zondag 28 februari 2010

(Rec) 2

Jaar: 2009
Genre: horror, Zombie, viral outbreak.
Regisseur: Jaume Balagueró
Cast: Manuela Velasco, en de rest kan ik niet uiteen houden.

In (Rec)1 werden we getrakteerd op een virale zombieuitbraak in een flatgebouw. Zodoende werden alle bewoners en aanwezigen opgesloten, alsook een brandweerteam en nieuwsploeg. Het verhaal werd verteld vanuit het oogpunt van de cameraman van dienst, en haakte mooi in op de "first person" of "found footage" hype die even in zwang was. (Rec) 1 wist zelfs beter te presteren dan bevoorbeeld Diary Of The Dead van George Romero, en werd zodoende naar aloude traditie in 2008 hermaakt voor de Amerikaanse kijkers die nauwelijks subtiles kunnen lezen, als Quarantine, met in de hoofdrol Jennifer Carpenter die minstens even hard kon gillen als haar Spaanstalige voorgangster. Het enige verschil tussen (Rec) en Quarantine was het einde. De ene hield er een vaag religieuze uitleg aan over, terwijl de andere het hield op biologische oorlogsvoering.
(Rec) 2 gaat verder waar nummer 1 ophield en borduurt dus voort op het orriginele einde met vreemd door demonen bezeten meisje.
Een SWAT team wordt naar binnen gestuurd met als opdracht de oorzaak en een eventueel geneesmiddel zoeken voor het geval het virus toch de buitenwereld zou weten berijken. Dit onder aanvoering van iemand van een of ander vaag misterie, die duidelijk meer weet dan hij laat blijken.
Wat volgt is een 80 minuten durende aaneenschakeling van spannende achtervolgingen op en af trappen, en beklemmende besluipingen in donkere kamers wat uiteindelijk leidt tot een vage verklaring en een open einde zodat een (Rec) 3 niet uitgesloten kan worden. Het is allemaal niet zo nieuw meer als (Rec) indertijd was, maar het blijft allemaal behoorlijk filmwerk, en waarschijnlijk zal ook de Amerikaanse remake er wel aan komen.

Score 3,5 op 4

zaterdag 27 februari 2010

Laid To Rest

Jaar: 2009
Genre: Horror, Gore, Slasher
Regisseur: Robert Hall
Cast: Bobbi Sue Luther, Kevin Gage, Lena Headey, Sean Whalen, Thomas Dekker

Een jonge vrouw wordt wakker in een doodskist. Ze weet te ontsnappen, maar heeft geen enkele herinnereing aan wie ze is. Van dan af wordt ze gevolgd door de killer The Chrome Skull, die minstens even cool is als Jason Voorhees, en die de gewoonte heeft zijn slachtoffers te filmen terwijl hij ze in bloederige plakjes snijdt.

Laid To Rest zou een gewone standaard slasher zijn ware het niet voor al het extra gratuit bloed en gore dat bijna continue van het scherm spat. Het is lang geleden dat ik nog eens een slasherfilm zag waarin de verwondingen en moordpartijen zo grafisch in beeld werden gebracht. wat heb ik als rasechte viespeuk hiervan zitten genieten. Regisseur Robert Hall zit hier voor iets tussen, want alvorens hij achter de camera kroop was hijal voor ontelbare films hun make-up en creature effects verantwoordelijk.
Het enige wat me een beetje stoorde aan deze film was dat alles een beetje leek op een reunie van de cast en crew van Terminator: The Sarah Connor Chronicles.
Zo deed Robert Hall de make-up voor deze serie, speelde Lena Heady de rol van Sarah Connor en Thomas Decker de rol van John Connor. Maar ook Bobbi Sue Luther had al eens een gastrolletje in de serie als slet in een bar. Tevens lijkt het masker van The Chrome Skull wel wat weg te hebben van het skelet van een T-800. Maar goed, een kniesoor die daarover struikelt.Voor het verhaal en de flitsende dialogen hoeven we het niet te doen, maar voor mijn part was Laid To rest een meer dan behoorlijke slasherfilm, en krijgt daarom een meer dan behoorlijke score

Score: 3,5 op 4

vrijdag 26 februari 2010

Embodiment of Evil

Jaar: 2008
Genre: Horror, torture
Regisseur: José Mojica Marins
Cast: José Mojica Marins en een hoop schaars geklede vrouwen.

Coffin Joe komt na 40 jaar gevangenschap vrij, en onmiddelijk gaat hij weer op zoek naar de perfekte vrouw om zijn zoon te baren. De geschiktheid van de vrouwen wordt getest door middel van diverse martelingen.

José Mojica Marins speelt al van in de vroege jaren zestig het typetje van Coffin Joe, een begrafenisondernemer met zwarte mantel, hoge hoed, en lange nagels die zelfs de meest verwoede nagelfetishisten doen afknappen. Ik zag ooit zo een van die films en was niet onder de indruk. Er was te veel onzinnige dialoog, en vaak ging het allemaal een beetje de arthouse toer op met versnelde beelden van overtrekkende wolken en invallende duisternis en zo. Vrouwen liepen met blote borsten rond en kregen enkele klappen in het gezicht of een emmertje spinnen over zich heen.
Ondanks de overduidelijke flauwheid van deze films groeide Coffin Joe, en aldus ook
José Mojica Marins uit tot een cultfiguur die vele aanhangers kende. Zo bracht de Amerikaanse horrormetal band Necrophagia nog enkele jaren gelden de cd 'The Divine Art Of Torture' waarop Coffin Joe de cover sierde terwijl hij spinnen liet kruipen over de rondingen van Jenna Jameson. De cover werd geschilderd door beroemde kunstenaar Basil Gogos, en behoort naar mijn inziens nog steeds tot een van de mooiste cd covers aller tijden.

Ondanks al dit eerbetoon vond ik dat hele Coffin Joe gedoe dus maar niks.
Nu besloot ik onlangs om meneer Marins nog maar eens een tweede kans te geven en een van zijn meest recente films te zien, uitgaande van de veronderstelling dat moderne filmtechnieken alles een beetje apeteitelijker zouden maken.

Embodiment Of Evil lijdt nog steeds aan de grote gebreken die ik al kon constateren bij oude films. Het is duidelijk dat meneer Marins deze films voor niemand anders maakt dan voor zichzelf. Ondanks zijn hoge leeftijd (Geboortejaar 1936) is José duidelijk nog steeds een geile bok die geen kans onbenut laat om een naakte griet tegen zijn oude lijf aan te drukken, onderwijl de meest zinloze dialogen ten gehore brengen. Zonder overdrijven: 90 procent van alle gesproken woorden in deze film komen uit de mond van Marins himself, en er komt echt niets interessants uit. Misschien is het zo een van die typische ziektes die oude mannen overkomt, maar voor mij hoeft het allemaal niet hoor.
Marins en naakte vrouwen in zijn films, het is een beetje zoals met die fotografen die meisjes carrieres beloven als fotomodel, zolang ze maar hun topje uitdoen. De geile ouwe snoeperd.
Ook de martelingen zijn saai. Goed, een aziatisch vrouwtje in het kadaver van een reuzenzwijn naaien is nog niet zo slecht. Maar een onderdompeling in een vat vol bloed vind ik maar niets. Sommige scenes zoals de meathook scenes zijn duidelijk niet fake, om budgetaire redenen, en alhoewel sommigen hier misschien van gruwen laat het mij syberisch koud.
De scene waarover ik had gelezen op het internet, en die mijn interesse had weten te wekken viel ook bijzonder tegen. Het betreft hier de scene waarin een vrouw wordt overgoten met vloeibare kaas, waarna ze vaginaal een rat ingebracht krijgt. Het was bij lange na niet zo grafisch als ik had gehoopt.
Dit werd trouwens ook al eens getoond in Ilsa, Harem Keeper of the Oil Sheiks (1976) en behoorde tot het orriginele scenario voor American Psycho. wat een echte gruwel had kunnen zijn werd gewoon een offscreen teleurstelling.
Zo kunnen we trouwens de hele film samen vatten.
José Mojica Marins zal wel veel plezier gehad hebben tijdens het draaien van deze film, helaas was het voor mij heel wat minder leuk. Vandaar mijn bijzonder lage eindscore

Score 1 op 4

Ps, het valt me op dat ik weer heel wat af gerateld heb. Zoals ik al zei: een veelvoorkomde kwaal bij oud mannen.

dinsdag 23 februari 2010

Absolute Death

Jaar:??
Genre: gore, documentaire
Regisseur: Wie toevallig de camera vast had.
Cast: Wie toevallig voor de camera dood ging.

Toen ik een paar jaar geleden nog aktief was als muzikant, en schrijver voor het Amerikaanse undergroundblad Septi-Gore 'zine kreeg ik al eens vreemde dingen toegestuurd van fans of mensen die hun fascinatie voor viezigheid met me wilden delen. Zo kwam ik in het bezit van films zoals Psycho: The Snuff Reels, The Nekro Files, en dit zeldzaam filmpje: Absolute Death.

In Absolute Death worden we getrakteerd op een hele hele hoop dode mensen. Het begint al goed met de beelden van een ophanging, waarbij de gehangene hevig protesteert alvorens hij door het open luik gegooid wordt. We gaan verder met beelden van een andere gehangene met close ups van de uitgerokken nek. Zo gaan we anderhalf uurtje verder. Een vliegtuigcrash wordt opgeruimd, aangespoelde lijken worden opgeraapt. Lijken worden uit autowrakken gehaald. straten die vol liggen met slachtoffers van bomaanslagen, en ten slotte nog een paar autopsybeelden. Er is geen scenario. Niets wordt artistiek verhuld of ingekleed.

Absolute death volgt de aloude traditie van de Mondo Cain reeks, of Faces Of Death of Faces Of Gore. Het enige verschil is dat bij Faces.. vele sterfgevallen in scene waren gezet, of getrukeerd. Absolute Death biedt absolute, rauwe dood.

Alleen geschikt voor de liefhebbers van walgmateriaal.

Score: niet van toepassing.

zondag 21 februari 2010

The Collector

Jaar: 2009
Genre: Horror, Gore, Home invasion
Regisseur: Marcus Dunstan
Cast: Madeline Zima, Josh Stewart, Juan Fernández

Arkin is een ex-gevangene die wanhopig probeert de schulden van zijn ex-vrouw af te betalen, alvorens de schuldeisers haar en hun kindje een kopje kleiner maken.
Ten einde raad aanvaard hij een klusje als inbreker om een kostbare edelsteen uit een huis te halen. Maar tot zijn grote pech wordt dit huis ook bezocht door The Collector, een sadistische killer die zijn slachtoffers om zeep helpt door hen in gruwelijke valstrikken te laten lopen. Arkin raakt hopeloos verstrikt in het huis. Kan hij samen met de bewoners de uitgang vinden?

Zei daar iemand 'gruwelijke valstrikken' ? Dat klinkt haast als een saw film. En ja hoor. Regisseur Marcus Dunstan is de schrijver van Saw 4,5,6 en 7, alsook van de totaal debiele, hilarische, gore Feast trilogie; Ik wist dus wel ongeveer waar ik me aan kon verwachten.
Toch is The Collector niet zomaar een doorslagje van Saw of Feast. Het is een op zichzelf staande film die niet probeert te kopieren, maar te evenaren. Ik moet zeggen, het lukt wel aardig.
Het sadisme van de Saw films zit er alleszins wel in. Hoewel sommige valstrikken behoorlijk debiel zijn, zijn anderen dan weer heel goed gevonden. Een scene met een kat, een kleverige zuurhoudende vloer, en een guiliotine-raam deden me echt huiveren. Een vrij-scene, in de nabijheid van enkele struikeldraden die een dodelijke valstrik in werking kunnen stellen was behoorlijk spannend te noemen.
Het enige waar ik op had gehoopt in deze film ontbrak, namelijk de foute humor uit Feast, maar ja, je kan niet alles willen.
The Collector is een rauwe, bloederige film, uitstekend geschikt voor de mensen die de Saw serie een beetje beu zijn, maar toch nog graag eens iets bloederigs zien.

Score: 4 op 4

Forget Me Not

Jaar: 2009
Genre: Horror, Thriller, Ghost-story
Regisseur: Tyler Oliver
Cast: Een hoop tieners.

Sandy is een populaire tiener die samen met haar al even populaire vrienden een spelletje gaat spelen op het kerkhof. Dat hadden ze beter niet gedaan, want ze verstoren de rust van de geest van een oud schoolvriendinnetje. Eén voor één vallen ze ten prooi aan de geest. Wie sterft wordt vergeten door de rest. Alleen Sandy ziet wat er aan de hand is, maar wie wil haar geloven?

Toen ik onlangs op de dvd van Scar de trailer van Forget Me Not zag dacht ik dat dit wel iets kon worden. Het zag er allemaal behoorlijk Grudge-achtig uit en soms ben ik wel te vinden voor dergelijke films. Af en toe wil ik wel eens gespannen op het puntje van de sofa zitten, zonder dat ik kan voorspellen wat er gaat gebeuren.
Als ik dat had gewild, dan had ik beter nog eens gekeken naar The Grudge. Want zelfs een film die ik al eens heb gezien had me meer kunnen boeien dan deze miezerabele poging tot het kopieren van de Japanse Ghostmovie stijl.
Forget Me not weet geen greintje spanning te leveren. Nochtans een vereiste bij het maken van dit genre. Wanneer de personages bedreigd worden kon het me totaal niks schelen, zelfs niet omdat de personages allemaal zo irritant zijn dat ik eigenlijk gewoon had moeten hopen dat ze bloederig aan hun einde zouden komen.
Bloed was er ook al nauwelijks aanwezig. Een ongeval met een houtbewerkingsmachine zorg voor enkele spetters. Een regenvlaagje van glasscherven ook even, maar daar houdt het mee op.
De spoken, creaturen, of hoe je het ook wil noemen, zijn behoorlijk saai en inspiratieloos.
De voor b-films obligate vrijscene krijgen we al in de eerste vijf minuten, en dan nog wel met beha aan. Zodoende levert deze film echt helemaal niks voor niemand.
Forget Me Not zal ik, ondanks de smeekbede in de titel, heel gauw vergeten zijn.

Score 0 op 4

vrijdag 19 februari 2010

Legion

Jaar: 2010
Genre: Horror, Biblical
Regisseur: Scott Stewart
Cast: Paul Bettany, Lucas Black, Tyrese Gibson, Adrianne Palicki, Charles S. Dutton,
Dennis Quaid

Enkele mensen zitten ergens in een afgelegen diner midden in de woestijn, terwijl ze belaagd worden door engelen die de ongeboren baby van serveerster Charlie willen aborteren. Gelukkige krijgen ze hulp van aartsengel Michael die zijn vleugels en zijn slavenband over de haag heeft gegooid. Alles verloopt moeizaam en het wordt er niet makkelijker op wanneer ook aartsengel Gabriel zich komt moeien.

Legion is een horrorfilm die volledig gebaseerd is op bijbelse concepten. Voor de ene zal dit een beetje onnozel overkomen, een ander zal hier niet mee kunnen lachen, en dan heb je nog de middenmoot die elke film met een paar creatures wel een kans wil geven, zo ook ik.
Het concept van mensen die ergens opgesloten zitten en worden belaagd is niet nieuw. George romero liet ons in 1968 met Night Of The Living Dead al zien hoe onveilig een afgesloten huis wel kan zijn, en hoe moeilijk verdedigbaar tegen dingen die per sé binnen willen. Ook heden ten dage wordt zoiets wel nog eens goed gedaan, zoals bijvoorbeeld in The Mist. En dan wil ik vooral mij All-Time favoriete religieuze horrorfilm met opgesloten mensen niet vergeten. Demon Knight.
Eerlijk gezegd, alle films die ik net opnoem brengen het 'oh help die van buiten willen binnen' concept beter dan Legion.
Ik bedoel maar:
De mensen die bezeten raken zijn in grote aantallen vertegenwoordigd aan de buitenkant. Toch zetten ze nooit een effektieve bestorming in gang. Je zou toch verwachten dat een horde figuren, met geen vrees om te sterven en als enig doel iemand doden, toch wel heel gemakkelijk een krakemikkige diner binnen zouden kunnen geraken.
In Feast 1 hebben de aanwezigen in een bar en gril slechts af te rekenen met een a twee monsters, en dat is voor hen al een hele klus. Hoe komt het dan dat een leger door engelen bezeten mensen met steun van De Here Der Heerscharen buiten in de koude kan blijven staan.
De engelen proberen het dan maar met de aloude truc der verleiding. Dan hadden ze beter Satan even gebeld, want qua verleiding en bekoring gaat het er ook maar flauwtjes aan toe.
Ook dit wordt in bijvoorbeeld Demon Knight beter geillustreerd.
Ook qua Demonische aktiviteit blijven we een beetje op onze honger zitten. Ik had gedacht dat na het zien van diverse teasers en trailers we wat meer monstruoziteiten in onze schoot geworpen zouden krijgen, maar behalve een lenig oud wijf, en de in horror- en fantasyfilms onvermijdelijke freak Doug Jones (Pan's Labyrinth en Hellboy) blijft het allemaal nogal braafjes.
Toch heb ik me behoorlijk geamuseerd met Legion. Je zou denken dat ik met al mijn negatieve opmerkingen deze film finaal de grond in wil boren, maar nee, toch niet.
Legion is entertainement. De personages zijn redelijk goed gecast , en het is altijd leuk om Dennis Quaid nog eens te zien, terug van nooit echt weg geweest.
Legion is een leuke film, maar ik vind het alleen jammer dat ze er niet meer mee hebben gedaan. Het was ondanks het uitgangspunt van de moordzuchtige engelen niet echt een orriginele film, en bij vlagen kon ik de dialogen al op voorhand voorspellen.
Jammer, maar dit kon echt beter.
Grappig feitje. De acteur Paul Bettany die hier Michael speelt, had daarvoor een rolletje als Charles Darwin, de grondlegger van de evolutie theorie, oh zoete ironie.

Score 3 op 4

maandag 15 februari 2010

House Of The Devil

Jaar: 2009
Genre: Horror, Thriller
Regisseur: Ti West
Cast: Jocelin Donahue, Tom Noonan, Mary Woronov, AJ Bowen, Dee Wallace

De studente Samantha heeft dringend geld nodig. Ze besluit een goed betaald babysitterbaantje aan te nemen, maar zoals in vrijwel alle horrorfilms is de babysitter nooit safe. Buiten begint langzaamaan de maan te verduisteren, en boze machten verzamelen hun krachten in het huis.

Vorige keer besprak ik Cabin Fever 2 van Ti West, en zijn gave om een horrorfilm retro te laten lijken. Zo ook bij deze House Of The Devil. House Of lijkt helemaal te zijn weggelopen uit de jaren 80. Al van bij de openingcredits die in lelijke gele letters over het scherm rollen krijgen mensen van mijn leeftijd weer die nostalgische gevoelens die bovenkomen. Alleen nog maar bij de aanblik van het meterslange telefoonsnoer van de keukentelefoon kreeg ik een krop in de keel. En wanneer Samantha haar walkman opzette begon ik bijna te huilen van ontroering.
Zoontje: "Papa, wat is dat ding?"
Ikke: "Een walkman."
Zoontje: "Walk..man?"
Ikke: "Dat is om muziek te beluisteren."
Zoontje: "Ah een ipod."
Ikke: "Ja..euh...maar dan met cassettes."
Zoontje: "Cassettes?"
Ikke: "Je weet wel, zoals bij een videorecorder, maar dan kleiner."
Zoontje: "Vi...de..o?"
Ja ja dergelijke gesprekken zijn tegenwoordig schering en inslag wanneer kinderen geconfronteerd worden met de voorwerpen uit het stenen tijdperk toen wij nog jong waren.
Maar goed, terug naar de film.
House Of...bouwt heel langzaam op, en steunt vooral op sfeerzetting en in de lucht hangende onheil. Een paar piano akkoorden accentueren de rustige momenten, en aanzwengelende vioolpartijen leiden de dreiging in, en dan Ta-daaaa schrikmomenten. Meestal nergens om. Net zoals films vroeger zonder budget het meestal moesten stellen met een paar goedkope schrikmomentjes.
Dat Ti West een liefhebber is van oude klassiekers is ook op te merken aan zijn cast. Afgezien van nieuwkomer (nou ja)Jocelin Donahue zitten we vooral met oude bekenden (Nou ja) zoals Tom Noonan, Mary Woronov en Dee Wallace.
Noonan is bij genreliefhebbers vooral bekend van zijn rol als Francis Dollarhyde/The Dragon in de film Manhunter van Michael Mann. Dit was de eerste keer dat het boek Red Dragon van Thomas Harris werd verfilmd, en op vele punten verkies ik deze versie boven de remake van Brett Ratner met Edward Norton en anthony Hopkins. De rol van Hannibal Lecter werd in deze oude versie gespeeld door Brian Cox. Noonan zou later ook meespelen in de al even cultige film Robocop 2 als booswicht Cain.
Mary Woronov mocht al eens met een bolide mensen van de baan rijden in Death Race 2000 en een zombieapocalyps overleven in Night Of The Commet,of anders wel in een winkelcentrum vluchten voor securibots in Chopping Mall wat lang niet zo prestigieus was als haar rolletjes in diverse Andy Warhole kunstprojectjes, zoals the 24 Hour Movie.
Dee Wallace kennen we vooral van haar rolletje in Wes Cravens The Hills Have Eyes uit 1977, en later Critters uit 1986.
Ook acteur AJ Bowen is geen onbekende dankzij zij rol in de uitstekende low budget film The Signal. Nog steeds een van mijn favos van de afgelopen jaren.
Zoals ik dus al zei: House Of The Devil is een film voor de nostalgisten onder ons, die graag nog eens een throwbackfilm willen zien. Helaas is deze film tussen de hedendaagse lichting horrors eerder een lichtgewicht, met niet genoeg 'natte effektjes'. Al krijgen we natuurlijk wel de obligate ooguitstekingen en messen in buikholtes. Ook een mooi afgeknald hoofd wist me te bekoren. Daarom krijgt deze film nog een heel behoorlijke score.

Score: 3,5 op 4

zondag 14 februari 2010

Cabin Fever 2: Spring Fever

Jaar: 2009
Genre: Horror, gore, body-horror, virus
Regisseur: Ti West
Cast: Noah Segan, Giuseppe Andrews, Alexi Wasser, Rusty Kelley

Het eindejaarsbal van een high-school wordt bruut verstoord door de uitbraak van een vleesetend virus.

In 2002 wist Eli Roth de apreciatie van horrorfans en collega's te winnen door het maken van Cabin Fever, een filmpje over enkele jongelingen die in een hutje in de bossen een dodelijke vleesetende bacterie weten op te scharrelen. Hoofdrolspeler was Rider Strong, die in Boy Meets World eeuwige tweede viool moest spelen naast Ben Savagge. Cabin Fever voelde aan als een horrorclassic uit de jaren 80 en kreeg veel lof van zowel Peter Jackson als Quentin Tarantino. Roth zou later nog meer genrefilms maken zoals Hostel 1 en 2.
(een leuk weetje: de overgesneden achillespees uit Hostel 1 is dezelfde als die uit Kill Bill 1. Roth had deze te leen ven Tarantino.)
Cabin Fever 2 werd ergens vervolledigd in 2007, maar bleef bij uitgever Lionsgate 2 jaar op de planken liggen alvorens zijn dvd release, wat jammer is, omdat Cabin Fever 2 een hele goed film is.
Maker van Cabin Fever 2 is regisseur Ti West, die voor mijn part al net zo veelbelovend is als Roth, of Zack Snyder, die aanvoelen hoe een film er behoort uit te zien.
Ti West liep me eerst al in het oog met zijn film The Roost, waarin een soort hondsdol zombievirus werd overgedragen door beten van vleermuizen.
Onlangs maakte hij de meesterlijke horrorthrowback House Of The Devil, maar daarover later meer.
Cabin fever 2 is , in tegenstelling tot het sfeervolle House Of The Devil eerder een film van het 'natte soort'. Bloed, kots, etter, urine en geinfecteerd sperma vliegen je vaak om de oren, en wanneer er herhaaldelijk in mekaars gezicht wordt gekotst heb meer dan genoeg 'jakkes' voor een film. Mensen lossen op in zwembaden of worden met brandblussers het hoofd ingeslagen. De fun kan niet op.
De voor mij meest gruwelijke scene was die waarin een personage in veel te grote close up zijn loslatende vingernagel weer probeert vast te lijmen. Bah, vingernagels: mijn zwak punt.
Cabin Fever 2, een meer dan geslaagde sequel voor alle genreliefhebbers.

Score: 4 op 4

donderdag 11 februari 2010

Piranha 2

Jaar: 1981
Genre: horror, creature, exploitation
Regisseur: James Cameron
Cast: Tricia O'Neil, Steve Marachuk, Lance Henriksen, Ricky Paull Goldin

De uit een laboratorium ontsnapte genetisch gemanipuleerde piranhas die we al kenden uit Piranha 1 hebben vleugeltjes ontwikkeld, en terroriseren mensen op een eilandje.

Iedere regisseur heeft wel ergens een cinematografish lijk in de kast, een film waaraan hij liever niet herinnerd wordt wanneer hij zijn memoires schrijft, of interviews geeft. Zo zal Wes Craven slechts schoorvoetend toegeven dat hij voor Last House.. eigenlijk al softcore pornofilms maakte om zijn brood te verdienen. Het lijk dat James Cameron het liefst onder water houdt, is een door vleesetende vissen afgekloven geraamte, genaamd Piranha 2.
Piranha 2 is zoals ik al vermeldde het vervolg op Piranha uit 1978, een filmpje geproduceerd door de legendarische Roger Corman, die er voornamelijk om bekend stond films zonder enig budget uit de grond te stampen. Zo wist hij Piranha in te blikken op nauwelijks 30 dagen, met een budget van 660 000 dollar. Corman draaide vaak vier a vijf films simultaan om lokaties en crew uit te sparen, en vele van zijn voortbrengsels genieten een cultstatus in het filmwereld, zoals bijvoorbeeld Death Race 2000 uit 1975 Met David Caradine en een piepjonge Sylvester Stallone die nog een jaar verwijderd was van zijn eerste Rocky film, maar die wel al eerder in de pornoprent The Party at Kitty and Stud's het beste van zichzelf had gegeven. Onlangs werd deze film, en dan bedoel ik Death Race 2000, nog hermaakt met Jason Statham. Op een remake van The Party at Kitty and Stud's zit niemand te wachten, en al helemaal niet als Stallone zijn 'stuntwerk' nog eens zelf wil overdoen.
Maar terug naar Piranha 2. Tja, wat valt hierover te zeggen? De film is net zoals Piranha 1 zo weer een van die gevalletjes die wilden profiteren van het succes van Jaws en alle mogelijke vervolgen erop. De Piranhas zwemmen vliegen en bijten dat het een lieve lust is. Mensen lopen gillend en jammeren naar nergens te rennen, en eindigen onderaan de voedselketen naast het plankton, en uiteindelijk weten enkele slimmerikken de boel te redden. De vissen zien er plastic uit, ze maken stomme geluidjes, het fake bloed vermengt zich met het water, en om de haverklap worden we getrakteerd op gratis borsten.
I LOVE IT!
Piranha 2 is zo een van die klassiekers die voor mij altijd de bijtgrage tand des tijds zal weten doorstaan. En voor mijn part had Cameron films zoals dit mogen blijven maken, dan was mij Avatar bespaard gebleven, of ergenr nog, Godbewareme, Titanic.
Score: (Voor Piranha 2, niet voor Avatar of Titanic) de volle 4 op 4