alle dvdzaken afschuimen, je zult hem niet vinden. want zombi 1 bestaat helemaal niet. Zombi 1, dat is eigenlijk George Romero's Dawn of the dead, die ze speciaal voor de Europese markt een andere cut gaven, en voor het gemak ook een andere naam. tenslotte, een hele mondvol zoals "Dawn of the dead" zou voor de gemiddelde Duits, Italiaans of Frans sprekende Europeaan wel eens te veel kunnen zijn. gemakshalve werd hij dus op de markt gegooid als "Zombi"
nu, in Italie zijn ze niet vies van een beetje exploitation. de spaghetti westerns vlogen je daar in de jaren zeventig al duchtig om de oren, en ook het kanibalen en zombie genre werden flink verkracht.
Een van de meester van deze exploitation cinema is meneer Lucio Fulci. Deze man heeft werkelijk alles al een gekopieerd in zijn leven, maar in sommige gevallen wist hij ook nog vernieuwend te werken.
Zijn Zombi 2 filmpje was niet zomaar een klakkeloos doorslagje van Romero zijn film. nee, Fulci wist er zijn eigen draai aan te geven. Tenslotte, voor Fulci een zombie film maakte waren zombies a la Romero gewoon lelijke mensen met wit of blauw gepoederde gezichten. Fulci maakte er rottende gevallen van, waar de maden uit kropen. en zo werden ze des te walgelijker.
Fulci was ook niet bang om er eens een ultra walgelijke scene tegenaan te gooien. zo wordt een arme weerloze vrouw tergend lanzaam met opengesperde ogen naar een paar priemende houtspaanders van een deur getrokken, tot haar oogbol gespietst wordt. hmmm lekker.
Dat Fulci een fascinatie had voor geliefde oogbollen is in al zijn films overduidelijk. zo herinner ik jullie graag aan de memorabele scene in zijn "new york ripper" waarin een oogbol als een druif geopend wordt met een klein gilette mesje. hmmmm lekker.
ook zijn drang tot surrealisme leidde vaak tot absurde situaties; zo zie je in Zombie 2 een totaal overbodige scene met een onderwater gevecht tussen een zombie, en een haai.
love him or hate him, maar Fulci blijft de ongeslagen grootmeester van de exploitation, met zijn zombi 2 als grootste meesterwerk.

score 4 op 4

doghouse

jaar: 2009
genre: comedy, zombie, horror
regiseur: Jake West
cast: Danny Dyer, Stephen Graham, Noel Clarke, Terry Stone, Christina Cole

vince gaat door een pijnlijke scheiding, en om hem er een beetje doorheen te helpen nemen zijn vrienden hem mee voor een weekendje zuipen op het platteland. het dorpje waar ze terecht komen wordt echter overspoeld door een zombie plaag die alleen vrouwen treft.

doghouse is echt een heerlijke britse zomcom. ja ja inderdaad: een zomcom. een zombie comedy. deze film tapt uit hetzelfde britse vaatje als shaun of the dead en weet britse humor af te leveren die niets gemeen heeft met benny hill of monty python. dat de film bovendien nog eens doorspekt is met alle clichés betreffende ons, de seksistische mannen maakt het al helemaal leuk. ook alle clichés betreffende vrouwen worden er nog eens doorgesleurd en daar kunnen we alleen maar des te meer om lachen. bovendien, als je al die maatschappijkritische satire achterwege laat, dan nog heb je een leuke zombiefilm over.

score 4 op 4

wrong turn 3: left for dead

jaar: 2009
genre: horror, cannibals, survival
regiseur: Declan O'Brien
cast: Tom Frederic, Janet Montgomery, Tamer Hassan, Gil Kolirin

tagline: What You Don't See Will Kill You

zoals de tagline het al zegt: wat je niet ziet, daar ga je aan dood. ik wou een film zien met flink wat spanning, en ik ging bijna dood van verveling.

enkele kajakkers stuiten in het bos op een gemuteerde kanibaal. de enige overlevende kan niet anders dan hulp zoeken bij een bende ontsnapte criminelen die ook door het bos dwalen. wanneer de criminelen dan nog eens op een verlaten geldtransport uitkomen, dan keren ze zich tegen elkaar om het geld.

man man man. de laatste tijd blijven die kannibalen-in-het-bos-films maar opduiken, en de ene is vaak nog slechter dan de andere. wrong turn 1 was op zich al niet veel soeps. wrong turn 2 was dan weer een beetje beter, en kon zelfs een degelijke film genoemd worden, maar met wrong turn 3 slagen ze weer totaal de bal mis. het verhaal is zo slecht, je zou haast verwachten dat de scenarist in het bos is vermoord door een kannibaal alvorens hij een deftig verhaal op papier kon zetten. de mensen blijven maar in rondjes lopen rond dezelfde boom waarna ze een voor een vermoord worden. geregeld ontstaat er een ruzietje onder de criminelen, waarna er eentje bewusteloos achterblijft die er na zijn ontwaken wonderwel in slaagt om de groep terug te vinden en dan nog wel voor de groep op te duiken. dit trukje wordt tot in den treure herhaalt, en wel zo dat je gewoon weet dat er iemand vanachter de volgende struik gaat springen. elke poging tot spaning wordt onmiddelijk in de kiem gesmoord en het enige wat daadwerkelijk gebeurt is rondjes rond dezelfde boom lopen.
over rondjes rond bomen lopen gesproken: actrice Janet Montgomery moet wel een hele natuurliefhebster zijn. want dit is al haar tweede help-ik-loop-in-een-bos-voor-mijn-leven-film, aangezien ze nog maar net in the hills run red achtervolgd werd door de babyface killer.
babyface uit the hills run red mag dan misschien wel lijken op een extra bandlid van slipknot. de kannibalen in deze film lijken al helemaal nergens naar. het is hetzelfde soort mutant dat je al honderd keer hebt gezien, vaak op de eerste rij bij een jo vally concert. het lijkt wel alsof de make-up artiesten in een bos werden gedood door een kannibaal alvorens ze een overtuigende mutant konden shminken.
ik denk dat ik trouwens maar eens ga stoppen met deze bespreking; echt, mijn bespreking lijkt op den duur nergens meer naar. het lijkt wel alsof ik in een bos door een vleeseetende mutant werd opgepeuzeld alvorens ik een serieuze bespreking kon schrijven.

score : 0 op 4

the hills run red

jaar: 2009
genre: horror,slasher, gore
regiseur: Dave Parker
cast: Sophie Monk, William Sadler, Tad Hilgenbrink, Janet Montgomery

enkele filmfreaks gaan op zoek naar de vermiste filmreels van een horrorfilmpje genaamd the hills run red die ergens in de jaren tachtig uit de cinema werd gehaald wegens te bloederig en realistisch. samen met de dochter van regiseur concannon proberen ze de vermiste regiseur op te sporen. wat ze echter vinden is een stapel lijken wanneer ze ontdekken dat de killer uit de film wel eens echt zou kunnen zijn.

the hills run red klinkt als de zoveelste typische slasher film, dus toen ik begon te kijken had ik weinig of geen verwachtingen. de enige rede waarom ik er dan ook naar keek is dat ik hopeloos verslingerd ben aan al die pulpige trashfilms die maar uit de dvdtheek blijven stromen. dus met een tas kofie in de ene hand, en een chocolade sinterkklaasfiguur (ja ja we zijn er vroeg bij dit jaar) en de afstandsbediening in de andere hand zat ik deze ochtend al belachelijk vroeg onderuit te zakken in mijn zetel.
T.H.R.R. begint met een typische verminkingsscene waarin een getraumatiseerd joch met een schaar zijn eigen gezicht weg knipt. een goede tien minuten later krijgen we al een paar boobie shots, en de verplichte seksscene, en dan begint het feitelijke verhaal. ik moet zeggen, ik was aangenaam verrast om te zien hoe T.H.R.R. zich ontwikkelde. toegegeven, het is een typische slasher film, maar ook heel wat van de typische cliche's worden op subtiele wijze bespot. deze kleine grapjes wisten mij meer dan eens te doen grijnzen, wat niet altijd evident is. ik ben tenslotte een hele kritische kijker.in feite doet regiseur parker hier wat wes craven deed met scream; gewoon even de draak steken met het horror genre, en tevens een heel doeltreffende horrorfilm maken. om te zeggen dat T.H.R.R. vergeleken kan worden met scream is misschien een beetje overdreven, maar het komt wel aardig in de buurt. de moorden zijn niet bijster inventief, en de twist in het verhaal zien we al van ver af komen, maar dat valt allemaal te vergeven.
het is ook altijd leuk om acteur wiliam sadler aan het werk te zien. niet dat sadler zo een geniaal performer is, maar hij heeft bij mij voorgoed een plaats in mijn hart dank zij zijn rol als brayker in tales from the crypt: demon knight. net zoals billy zane die ik dank zij zijn rol in demon knight zijn rol in titanic heb vergeven.
ook te herkennen in deze film is sophie monk, die van actrice in b-comedys zoals date movie en spring breakdown is afgezakt naar b-horrors. deze genre migratie is veelal onweerkeerbaar en voor veel acteurs op hun retour de laatste onvermijdelijke stap alvorens ze voorgoed van het scherm verdwijnen. dat monk deze stap nu al zet is misschien niet slecht omdat ze haar rolletje naar behoren weet neer te zetten. bovendien, monk heeft er klaarblijkelijk geen probleem mee om een kledingstukje meer of minder uit te doen. een must als je als scream queen wil slagen. kijk bevoorbeeld maar eens naar linea quigley, die het zonder talent en zonder beha toch redelijk ver wist te schoppen. en monk talentloos noemen is een beetje overdreven.
the hills run red is dus een beter dan het gemiddelde soort slasher filmpje en zeker het bekijken waard.
score 3 op 4

squirmfest

jaar: 1989
genre: adult, vomit gore
regiseur: ?
cast: ?

onlangs zat ik terug te deken aan de nacht van de wansmaak, en dat deze toch niet zo wansmakelijk was als je zou vermoeden. toen iemand mij onlangs vroeg om binnenkort eens een filmavond te organiseren, toen dacht ik onmiddelijk "Ik maak er een echte nacht van de wansmaak van!"
een kleine vertoning met drie niet al te langdurige films zou ideaal zijn. als opener zou ik het perverse psycho the snuff reels spelen (zie blog) gevolgd door de al even wanstaltige film regoregitated sacrifice (eveneens zie blog) met als ultieme afsluiter deze squirmfest.
dat ze in japan de meest walgelijke soorten films maken, dat is alom geweten. en deze gaat er zelfs voor mij zwaar over; feitelijk kan je dit nauwelijks nog een film noemen aangezien het meer een vorm van fetishistische porno betreft. enfin, ik heb het dan toch maar in mijn collectie.
in squirmfest zien we een aziatische dame die zich verlustigt aan het eten van diverse nog steeds levende wormen en noedels. na dit feestmaal gaat ze een beetje ontspannen piano zitten spelen op een bankje met een gat in, zodat ze gemakkelijk haar gevoeg kan doen, en een enorme hoop str*nt uitspuit middels een lavement, waarin maden en parasieten rondkruipen. en ja hoor, met een vork begint ze de meest smakelijke hapjes eruit te halen om ze al dan niet te frituren. er volgen nog een paar lavementen, een blender met bloedzuigers en kakkerlakken en urine wordt gemixt en opgedronken, er wordt een beetje ges*kst en in mekaars mond gekakt, en dan is de film gedaan.
tja, hier kan je dus echt niks zinnigs over vertellen. alleen dat het ultra ultra walgelijk is, en zeker niet geschikt voor gevoelige kijkers. dus na enig beraad heb ik besloten deze toch maar niet op te nemen in mijn persoonlijke nacht van de wansmaak. ik vrees dat anders mijn gasten hun kommetjes chips niet zullen aanraken.
score : buiten categorie
ps, geloof het of nit, maar ondertussen is er ook een squirmfest 2, voor hen die het allemaal nog net niet vies genoeg vonden.

zombies: the beginning

jaar: 2007
genre: horror, gore, zombie, exploitation
regiseur: bruno mattei
cast: weerom slecht overgedubde acteurs

bruno mattei is een regiseur met iets meer dan vijftig films op zijn palmares. tevens gaat hij waarschijnlijk de geschiedenis in als regiseur met de meeste aliassen. als je ergens Michael Cardoso, Norman Dawn, Vincent Dawn, David Graham, David Hunter, Bob Hunter, Frank Klox, Pierre Le Blanc, Jimmy B. Matheus, Jimmy Matheus, B. Mattei, J.B. Matthews, Jordan B. Matthews, J. Metheus, Martin Miller, Erik Montgomery, Herik Montgomery, Stefan Oblowsky, Gilbert Roussel, George Smith op William Snyder ziet staan, dan is het gegarandeerd mattei.
ook een manier waarop hij herinnert zal worden is als de meest plagierende regiseur. in mijn bespreking van island of the living dead zei ik het al. mattei vergreep zich in het verleden al aan films als terminator, predator, robocop en rambo. alles waar een beetje een succesformule in zat werd door mattei schaamteloos gecopieerd;
zo ook deze zombies: the beginning.
sharon is de enige die het zombie avontuur uit island of the living dead heeft overleefd. wanneer ze op volle zee gered wordt gelooft niemand haar en wordt ze gestraft voor het opblazen van haar schip. wanneer wetenschappers naar het eiland trekken en verdwijnen wordt sharon gestuurd met een troep gevaarlijke commandos.
het klinkt allemaal een beetje als aliens zul je zeggen, en inderdaad. zombies: the beginning volgt strikt het scenario van aliens. scene voor scene wordt de film van james cameron dunnetjes over gedaan. zelfs hele flarden dialogen worden nagepraat, en veelal dezelfde camerahoeken worden gebruikt. zelfs de acteurs doen hard hun best om de intonatie en de mimiek van hun voorgangers na te doen. het is een grote schande. voor de spanning moet je dus alleszins niet naar deze film kijken. wie aliens gezien heeft, die weet al lang wat er gaat gebeuren. grappig is wel hoe mattei zich in tal van bochten moet wringen om sommige stukken na te laten spelen zonder aliens maar met zombies. het is allemaal volstrekt belachelijk, en mensen die fan zijn van de alien franchise vinden hier echt niets aan.
zelfs mensen zoals ik die zombie enthousiasten zijn zullen het allemaal moeilijk te slikken vinden. toch blijft het een bijzondere ervaring om deze film eens te bekijken met een enorm deja vu gevoel erbovenop. als het niet voor de horror is, dan toch voor de humor.
ikzelf ben bijzonder benieuwd wanneer mattei zich gaat wagen aan een harry potter remake. met zombies. alleszins krijgt deze film van mij toch nog een 2
score 2 op 4

island of the living dead

jaar: 2006
genre: horror, gore, zombie, exploitation
regiseur: bruno mattei
cast: een bende overgedubde acteurs

voor iemand zoals ik, die de nickname sven of the dead hanteert, zou je verwachten dat ik heel wat meer besprekingen zou schrijven over zombies en aanverwanten. natuurlijk zou ik uren en uren kunnen doorlullen over zombiefilms. echt, als je me liet begaan dan kon ik een hele verhandeling schrijven over de zombie, en al zijn verschillende verschijningsvormen in diverse films. het probleem is echter dat er nooit een goede gelegenheid is om het eventjes over de zombie te hebben; mensen maken wel zombie films aan de lopende band, maar dat wil niet zeggen dat er veel goede tussen zitten. we kunnen het er wel allemaal over eens zijn dat een goede zombiefilm niet noodzakelijk een groot budget behoeft. night of the living dead van george romero was nauwelijks meer dan een studentenfilm, met organen van de plaatselijke slager, een auto geleend van de moeder van een crewlid, en een hoop castleden die werkten voor één dollar en een t-shirt waarop stond 'i was a zombie on night of the living dead'. feit blijft dat 'night' een meesterwerk in zijn genre is, voortdrijvend op suspens alleen. het vervolg op 'night', getiteld dawn of the dead was zo een enorm succes in europa dat het een hele rits italiaanse exploitationfilms uitlokte, waarvan lucio fulci's zombi 2 nog wel de meest bekende is. die italiaanse knock-offs waren stuk voor stuk erbarmelijk geregiseerd, afgrijselijk geacteerd, en abominabel over gedubd. dit fenomeen van de low budget zombie film wist twee decenia lang de videotheken onveilig te maken om dan weer naar de achtergrond te verdwijnen; natuurlijk waren er altijd nog een paar die voort bleven ploeteren, en hedendaagse filmmakers waagden zich geregeld eens aan een uitstapje in het levende doden genre. deze re-boot wist enkele zeer geslaagde films voort te brengen, zoals zack snyders 'dawn of the dead' remake, het verbluffende 28 days later (wat technisch gezien niet echt een zombie film is) en het australische undead. ook in de underground blijft het zombiegenre levend, maar veelal blijven het zwakke productietjes met mensen die dringend van oma haar make-up doos moeten afblijven. al met al, tussen al die films met hypersnelle en/of verstandige zombies enerzijds, en ultra low budget witgeschilderde zombies anderzijds verlang je toch ergens wel naar een film die helemaal de sfeer van de jaren 70/80 zombieflick uitstraalt.
en uiteindelijk kom je dan terecht bij een film als island of the living dead.
(ja ja, ik kom eindelijk to the point. ik zei toch dat ik kon doorlullen)
island of the living dead was vroeger al eens de titel voor fulci's zombi 2 voor zijn release op de engelstalige markt, maar dat weerheidl regiseur mattei er alleszins niet van om hem toch maar te gebruiken. ook de opzet van deze film is grotendeels geleend van zombi 2, compleet met wandelende doden met spaanse conquistadores en al. dat mattei niet vies is van een beetje leentjebuur spelen bewees hij al met zijn film robowar waarin een mix van predator en robocop in de jungle mensen opjaagt. ook strike commando 2 parodieert rambo 2 stevig,en in 1990 waagde hij het zelfs om een film te maken genaamd terminator 2 die grotendeels het scnenario van terminator 1 volgde, en gebruik maakte van nagenoeg dezelfde dialogen en scene's. waarom mattei nooit een proces voor plagiaat aan zijn laars gelapt kreeg, dat is voor mij een raadsel.
enfin, laten we het er dus maar op houden dat meneer mattei iemand is die niet houdt van innovatie en dat valt te zien aan zijn 'island of the living dead'
wanneer enkele mensen met hun boot stranden op een eiland ontdekken ze daar een oud spaans fort met een schat die bewaakt wordt door de levende doden. een voor een vallen ze ten prooi aan deze wandelende lijken.
'island' is, zoals al die klassiekers uit de horror filmgeschiedenis, bijzonder slecht geacteerd. om de boel erger te maken werden de stemmen van de acteurs overgedubd, en dit zonder al te veel belang te hechten aan de lip sinc. verder is het scenario volslagen debiel, en vraag je jezelf af hoe het kan dat ze toch maar een film van anderhalf uur hebben weten maken met zo weinig ideeen om mee te werken. en hier zit nu juist het geniale van deze film. dze film wekt zoveel nostalgische gevoelens op bij de avide zombiefan dat hij enkel en alleen daarvoor al een must see is. daarom geef ik deze film de verrassende score van 3 op 4
score : 3 op 4
ps: een van de meest verrassende aspecten van deze film was ook de totale afwezigheid van ook maar enig bloot. regiseur mattei, die onder een van zijn vele vele pseudoniemen ook een paar emanuelle films wist te draaien laat hierin geen enkele tet zien.