sick nurses

jaar: 2007
genre: horror, asian, ghost
regiseur: Piraphan Laoyont & Thodsapol Siriwiwat
cast: te moeilijk om te schrijven, en uitspreken lukt al helemaal niet.

ondertussen heb ik al bloggend meer dan honderd films besproken, en als je die erbij telt die ik vroeger schreef voor het amerikaanse septi-gore magazine dan zijn het er nog heel wat meer. maar toch word ik nog gerelgeld verbaasd door het aantal stupide films die constant worden uitgebraakt op dvd; sick nurses is daar alvast een van.

een groepje verpleegsters en een dokter stelen en verkopen de organen van patienten. wanneer ze noodgedwongen een van hun collegas om het leven moeten brengen, komt haar wraakzuchtige geest na zeven dagen spoken.

wie geregeld al eens een manga bekijkt weet dat ze in het land van de rijzende zon en omstreken(want dit is denk ik een thaise film) behoorlijk geilen op schooluniformen. ook de verpleegster uniformpjes verkopen er goed in de plaatselijke sexshops, maar wie in sick nurses een fetishistisch festival vol freaky females verwacht komt behoorlijk bedrogen uit. ook de mensen die een horrorfilm van enige kwaliteit zoeken in sick nurses komen bedrogen uit. want buiten anderhalf uurtje tijdverspilling heeft dit filmpje niets te bieden.
heel zwakjes worden hier alle gebruikelijke asian cliches over langharige spastisch bewegende geesten nog eens vanonder het stof gehaald en gemonteerd in een wel heel dun verhaaltje. zelfs de storyline van de organenstelende verpleegsters wordt nergens echt uitgewerkt, want als ik deze info niet had verkregen vanop de achterkant van het dvd doosje dan was dit mij compleet ontgaan en zou ik mij afvragen waar al die tam tam eigenlijk goed voor is.
wat dus rest zijn enkele verpleegsters die rechtstreeks uit een postorderbruidcatalogus lijken te komen en die in een leeg ziekenhuis WAAR GEEN ENKELE PATIENT TE BEKENNEN VALT worden achtervolgt door voornoemde langharige spastisch bewegende geest. één voor één vallen ze aan haar ten prooi en sterven op niet bijzonder geinspireerde manieren. op eentje na. na ongeveer drie kwartier van giechelende spleetoogjes in parmantige en totaal ongepaste witte uniformpjes wordt een van de sick nurses die aan boulemie lijdt door de geest gedwongen om haar tandenborstel zo hard in haar keel te duwen dat ze bloedt; vervolgens wordt haar een smorgasbord van wansmakelijkheden voorgeschoteld. waaronder bloederige verbanden uit een afvalemmertje en de peuken uit een asbak. vervolgens mag het moeilijke eetertje knabbelen op een handjevol scalpelmesjes tot haar onderkaak eraf val en slecht een gapend keelgat met spartelende tong overblijft. waarna er een op formaldehyde geconserveerde foetus komt aanvliegen en tussen haar amandelen blijft steken tot ze erin verstikt. pure maar helaas kortstondige klasse die verder niet herhaald wordt.
vervolgens kabbelt sick nurses verder naar het voorspelbare einde waar de laatste story twist mij warm noch koud liet.
de regie en beeldgeving zijn allemaal dik in orde, en de cast van first timers slaagt er in om net als alle aziatische akteurs ongelofelijk op mijn zenuwen te werken, dus dat zal dan naar hun normen ook wel in orde zijn. maar feit blijft dat deze film te slecht is voor woorden.

sick nurses is een ten alle tijden te vermijden filmpje dat enkel en alleen voor de scalpel eet scene toch nog één puntje scoort

score 1 op 4

Anthropophagous 2000

jaar: 1999
genre: horror, gore, low budget
regiseur: Andreas Schnaas
cast: de moeite van het vermelden niet waard...

een groepje vrienden maken een uitstapje naar een eilandje waar een bloedorstige kanibaal graag zijn slachtoffers maakt. een voor een worden ze opgejaagd en afgemaakt.

antropophagous 2000 is de remake van de film Anthropophagus: The Grim Reaper uit 1980. de originel film verkreeg een cultstatus door op de lijst van de beruchte video nastys te belanden, een lijst van films die videotheken aanspoorde om hun cassetes op straat te verbranden, zoniet ze toch minstens uit de zaak te verwijderen op straffe van een serieuze boete.
waar de filmkeuringscommissie vooral over struikelde was de scene waarin de killer een zwangere vrouw onder handen neemt om haar foetus te aborteren en deze vervolgens rauw zonder mayonaise op te eten. het zag er allemaal wel wansmakelijk uit, maar in feite was de foetus enkel een konijn omwikkeld met spek. voor de rest moest Anthropophagus: The Grim Reaper zich vooral redden met enkele generische slachtinkjes die in andere films overtuigender werden getoond.
enkele jaren later kwam duitse rotzooi regiseur andreas schnaas, bekend van de violent shit reeks, op het lumineuze idee deze toch al behoorlijk magere film eventjes te herwerken. schnaas doet dit door weinig of niets aan het verhaal te veranderen en de moorden bloederiger te maken. het gore gehalte gaat in deze film zwaar over de schreef. de plastic afgehakte ledematen vliegen je om de oren en de darmen van bij de locale beenhouwer bengelen aan alle takken. druipend van het op één na meest onrealistische bloed ooit (het MEEST onrealistische bloed ooit is dat gebruikt door dario argento in vrijwel al zijn oude films.)
helaas voor schnaas is hij geen begaafd regiseur. hij slaagt er in om zijn remake tien minuten korter te maken dan het orrigineel, en toch heb je een beetje het gevoel dat Anthropophagous 2000 toch al een dikke 2000 jaar bezig is tegen de tijd dat de endcredits beginnen rollen.
wat een mooie remake had kunnen worden loopt dus uit op een fiasco. zelfs de meest markante scene met de foetale snack wordt een lachertje door een overduidelijke plastic pop tot lunch te verwerken.
toch heeft deze film ook zijn charmes, want voor de gemiddelde gore hond valt hier best wel te genieten van alle ranzigheid, en daar doe ik het meestal wel voor.

score 2 op 4

deadgirl

jaar: 2008
genre: drama, horror
regiseur: Marcel Sarmiento
cast: Shiloh Fernandez, Noah Segan, Candice Accola, Jenny Spain

deadgirl is in de eerste plaats een drama over vriendschap tussen tieners, over afgewezen liefde, over volwassen worden tegen wil en dank, en over seks met dode meisjes.

ricky en J.T. zijn twee losers die er op school niks van bakken en liever spijbelen en bier drinken. wanneer ze het beu zijn om steeds maar weer op dezelfde plekjes rond te hangen besluiten ze om naar het vervallen ziekenhuis buiten de stad te trekken; na het nodige vandalisme verzeilen ze in de kelder en vinden daar een naakt meisje, vastgeketend aan een bed. ze ziet er behoorlijk dood uit, maar beweegt nog. J.T. wil haar het liefst voor hunzelf houden als persoonlijke seksslavin, maar Ricky zijn hart is verpand aan de mooie JoAnn. Wanneer Ricky de woedende verloofde van JoAnn achter zich aan krijgt besluit hij hun deadgirl in te zetten om hem te helpen.
met een verhaal zoals dat van deadgirl kan je een beetje alle kanten op. je zou er een romantische komedie van kunnen maken; een heerlijke buddy movie met de nodige slapstick zoals weekend at bernie's, of een foute film starring ben stiller. maar niets is minder waar. deadgirl is een harde rauwe compromisloze film over tieners die er niet bij horen en maar al te goed beseffen dat ze nooit de populariteit zullen verwerven van de sportiefste jongen van de klas, en nooit het hart zullen winnen van dat ene meisje dat ieders hart sneller doet kloppen. Vooral J.T. begrijpt maar al te goed dat dit ondode meisje het dichtste in de buurt zal komen van een liefje. ze is dood, ze stinkt als de pest, ze is koud, en ze heeft een hele pot glijmiddel nodig, maar ze is van hem. en zoals de duitse grindcore band "Gut" ooit zei "dead girls don't say no."
deadgirl is misschien wel en misschien niet een shockerende film. het zal er vooral van afhangen waar jouw eigen morele waarden ergens hangen. maar deadgirl is vooral een goede film, die steunt op een cast van uitstekend presterende amateurs. ricky is oprecht charmant in zijn stunteligheid JoAnn voor zich te winnen. En J.T. is voortreffelijk als gefrustreerde eenzaat. jenny Spain hoeft enkel maar naakt op een bed te liggen en spastisch te stuiptrekken, maar ook dat schijnt haar goed te lukken.
ook nog een dikke pluim voor regiseur Marcel Sarmiento die van een no budget film dit kleine meesterwerje wist te maken. een dikke aanrader dus voor wie het zombie genre eens een andere richting uit wil zien gaan.

score 4 op 4

mermaid in a manhole

jaar: 1988
genre: horror, fantasy gore
regiseur: Hideshi Hino
cast: Shigeru Saiki, Mari Somei

een kunstenaar zit sinds de dood van zijn echtgenote een beetje in het slop. zijn inspiratie is op en zijn depressie drijft hem naar het riool om daar het vuil te gaan schilderen; tot zijn grote verbazing ontdekt hij daar een zeemeermin. ze is ziek en smeekt hem om hulp. hij neemt haar mee naar huis en zet haar in de badkuip. tussen hen ontstaat een band en ze wordt zijn muze. maar haar ziekte blijkt ongeneeslijk. haar lichaam raakt overdekt met afgrijselijk etterende zweren, puisten en bulten. de sappen die er uit druipen zijn echter van zo een fascinerende kleur dat de schilder ze gebruikt in plaats van verf om zijn doeken mee te bekliederen.

mermaid in a manhole is een behoorlijk smerige film. niet verwonderlijk want het is er eentje uit de beruchte guinea pig serie. goed, niet elke guinea pig aflevering is even geslaagd; zo is the android of notre dame ronduit debiel, en dr devil woman niet meer dan een aaneenschakeling van flauwe special effektjes. maar flowers of flesh and blood is een pareltje van gruwelijkheid en van de gele hand van dezelfde regiseur komt dus ook deze mermaid in a manhole.
oké, toegegeven, ik zeg herhaaldelijk dat een film behoorlijk smerig of behoorlijk goor is, maar deze film gaat er bij mij zelfs zwaar over. de pure walgelijkheid van het surrealisme van de etterende zweren is meer dan menig maag kan verdragen, en wanneer er ook nog een wormen en diverse andere parasieten uit de puisten kruipen gaat mijn maaginhoud te keer als een aftandse wasmachine. toch ben ik blijven kijken naar deze prent met wezenloze fascinatie.

mermaid in a manhole is dus een aanrader voor de zikere geesten onder ons, of voor wie graag eens zichzelf wil zuiveren door boven een braakemmer te gaan hangen, en graag verwijs ik ook nog eens naar mijn review van flowers of flesh en blood hier elders op deze webpaginas;

score 4 op 4

sadisticum

jaar: 2008
genre: horror, gore,
regiseur: Sebastian Radtke
cast: nen hoop moffen

een naamloze moordenaar vertelt in een haast niet afhoudende voice-over, over zijn fascinatie voor het verwonden van mensen. hun lijden is zijn reden van bestaan, en de enige manier waarop hij zich compleet voelt. liefst deelt hij zijn passie nog met enkele gelijkgestemde zielen, en geeft hij seminaries over de edele kunst van het folteren. zo legt hij haarfijn uit aan enkele leerlingen hoe je met een minimum aan inspanning zoveel mogelijk pijn kunt toebrengen door gewoonweg de vingernagels uit te trekken, om vervolgens dan de vingers stukje bij beetje met hamer en beitel af te kappen. een beetje verderop in de film wordt een vrouw te lijf gegaan met een slijpschijf. je hoort het al, sadisticum, zoals de titel doet vermoeden, is geen film voor fijngevoelige mensen. sterker nog, je moet al een behoorlijk harde rotzak zijn om de martelscene's uit te zien.
toch is sadisticum niet alleen maar martelen. de moordenaar, alhoewel hij naamloos blijft, wordt uitgediept; zijn karakter en zijn drang tot doden worden verklaard en hij wordt heel menselijk geportreteerd. want geef toe, soms heb je toch zelf ook zin om die ene eikel op het werk met een hamer te lijf te gaan, of die pestkoppen van vroeger op school eens te gaan opzoeken met een lasbrander?
bovendien wordt alles wondermooi in beeld gebracht door de regiseur en is de fotografie en het kleurenspectrum heel goed gekozen, in warme boterkleurige sepiatinten.
dus voor wie graag zijn fantasietjes eens op het scherm wil zien afgebeeld worden, kan ik sadisticum van harte aanbevelen. voor alle anderen: ver weg blijven.

score 3 op 4

terminator salvation

jaar: 2009
genre: actie, sci-fi
regiseur: McG
cast: Christian Bale, Sam Worthington, Moon Bloodgood, Helena Bonham Carter, Anton Yelchin

marcus wright is een ter dood veroordeelde die in extremis zijn lichaam aan de wetenschap schenkt. na zijn executie wordt hij op onverklaarbare wijze wakker in een wereld die verwoest werd door skynet, en waar de rebellen onder leiding van john connor de robots proberen te verslaan.

ik kan mij moeilijk inbeelden dat er mensen zijn die niet bekend zijn met de terminator reeks. tenzij ze natuurlijk de laatste 20 jaar in een atoomschuilkelder in het diepste binneste van een berg hebben geleefd. maar goed. al sinds het orrigineel uit 84 wordt ons een wereld geschetst waarin de mensheid met uitsterven wordt bedreigd door het iconische skynet; een plaag die de mensheid over zichzelf heeft afgeroepen. in de toekomst is john connor skynet's meest geduchte tegenstander, dus stuur skynet een killer robot terug in de tijd om de moeder van connor te vermoorden, en zo het verloop van de geschiedenis te veranderen. john connor stuurt echter een beschermer voor zijn moeder terug in de tijd, die paradoxaal genoeg connors vader wordt; hetgene onderstreept dat je het verleden niet kan veranderen en alles moet gaan zoals het gepland staat;
het amerikaanse librarie of congress vond deze film zo inspirerend dat hij zelfs in een kluis wordt bewaard voor het nageslacht; (mits enige gelobby van da governator misschien?)
op terminator verschenen reeds twee vervolgfilms, en een t.v. serie die al twee seizoenen draait.
in al deze films wordt een jonge john connor afgebeeld die dus later de beruchte , iconische rebellenleider zal worden. ik vroeg me altijd al af wie er geschikt zou zijn om deze rol op zich te nemen; en blijkt dat het christian bale is geworden.

goed, nu is bale inderdaad een zeer sterk acteur die mij steeds weet te verbluffen in zijn meer serieuzere films; kijk bevoorbeeld naar zijn prestaties in the machinist (overweldigende transformatie) of in the prestige of zelfs harsh times; ook zijn vertolking van patrick bateman is exact zoals schrijver brett easton ellis het bedoeld had; maar helaas gaan bale zijn talenten een beetje verloren in actiefilms. in the dark knight vond ik hem ronduit slecht, en in terminator salvation is het niet anders; bale zegt dat hij alleen ingaat op rollen die hij naakt op een leeg podium zou kunnen spelen en toch nog het publiek mee kan boeien. ik denk dat bale dan een heel opvallend geslachtsdeel zal moeten hebben om ook maar iemand te kunnen boeien tijdens de acoustic version van terminator salvation , want zo wel het verhaal als het personage van john connor zijn zo plat als een dubbeltje;

gespeend van enige diepgang is terminator salvation een flitsende actiefilm geworden die door toedoen van videoclip regiseur McG soms wat te druk wordt. de montage gaat soms wel heel snel en een camera hoek wordt zelden lang aangehouden; allemaal leuk op het grote scherm, maar wat blijft hiervan over eenmaal thuis op de buis?

ook het gegeven van de post apocalyptische wereld waar overlevenden zich als ratten schuilhouden in de verruineerde steden waar ze onophoudelijk opgejaagd worden door proto terminators wordt niet goed genoeg uitgewerkt naar mijn eigen bescheiden mening, laat staan de massale lord of the rings achtige veldslagen tussen mens en machine waar we allemaal op zitten hopen. veelal zijn er zelden meer dan vier personen tegelijk op het scherm.

en toch, en toch heb ik van terminator salvation zitten genieten. omdat zelfs een kluns van een McG en een op automatische piloot spelende bale een film met glimmende robotjes niet kunnen verprutsen; omdat ik vanbinnen nog steeds een klein jongetje ben dat dol is op sci-fi, en omdat terminator een franchise is en blijft die ze niet kunnen verpesten.

score 2 op 4

ps, en probeer aub niet al te hard te struikelen op het einde, dat niet alleen uber stupide is, maar ook nog één van de meest zeemzoete en pathetische eindes van de afgelopen 20 jaar; bah