Embodiment of Evil

Jaar: 2008
Genre: Horror, torture
Regisseur: José Mojica Marins
Cast: José Mojica Marins en een hoop schaars geklede vrouwen.

Coffin Joe komt na 40 jaar gevangenschap vrij, en onmiddelijk gaat hij weer op zoek naar de perfekte vrouw om zijn zoon te baren. De geschiktheid van de vrouwen wordt getest door middel van diverse martelingen.

José Mojica Marins speelt al van in de vroege jaren zestig het typetje van Coffin Joe, een begrafenisondernemer met zwarte mantel, hoge hoed, en lange nagels die zelfs de meest verwoede nagelfetishisten doen afknappen. Ik zag ooit zo een van die films en was niet onder de indruk. Er was te veel onzinnige dialoog, en vaak ging het allemaal een beetje de arthouse toer op met versnelde beelden van overtrekkende wolken en invallende duisternis en zo. Vrouwen liepen met blote borsten rond en kregen enkele klappen in het gezicht of een emmertje spinnen over zich heen.
Ondanks de overduidelijke flauwheid van deze films groeide Coffin Joe, en aldus ook
José Mojica Marins uit tot een cultfiguur die vele aanhangers kende. Zo bracht de Amerikaanse horrormetal band Necrophagia nog enkele jaren gelden de cd 'The Divine Art Of Torture' waarop Coffin Joe de cover sierde terwijl hij spinnen liet kruipen over de rondingen van Jenna Jameson. De cover werd geschilderd door beroemde kunstenaar Basil Gogos, en behoort naar mijn inziens nog steeds tot een van de mooiste cd covers aller tijden.

Ondanks al dit eerbetoon vond ik dat hele Coffin Joe gedoe dus maar niks.
Nu besloot ik onlangs om meneer Marins nog maar eens een tweede kans te geven en een van zijn meest recente films te zien, uitgaande van de veronderstelling dat moderne filmtechnieken alles een beetje apeteitelijker zouden maken.

Embodiment Of Evil lijdt nog steeds aan de grote gebreken die ik al kon constateren bij oude films. Het is duidelijk dat meneer Marins deze films voor niemand anders maakt dan voor zichzelf. Ondanks zijn hoge leeftijd (Geboortejaar 1936) is José duidelijk nog steeds een geile bok die geen kans onbenut laat om een naakte griet tegen zijn oude lijf aan te drukken, onderwijl de meest zinloze dialogen ten gehore brengen. Zonder overdrijven: 90 procent van alle gesproken woorden in deze film komen uit de mond van Marins himself, en er komt echt niets interessants uit. Misschien is het zo een van die typische ziektes die oude mannen overkomt, maar voor mij hoeft het allemaal niet hoor.
Marins en naakte vrouwen in zijn films, het is een beetje zoals met die fotografen die meisjes carrieres beloven als fotomodel, zolang ze maar hun topje uitdoen. De geile ouwe snoeperd.
Ook de martelingen zijn saai. Goed, een aziatisch vrouwtje in het kadaver van een reuzenzwijn naaien is nog niet zo slecht. Maar een onderdompeling in een vat vol bloed vind ik maar niets. Sommige scenes zoals de meathook scenes zijn duidelijk niet fake, om budgetaire redenen, en alhoewel sommigen hier misschien van gruwen laat het mij syberisch koud.
De scene waarover ik had gelezen op het internet, en die mijn interesse had weten te wekken viel ook bijzonder tegen. Het betreft hier de scene waarin een vrouw wordt overgoten met vloeibare kaas, waarna ze vaginaal een rat ingebracht krijgt. Het was bij lange na niet zo grafisch als ik had gehoopt.
Dit werd trouwens ook al eens getoond in Ilsa, Harem Keeper of the Oil Sheiks (1976) en behoorde tot het orriginele scenario voor American Psycho. wat een echte gruwel had kunnen zijn werd gewoon een offscreen teleurstelling.
Zo kunnen we trouwens de hele film samen vatten.
José Mojica Marins zal wel veel plezier gehad hebben tijdens het draaien van deze film, helaas was het voor mij heel wat minder leuk. Vandaar mijn bijzonder lage eindscore

Score 1 op 4

Ps, het valt me op dat ik weer heel wat af gerateld heb. Zoals ik al zei: een veelvoorkomde kwaal bij oud mannen.