hellbreeder

jaar: 2004
genre: killer clown, creature,
regiseur :James Eaves en Johannes Roberts
cast: Lyndie Uphill, Dominique Pinon, Darren Day

alice is een gekwelde vrouw. haar zoontje werd vermoord en sindsdien wordt ze verscheurd door schuldgevoelens, die zich manifesteren als hallucinaties in de vorm van haar ex man en haar ex schoonouders die haar zelfs achtervolgen tot in de douche. alice wordt er helemaal gek van en het enige wat haar rust kan geven is de moordenaar van haar zoontje te pakken nemen. als een bloedhond volgt ze het spoor van haar verdachte nummer één Sam. Sam blijkt echter niet de killer in kwestie te zijn, maar een creatuur genaamd de hellbreed, die zich camoufleert als clown om kinderen te lokken.
goed, op het eerste zicht is hellbreeder dus een film die je links zou laten liggen.
aleen al omdat een monster dat zich als clown voordoet om kinderen te lokken verre van orrigineel is; stephen king schotelde ons al eens iets voor in die zin, in zijn boek IT, en in het echte leven kunnen we altijd nog verwijzen naar de moordenaar john wayne gacy die verkleed als pogo de clown menig kindje om zeep hielp.
verder zijn er door de jaren heen nog talloze killer clown films gemaakt zodat de gimmick er echt wel af is. (dit terzijde, maar 100 tears is ook nog een goor filmpje met clown dat gerust bekeken mag worden)
voorts is het clownmonster in deze film volstrekt debiel qua make up effects wat ze proberen te maskeren door er een helder lichschijnseltje over te trukeren.
wat maakt hellbreeder dan wel de moetie waar? om te beginnen de regie van het duo James Eaves en Johannes Roberts die deze film bovendien ook nog eens schreven en produceten. ten tweede de prestatie van Lyndie Uphill die buiten deze film verder niks meer gemaakt schijnt te hebben. al zou ik niet weten waarom niet. de rol van alice is haar op het lijf geschreven; of ze nu staat de discusieren met de spookbeelden van haar schoonouder en ex-man, of in slow motion door dromen holt, of een praatje zit te maken met god, alles doet ze op een oerdegelijke manier, die we in een b-film zelden zien. de krankzinnigheid die ze uitstraalt is geloofwaardig genoeg om de mannen met de vlindernetjes al klaar te houden achter de deur. waarschijnlijk komt dit vooral door het constant moeten aanhoren van de theme song, geschreven door roberts zelf, grotendeels geinspireerd door (gestolen van) john carpenter's halloween theme, en doorlopend ten gehore gebracht tijdens vrijwel de gehele film.
hellbreeder is de ideale film om een avondje de aandacht af te leiden van het nieuws op t.v. over de clowns in de belgische politiek, die ons een dezer dagen ongetwijfeld ook wel eens de das om zullen doen.
score 3 op 4