bone sickness

jaar: 2004
genre: zombie
regiseur: Brian Paulin
cast: Darya Zabinski, Ruby LaRocca, Rich George, Kevin Barbare, Ernest Hutcherson, Brian Paulin

wanneer alex lijdt aan een erge vorm van beenmergkanker, proberen zijn vrindin en beste vriend hem te redden door hem stukjes beenmerg te voeren die ze uit lijken gestolen hebben. helaas wordt zijn ziekte er alleen maar erger op, en bovendien staan de doden op uit hun graf om wraak te nemen voor zijn canibalisme.

Bone sickness is weer zo een van die heerlijke independent films. ze worden gemaakt door eigenzinnige jonge regiseurs, die helemaal hun ding doen zonder de ene na de andere keuringscommisie op hun dak te krijgen. ik zie het al helemaal voor mij hoe verknipt en verminkt deze film zou worden om hem volgens hollywood standaard "uitgeefbaar" te krijgen. vrijwel elke naaktscene zou er vantussen moeten. de zombies zouden braafjes rondstommellen zonder een vlieg kwaad te doen, en mijn favoriete scene, die waar alex talloze maden en wormen uitkotst door toedoen van de vloek van de ondoden, zou herleidt worden tot niet meer dan een bescheiden boertje achter de hand. en dat zou toch helemaal zonde zijn. oke, het naakt willen we nog opofferen, maar toch niet de minuten durende slachtpartij waar een gans swat team in stukken wordt getrokken door wel heel stoffige en beschimmeld aandoende lijken.
bone sicknes is er weer zo eentje die je Moet gezien hebben
score 4 op 4

cemetery gates

jaar: 2006
genre: gore, creature film
regiseur: roy knyrim
cast: Reggie Bannister, Peter Stickles, Aime Wolf, Nicole DuPort, Kristin Novak

Enkele zeer domme tieners gaan een heel low budget zombie film draaien op het kerkhof. Bij toeval bevind zich op dit kerkhof een monster. namelijk, een tot bovenmaatse proporties gemuteerde tasmaanse duivel, die ooit het huisdier was van een van hen, maar door diens vader gebruikt werd als proefkonijn. (waarschijnlijk omdat de proefkonijnenwinkel die avond dicht was), enfin, een voor een vallen de tieners en diverse andere bijrolletjes ten prooi aan het bloedorstige creatuur.
Van enige diepgang in het verhaal valt hier dus niets te bemerken. Zelfs het woord verhaal is eigenlijk een beetje hoog gegrepen. Cemetery gates moet het vooral hebben van zijn bloederigheid en zijn niet onaardige special effects. Roy Knyrim is welliswaar niet de meest creatieve persoon in het regiseursstoeltje, gelukkig heeft hij oog voor goedkope vettige effektjes. Eerder al was hij verantwoordelijk voor de specials in enkele van de Wishmaster films (niet dat de wishmaster films een goede refferentie zijn hehe) en dat is er toch een beetje aan te zien. maar voor de rest is cemetery gates een totaal te verwaarlozen filmpje.
En nee hoor, het feit dat het monster ooit het huisdier was van een van de personages wordt niet uitgebuit door een emotionel scne in te lassen, waarbij bevoorbeeld het personage met tranen in de ogen zegt "i'm sorry, but i have to do this" en vervolgens het monster de lucht in blaast. alweer een kans die onbenut blijft om ware titanic aandoende scenes te realiseren. jammer jammer.
score 2 op 4

reGOREgitated sacrifice

jaar: 2007
genre: vomit gore
regiseur: lucifer valentine
cast: Ameara Lavey, the black angels of hell

Het verhaal van R.S. gaat ongeveer verder waar Slaughtered Vomit Dolls ermee ophield.
Angela Aberdeen houdt het leven voor bekeken en verzuipt zichzelf in de badkuip als offer voor Satan. Ze wordt door identieke tweelingdemonen naar de Hell geescorteerd via een parallelle dimensie die iets te maken heeft met de zelfmoord van Kurt Cobain.

Natuurlijk draait R.S. niet om het verhaal. Sterker nog, R.S. draait zelfs niet om het bloot, het gekots, of het extreme grafische geweld dat gebruikt wordt. R.S. draait vooral om het talent van regiseur Lucifer Valentine.

Zelfs met zijn niet lineaire vertellijnen weet hij te boeien, de chaos is niet zomaar chaos. Het is gestructureerde wanorde. Het is pure arthouse. Natuurlijk zullen vele kijkers (tenminste dan diegenen die het einde halen) zich afvragen wat er exact gebeurd is, maar ze zullen versteld staan van de wijze waarop alles in beeld gebracht is. De veelal witte steriele achtergronden bieden het ideale contrast voor de viezigheden die zich op de voorgrond afspelen. De scene waarin de Black Angels of Hell gescheiden worden van elkaar is zo weerzinwekkend door de stralende kleuren rood en wit dat het een stap verder gaat dan gore enkel maar voor de gore. Het wordt pure kunst. Toegegeven, de scene waarin een vent met een dode inktvis op zijn hoofd drinkt uit de de opengebroken schedel van de vrouw die hij nog maar net heeft onthoofd, om vervolgens de opgedronken inhoud weer lekker uit te kotsen is helemaal over the top, maar toch blijf je gefascineerd kijken. Ook de pis- en kotsscenes zullen je doen walgen maar ook intrigeren.
R.S. is dus geen film voor wie enkel maar wat gore horror wil zien. Ook is R.S. geen film voor wie enkel wat pis en kots porno wil zien. R.S. is een film voor de liefhebber van arthouse cinema waar Tarantino nog wat van kan leren.
R.S. is het tweede deel in Valentine's vomit-gore trilogie, dus gaat ondergetekende alvast aandachtig uitkijken naar deel drie.
Zodra mijn maag weer wat bekomen is.
score 4 op 4

the snuff reels. (niku daruma)

jaar: 1998
genre: gore, torture, asian
regiseur: Tamakichi Anaru
cast:Kanako Ooba, Kikurin, Tamakichi Anaru, Yuuji Kitano

Kana is een amateir pornoster. op een dag maakt ze een afspraak met enkele mannen om een nieuwe film te draaien. wanneer de scenes iets te hardhandig worden wil ze opstappen. ze krijgt een klap op het hoofd en wanneer ze bij komt ondekt ze dat ze de hoofdrol mag spelen in een snuff film.

the snuff reels heeft dus een heel basic verhaal. haast nog simpeler dan we gewoon zijn van andere asian torture films zoals bijvoorbeeld flowers of flesh and blood. het lijden van kana wordt er alleszins niet minder op.
na enkele sexscene's waarbij op traditionele japanse wijze de genitalien worden gecensureerd, begint dus het goordere werk. Kana's ledematen worden verwijderd. haar tong wordt met een fruitschilmesje afgeschraapt, en ze wordt nog eens lekker gepakt in een snee in haar buik.
Dat is dus een van die typische voorbeelden van de dualiteit van de japanse moraal. een geslachtsdeel laten zien? ho maar!, Maar de gruwelijkste martelingen ondergaan? Ja graag. Ik vraag me soms af wat die japaners bezield.
the snuff reels is dus weerom een filmpje voor wie houdt van het zwaardere werk.
tot slot nog even deze kleine anecdote. enkele jaren geleden maakte ik een kopietje van deze film voor een vriend van mij. Tijdens een feestje had hij deze film afgespeeld voor de aanwezige mensen. later die week kwam iemand mij vertellen dat hij afgelopen weekend "een echte snuff film" had gezien. U bent gewaarschuwd.
score 4 op 4

blood surf

jaar: 2000
genre: horror, creature
regiseur: James D.R. Hickox
cast: Dax Miller, Taryn Reif, Kate Fischer, Duncan Regehr, Joel West

enkele leeghoofdige surfers trekken samen met een gewetenloze tweederangs producer en zijn cameravrouw naar een afgelegen eiland om te surfen tussen de haaien in de hoop dat deze spectaculaire beelden geld gaan opbrengen. met een aan lager wal geraakte kapitein en zijn crew varen ze uit om te ontdekken dat er in het water iets veel gevaarlijkers schuilt dan een simpele haai. een voor een vallen ze ten prooi aan Krocodylus!

na het succes van films als Jaws, jaws 2 en jaws 3d doken de films betreffende aquatische tereuren uit de grond als paddestoelen. Tot op de dag van vandaag worden we nog steeds belaagd door alles wat kieuwen heeft, een staartvin of zich toch tenminste iet of wat vlotjes beweegt in het water, zij het pirhanas, octopussen, kraken, nog meer haaien, orka's, vliegende vissen , nog een paar haaien, kwallen, zeeslangen, en natuurlijk krokodillen.
De krokodil, een overblijfsel uit een ver ver verleden toen we nog vol met haar in de bomen slingerden heeft iets wat onze oerangsten aanspreekt. De krokodil heeft iets zo fundamenteel gevaarlijks over zich dat onze instincten klaarwakker worden zodra ze in ons blikveld komen. tal van films werden gemaakt over deze onbewerkte handtassen zoals bijvoorbeeld: killer crocodile, killer crocodile 2, lake placid, rogue, enzovoorts enzovoorts. oh en natuurlijk ook bloodsurf

oké, Bloodsurf a.k.a. Krocodylus zat in een dvd box samen met Spiders en Python. Bloodsurf was overduidelijk de beste van de 3. Dit wil al veel zeggen over de andere twee, nietwaar? Niet dat Bloodsurf een slechte film is, maar deze film kun je onmogelijk serieus nemen. De acteurs doen wel hun best, maar slagen er op geen enkel moment in om overtuigend over te komen. Ook die arme Krocodylus weet niet te overtuigen. Erger nog. Om deze film te maken hebben ze verschillende maquettes gemaakt van het vervaarlijke beestje, maar helaas hebben ze geregeld de schaal verkeerd ingeschat, waardoor Krocodylus dan weer eens groter lijkt, dan weer kleiner, maar altijd belachelijk. Zolang het geschubde monster in het water zit valt alles nog mee, maar eens aan land wordt het wel heel erg. tot twee maal toe krijgen we een plastic poot te zien die door een toneelknecht hardhandig in de modder wordt gestempeld teneinde een afdruk te maken. Met tranen van ontroering in mijn ogen moest ik terug denken aan de begindagen van de stop-motion films. zucht.
toch een lichtpuntje in deze film. de langverwachtte terugkeer van superster Duncan Regehr, die in de jaren 90 hogen ogen gooide met de serie Zorro! ik hoop dat het sarcasme jullie niet ontgaat, hehe. Regher speelt in deze film de rol van kapitein Dirks, een aan lager wal geraakte zuiplap. de rol stond hem op het lijf geschreven.
kapitein Dirks liefje Artemis moet voor het vrouwelijke element spelen in dit filmpje, dus laten ze haar voornamelijk bijzonder behaloos rondlopen, waarbij haar tepels zonder borsten dapper door het textiel van haar natte t-shirt priemen. Je zou er haast medelijden mee krijgen.
Toch blijf ik erbij dat Bloodsurf een aanvaardbare creature feature is, en bij deze roep ik Krocodylus uit tot krokodil van de maand.
score 2 op 4

rott weiler

jaar: 2004
genre: horror
regiseur: Brian Yuzna
cast:William Miller, Irene Montalà, Paul Naschy

Dante en Ula zijn twee rijke jongelingen die voor de fun proberen te infiltreren in de teritoriale wateren van het in een fascistische militarie staat veranderde Spanje.
Het uitstapje loopt uit op een fiasco en Dante bevindt zich al gauw in een gevangenenkamp voor illegale imigranten. Hij weet te onsnappen maar wordt op de hielen gezeten door de wrede Kufard en zijn trouwe viervoeter de killer cyborg hond Rott Weiler. Wanhopig gaat Dante op zoek naar Ula, maar wil hij wel echt weten wat er et haar gebeurd is?

Rott weiler is nog maar eens een filmpje van cult regiseur/producer Brian Yuzna, eerder ook al verantwoordelijk voor hitfilms zoals bride of re-animator, return of the living dead 3, en the dentist. zoals gewoonlijk blijft hij trouw aan zijn favoriete thema, namelijk het vinden van de ware liefde, en wat we ervoor zouden doen om ze te (her)winnen. Yuzna weet telkens een grimmige sfeer neer te zetten in zijn films, en zelfs zijn meer recentere werk weet de spirit van de jaren 80 films te behouden doer het onontbeerlijke bloed af te wisselen met het gratuit bloot.
opmerkelijk is de rol van Kufard, gespeeld door icoon paul Naschy. Ster uit tal van exploitation films uit de jaren stilletjes. Naschy gaf vooral gestalte aan de weerwolf. altijd leuk om een oude vriend nog eens tegen te komen.
Rott weiler mikt duidelijk op een groter publiek dan zijn voorgangers. De gore scenes worden braafjes in beeld gebracht en af en toe mis ik de uitbundige special effects die ik gewend ben. Toch is Rott Weiler een film om te zien, en nog eens te zien.
score 3 op 4

slaughtered vomit dolls

jaar: 2006
genre: vomit gore(!)
regiseur: Lucifer Valentine
cast: Ameara Lavey

Iedereen weet dat ik dol ben op vieze filmpjes, maar dit is toch wel heel ranzig. S.V.D. bestaat voor 33 procent uit een naakt wijfje dat tegen de camera staat te lullen, 33 procent uit het uitkotsen van diverse substanties, en 33 procent uit bloederige scene's. Het overige procentje is voor de aftiteling hehe. Het verhaal (of wat ervoor door gaat) gaat als volgt:
De 19 jarige Angela Aberdeen loopt van huis weg om een cariere te beginnen als stripper/prostitué. Ze komt echter terecht in een satanische sekte en algauw bevindt ze zich in een neerwaartse spiraal van drugs en geweld. Euh, klinkt goed, maar in de praktijk valt er van dit verhaal niets te merken. Lucifer valentine (what's in a name?) houdt er namelijk nogal kunstzinnige ideeen op na om te vertellen, filmen en monteren zodat het geheel totaal onvolgbaar wordt.
Is S.V.D dan een slechte film? Ik zou het niet weten. De naaktscenes zijn nauwelijks het bekijken waard. De bloederige scene's zijn dan weer iets beter, maar waar deze film echt scoort zijn de kots scene's. Vanuit alle hoeken komt het. Golven en golven kots. Op mensen, op glazen salontafeltjes, in een bokaal gemengd met bloed om vervolgens weer op te drinken en nog eens uit te kotsen.je moet al over een sterke maag beschikken , of zoals ik, compleet afgestompt zijn om dit filmpje uit te kijken. Een doosje motilium en een fles pepto-bismol bij de hand hebben helpt ook. Een score geven is dan ook moeilijk. Van mij krijgen ze alvast een 3 op 4 voor de originaliteit, en ik kijk al rijkhalzend uit naar het opkomende vervolg, Regoregitated Sacrifice. S.V.D is tenslotte deel 1 van een trilogie. Het kan niet op.
score 3 op 4

torched

jaar : 2004
genre: gore, independend, short, rape-revenge
regiseur: Ryan Nicholson
cast: Michelle Boback, Tamara Pender, Daniel Lomas, Ryan Haneman

Ryan Nicholson is een vies ventje. Tegenwoordig maakt hij furore in het horrorwereldje met zijn nieuwste film Gutterbals, maar deze film, zijn eerste, is toch minstens even vies. gefilmd met een duidelijk lager budget weet Torched ons toch naar de keel te grijpen, of in dit geval, naar de ballen.

Deanna (Boback) is een jonge verpleegster die op weg naar haar werk wordt verkracht. Wanneer ze de volgende dag een inbreker betrapt in haar appartement vreest ze dat het de verkrachter is die om een tweede portie komt. Ze overmeestert hem om hem daarna dagenlang te martelen. Door hem bijvoorbeeld als dartsboard te gebruiken, of hem te lijf te gaan met een klein gasbrandertje. De meest huiveringwekkende scene is ongetwijfeld die waarin ze de verkrachter, thans slachtoffer een handjob geeft om vervolgens injectienaalden in zijn penis en urinekanaal te steken, waarna ze zijn ballen tot smeltens toe verbrandt met voorgenoemd gasbrandertje. jakkes. als ze hem daarna nog eens anaal laat verkrachten door een seropositief homohoertje kan mijn lol niet meer op.Gelukkig weet Deanna tussendoor ook nog tijd te vinden om te gaan werken, te zuipen met haar vriendin, en te vrijen met de kersverse buurman.
Hehe die Ryan Nicholson toch.
Torched is een overduidelijke aanrader voor de liefhebbers van het hardere werk;
score 4 op 4.

gore whore

jaar: 1994
genre: low budget, gore, comedy
regiseur: Hugh Gallagher
cast: Audrey Street, Brady Debussy

Chase Barr is een aan lager wal geraakte politie agent die tegenwoordig de kost vedient als privé detective. Op een dag krijgt hij de opdracht van dokter Whitman om de verdwenen lab asistente Dawn Day op te sporen die in het bezit is van een mysterieuze formule. Al gauw ontdekt Barr dat de asistente in feite een gereanimeerd dood hoertje is die zich in leven moet houden door zich dagelijks te voeden met mensenbloed, en zich wekelijks in te spuiten met een geheime formule, door middel van een reuze dildo/injekteerspuit in haar tralala. Wanneer Barr haar te dicht op de hielen zit kan de Gore Whore niets anders doen dan de doden tot leven te wekken en ze op hem af te sturen.

Ik moet zeggen dat ik aan deze film veel plezier beleefd heb. Gore Whore mag dan wel een low budget zijn, maar met de beprekte middellen die de crew tot hun beschikking hadden hebben ze er toch nog iets van weten te bakken. Zoals in elke zombie film zitten er natuurlijk weer enkele knipogen naar de klasiekers; Zoals bijvoorbveeld de naam van de zombie hoer. Dawn Day. Heb je hem?
Ook de soundtrack bestaande uit nummers van obscure rock/ambient bandjes is best te pruimen. Deze film is een aanrader, al betwijfel ik dat je hem gemakkelijk ergens gaat vinden.
score 4 op 4

catacombs

jaar: 2007
genre: horror, thriller
regiseur: Tomm Coker
cast: Shannyn Sossamon, P!nk

ik stond dus in de videotheek met twee dvd's in mijn handen. Op het hoesje van de ene stond in grote letters gelabeld "from the producers of saw" op de andere stond "with Tobin Bell from saw" het was dus lood om oud ijzer. Ik koos voor catacombs omdat het hoesje mij ietsje meer aansprak.
Victoria is een lichtjes zenuwziek geval dat leeft op kalmeerpillen. Haar zusje Carolyn is een fuifnummer, wonende in Parijs, en in een poging Victoria wat te laten relaxen stuurt ze haar een ticket zodat ze haar kan komen opzoeken. eenmaal te parijs neemt Carolyn haar mee naar de catacomben onder de stad waar 200 jaar geleden een slordige 7 000 000 lijken gedumpt werden, en waar nu lustig gefeest wordt door groepjes jongeren. pfff. De jeugd van tegenwoordig.
Wanneer Carolyn vermoord wordt door de mythische ondergrondse killer, en alle fuifnummers verjaagd worden door de politie, bevindt Victoria zich eenzaam en verdwaald in de tunnels. Kan ze de uitgang vinden voor de killer haar vindt?
Catacombs begint dus als een stevige thriller met de nodige horror elementen, maar zwakt gaandeweg een beetje af. Wanneer Victoria na drie kwartier nog steeds door dezelfde gangetjes dwaalt en tevergeefs de longen uit het lijf schreewt bij afgesloten uitgangen verzuurt de adrenaline een beetje. Wanneer de film eindigt proberen ze er nog gauw een verrassende twist aan te geven, die helaas gangs de film onderuit haalt. Een aangename film voor tussendoor, maar niet meer dan dat.
score 2 op 4

the night they returned.

jaar: 2004
genre:horror, sexploitation
regiseur: sv bell (nee dit is geen typefout)
cast: melantha blackthorne, suzi loraine

In een hutje in de bossen leven enkele wulpse zusters samen met het lijk van hun vader. geregeld lokken ze mannen mee naar huis om seks met hen te hebben, ze vervolgens te vermoorden en op te eten, waarna de overblijfselen zonder plichtplegingen in het moeras worden gegooid. Op een dag beland er een vat met chemisch afval in ditzelfde moeras waardoor de lijken terug tot leven komen om wraak te nemen op de zusters.

Oh mijn lieve God, dit had wel eens de beste film van de jaren 2000 kunnen zijn, helaas helaas loopt bij de uitvoering ervan alles maar dan ook alles mis.
Van het beloofde bloed en bloot wordt nauwelijks iets getoond. Een randje van een tepel dat uit een latex topje steekt. Een half pondje darmen van bij de locale slager. Meer wordt ons niet gegund. De achterground muziek bestaat uit de gebruikelijke mix van heavy/death metal en is dermate storend dat je hand al uit zichzelf naar de volumeknop op de afstandsbediening op zoek gaat. Voorts worden we ook nog gekweld met een rampzalige montage waarin dezelfde drie scene's opnieuw en opnieuw en opnieuw worden gebruikt; ik noem ze even op wulpse blonde maak rijdende bewegingen op iemand. andere wulpse blonde grijpt scherp voorwerp. wulpse blondes wrijven met hun handen in half pondje darmen dat op de vloer ligt. en nog eens en nog eens pff wat een kwelling.
als dan uiteindelijk de doden uit hun waterig graf verrijzen, wordt de teleurstelling er alleen maar groter op. De beloofde "they" uit de titel blijkt slechts een enkele dode te zijn, dusdanig aan het oog onttrokken door zeewier en algen dat het lijkt alsof die grote kamerplant van bij de bloemist op de hoek op de loop is gegaan. the night they returned krijgt van mij een enkele reis naar de afvalbak van de cinematografie!
score 0 op 4

biotherapy

jaar: 1986
genre: asian, gore, sci-fi
regiseur: Akihiro Kashima
cast: een hoopje geelgekleurde medemensen die ik niet uiteen houd

ik heb Biotherapy gezien op dvd, in de originele japans gesproken versie, zonder enige ondertiteling. buiten wat ik opgepikt heb in Lost In Tokyo is mijn Japans van bijzonder slechte kwaliteit. de grootste fun bij het kijken naar deze film was dus vooral het zelf verzinnen van dialogen.
de film speelt zich af in en rond één of ander wetenschapelijk onderzoekscentrum. één van de decors is alvast een laboratorium waar diverse toestellen met ontelbare knipperende lichtjes tentoongesteld staan. Ook is er geen gebrek aan pruttelende distileerkolven, schuimende reageerbuisjes en flakkerende bunsenbranders.
Plots duikt er een creatuur op die duidelijk dezelfde kleermaker heeft als de elefant man. Een lange zwarte jas, een zak over het hoofd, daar dan weer een hoed op. voila, instant vermomming. voorts klinkt hij als een veroosterde versie van darth vader, en beschikt hij over zijn eigen special effect waardoor een mysterieuze blauwe gloed alles overspoeld wat 20 centimeter in zijn buurt staat.
is het :
a) Een alien van een ver melkwegstelsel dat experimenten komt uitvoeren op mensen?
b) zelf een slachtoffer van experimenten, mogelijk uitgevoerd in dit onderzoekscentrum?
c) Een filmcriticus die wraak komt nemen voor alle slechte japans horror films?
Het antwoord kom ik nooit te weten, aangezien ik dus het japans niet machtig ben.
Wat ik wel al gauw door heb is dat ons creatuur er wel erg bloederige moordtechnieken op na houdt. gedurende de film worden we ondermeer verwend met een oogverwijdering, een tsunami van bloed uit twee afgebroken reageerbuisjes die in een vrouw haar borstkas worden geramd, en een lawine van darmen uit nog een slachtoffer zijn buikholte. Hmmmm, jammie.
En dan is plots alles voorbij, zonder dat er nog een haan naar kraait; de eindscene, laat de vrouwelijke en mannelijke hoofdrolspelers op het strand wandelen, waarschijnlijk pratend over de mogelijkheid van een vervolg.
Biotherapy is dus best een onderhoudende film voor de liefhebbers van het extremere genre. Wie verknocht is aan de typische asian torture films zoals die in de gunea pig series zullen hier zeker hun ding in herkennen. voor de anderen: stay away!
score : 3 op 4

lucker the necrophagous

genre: slasher
jaartal: 1986
regie: Johan Vandewoestijne
cast: Nick Van Suyt, Helga Vandevelde, Let Jotts

Voor mijn eerste review zo ik het graag willen hebben over dit klassieke stukje Belgische cinema: Lucker. of ook bekend onder zijn Engelse titel: Lucker The Necrophagous. Een slasher film uit 1986, die totaal in de vergetelheid verzonken zou zijn, ware het niet dat hij beschikt over een enkele troef die hem distanciert van de mainstream stalk and kill films uit die periode, namelijk een gezonde portie necrofilie.
John Lucker, gespeeld door Nick Van Suyt, is een moordenaar van het gestoordere type. Waar andere moordenaars graag hun slachtoffer verkrachten en vermoorden, doet Lucker het liever andersom. Ten slotte, een dood meisje spartelt heel wat minder tegen, nietwaar?
John Lucker ontsnapt uit de psychiatrische inrichting waarin hij opgesloten zit, waarbij hij en passant enkele mensen vermoordt. Onmiddellijk gaat hij op zoek naar de enige overlevende van zijn vorige moordpartij Cathy Jordan (Helga Vandevelde) je moet er bewondering voor hebben. Lucker doet niet graag half werk.
Hij komt haar vrijwel onmiddellijk op het spoor (om de film kort te houden) en slaagt erin een appartement te bemachtigen in hetzelfde gebouw. Want nu wil het toch toevallig lukken dat Cathy Jordan's onderbuur een prostitué (Let Jotts) is die Lucker oppikt in een café, waar Lucker en passant nog iemand vermoordt. Eénmaal thuis wordt de prostitué ook door Lucker vermoordt. En dan begint het lange wachten. Lucker zwerft doelloos door het appartement gedurende enkele dagen. Hij zit in de zetel en kijkt t.v. tot de tijd rijp is. En dan gebeurt het. Hier zaten we al gans de film op te wachten. John Lucker begeeft zich naar de slaapkamer en verwijdert het laken dat het lijk van de prostitué aan het oog onttrok. Gedurende de laatste dagen hebben haar fijne vleeswaren zich ontwikkeld tot een heerlijke groene schimmelkaas. Lucker kan zijn lust niet meer bedwingen. Hij stroopt zijn broek af en bestijgt zijn ongetwijfeld zeer aromatische slijmerige bedpartner. Zijn dikke, witte harige reet wipt op en neer dat het een lieve lust is, en op dit moment weet je het eigenlijk al. Deze film is over zijn hoogtepunt heen. Van hier af kan het enkel nog neerwaarts gaan, en inderdaad, de film spiraalt neerwaarts weg in de belachelijkheid met als absoluut dieptepunt de dood van Lucker. In de kelder van het gebouw wordt hij in de lifschacht geduwd en valt zijn dood tegemoet. Hoe diep kan je nog vallen als je al in de kelder bent?
Zoals ik al zei, Lucker is een héél middelmatige slasherfilm ware het niet voor de heel grafische necrofiliescene. Vast wel baanbrekend voor zijn tijd, en zelfs nu nog shockerend voor de wannabee horror fan, maar voor de rest heeft deze film niets te bieden.
Niet dat regiseur Johan Vandewoestijne niet zijn best gedaan heeft. Het probleem ligt ook niet bij Nick Van Suyt, die als een ware Jan Decleir zijn dikke witte harige reet op en neer liet wippen. Toch zal Lucker nooit de top halen van de underground cinema. Daarvoor heeft de film gewoon te weinig om het lijf.
score:3

even voorstellen.

good evening boys and ghouls.. nee wacht, dat is de intro van tales from the crypt. en ik ben geenszins de cryptkeeper. ik ben simpelweg een doodnormale kerel die houd van low budget, over the tope horror films, die graag zijn passie met de wereld wil delen. vandaar deze blog. ik ga hem op geregelde tijdstippen bijwerken, ongeacht of iemand hem leest of niet. ik hoop dat iemand er iets aan zal hebben en misschien nog een leuke film ontdekt.
mijn comentaar zal zelden leerrijk zijn, of politiek correct, maar de besproken films zijn dit al helemaal niet, dus...
om het simpel te houden ga ik een eenvoudig puntensysteem hanteren
4: een absolute aanrader. voorzie genoeg bier en chips en zorg dat je al op voorhand naar het toilet bent geweest. je wil er geen seconde van missen.
3: niet zo leuk als je zou verwachten, maar toch een goede film.
2: hopelijk speelt er iets op een andere zender. in geval van nood even zappen.
1: alweer een stuk van mijn leven verspeeld
0 : mogen ze allemaal branden in de hel!!

veel plezier