Doll Graveyard

Jaar: 2005
Genre: Horror, comedy, totale onzin.
Regisseur: Charles Band
Cast...

Ergens rond negentienhonderd en een beetje wordt een meisje door haar sadistische vader verplicht om haar lievelingspoppen te begraven als straf voor het omverlopen van een vaas. Ze graaft een behoorlijk diep gat, en valt dan van pure uitputting (of zo) dood in, waarna vaderlief er gewoon maar wat zand overheen gooit.
Flashforward naar het heden. Een speelgoedverzamelende nerd wordt gepest door de geile vriendengroep van zijn zus. Wanneer hij bij toeval een van de poppen vindt in de tuin, dan gaan de poppen aan het dansen. (flauwe woordspeling voor een nog flauwere film.)

We kunnen het er allemaal wel over eens zijn dat een film met killer poppen niet noodzakelijk belachelijk hoeft te zijn. De allereerste Childsplay films waren meer horror dan comedy, en wisten een hele generatie kinderen bang te maken van hun knuffelbeesten. Dat Chucky maar een meter hoog is, en van plastic, zonder enige vorm van speciale duivelse krachten, en dat zelfs mijn kreupele grootmoeder hem in de prak zou kunnen slaan laten we even buiten beschouwing.
Daarna kwamen de onvermijdelijke imiatiefilms. Plotsklaps sloegen hele speelgoedwinkels aan het moorden in films zoals Demonic Toys, Blood Dolls, en Puppet Master. Al deze films hebben twee dingen gemeen. Ten eerste zijn ze allemaal om ter slechter. Ten tweede werden ze op een of andere manier allemaal gemaakt door Charles Band. Oftewel als regisseur, dan wel als producer. Band is zelf niet vies van pure pulpfilms maken en wist ons al te verrassen met absolute rotzooi als Decadent Evil, Prison Of The dead en The Gingerdead Man over godbetert een peperkoeken ventje dat aan het moorden slaat, wat nog net even stommer is als Chucky.
In Doll Graveyard zet Charles band dus duidelijk verder met zijn poppenfetish. Ik vraag me af hoe zijn huis er vanbinnen uit moet zien?
De vier poppen, een zulu, een samurai, een Duitse kaiser, en een herderinnetje zien er misschien op foto wel leuk ene dreigend uit, in de film zelf is het heel wat minder. Vooral vanwege de onbeweeglijkheid van de figuren. Zelfs in tijden van heel goedkope CGI effekten zijn de Dolls hier star en immobiel. Hooguit staan ze een beetje op hun benen te zwaaien en met hun ogen te knipperen; wanneer ze moorden bewegen ze amper een arm of zo. Toch schijnt dit al genoeg te zijn om een hoop dronken op seks beluste tieners om zeep te helpen voor ze de kans hebben naakt te worden.
Bovendien duurt Doll Graveyard amper 71 minuten waarbij je de openingscredits en de eindaftiteling nog moet aftrekken. Zo houden we zelfs nog geen uur film over, al lijkt het veel veel langer te duren.
Doll Graveyard is dus een film die ten alle tijden vermeden moet worden. Ik persoonlijk had mijn 71 minuten beter aan iets anders kunnen besteden, zoals aan het oppoetsen van Star Wars popjes bevoorbeeld.

Score: 0 op 4