Jaar: 1975 (edit van 2009)
Genre: Horror, thriller (exploitation na edit)
Regisseur: Steven Spielberg (Edit door The Man Behind The Mask)
Cast: Nog steeds dezelfden van de Orriginel Jaws, plus een paar van de daaropvolgende Jawsen
Een grote witte haai teistert een badplaatsje. Een politieagaent, een bioloog en een visser nemen het op tegen het monster.
Jaws wordt sinds jaar en dag bejubelt als zijnde een van de meest intense thrillers ooit. Toch, als je een beetje eerlijk bent, dan moet je toegeven dat er bitter weinig in gebeurt, en de bodycount is bedroevend laag. (Iets wat ze in de volgende Jawsen zoveel mogelijk goed probeerden te maken) Toch was Jaws een serieuze hit, en algauw werden de cinemas en videotheken overspoeld door honderden afgeleide aquatische tereuren. Een van mijn favorieten films die probeerde incasseren op het voordurende succes van Jaws is bijvoorbeeld Killer Crocodile. En laten we vooral alle piranha's, orka's, inktvissn, kwallen en pijlstaartroggen niet vergeten die sindsdien menig zwemmer mochten belagen. Zelfs heden ten dage zijn ze nog lang niet uitgezwommen in de diepe blauwe zee, met films zoals Mega Shark Versus Giant Octopus of Killer Whale Versus Crocodile.
Toch, en ik blijf er bij, vind ik Jaws zelf maar een tamme film.
Klaarblijkelijk was ik niet de enige, want videopiraat The Man Behind The Mask maakt een speciale edit van Jaws, door alle saaie stukken ervantussen te knippen, en er stukken uit alle andere Jawsen tussen te plakken. ook wist hij door enig creatief gebruik van zijn videorecorder en enkele programmas op National Geographic een geheel ander einde ineen te knutselen. Bovendien werd nagenoeg de hele soundtrack vervangen, ondermeer door songs van The Beach Boys, en een eigenzinnige Housebeat remix van de Jaws Themesong.
Voeg daar nog een hoop krakjes en vlekjes in het beeld aan toe, en Jaws is omgetoverd tot een typische grindhouse exploitation film.
Ik heb persoonlijk van deze film meer genoeten dan van het orrigineel, en ik zou hierbij graag iedereen aansporen om deze film op het internet op te sporen, aangezien hij niet via het reguliere circuit te verkrijgen is.
Jaws: The Sharksploitation Edit is dikke fun voor de alternatievere cinemaliefhebber. Kijken dus.
Score: 4 op 4
Ps: Naar aloude grindhouse traditie worden films vertoond in double feature. Geen film past hier beter bij dan The War Of The Stars, ook van The Man Behind The Mask, maar hierover later meer.
zondag 20 juni 2010
zaterdag 19 juni 2010
Dead Moon Rising
Jaar: 2007
Genre: Horror, Comedy, Zombie
Regisseur: Mark E. Poole
Cast: Een hoop onbekenden
Een mysterieus virus verandert wereldwijd de mensen in zombies. Een jongen van een autoverhuurbedrijfje probeert zichzelf en zijn vrienden in leven te houden, en ondertussen de confrontatie aan te gaan met zijn ex liefje en zijn broer.
Dead Moon Rising is een mislukte film. dat wil ik van af het begin maar al gezegd hebben. Dat er nauwelijks budget voorhanden was is niet de rede. Het probleem ligt bij het totaal ontbreken van ook maar enig scenario dat de moeite waard is. Het begint allemaal heel leuk, met een personage dat net als in Fightclub af en toe de aktie onderbreekt en zich rechtstreeks tot de kijker richt, maar daarna gaat het allemaal serieus bergaf. Het verhaal zelf is een lachertje, en nog veel clichematiger dan we gewend zijn, zelfs van de allerslechtse b-pulp.
De grappen zijn veelal niet grappig, wat als een serieuze handicap ervaren kan worden voor een comedy. En voor de spanning moet je het ook al niet doen.
De slagzin op de poster beloofde me Guns, Ghouls and Girls, and a Good Time
Helaas was er slechts teleurstelling te vinden. De plastic pistolen, blauwgeverfde zombies en meisjes die het vertikten om meer dan een beha te laten zien waren nauwelijks de moeite van het vermelden waard.
Het enige wat me in deze film wist te verbazen was het volgende: op een bepaald moment lopen de mensen door een plas water, en het geluidje dat weerklinkt is de sfx van Resident Evil wanneer jouw figuurtje door het water plast. Geinig voor de insiders, maar dat is het dan ook.
Voor de rest is Dead Moon Rising een film die compleet overgeslagen kan worden, zelfs door de meest doorwinterde en verstokte zombieliefhebbers zoals ik.
Score 0,5 op 4
Genre: Horror, Comedy, Zombie
Regisseur: Mark E. Poole
Cast: Een hoop onbekenden
Een mysterieus virus verandert wereldwijd de mensen in zombies. Een jongen van een autoverhuurbedrijfje probeert zichzelf en zijn vrienden in leven te houden, en ondertussen de confrontatie aan te gaan met zijn ex liefje en zijn broer.
Dead Moon Rising is een mislukte film. dat wil ik van af het begin maar al gezegd hebben. Dat er nauwelijks budget voorhanden was is niet de rede. Het probleem ligt bij het totaal ontbreken van ook maar enig scenario dat de moeite waard is. Het begint allemaal heel leuk, met een personage dat net als in Fightclub af en toe de aktie onderbreekt en zich rechtstreeks tot de kijker richt, maar daarna gaat het allemaal serieus bergaf. Het verhaal zelf is een lachertje, en nog veel clichematiger dan we gewend zijn, zelfs van de allerslechtse b-pulp.
De grappen zijn veelal niet grappig, wat als een serieuze handicap ervaren kan worden voor een comedy. En voor de spanning moet je het ook al niet doen.
De slagzin op de poster beloofde me Guns, Ghouls and Girls, and a Good Time
Helaas was er slechts teleurstelling te vinden. De plastic pistolen, blauwgeverfde zombies en meisjes die het vertikten om meer dan een beha te laten zien waren nauwelijks de moeite van het vermelden waard.
Het enige wat me in deze film wist te verbazen was het volgende: op een bepaald moment lopen de mensen door een plas water, en het geluidje dat weerklinkt is de sfx van Resident Evil wanneer jouw figuurtje door het water plast. Geinig voor de insiders, maar dat is het dan ook.
Voor de rest is Dead Moon Rising een film die compleet overgeslagen kan worden, zelfs door de meest doorwinterde en verstokte zombieliefhebbers zoals ik.
Score 0,5 op 4
vrijdag 11 juni 2010
Hanger
Jaar: 2009
Genre: Horror, Gore,
Regisseur: Ryan Nicholson
Cast: Debbie Rochon, Dan Ellis, Nathan Dashwood, Ronald Patrick Thompson, Candice Lewald.
Een hoertje raakt zwanger door toedoen van haar beste klant John. Hierdoor verdient ze geen geld meer, tot groot ongenoegen van haar pooier Leroy. Leroy belsuit haar eigenhandig te aborteren met een kleerhanger, zelfs al kan ze vrijwel elk moment bevallen. Het hoertje overleeft de home-made abortus niet, maar de fetus wel. het kind wordt door een zwerver uit een vuilniscontainer gehaald en opgevoed. Achttien jaar later weet de door schuld verteerde John zijn zoon op te sporen. De jongen is gruwelijk verminkt door de wonden toegebracht door de kleerhanger, en samen met zijn vader trekt hij er op uit om wraak te nemen. Bloederige wraak.
Iedereen die geregeld mijn blogs volgt weet ongetwijfeld al dat ik fan ben van twee regisseur, namelijk Brian paulin, en Ryan Nicholson. En mocht ik voor de keuze gesteld worden om slechts één van hen uit een branden huis te redden, dan zou het waarschijnlijk toch Nicholson worden.
In filmland is Ryan al sinds jaar en dag een gerespecteerd special effectsman, die gevraagd wordt voor de meest uiteenlopende films. Zo werkte hij zelfs mee aan godbetert Air Buddys, maar goed, iedereen maakt fouten.
Daarnaast is Ryan ook nog eens actief als regisseur en schrijver van de meest zieke films die je ooit te zien krijgt. Nicholson schuwt geen enkel taboe en bezit bovendien een totaal fout gevoel voor humor. In zijn films heb ik al vanalles de revue zien passeren. Van met een brandertje geroosterde ballen, tot het levend verzwelgen van een slang, en van het verstikken tijdens een nummertje 69 tot een gezicht afschuren met een bowlingbalpoetsmachine.
Maar in Hanger bakt Nicholson ze wel héél bruin. Een abortus uitgevoerd op een levensechte vibrerende, roterende vagina, iemand die verdoofd wordt met rohypnol om daarna verkracht te worden in een stoma-opening, en thee die gezet wordt van een collectie tampons, en dat allemaal in close-up en technicolour is soms allemaal een beetje te veel van het goede. Het gaat er bij vlagen serieus vettig aan toe, wat ik onder normale omstandigheden zou toejuichen, maar hier lijkt het wel alsof het scenario ondergeschikt is geworden aan de vieze ideeen waarmee Nicholson op de proppen komt. Een uitstekend verhaal over haat en wraak wordt uitstekend in gang gestoken, om daarna anderhalf uur lang vergeten te worden, waarna er snel een einde aan geflanst wordt. Een van de steeds terugkerende, overbodige plotlijnen is de geile secretaresse van de sloperij waar alles zich afspeelt. De secretarresse gespeeld door Candice Lewald ligt bijna constant met een hand of Hello Kitty vibrator tussen haar benen languit op haar bureau. Niet dat ik hierover wil klagen, maar het haalt wel serieus het tempo uit de film. Jammer, want in Hanger zitten een paar behoorlijk interessante personages, en er had iets heel moois van gemaakt kunnen worden.
Ook het cartoonachtige van het hele gebeuren spreekt me helemaal aan. Vrijwel de gehele cast zijn mensen die in het verleden al eens met Nicholson hebben samengewerkt (en dus geen moer geven om zijn viezigheid) en allemaal hebben ze plastic neuzen of kinnen aangekleefd gekregen om zo Sin City achtige personages te maken. Wederom goed gevonden van Nicholson, maar helaas ook weer iets wat verloren gaat.
Tot mijn grote spijt moet ik dus besluiten dat Ryan Nicholson met deze film helaas de bal een beetje mis heeft geslagen. Natuurlijk kijken we geen horror voor de ingewikkelde plots, en flitsende dialogen, maar voor de viezigheid, maar toch heb ik hier iets gemist tijdens het bekijken.
Hopelijk doet hij het met zijn volgende film Star Vehicle een beetje beter. Anders moet ik toch Brian Paulin uit het brandende huis redden omdat die zijn films wel steeds beter en beter worden. En die is een heel pak dikker en zwaarder.
Score: 3 op 4
Genre: Horror, Gore,
Regisseur: Ryan Nicholson
Cast: Debbie Rochon, Dan Ellis, Nathan Dashwood, Ronald Patrick Thompson, Candice Lewald.
Een hoertje raakt zwanger door toedoen van haar beste klant John. Hierdoor verdient ze geen geld meer, tot groot ongenoegen van haar pooier Leroy. Leroy belsuit haar eigenhandig te aborteren met een kleerhanger, zelfs al kan ze vrijwel elk moment bevallen. Het hoertje overleeft de home-made abortus niet, maar de fetus wel. het kind wordt door een zwerver uit een vuilniscontainer gehaald en opgevoed. Achttien jaar later weet de door schuld verteerde John zijn zoon op te sporen. De jongen is gruwelijk verminkt door de wonden toegebracht door de kleerhanger, en samen met zijn vader trekt hij er op uit om wraak te nemen. Bloederige wraak.
Iedereen die geregeld mijn blogs volgt weet ongetwijfeld al dat ik fan ben van twee regisseur, namelijk Brian paulin, en Ryan Nicholson. En mocht ik voor de keuze gesteld worden om slechts één van hen uit een branden huis te redden, dan zou het waarschijnlijk toch Nicholson worden.
In filmland is Ryan al sinds jaar en dag een gerespecteerd special effectsman, die gevraagd wordt voor de meest uiteenlopende films. Zo werkte hij zelfs mee aan godbetert Air Buddys, maar goed, iedereen maakt fouten.
Daarnaast is Ryan ook nog eens actief als regisseur en schrijver van de meest zieke films die je ooit te zien krijgt. Nicholson schuwt geen enkel taboe en bezit bovendien een totaal fout gevoel voor humor. In zijn films heb ik al vanalles de revue zien passeren. Van met een brandertje geroosterde ballen, tot het levend verzwelgen van een slang, en van het verstikken tijdens een nummertje 69 tot een gezicht afschuren met een bowlingbalpoetsmachine.
Maar in Hanger bakt Nicholson ze wel héél bruin. Een abortus uitgevoerd op een levensechte vibrerende, roterende vagina, iemand die verdoofd wordt met rohypnol om daarna verkracht te worden in een stoma-opening, en thee die gezet wordt van een collectie tampons, en dat allemaal in close-up en technicolour is soms allemaal een beetje te veel van het goede. Het gaat er bij vlagen serieus vettig aan toe, wat ik onder normale omstandigheden zou toejuichen, maar hier lijkt het wel alsof het scenario ondergeschikt is geworden aan de vieze ideeen waarmee Nicholson op de proppen komt. Een uitstekend verhaal over haat en wraak wordt uitstekend in gang gestoken, om daarna anderhalf uur lang vergeten te worden, waarna er snel een einde aan geflanst wordt. Een van de steeds terugkerende, overbodige plotlijnen is de geile secretaresse van de sloperij waar alles zich afspeelt. De secretarresse gespeeld door Candice Lewald ligt bijna constant met een hand of Hello Kitty vibrator tussen haar benen languit op haar bureau. Niet dat ik hierover wil klagen, maar het haalt wel serieus het tempo uit de film. Jammer, want in Hanger zitten een paar behoorlijk interessante personages, en er had iets heel moois van gemaakt kunnen worden.
Ook het cartoonachtige van het hele gebeuren spreekt me helemaal aan. Vrijwel de gehele cast zijn mensen die in het verleden al eens met Nicholson hebben samengewerkt (en dus geen moer geven om zijn viezigheid) en allemaal hebben ze plastic neuzen of kinnen aangekleefd gekregen om zo Sin City achtige personages te maken. Wederom goed gevonden van Nicholson, maar helaas ook weer iets wat verloren gaat.
Tot mijn grote spijt moet ik dus besluiten dat Ryan Nicholson met deze film helaas de bal een beetje mis heeft geslagen. Natuurlijk kijken we geen horror voor de ingewikkelde plots, en flitsende dialogen, maar voor de viezigheid, maar toch heb ik hier iets gemist tijdens het bekijken.
Hopelijk doet hij het met zijn volgende film Star Vehicle een beetje beter. Anders moet ik toch Brian Paulin uit het brandende huis redden omdat die zijn films wel steeds beter en beter worden. En die is een heel pak dikker en zwaarder.
Score: 3 op 4
zondag 6 juni 2010
Someone's knocking at the door
Jaar: 2010
Genre: Horror, Gore, Comedy
Regisseur: Chad Ferrin
Cast: Noah Segan, Andrea Rueda, Ezra Buzzington, Elina Madison
Een paar studenten die aleen geinteresseerd zijn in seks en drugs ontdekken de overblijfselen van een drugexperiment uit de jaren zeventig. Zonder twijfel injecteren ze het goedje, waarna ze achtervolgd worden door de geesten van twee serial killers die hen vermoorden door verkrachting. Het is eens iets anders.
Someone's Knocking At The Door begint met, u raadt het al, iemand bij wie er aan de deur wordt geklopt. Wanneer student Ray open doet staat daar een naakte vrouw, en zoals verwacht laat hij haar onmiddelijk binnen voor een vrijpartij. maar dan vernadert de vrouw in een lelijke vent die Ray anaal verkracht met een dertig centimeter lange, tien centimeter dikke monsterfluit. Hier is Ray niet goed van. om het maar zo te zeggen: hij gaat er aan dood.
Meteen een goed begin voor een vreemde film waarin door het drug gebruik de werkelijkheid en de illusie een beetje in elkaar overvloeien en zo een verwarrend sfeertje wordt gecreeerd. Een ding is echter zeker. Someone's going to get fucked to death.
Hoofdrolspeler Noah Segan is niet aan zijn proefstuk toe wat betreft films waaring seks en viezigheid aan elkaar vast hangen. Zo was hij bevoorbeeld ook al een van de lijkenpoepers in Deadgirl, en tevens speelt hij de hoofdrol in Cabin Fever 2. Hij lijkt alleszins zijn niche te hebben gevonden als genre acteur in b-films, en dat juich ik toe, want het B-film genre kan altijd wel een paar goede vertolkers gebruiken.
Toch is geen van zijn voorgaande films zo over the top als Someone's...
Goed, Ryan Nicholson liet ons in Gutterballs al zien hoe je een koppeltje kunt laten stikken tijdens een nummertje 69. Maar hoe je een vrouw laat stikken met hoofd en al in een andere vrouw is voor mij ook een nieuwtje.
Bij vlagen is Someone's... dus ook hilraisch. Bijvoorbeeld wanneer een personage achtervolgd wordt door een dikke naakte op seks beluste man,met een penis waar Ron Jeremy schrik van zou hebben, en steeds maar opnieuw blijft uitglijden over een pas gedweilde vloer. Kostelijk hoor.
Someone's Knocking At The Door is een aardig ziekelijk filmje voor de horrorfan die de standaard slasher beu gezien is, en eens iets nieuws wil proberen. Misschien alleen jammer dat ondanks alles het einde een beetje cliché blijkt te zijn.
Score 3,5 op 4
Genre: Horror, Gore, Comedy
Regisseur: Chad Ferrin
Cast: Noah Segan, Andrea Rueda, Ezra Buzzington, Elina Madison
Een paar studenten die aleen geinteresseerd zijn in seks en drugs ontdekken de overblijfselen van een drugexperiment uit de jaren zeventig. Zonder twijfel injecteren ze het goedje, waarna ze achtervolgd worden door de geesten van twee serial killers die hen vermoorden door verkrachting. Het is eens iets anders.
Someone's Knocking At The Door begint met, u raadt het al, iemand bij wie er aan de deur wordt geklopt. Wanneer student Ray open doet staat daar een naakte vrouw, en zoals verwacht laat hij haar onmiddelijk binnen voor een vrijpartij. maar dan vernadert de vrouw in een lelijke vent die Ray anaal verkracht met een dertig centimeter lange, tien centimeter dikke monsterfluit. Hier is Ray niet goed van. om het maar zo te zeggen: hij gaat er aan dood.
Meteen een goed begin voor een vreemde film waarin door het drug gebruik de werkelijkheid en de illusie een beetje in elkaar overvloeien en zo een verwarrend sfeertje wordt gecreeerd. Een ding is echter zeker. Someone's going to get fucked to death.
Hoofdrolspeler Noah Segan is niet aan zijn proefstuk toe wat betreft films waaring seks en viezigheid aan elkaar vast hangen. Zo was hij bevoorbeeld ook al een van de lijkenpoepers in Deadgirl, en tevens speelt hij de hoofdrol in Cabin Fever 2. Hij lijkt alleszins zijn niche te hebben gevonden als genre acteur in b-films, en dat juich ik toe, want het B-film genre kan altijd wel een paar goede vertolkers gebruiken.
Toch is geen van zijn voorgaande films zo over the top als Someone's...
Goed, Ryan Nicholson liet ons in Gutterballs al zien hoe je een koppeltje kunt laten stikken tijdens een nummertje 69. Maar hoe je een vrouw laat stikken met hoofd en al in een andere vrouw is voor mij ook een nieuwtje.
Bij vlagen is Someone's... dus ook hilraisch. Bijvoorbeeld wanneer een personage achtervolgd wordt door een dikke naakte op seks beluste man,met een penis waar Ron Jeremy schrik van zou hebben, en steeds maar opnieuw blijft uitglijden over een pas gedweilde vloer. Kostelijk hoor.
Someone's Knocking At The Door is een aardig ziekelijk filmje voor de horrorfan die de standaard slasher beu gezien is, en eens iets nieuws wil proberen. Misschien alleen jammer dat ondanks alles het einde een beetje cliché blijkt te zijn.
Score 3,5 op 4
vrijdag 4 juni 2010
Law Abiding Citizen
Jaar: 2010
Genre: actie, thriller
Regisseur: F. Gary Gray
Cast: Jamie Foxx, Gerard Butler, Bruce McGill, Leslie Bibb
Clyde Shelton moet hulpeloos toezien hoe zijn vrouw en dochter vermoord en verkracht worden. Gelukkige worden de daders snel gevat. Maar een gewetenloze openbare aanklager maakt een deal met een van de daders om de andere zeker veroordeeld te krijgen. Dit zeer tegen de zin van Clyde, die zo de ergste van de twee vrijuit ziet gaan. Tien jaar lang zint hij op wraak en slaat dan zijn slag, hierbij niets of niemand ontziend. Maar het probleem met wraak is vaak dat je niet de voldoening krijgt die je wel zou willen. De vreugde die je voelt weegt veelal niet op tegen het leed dat je werd aangedaan, en de vraag is dus: wanneer is genoeg genoeg?
Hoeveel levens kan je nemen voor de twee die je werden ontnomen?
De wraak film is al zo oud als de wraak zelve, en vaak leveren ze schitterende aktiefilms op. Denk maar aan alle films met Schwarzenegger, Stallone, Seagall en Van Damme. Die hebben samen een goede duizen films gemaakt waarin iemand moest boeten voor het onrecht dat hen werd aangedaan. En dat het genre nooit out of style zal gaan werd bewezen door Kevin Bacon toen die onlangs de hoofdrol speelde in Death Sentence. Onveranderlijk staan we ook allemaal aan de kant van de wraakzuchtige protagonist. We denken altijd: ja, dat zou ik ook doen in zijn geval. Helaas zijn we geen Schwarzeneggers, Stallones Of Van Dammes dus zouden onze wraakacties heel wat minder spectaculair zijn. Wij, de gewone huisvaders of -moeders zouden slechts presteren zoals Kevin Bacon, en zodoende niet zo succesvol zijn als we wel zouden willen.
En hoe brengt Gerard Butler het er dan vanaf in Law Abiding Citizen? Butler kan gerust zijn spieren laten rollen als hij zou willen, dat bewees hij al in Zack Snyder's 300. Hier in deze film gooit hij het echter over een andere boeg, en speelt hij het deels heel brutaal en deels psychologisch, met een weloverwogen en goed doordacht plan. Zijn personage Clyde Sheldon is immers een soort uitvinder, en zo worden we op een paar heel leuke vondsten getrakteerd. Butler zet Bovendien een leuk personage neer dat sterkt contrasteert met de bijvoorbeeld sullige bountyhunter die achter zijn ex Jennifer Aniston aangaat.
Ook Jamie Fox speelt een voortreffelijke rol als de onsympathieke openbare aanklager. waarschijnlijk omdat ik Fox zelf behoorlijk onsympathiek vind, maar dat zal wel aan mij liggen.
Voor de rest ontploft het allemaal heel leuk, en zijn er genoeg spannende plotwendingen om ons een uur en drie kwart bezig te houden. Gelukkig is regisseur
F. Gary Gray geen onbekende in het genre, dank zij films als A Man Apart, The Italian Job, The Negotiator en Set It Off.
Law Abiding Citizen is een aan te raden film voor fans van een stevige thrillende actie.
Score : 3,5 op 4
Genre: actie, thriller
Regisseur: F. Gary Gray
Cast: Jamie Foxx, Gerard Butler, Bruce McGill, Leslie Bibb
Clyde Shelton moet hulpeloos toezien hoe zijn vrouw en dochter vermoord en verkracht worden. Gelukkige worden de daders snel gevat. Maar een gewetenloze openbare aanklager maakt een deal met een van de daders om de andere zeker veroordeeld te krijgen. Dit zeer tegen de zin van Clyde, die zo de ergste van de twee vrijuit ziet gaan. Tien jaar lang zint hij op wraak en slaat dan zijn slag, hierbij niets of niemand ontziend. Maar het probleem met wraak is vaak dat je niet de voldoening krijgt die je wel zou willen. De vreugde die je voelt weegt veelal niet op tegen het leed dat je werd aangedaan, en de vraag is dus: wanneer is genoeg genoeg?
Hoeveel levens kan je nemen voor de twee die je werden ontnomen?
De wraak film is al zo oud als de wraak zelve, en vaak leveren ze schitterende aktiefilms op. Denk maar aan alle films met Schwarzenegger, Stallone, Seagall en Van Damme. Die hebben samen een goede duizen films gemaakt waarin iemand moest boeten voor het onrecht dat hen werd aangedaan. En dat het genre nooit out of style zal gaan werd bewezen door Kevin Bacon toen die onlangs de hoofdrol speelde in Death Sentence. Onveranderlijk staan we ook allemaal aan de kant van de wraakzuchtige protagonist. We denken altijd: ja, dat zou ik ook doen in zijn geval. Helaas zijn we geen Schwarzeneggers, Stallones Of Van Dammes dus zouden onze wraakacties heel wat minder spectaculair zijn. Wij, de gewone huisvaders of -moeders zouden slechts presteren zoals Kevin Bacon, en zodoende niet zo succesvol zijn als we wel zouden willen.
En hoe brengt Gerard Butler het er dan vanaf in Law Abiding Citizen? Butler kan gerust zijn spieren laten rollen als hij zou willen, dat bewees hij al in Zack Snyder's 300. Hier in deze film gooit hij het echter over een andere boeg, en speelt hij het deels heel brutaal en deels psychologisch, met een weloverwogen en goed doordacht plan. Zijn personage Clyde Sheldon is immers een soort uitvinder, en zo worden we op een paar heel leuke vondsten getrakteerd. Butler zet Bovendien een leuk personage neer dat sterkt contrasteert met de bijvoorbeeld sullige bountyhunter die achter zijn ex Jennifer Aniston aangaat.
Ook Jamie Fox speelt een voortreffelijke rol als de onsympathieke openbare aanklager. waarschijnlijk omdat ik Fox zelf behoorlijk onsympathiek vind, maar dat zal wel aan mij liggen.
Voor de rest ontploft het allemaal heel leuk, en zijn er genoeg spannende plotwendingen om ons een uur en drie kwart bezig te houden. Gelukkig is regisseur
F. Gary Gray geen onbekende in het genre, dank zij films als A Man Apart, The Italian Job, The Negotiator en Set It Off.
Law Abiding Citizen is een aan te raden film voor fans van een stevige thrillende actie.
Score : 3,5 op 4
Abonneren op:
Posts (Atom)