Jaar: 2009
Genre: Sci-fi, drama, post-apocalypse.
Regisseur: John Hillcoat
Cast: Viggo Mortensen, Kodi Smit-McPhee, Charlize Theron, Robert Duvall, Guy Pearce
Viggo Mortensen is een gelukkige huisvader, tot de wereld vergaat. Alle planten en dieren sterven uit, en de overlevende mensen hebben niets anders meer te eten dan elkaar. Samen met zijn zoon besluit hij naar het zuiden te trekken in de hoop daar nog vruchtbare grond te vinden. Maar de weg is bezaaid met gevaren.
Post-apocalyptische films zijn een beetje uit de mode geraakt, de laatste jaren. Vroeger met de spanningen tussen atoomkrachtige grootmachten waren mensen makkelijker schrik aan te jagen. In al die jaren dat de post-apocalypse films nog big buisiness waren is de wereld vergaan door van alles en nog wat. Van atoomontploffing tot een allesverslindend reuzenkippenhart, de wereld moest en zou er aan. Wat nog reste was een wereld vol Australiers die rondraceten in eigenaardige bolides en die belaagd werden door op seks belustte Creepozoids.
In The Road wordt niet verteld hoe de wereld verging, en dat hoeft ook niet. Wat belangrijk is, is hoe mensen verder proberen te gaan. Vergeet Mel Gibson, Tina Turner en de zanger van Rose tattoo die vechten om een beetje petroleum. In The Road is voedsel het grootste probleem, gevolgd door het bezitten van serieuze schoenen.
The Road schetst ons een asgrauwe tot inktzwarte blik op de toekomst, zonder enig lichtpuntje. Nihilisten zullen juichen bij het aanschouwen van deze prenten, wijzen op de gruwelijkheden en zeggen: "Jaa zo zal het ongetwijfeld echt zijn."
The Road is een goede, bij vlagen aangrijpende film, die niet geschikt is voor een ontspannen zonnige zondagmiddag.
Score 4 op 4
dinsdag 30 maart 2010
maandag 29 maart 2010
Repo Men
Jaar: 2010
Genre: Sci-fi, aktie
Regisseur: Miguel Sapochnik
Cast: Jude Law, Forest Whitaker, Liev Schreiber
Remy is een repo man, belast met het terugvorderen van kunstorganen bij mensen die hun afbetaling niet tijdig inlossen. Dat dit terugvorderen veelal dodelijk afloopt voor de arme sloeber waar het kunsthart of de kunstlong in zit was voor Remy nooit een probleem. Tot hij natuurlijk zelf met een kunsthart opgezadeld raakt. Remy slaagt er niet meer in iemand te doden, en mist zo de ene betaling na de andere. Al gauw krijgt hij zijn oude collega's achter zich aan.
Het idee van terugvorderbare kunstorganen is niet nieuw. Het werd al eens toegepast door Daryl lynn Bousman, regisseur van enkele Saw films, maar die maakte van het hele verhaal een soort rock opera. Op zich niet slecht, maar niet wat ik ervan verwacht had. Ik bedoel maar, er werd heel wat afgezongen, maar weinig organen verwijderd.
In Repo Men, gebaseerd op het boek The Reposession Mambo, is dat wel even anders. Toch is Repo Men geen horror, maar eerder een aktiefilm, en dan nog niet eens zo orrigineel als ik had gehoopt. Het verhaal dat we voorgeschoteld krijgen is bijzonder standaard te noemen in zijn opbouw. Het zal niet de eerste keer zijn in een film dat de hoofrolspeler opgejaagd wordt door zijn soortgenoten. Vooral in de jaren negentig hadden we veel gelijksoortige aktiefilms, veelal met rollende spierbundels in de hoofdrol. Geef toe, Jude Law is niet zo meteen een voor de hand liggende aktieheld. En Forest Whitaker al evenmin, trouwens.
Ik vind het allemaal wel naar behoren uitzien en klinken, maar toch mis ik iets in deze film. Ik kan er niet zo meteen de vinger op leggen, maar toch...
Enfin, Ik kan niet zeggen dat deze ilm me verveeld heeft, of dat ik tegen mijn goesting heb zitten kijken. Waarschijnlijk zal ik hem ooit wel nog eens herbekijken ook. Dat ik dan het verrasingseinde al gezien heb zal me dan niet storen, aangezien ik het de eerste keer al van ver aan zag komen.
Score 3 op 4
Genre: Sci-fi, aktie
Regisseur: Miguel Sapochnik
Cast: Jude Law, Forest Whitaker, Liev Schreiber
Remy is een repo man, belast met het terugvorderen van kunstorganen bij mensen die hun afbetaling niet tijdig inlossen. Dat dit terugvorderen veelal dodelijk afloopt voor de arme sloeber waar het kunsthart of de kunstlong in zit was voor Remy nooit een probleem. Tot hij natuurlijk zelf met een kunsthart opgezadeld raakt. Remy slaagt er niet meer in iemand te doden, en mist zo de ene betaling na de andere. Al gauw krijgt hij zijn oude collega's achter zich aan.
Het idee van terugvorderbare kunstorganen is niet nieuw. Het werd al eens toegepast door Daryl lynn Bousman, regisseur van enkele Saw films, maar die maakte van het hele verhaal een soort rock opera. Op zich niet slecht, maar niet wat ik ervan verwacht had. Ik bedoel maar, er werd heel wat afgezongen, maar weinig organen verwijderd.
In Repo Men, gebaseerd op het boek The Reposession Mambo, is dat wel even anders. Toch is Repo Men geen horror, maar eerder een aktiefilm, en dan nog niet eens zo orrigineel als ik had gehoopt. Het verhaal dat we voorgeschoteld krijgen is bijzonder standaard te noemen in zijn opbouw. Het zal niet de eerste keer zijn in een film dat de hoofrolspeler opgejaagd wordt door zijn soortgenoten. Vooral in de jaren negentig hadden we veel gelijksoortige aktiefilms, veelal met rollende spierbundels in de hoofdrol. Geef toe, Jude Law is niet zo meteen een voor de hand liggende aktieheld. En Forest Whitaker al evenmin, trouwens.
Ik vind het allemaal wel naar behoren uitzien en klinken, maar toch mis ik iets in deze film. Ik kan er niet zo meteen de vinger op leggen, maar toch...
Enfin, Ik kan niet zeggen dat deze ilm me verveeld heeft, of dat ik tegen mijn goesting heb zitten kijken. Waarschijnlijk zal ik hem ooit wel nog eens herbekijken ook. Dat ik dan het verrasingseinde al gezien heb zal me dan niet storen, aangezien ik het de eerste keer al van ver aan zag komen.
Score 3 op 4
donderdag 18 maart 2010
Survival Of The Dead
Jaar: 2009
Genre: Horror, gore, zombie
Regisseur: George Romero
Cast: Devon Bostick, Athena Karkanis, Kathleen Munroe, Richard Fitzpatrick, Alan Van Sprang, Kenneth Welsh
Een hoopje militairen hopen op een eiland een veilige plek te vinden om een zombieplaag te ontvluchten, maar raken verwikkeld in een machtstrijd tussen twee families.
Dat ik fan ben van George Romero zijn zombiefilms moet toch al eens iemand opgevallen zijn. Vooral door mijn Nickname keuze. Mensen die niet weten wie George Romero is mogen nu hun pc afzetten en in de videotheek bij de horrorklasiekers gaan kijken. Het zou kunnen dat ze daar Night Of The Living Dead aantreffen. Night...is zo één van die films die ik graag aanhaal als schoolvoorbeeld van immense dreiging en gruwel met beperkte middelen. Toen Romero deze film ineen knutselde werd hij onmiddelijk de trendsetter van het kannibalistische zombiegenre. Voor Romero waren zombies gewoon willoze mensen onder invloed van een voodoo ritueel. Na Romero waren het de op vlees beluste ondoden. Romero wist zijn toure de force nog twee maal te herhalen, met Dawn Of The Dead en Day Of The Dead. Dawn Of The Dead werd speciaal voor de Europese markt hercut door Dario Argento, met een nieuwe soundtrack van de hand van de band Goblin, en onder de naam Zombi uitgebracht. Dit inspireerde cultcinema maker Lucio Fulci op zijn beurt dan weer tot het maken van zijn film Zombi 2 (en verklaart meteen ook waarom er nergens een zombi 1 te vinden is tegenwoordig)misschien wel één van Fulci zijn allerbeste films ooit, op New York Ripper na.
Dit alles gezegd zijn wil ik maar bedoelen dat Romero in zijn tijd een heuse trendsetter was.
Ik was dan ook reikhalzend aan het uitkijken naar zijn 'come-back' enige jaren geleden met Land Of The Dead. Land...was oké, maar niet wat ik van hem gewend was.
Toen Romero Diary... uitbracht was ik ronduit teleurgesteld. Trendsetter George was meegesprongen op de first person praalwagen, en bracht het er niet al te denderend vanaf.
Nu met Survival...keert Romero terug naar zijn roots. In deze film gebruikt hij alle klassieke ellementen die we van hem gewend zijn. Zombie gore wordt ondersteund door een verhaal gebaseerd op machtstrijd tussen verschillende maatschappelijke klassen, en alles loopt uit de hand tot het weer uitdraait op een zombiegeddon.
Allemaal perfekt uitgevoerd, maar helaas, weer meer van hetzelfde.
Graag had ik Romero eens iets anders zien proberen, en er in slagen van het te brengen. Maar het zal wel een typisch geval zijn van 'schoenmaker blijf bij uw leest'.
ook het gebruik van CGI gore vind ik jammer, aangezien Romero vroeger zich er niet aan stoorde om donororgannen van de plaatselijke beenhouwerij te gebruiken, en later kon genieten van de talanten van Tom Savini. Gelukkig gaat het er in sommige scenes wel nog echt 'nat aan toe.
Survival Of The Dead is een geslaagde zombiefilm te noemen. Uitstekend voor de liefhebbers van het genre. En George Romero kan nog altijd rekenen op een plaatsje in mijn hart. Gelukkig maar...of ik had mijn nickname moeten veranderen.
Score 3,5 op 4
Genre: Horror, gore, zombie
Regisseur: George Romero
Cast: Devon Bostick, Athena Karkanis, Kathleen Munroe, Richard Fitzpatrick, Alan Van Sprang, Kenneth Welsh
Een hoopje militairen hopen op een eiland een veilige plek te vinden om een zombieplaag te ontvluchten, maar raken verwikkeld in een machtstrijd tussen twee families.
Dat ik fan ben van George Romero zijn zombiefilms moet toch al eens iemand opgevallen zijn. Vooral door mijn Nickname keuze. Mensen die niet weten wie George Romero is mogen nu hun pc afzetten en in de videotheek bij de horrorklasiekers gaan kijken. Het zou kunnen dat ze daar Night Of The Living Dead aantreffen. Night...is zo één van die films die ik graag aanhaal als schoolvoorbeeld van immense dreiging en gruwel met beperkte middelen. Toen Romero deze film ineen knutselde werd hij onmiddelijk de trendsetter van het kannibalistische zombiegenre. Voor Romero waren zombies gewoon willoze mensen onder invloed van een voodoo ritueel. Na Romero waren het de op vlees beluste ondoden. Romero wist zijn toure de force nog twee maal te herhalen, met Dawn Of The Dead en Day Of The Dead. Dawn Of The Dead werd speciaal voor de Europese markt hercut door Dario Argento, met een nieuwe soundtrack van de hand van de band Goblin, en onder de naam Zombi uitgebracht. Dit inspireerde cultcinema maker Lucio Fulci op zijn beurt dan weer tot het maken van zijn film Zombi 2 (en verklaart meteen ook waarom er nergens een zombi 1 te vinden is tegenwoordig)misschien wel één van Fulci zijn allerbeste films ooit, op New York Ripper na.
Dit alles gezegd zijn wil ik maar bedoelen dat Romero in zijn tijd een heuse trendsetter was.
Ik was dan ook reikhalzend aan het uitkijken naar zijn 'come-back' enige jaren geleden met Land Of The Dead. Land...was oké, maar niet wat ik van hem gewend was.
Toen Romero Diary... uitbracht was ik ronduit teleurgesteld. Trendsetter George was meegesprongen op de first person praalwagen, en bracht het er niet al te denderend vanaf.
Nu met Survival...keert Romero terug naar zijn roots. In deze film gebruikt hij alle klassieke ellementen die we van hem gewend zijn. Zombie gore wordt ondersteund door een verhaal gebaseerd op machtstrijd tussen verschillende maatschappelijke klassen, en alles loopt uit de hand tot het weer uitdraait op een zombiegeddon.
Allemaal perfekt uitgevoerd, maar helaas, weer meer van hetzelfde.
Graag had ik Romero eens iets anders zien proberen, en er in slagen van het te brengen. Maar het zal wel een typisch geval zijn van 'schoenmaker blijf bij uw leest'.
ook het gebruik van CGI gore vind ik jammer, aangezien Romero vroeger zich er niet aan stoorde om donororgannen van de plaatselijke beenhouwerij te gebruiken, en later kon genieten van de talanten van Tom Savini. Gelukkig gaat het er in sommige scenes wel nog echt 'nat aan toe.
Survival Of The Dead is een geslaagde zombiefilm te noemen. Uitstekend voor de liefhebbers van het genre. En George Romero kan nog altijd rekenen op een plaatsje in mijn hart. Gelukkig maar...of ik had mijn nickname moeten veranderen.
Score 3,5 op 4
zondag 14 maart 2010
Een overzicht van het Kannibalenfilm genre.
Horrorfilms behandelen naar goede gewoonte onderwerpen waar menig mens niet mee kan lachen. Tegenwoordig is vooral de 'torture' film in zwang. Kijk maar naar de Saw filmseries. Nochtans konden ze in de jaren zeventig en tachtig ook al bijzonder sadistisch uit de hoek komen in films. Alleen werden de martelpraktijken toen uitgevoerd door kannibalen in zogeheten cannibalsploitation films. Onder het mom van echte wilde tradities werden blanke vrouwen verkracht en vermoord in deze allesbehalve realistische films. En degenen die het overleefden kwamen vaak in de muil van een krokodil terecht.
Deze films, die zich onveranderlijk afspeelden in dichtbeboste jungles, lieten ons geloven dat achter elke boom minstens 1 sadistische, geile kannibaal of hongerige krokodil schuil hield.
Helaas is het kannibalenfilm sub-genre een beetje in onbruik geraakt, aangezien mensen in tegenstelling tot 20 jaar geleden niet meer geloven dat er ergens nog stammen zijn die primitief genoeg zijn om aan kannibalisme te doen. De beschaving heeft hen nagenoeg allemaal uitgeroeid, oftewel zijn ze allemaal gestorven aan koeroe, een typische aan Kreuzfeld-Jacob aanverwante hersenziekte die voortkwam door het eten van besmette hersenen.
Vandaar even deze nostalgische terugblik op het genre.
Ongetwijfeld de persoon die de cannibal films populair wist te maken was de Italiaanse exploitationist Ruggero Deodato die in 1980 een culthit van wereldformaat scoorde met zijn film Cannibal Holocaust, die voor die tijd ongekend realisme en sadisme tentoon sprijdde.
Cannibal Holocaust was niet de eerste kanibalenpoging van Deodato, aangezien hij in 1977 al een film maakte getiteld Last Cannibal World, die promp door het succes van Cannibal Holocaust opnbieuw werd uitgebracht onder de naam Jungle Holocaust.
Deodato was altijd al een grote fan geweest van de Mondo Cane shockumentaires waarin vreemde gebruiken van over de hele wereld werden geetaleerd, en door hier leentjebuur te spelen wist hij zijn films steeds zo ranzig mogelijk te maken. Deodato wist zelfs nieuwe vruchtbaarheidsrituelen en straffen te verzinnen waar menig kannibaal hoofdschuddend op zou neerkijken.
Het kanibalengenre was hierbij gelanceerd.
Cannibal Holocaust kreeg zelfs twee onofficiele vervolgen. De eerste was Cannibal Holocaust 2: The Catherine Miles Story (1985) waarin op een soort rechtbankdrama achtige wijze het verhaal werd verteld van een vrouw die tot moord werd gedreven nadat ze door enkele kwaadwillende familieleden bij een wilde stam werd gedropt. The Catherine Miles Story werd zelden gewelddadig of bloederig, en was meer een soort drama dan iets anders, en waarschijnlijk gewoon een excuus om een paar vrouwen in een lendenschort te laten rondlopen.
De andere cannibal Holocaust 2 van 1988, Natura contro liet enkele vrienden in de jungle op een kinder- en organenhandeltje stuiten, waarna kannibalen bloederig wraak namen. Ook al niet echt een film om over naar huis te schrijven.
Enkele van de weinige films die misschien konden tippen aan Cannibal Holocaust waren eaten Alive uit 1980 en Cannibal Ferox uit 1981 van grindhouse regisseur Umberto Lenzi , waarin ook weer wenkbrauwfronsend seksueel sadisme werd getoond door vrouwen aan haken door hun borsten op te hangen.
Cannibal Ferox zou later in 1985 ook geplaagd worden door een onofficiele sequel genaamd Cannibal Ferox 2 , die ten tijde van het schrijven en regisseren werd gemaakt onder de titel Stranded in Dinosaur Valley. Een al even misleidende titel, aangezien er van dinosaurussen op een paar gefociliseerde voetstappen na geen sprake is. Van kannibalen trouwens ook weinig of niets. Het verhaal concentreerd zich vooral op een slavenkamp gelegen aan een Jademijn.
Daarna ging het met het kanibalengenre wel heel hard bergaf.
ook even de moeite van het vermelde waard is een nog dieper subgenre van de Cannibalsploitation. De cannibalsexploitation.
Zoals ik al zei leken alle kanibalen er wel op uit te zijn om blanke vrouwen te verkrachten en te martelen.
In 1979 was er Mountain Of the Cannibal God van Sergio Martino waarin Ursula Andress en Stacy Keach terecht komen in 'situations of an adult nature for mature audiences'
maar doorvoor mocht de onverzadigbare Emanuelle het tegen de kannibalen opnemen in Emanuelle And The Last Cannibals. Laura Gemser 'The Black Emanuelle' speelt hierin een therapeute die een meisje, opgevoed bij de kanibalen probeert te heropvoeden. Dit vooral door veel therapeutisch gefoefel aan elkaars foef.
The Last Cannibals werd geregiseerd door sexploitation regisseur bij uitstek Joe D'Amato ook gekend onder de namen (houdt u vast)
Sarah Asproon | Donna Aubert | Steven Benson | Anna Bergman | John Bird | Enrico Biribicchi | Alexandre Borsky | Bernard Brel | James Burke | David Carson | Lee Castle | Lynn Clark | O.J. Clarke | Oliver J. Clarke | Hugo Clevers | Joe Damato | Joe De Mato | Raf De Palma | Michael Di Caprio | Dario Donati | Robert Duke | Oscar Faradine | Romano Gastaldi | John Gelardi | Richard Haller | David Hills | Igor Horwess | George Hudson | Bruce Hunt | Kevin Mancuso | A. Massaccesi | Aristice Massaccesi | Aristide Massaccesi | Aristide Massaccessi | Aristede Massacesi | Arizona Massachuset | Arizona Massachusset | Andrea Massai | J. Metheus | Peter Newton | Una Pierre | Zak Roberts | Joan Russel | Tom Salima | John Shadow | Fred Sloniscko Jr. | Federico Slonisco | Frederick Slonisco | Fédérico Slonisco | Federico Slonisko Jr. | Federiko Slonisko Jr. | Frederico Slonisko Jr. | Dan Slonisko | Federico Slonisko | Federiko Slonisko | Frederico Slonisko | Frederic Slonisko | Frederiko Slonisko | Fred Slonisko | Chana Lee Sun | Chang Lee Sun | Michael Wotruba | Robert Yip | Joe d'Amato | Raf de Palma
D'Amato regisseerde verschillende films met Laura Gemser als Emanuelle, en wist zelfs nog een alternatieve Emanuelle te scheppen genaamd Papaya in Papaya, Love Godess Of The Cannibals waarin Papaya mannen verleidt en vermoordt, ten einde de uitdrijving van een kannibalenstam ten voordele van de bouw van een kerncentrale te verhinderen. Het kannibalisme in deze film bleef echter beperkt tot het eten van een enkel hart, tenzei je de orale sekscenes wil meetellen voor 'opeten'.
D'Amato bleek ook een verdienstelijke horrorregiseur door het maken van films zoals Buio Omega (1979) en Antropophagus The beast (1980), en porno/horror crossovers zoals Erotic Nights Of The Living Dead (1980) en Porno Holocaust (1981)
Het kanibalengenre kende ook nog een crossover met zombies, een nog populairder genre. En een mix van deze twee genres bleek ook al niet zo ver gezocht aangezien zombies ook kannibalen zijn, alleen een beetje doder. Een voorbeeld hiervan is Zombie Holocaust, waarin een professor het geheim van leven en dood probeert te ontsluieren door op kannibalen te experimentere (of zo).
Zoals ik al zei is het cannibal genre een beetje in onbruik geraakt tegenwoordig. In 2003 Filmde Bruno Mattei onder de naam Vincent Dawn nog godbetert een Cannibal Ferox 3, en tegelijkertijd op dezelfde plaats met dezelfde crew in één moeite ook nog eens Mondo Cannibale. Niet te verwarren met Mondo Cannibale uit 1980 van Jesus Franco.
Toch lijkt niet alle hoop verloren voor een volledige revival van dit genre aangezien de meester zelve, Ruggero Deodato momenteel de film Cannibals in pre-produktie heeft.
Ik heb mijn slabbetje al om.
Ps. Hoewel er een groot aantal films zijn waarin mensen opgegeten worden door serial killers heb ik deze niet willen vermelden in mijn overzicht aangezien ik vind dat er een wezenlijk verschil is tussen kannibalisme in stammenverband of slasher kannibalisme.
Het opeten van mensen onder kannibalenstammen houdt vooral verband met het zich toe eigenen van de eigenschappen van de verslagen vijand.
Een serial killer die zijn slachtoffer opeet doet dit vooral vanuit een sexueel oogpunt waarbij dominantie over het slachtoffer van toepassing is, of ook een toonbeeld van affectie; Zo beweerde notoir Amerikaanse kanibaal Jeffrey Dahmer dat hij de stukken van zijn homoseksuele slachtoffers opat om zich niet zo alleen te voelen.
pps. Nog een kleine tip voor de fijnproevende kannibalen onder ons. Zoals bij vrijwel alle diersoorten wordt het eten van mannenvlees afgeraden omdat de mannelijke hormonen ervoor zorgen dat het vlees taai en zurig smaakt, en bij het bakken of grillen een onaangename geur versprijdt. Ideaal voor op het menu is een vrouw met een gemiddeld bmi. En dan bij voorkeur een stuk uit de dijen. Serveer dit met een schepje zilvervliesrijst dat gekookt werd met een kippenbouillonblokje in het water.
Smakelijk iedereen.
Deze films, die zich onveranderlijk afspeelden in dichtbeboste jungles, lieten ons geloven dat achter elke boom minstens 1 sadistische, geile kannibaal of hongerige krokodil schuil hield.
Helaas is het kannibalenfilm sub-genre een beetje in onbruik geraakt, aangezien mensen in tegenstelling tot 20 jaar geleden niet meer geloven dat er ergens nog stammen zijn die primitief genoeg zijn om aan kannibalisme te doen. De beschaving heeft hen nagenoeg allemaal uitgeroeid, oftewel zijn ze allemaal gestorven aan koeroe, een typische aan Kreuzfeld-Jacob aanverwante hersenziekte die voortkwam door het eten van besmette hersenen.
Vandaar even deze nostalgische terugblik op het genre.
Ongetwijfeld de persoon die de cannibal films populair wist te maken was de Italiaanse exploitationist Ruggero Deodato die in 1980 een culthit van wereldformaat scoorde met zijn film Cannibal Holocaust, die voor die tijd ongekend realisme en sadisme tentoon sprijdde.
Cannibal Holocaust was niet de eerste kanibalenpoging van Deodato, aangezien hij in 1977 al een film maakte getiteld Last Cannibal World, die promp door het succes van Cannibal Holocaust opnbieuw werd uitgebracht onder de naam Jungle Holocaust.
Deodato was altijd al een grote fan geweest van de Mondo Cane shockumentaires waarin vreemde gebruiken van over de hele wereld werden geetaleerd, en door hier leentjebuur te spelen wist hij zijn films steeds zo ranzig mogelijk te maken. Deodato wist zelfs nieuwe vruchtbaarheidsrituelen en straffen te verzinnen waar menig kannibaal hoofdschuddend op zou neerkijken.
Het kanibalengenre was hierbij gelanceerd.
Cannibal Holocaust kreeg zelfs twee onofficiele vervolgen. De eerste was Cannibal Holocaust 2: The Catherine Miles Story (1985) waarin op een soort rechtbankdrama achtige wijze het verhaal werd verteld van een vrouw die tot moord werd gedreven nadat ze door enkele kwaadwillende familieleden bij een wilde stam werd gedropt. The Catherine Miles Story werd zelden gewelddadig of bloederig, en was meer een soort drama dan iets anders, en waarschijnlijk gewoon een excuus om een paar vrouwen in een lendenschort te laten rondlopen.
De andere cannibal Holocaust 2 van 1988, Natura contro liet enkele vrienden in de jungle op een kinder- en organenhandeltje stuiten, waarna kannibalen bloederig wraak namen. Ook al niet echt een film om over naar huis te schrijven.
Enkele van de weinige films die misschien konden tippen aan Cannibal Holocaust waren eaten Alive uit 1980 en Cannibal Ferox uit 1981 van grindhouse regisseur Umberto Lenzi , waarin ook weer wenkbrauwfronsend seksueel sadisme werd getoond door vrouwen aan haken door hun borsten op te hangen.
Cannibal Ferox zou later in 1985 ook geplaagd worden door een onofficiele sequel genaamd Cannibal Ferox 2 , die ten tijde van het schrijven en regisseren werd gemaakt onder de titel Stranded in Dinosaur Valley. Een al even misleidende titel, aangezien er van dinosaurussen op een paar gefociliseerde voetstappen na geen sprake is. Van kannibalen trouwens ook weinig of niets. Het verhaal concentreerd zich vooral op een slavenkamp gelegen aan een Jademijn.
Daarna ging het met het kanibalengenre wel heel hard bergaf.
ook even de moeite van het vermelde waard is een nog dieper subgenre van de Cannibalsploitation. De cannibalsexploitation.
Zoals ik al zei leken alle kanibalen er wel op uit te zijn om blanke vrouwen te verkrachten en te martelen.
In 1979 was er Mountain Of the Cannibal God van Sergio Martino waarin Ursula Andress en Stacy Keach terecht komen in 'situations of an adult nature for mature audiences'
maar doorvoor mocht de onverzadigbare Emanuelle het tegen de kannibalen opnemen in Emanuelle And The Last Cannibals. Laura Gemser 'The Black Emanuelle' speelt hierin een therapeute die een meisje, opgevoed bij de kanibalen probeert te heropvoeden. Dit vooral door veel therapeutisch gefoefel aan elkaars foef.
The Last Cannibals werd geregiseerd door sexploitation regisseur bij uitstek Joe D'Amato ook gekend onder de namen (houdt u vast)
Sarah Asproon | Donna Aubert | Steven Benson | Anna Bergman | John Bird | Enrico Biribicchi | Alexandre Borsky | Bernard Brel | James Burke | David Carson | Lee Castle | Lynn Clark | O.J. Clarke | Oliver J. Clarke | Hugo Clevers | Joe Damato | Joe De Mato | Raf De Palma | Michael Di Caprio | Dario Donati | Robert Duke | Oscar Faradine | Romano Gastaldi | John Gelardi | Richard Haller | David Hills | Igor Horwess | George Hudson | Bruce Hunt | Kevin Mancuso | A. Massaccesi | Aristice Massaccesi | Aristide Massaccesi | Aristide Massaccessi | Aristede Massacesi | Arizona Massachuset | Arizona Massachusset | Andrea Massai | J. Metheus | Peter Newton | Una Pierre | Zak Roberts | Joan Russel | Tom Salima | John Shadow | Fred Sloniscko Jr. | Federico Slonisco | Frederick Slonisco | Fédérico Slonisco | Federico Slonisko Jr. | Federiko Slonisko Jr. | Frederico Slonisko Jr. | Dan Slonisko | Federico Slonisko | Federiko Slonisko | Frederico Slonisko | Frederic Slonisko | Frederiko Slonisko | Fred Slonisko | Chana Lee Sun | Chang Lee Sun | Michael Wotruba | Robert Yip | Joe d'Amato | Raf de Palma
D'Amato regisseerde verschillende films met Laura Gemser als Emanuelle, en wist zelfs nog een alternatieve Emanuelle te scheppen genaamd Papaya in Papaya, Love Godess Of The Cannibals waarin Papaya mannen verleidt en vermoordt, ten einde de uitdrijving van een kannibalenstam ten voordele van de bouw van een kerncentrale te verhinderen. Het kannibalisme in deze film bleef echter beperkt tot het eten van een enkel hart, tenzei je de orale sekscenes wil meetellen voor 'opeten'.
D'Amato bleek ook een verdienstelijke horrorregiseur door het maken van films zoals Buio Omega (1979) en Antropophagus The beast (1980), en porno/horror crossovers zoals Erotic Nights Of The Living Dead (1980) en Porno Holocaust (1981)
Het kanibalengenre kende ook nog een crossover met zombies, een nog populairder genre. En een mix van deze twee genres bleek ook al niet zo ver gezocht aangezien zombies ook kannibalen zijn, alleen een beetje doder. Een voorbeeld hiervan is Zombie Holocaust, waarin een professor het geheim van leven en dood probeert te ontsluieren door op kannibalen te experimentere (of zo).
Zoals ik al zei is het cannibal genre een beetje in onbruik geraakt tegenwoordig. In 2003 Filmde Bruno Mattei onder de naam Vincent Dawn nog godbetert een Cannibal Ferox 3, en tegelijkertijd op dezelfde plaats met dezelfde crew in één moeite ook nog eens Mondo Cannibale. Niet te verwarren met Mondo Cannibale uit 1980 van Jesus Franco.
Toch lijkt niet alle hoop verloren voor een volledige revival van dit genre aangezien de meester zelve, Ruggero Deodato momenteel de film Cannibals in pre-produktie heeft.
Ik heb mijn slabbetje al om.
Ps. Hoewel er een groot aantal films zijn waarin mensen opgegeten worden door serial killers heb ik deze niet willen vermelden in mijn overzicht aangezien ik vind dat er een wezenlijk verschil is tussen kannibalisme in stammenverband of slasher kannibalisme.
Het opeten van mensen onder kannibalenstammen houdt vooral verband met het zich toe eigenen van de eigenschappen van de verslagen vijand.
Een serial killer die zijn slachtoffer opeet doet dit vooral vanuit een sexueel oogpunt waarbij dominantie over het slachtoffer van toepassing is, of ook een toonbeeld van affectie; Zo beweerde notoir Amerikaanse kanibaal Jeffrey Dahmer dat hij de stukken van zijn homoseksuele slachtoffers opat om zich niet zo alleen te voelen.
pps. Nog een kleine tip voor de fijnproevende kannibalen onder ons. Zoals bij vrijwel alle diersoorten wordt het eten van mannenvlees afgeraden omdat de mannelijke hormonen ervoor zorgen dat het vlees taai en zurig smaakt, en bij het bakken of grillen een onaangename geur versprijdt. Ideaal voor op het menu is een vrouw met een gemiddeld bmi. En dan bij voorkeur een stuk uit de dijen. Serveer dit met een schepje zilvervliesrijst dat gekookt werd met een kippenbouillonblokje in het water.
Smakelijk iedereen.
maandag 8 maart 2010
Skjult (Hidden)
Jaar: 2009
Genre: Horror, Thriller
Regisseur: Pål Øie
Cast: Pfff, daar begin ik niet aan met al die vreemde leestekens.
Kai wist als kleine jongen te ontsnappen uit de kelder waarin zijn moeder hem opsloot en martelde. Maar tijdens zijn ontsnapping veroorzaakt hij de dood van een gezin.
Negentien jaar later komt Kai terug om de begrafenis van zijn moeder te regelen. In het grote oude huis dat hij geerfd heeft gebeuren enkele onverklaarbare dingen, en mensen beginnen te verdwijnen. Spookt het, of is er meer aan de hand?
Ja, ik weet het. Skjult klinkt als de zoveelste goedkope spookhuisfilm, maar dat is hij niet. In het begin krijgen we inderdaad een paar goedkope schrikmomentjes. Maar al gauw worden die over boord gezet voor een meer dreigende sfeer. Alles wordt zeer vreemd, en op sommige momenten waan je je even in een David Lynch film, of een Donny Darko spin-off.
Natuurlijk kan ik hier niet al te veel over vertellen om niet te veel te verpesten. Ik kan alleen maar aanraden om Skjult eens mee te pikken en jezelf aangenaam te verrassen.
Score 3,5 op 4
Genre: Horror, Thriller
Regisseur: Pål Øie
Cast: Pfff, daar begin ik niet aan met al die vreemde leestekens.
Kai wist als kleine jongen te ontsnappen uit de kelder waarin zijn moeder hem opsloot en martelde. Maar tijdens zijn ontsnapping veroorzaakt hij de dood van een gezin.
Negentien jaar later komt Kai terug om de begrafenis van zijn moeder te regelen. In het grote oude huis dat hij geerfd heeft gebeuren enkele onverklaarbare dingen, en mensen beginnen te verdwijnen. Spookt het, of is er meer aan de hand?
Ja, ik weet het. Skjult klinkt als de zoveelste goedkope spookhuisfilm, maar dat is hij niet. In het begin krijgen we inderdaad een paar goedkope schrikmomentjes. Maar al gauw worden die over boord gezet voor een meer dreigende sfeer. Alles wordt zeer vreemd, en op sommige momenten waan je je even in een David Lynch film, of een Donny Darko spin-off.
Natuurlijk kan ik hier niet al te veel over vertellen om niet te veel te verpesten. Ik kan alleen maar aanraden om Skjult eens mee te pikken en jezelf aangenaam te verrassen.
Score 3,5 op 4
zondag 7 maart 2010
The Descent 2
Jaar: 2009
Genre: Horror, Gore, Survival, Creature
Regisseur: Jon Harris
Cast: Shauna Macdonald, Natalie Jackson Mendoza
MPAA: Rated R for strong bloody horror violence, grisly images, terror and language. (hehe hell yeah)
Helemaal verward en getraumatiseerd sukkelt Sarah, de enige overlevende uit The Descent 1, over een boswegeltje tot ze wordt opgepikt. Aangezien ze helemaal bedekt is met bloed, en ze door geheugenverlies niet kan vertellen wat haar is overkomen, wordt haar de moord op haar vermiste vriendinnen in de schoenen geschoven. Met enkele reddingswerkers en politieagenten moet ze verplicht terug de grotten afdalen op zoek naar overlevenden. Al gauw vallen er weer slachtoffers.
Yes yes, eindelijk het vervolg op The Descent gezien. Daar zat ik al van 2005 op te wachten en ik werd beloond voor de moeite.
Ik vreesde even dat nummer twee enkel een zinloze oefening in herhaling ging worden, aangezien je nu eenmaal niet veel anders kan doen met enkele mensen gevangen in een grottenstelsel. We worden inderdaad weer getrakteerd op schrikmoment na schrikmoment,( De famile Of The Dead ging hier meer dan één keer de lucht in) en ook de walgmomenten zijn rijkelijk aanwezig met liters en liters bloed, kwijl, en zelfs stront. Bah bah bah. Ook heel goed weergegeven is het allesbeklemmende claustrofobische gevoel van verloren gelopen zijn onder de grond. Iets wat bijvoorbeeld in Slachtnacht totaal ontbrak.
Maar alles wordt net even anders gebracht dan in The Descent 1.
First-time regisseur Jon Harris heeft er al een rijkelijke carriere als editor opzitten voor onder meer Snatch, Stardust en het gruwelijke Eden Lake, dus hij weet perfekt hoe een film er na het knip en plakwerk uit ziet. Dat merk je aan de vloeiende regie en montage.
Yep, The Descent 2 is zo een van die zeldzame gevallen waarin de sequel de orriginele film weet te evenaren, en beland nu al alvast op mijn eindejaarslijstje.
Score: 4 op 4
Genre: Horror, Gore, Survival, Creature
Regisseur: Jon Harris
Cast: Shauna Macdonald, Natalie Jackson Mendoza
MPAA: Rated R for strong bloody horror violence, grisly images, terror and language. (hehe hell yeah)
Helemaal verward en getraumatiseerd sukkelt Sarah, de enige overlevende uit The Descent 1, over een boswegeltje tot ze wordt opgepikt. Aangezien ze helemaal bedekt is met bloed, en ze door geheugenverlies niet kan vertellen wat haar is overkomen, wordt haar de moord op haar vermiste vriendinnen in de schoenen geschoven. Met enkele reddingswerkers en politieagenten moet ze verplicht terug de grotten afdalen op zoek naar overlevenden. Al gauw vallen er weer slachtoffers.
Yes yes, eindelijk het vervolg op The Descent gezien. Daar zat ik al van 2005 op te wachten en ik werd beloond voor de moeite.
Ik vreesde even dat nummer twee enkel een zinloze oefening in herhaling ging worden, aangezien je nu eenmaal niet veel anders kan doen met enkele mensen gevangen in een grottenstelsel. We worden inderdaad weer getrakteerd op schrikmoment na schrikmoment,( De famile Of The Dead ging hier meer dan één keer de lucht in) en ook de walgmomenten zijn rijkelijk aanwezig met liters en liters bloed, kwijl, en zelfs stront. Bah bah bah. Ook heel goed weergegeven is het allesbeklemmende claustrofobische gevoel van verloren gelopen zijn onder de grond. Iets wat bijvoorbeeld in Slachtnacht totaal ontbrak.
Maar alles wordt net even anders gebracht dan in The Descent 1.
First-time regisseur Jon Harris heeft er al een rijkelijke carriere als editor opzitten voor onder meer Snatch, Stardust en het gruwelijke Eden Lake, dus hij weet perfekt hoe een film er na het knip en plakwerk uit ziet. Dat merk je aan de vloeiende regie en montage.
Yep, The Descent 2 is zo een van die zeldzame gevallen waarin de sequel de orriginele film weet te evenaren, en beland nu al alvast op mijn eindejaarslijstje.
Score: 4 op 4
donderdag 4 maart 2010
The Graves
Jaar: 2010
Genre: Horror, supernatural, survival in afgelegen gebieden, After Dark Horrorfest.
Regisseur: Brian Pulido
Cast: Clare Grant, Jillian Murray, Tony Todd, Bill Moseley, Amanda Wyss
De zusjes Graves gaan samen op een road-trip door de woestijn als laatste afscheidsreisje omdat de oudste gaat studeren in de stad. Ze komen terecht in het gehuchtje Skull City, waar ze behoorlijk trots zijn op de restanten van een verlaten mijnwerkersdorpje niet veraf. Iedereen die daar echter op excursie gaat wordt vermoordt waarna zijn/haar ziel wordt... verslonden... door... een... vliegenzwerm... buiten beeld? uh? Ze houden alles zo vaag mogelijk omdat ze met de beste wil ter wereld geen aannemelijk verhaal kunnen vertellen.
Oh man dit is weer zo een van die films zonder budget, zonder scenario, en zonder enig noemenswaardige scene. De bloederige toestanden gebeuren buiten het scherm, en als er wel iets te zien valt, zoals het afbijten van een neus, is het allemaal zo CGI dat mijn maag keert.
Nee, ik kan niet veel goeds zeggen over The Graves. Ik had iets verwacht op zen survivals, zoals Storm Warning, of Eden Lake of zo...je weet wel, mensen die moeten vluchten voor een killer en zo.
Maar niets van. De bevolking van Skull City is ook niet wat het moet zijn. Niks geen sekte zoals in Children Of The Corn of geesten zoals 2001 Maniacs.
Zelfs de aanwezigheid van enkele gerenomeerde genre acteurs kan deze film niet redden. De beroemde Tony Todd (Candyman)speelt een obscure sektepriester. Bill Moseley speelt al sinds de jaren 80 killers en aanverwanten, onder meer recentelijk in The Devil's Rejects. En laten we Amanda Wyss niet vergeten, die in de eerste Nightmare On Elmstreet (1984) de rol van Tina Gray mocht spelen. Als Tina werd ze over het plafond gesleept, en moest ze naakt, bloedend en in plastic verpakt komen spoken. Mmmm, naakt, bloedend en verpakt in plastic, zo heb ik mijn vrouwen graag.
Ondanks al deze nostalgie oproepende figuren vond ik echt niets aan deze film.
Ze deden zelfs geen enkele poging om de zusjes Graves hun spannende topjes te laten uittrekken. En dat noemt zichzelf een B-film.
Sorry, maar de Graves moet dringend begraven worden. Deze film is dood. Hopelijk zullen de andere films uit de 8 Films To Die For reeks beter uitvallen.
Score: 0 op 4
Ps: Jillian Murray, die de rol speelt van Abby Graves, had ook al een rol in Forget Me Not. Kijk, die film was ik al totaal vergeten.
Genre: Horror, supernatural, survival in afgelegen gebieden, After Dark Horrorfest.
Regisseur: Brian Pulido
Cast: Clare Grant, Jillian Murray, Tony Todd, Bill Moseley, Amanda Wyss
De zusjes Graves gaan samen op een road-trip door de woestijn als laatste afscheidsreisje omdat de oudste gaat studeren in de stad. Ze komen terecht in het gehuchtje Skull City, waar ze behoorlijk trots zijn op de restanten van een verlaten mijnwerkersdorpje niet veraf. Iedereen die daar echter op excursie gaat wordt vermoordt waarna zijn/haar ziel wordt... verslonden... door... een... vliegenzwerm... buiten beeld? uh? Ze houden alles zo vaag mogelijk omdat ze met de beste wil ter wereld geen aannemelijk verhaal kunnen vertellen.
Oh man dit is weer zo een van die films zonder budget, zonder scenario, en zonder enig noemenswaardige scene. De bloederige toestanden gebeuren buiten het scherm, en als er wel iets te zien valt, zoals het afbijten van een neus, is het allemaal zo CGI dat mijn maag keert.
Nee, ik kan niet veel goeds zeggen over The Graves. Ik had iets verwacht op zen survivals, zoals Storm Warning, of Eden Lake of zo...je weet wel, mensen die moeten vluchten voor een killer en zo.
Maar niets van. De bevolking van Skull City is ook niet wat het moet zijn. Niks geen sekte zoals in Children Of The Corn of geesten zoals 2001 Maniacs.
Zelfs de aanwezigheid van enkele gerenomeerde genre acteurs kan deze film niet redden. De beroemde Tony Todd (Candyman)speelt een obscure sektepriester. Bill Moseley speelt al sinds de jaren 80 killers en aanverwanten, onder meer recentelijk in The Devil's Rejects. En laten we Amanda Wyss niet vergeten, die in de eerste Nightmare On Elmstreet (1984) de rol van Tina Gray mocht spelen. Als Tina werd ze over het plafond gesleept, en moest ze naakt, bloedend en in plastic verpakt komen spoken. Mmmm, naakt, bloedend en verpakt in plastic, zo heb ik mijn vrouwen graag.
Ondanks al deze nostalgie oproepende figuren vond ik echt niets aan deze film.
Ze deden zelfs geen enkele poging om de zusjes Graves hun spannende topjes te laten uittrekken. En dat noemt zichzelf een B-film.
Sorry, maar de Graves moet dringend begraven worden. Deze film is dood. Hopelijk zullen de andere films uit de 8 Films To Die For reeks beter uitvallen.
Score: 0 op 4
Ps: Jillian Murray, die de rol speelt van Abby Graves, had ook al een rol in Forget Me Not. Kijk, die film was ik al totaal vergeten.
woensdag 3 maart 2010
Growth
Jaar: 2009
Genre: sci-fi, parasite, body-horror
Regisseur: Gabriel Cowan
Cast: Mircea Monroe, Christopher Shand, Brian Krause
Op een eiland doen wetenschappers onderzoek naar het verbeteren van mensen door hen te besmetten met parasieten. Dit loopt niet zoals gepland en al gauw vormen de parasieten een gevaar.
Growth is een film met een behoorlijk gammel scenario. Het hele 'parasieten om te verbeteren' idee is nogal ver gezocht, tenzij je wil vermageren door een lintworm in te slikken (jakkes)en dat de infectie met parasieten gevaarlijk wordt, wordt nooit echt verduidelijkt. Of het moet zijn dat ik niet echt meer aan het opletten was toen ze uitlegden waarom het allemaal zo schadelijk is. Personages worden clichématig voorgesteld met bijzonder cliché relatie- en familiebanden. Op een bepaald moment ging er iemand dood, en wist ik totaal niet wie het was. Dat wil al veel zeggen.
Ik persoonlijk had er meer van verwacht. Veel meer. Ik had er zoveel van verwacht dat ik al die rammelende scenariogebreken over het hoofd had willen zien. Maar helaas.
Alles wat ik gewend ben uit genre-pareltjes zoals Slither en Night Of The Creeps was hier afwezig. De enige scene die me even aandachtig maakte was wanneer een personage gaat overgeven en in de wc een hoopje wormen ontdekt. Maar dergelijke smaakmakertjes werden al beter gedaan in bijvoorbeeld The Centipede Horror uit 1984, Mermaid in A Manhole (1988) of recentelijker in Bone Sicknes (2004)
Walgelijk wordt het helaas nooit. Komaan zeg, hoe kan je nu een film maken over mensen die door parasieten geinfecteerd zijn, en nergens nooit walgelijker over de dag komen dan een aflevering van De Planckaerts?
Je hoeft voor zoiets zelfs niet eens walgelijk uit de hoek te komen. Kijk naar de film Bug (2006) waarvan je de kriebels krijgt zonder iets te zien.
Alle bovengenoemde films zijn meesterwerkjes op hun eigen manier. Growth was dat duidelijk niet.
Score 0 op 4
Genre: sci-fi, parasite, body-horror
Regisseur: Gabriel Cowan
Cast: Mircea Monroe, Christopher Shand, Brian Krause
Op een eiland doen wetenschappers onderzoek naar het verbeteren van mensen door hen te besmetten met parasieten. Dit loopt niet zoals gepland en al gauw vormen de parasieten een gevaar.
Growth is een film met een behoorlijk gammel scenario. Het hele 'parasieten om te verbeteren' idee is nogal ver gezocht, tenzij je wil vermageren door een lintworm in te slikken (jakkes)en dat de infectie met parasieten gevaarlijk wordt, wordt nooit echt verduidelijkt. Of het moet zijn dat ik niet echt meer aan het opletten was toen ze uitlegden waarom het allemaal zo schadelijk is. Personages worden clichématig voorgesteld met bijzonder cliché relatie- en familiebanden. Op een bepaald moment ging er iemand dood, en wist ik totaal niet wie het was. Dat wil al veel zeggen.
Ik persoonlijk had er meer van verwacht. Veel meer. Ik had er zoveel van verwacht dat ik al die rammelende scenariogebreken over het hoofd had willen zien. Maar helaas.
Alles wat ik gewend ben uit genre-pareltjes zoals Slither en Night Of The Creeps was hier afwezig. De enige scene die me even aandachtig maakte was wanneer een personage gaat overgeven en in de wc een hoopje wormen ontdekt. Maar dergelijke smaakmakertjes werden al beter gedaan in bijvoorbeeld The Centipede Horror uit 1984, Mermaid in A Manhole (1988) of recentelijker in Bone Sicknes (2004)
Walgelijk wordt het helaas nooit. Komaan zeg, hoe kan je nu een film maken over mensen die door parasieten geinfecteerd zijn, en nergens nooit walgelijker over de dag komen dan een aflevering van De Planckaerts?
Je hoeft voor zoiets zelfs niet eens walgelijk uit de hoek te komen. Kijk naar de film Bug (2006) waarvan je de kriebels krijgt zonder iets te zien.
Alle bovengenoemde films zijn meesterwerkjes op hun eigen manier. Growth was dat duidelijk niet.
Score 0 op 4
Abonneren op:
Posts (Atom)